ΚΑΛΩΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΠΕΛΑΤΕΣ

Η γερμανική εξοπλιστική βιομηχανία θησαύρισε κατά το παρελθόν από παραγγελίες εξοπλιστικών προγραμμάτων από την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα, γράφει η εφημερίδα Handelsblatt. Ειδικά για την Ελλάδα, το ρεπορτάζ αναφέρει:

«Όποιος θέλει να δει τα πιο σύγχρονα τεθωρακισμένα της Ευρώπης, θα πρέπει να επισκεφτεί την Ελλάδα. Ακόμη και το 2008 η ελληνική κυβέρνηση παρήγγειλε 170 άρματα Leopard 2, η παραγγελία ύψους 1,7 δις ευρώ δόθηκε στην Krauss Maffei Wegmann στο Μόναχο. Και ο στόλος υποβρυχίων της Ελλάδας είναι πρώτης τάξεως: για 1,6 δις ευρώ οι εταιρίες HDW και Ferrostaal παρέδωσαν στην Ελλάδα υπερσύγχρονα υποβρύχια τύπου 209».

«Διαπραγματεύσεις για 48 Eurofighter με την εταιρία EADS Cassidian ακυρώθηκαν, όταν κατέστη σαφές ότι η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει. “Το πάρτι τελείωσε”, έτσι εξέθεσε την κατάσταση Γερμανός μάνατζερ στα εξοπλιστικά ζητήματα. Την περασμένη δεκαετία η γερμανική εξοπλιστική βιομηχανία επωφελήθηκε ιδιαιτέρως από την αλόγιστη αγορά εξοπλισμού στη Νότια Ευρώπη. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ινστιτούτου της Στοκχόλμης Sipri, προ πάντων οι προμήθειες σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία κατέστησαν τη Γερμανία Τρίτη μεγαλύτερη εξαγωγική δύναμη στον κόσμο.

«Τώρα το καραβάνι συνεχίζει γι’ αλλού, ο κλάδος αναζητά νέες αγορές. Η KMW και η Rheinmetall ελπίζουν στις αγορές της Σαουδικής Αραβίας, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και στη Βραζιλία. Η EADS Cassidian “ποντάρει” επίσης στη Μέση Ανατολή και στην Ινδία. Όμως όλοι οι εμπλεκόμενοι ξέρουν καλά ένα πράγμα: ένας τόσο καλός πελάτης όπως η Ελλάδα σπάνια βρίσκεται».

Αναδημοσίευση απο το σημερινό Βημα.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ (Εβδομάδα 27.2.2012 - 04.03.2012)

75% φορολογία υποσχέθηκε ότι θα επιβάλει σε όσους έχουν εισόδημα άνω  του 1 εκατομμυρίου ευρώ τον χρόνο, ο υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές της Γαλλίας. Ο κ. Φρανσουά Ολλάντ, δήλωσε ότι η φορολόγησε των πολύ πλουσίων "αποτελεί πατριωτική πράξη". Ήδη, πολλοί από τους πιο εύπορους πολίτες της Γαλλίας ζούν σε άλλες γειτονικές χώρες. Ο πρώτος γυρος των προεδρικών εκλογών θα γίνει στις 22 Απριλίου, και ο αναμενόμενος 2ος γύρος στις 6 Μαίου.

59% των Ιταλών περιβάλλουν με εμπιστοσύνη την κυβέρνηση του τεχνοκράτη Μάριο Μόντι, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύεται σήμερα (28/2) στην La Republica.

10% ανήλθε τον Ιανουάριο το ποσοστό ανεργίας στην Ευρωζώνη, σύμφωνα με στοιχεία που ανακοίνωσε σήμερα (1/03/2012) η Eurostat. Ο αριθμός των ανέργων ανήλθε στα 16,925 εκατ. άτομα, καθώς το τελευταίο έτος έχασαν τη δουλειά τους 1,221 εκατ. εργαζόμενοι.

520 είναι τα 3 πρώτα νούμερα στα barcode των ελληνικών προιόντων που, όποτε μπορούμε, για να στηρίξουμε τους εαυτούς μας επιτέλους, να αρχίσουμε να τα προτιμούμε. Αρκεί αυτό να το εκτιμήσουν και οι εγχώριες βιομηχανίες και να χαμηλώσουν τις τιμές τους.

ΜΙΑ "85ΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΣ" ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΜΕΡΚΕΛ

Την κυρία Κόντη την γνωρίζω μόνο τηλεφωνικά, από την περίοδο του Τρίτου, αλλά την νοιώθω δικό μου άνθρωπο. Εκείνο που εκτίμησα ιδιάίτερα σε αυτήν είναι η αισιοδοξία της, η φοβερή της ικανότητα να βλέπει πάντοτε "τη φωτεινή πλευρά της ζωής". Γι' αυτό και μου ζητούσε, ξανά και ξανά, να της βάλω το καταπληκτικό τραγούδι Allways Look on The Bright Side of Life, των Μόντι Πάιθονς, από την ταινία "Η Ζωή του Μπράϊαν".

Δημοσιεύω αυτήν την επιστολή της, γιατί μου αρέσει η ζωντάνιά της, μου αρέσει η διαρκής ανησυχία της, Με τους "Γερμανοφάγους" της πατρίδας μας, δεν συμφωνώ. Αλλά η κυρία Κόντη δεν είναι τέτοια. Είναι μια καλλιεργημένη, κοσμογυρισμένη γυναίκα, και σαν τέτοια θέλησε να γράψει στην Γερμανίδα Καγκελάριο, και να της πεί τον καυμό της. Και, όπως πάντα, το filoftero παρακαλεί για τα σχόλιά σας.

ΟΙ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ: ΠΑΣΤΑ ΜΕ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ ΠΟΡΤΣΙΝΙ

Υπάρχουν, ως γνωστόν, πάρα πολλά είδη μανιταριών στη φύση και από αυτά κυκλοφορούν αρκετά και στο εμπόριο αλλά μάλλον θα πρέπει να υπάρχει κἀποιος λόγος που τα φημισμένα porcinis έχουν τέτοια ψηλή θέση στην διεθνή γαστριμαργία... Η γεύση τους είναι μοναδική …. και θυμἰζουν αν μαγειρευτούν απλά τον υπόγειο συγγενή τους, την τρούφα ! Η συνταγή που ακολουθεί είναι η super classico και θα πρέπει οπωσδήποτε να προσθέσετε στο τέλος την ελάχιστη ποσότητα από κρέμα γάλακτος που δίνει στην σάλτσα τους μια ελαφρώς κρεμμώδη υφή, τόσο απαραίτητη για να “δέσουν” όλα τέλεια μεταξύ τους. Για ιδανικό συντρόφευμα σε αυτό το εξαιρετικό πιάτο προτιμώ ένα  αρωματικό Gewurztraminer είτε Ελληνικό (π.χ. Αβαντίς) είτε ακόμα καλύτερα - σε μιά ειδική περίπτωση (!) - ένα Αλσατικό του οίκου Blanck, στα εξαιρετικά κρασιά του οποίου μας έχει μυήσει από πολλά χρόνια ο φίλος αρχιτέκτονας Τάκης Ταβανιώτης (μην τα ξεγράψουμε μονοκονδυλιά όλα τα καλά αυτού του κόσμου στον βωμό της ατέλειωτης κρίσης ...).

1 πακέτο ζυμαρικά ταλιατέλες η λαζανάκι η σπαγγέτι
50 γραμμ αποξηραμένα μανιτάρια πορτσίνι
1 κιλό σκουρόχρωμα μανιτάρια η άσπρα
2 κουταλιές της σούπας. φρέσκο βούτυρο
2κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
1 μέτρια κρεμμύδι, ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδο, ψιλοκομμένη
80 γραμμ κρέμα γάλακτος
αλάτι, φρέσκο μαύρο πιπέρι
τριμμένη παρμεζάνα (όχι απαραίτητα)


Βάλτε τα αποξηραμένα μανιτάρια σε ένα μπολ με 2 φλυτζάνια χλιαρό νερό και αφήστε τα για 30 λεπτά περίπου ώστε να φουσκώσουν και να αποκατασταθεί η μορφή τους. Στη συνέχεια, με ένα σουρωτήρι κρατήστε τα μανιτάρια, φυλάξτε τα αρωματικά υγρά τους, στεγνώστε τα με χαρτί και κόψτε τα σε μικρότερα κομμάτια.

Βάλτε σε μια κατσαρόλα να βράσει αρκετό αλατισμένο νερό για την πάστα και μετά ρίξτε τα ώστε να γίνονται παράλληλα με τα μανιτάρια.

Σε μια μεγάλη κατσαρόλα, ζεσταίνουμε το βούτυρο με το ελαιόλαδο, προσθέτουμε το σκόρδο και τα ψιλοκομμένα κρεμμύδια. Σοτάρουμε για λίγα λεπτά μέχρι να μαλακώσουν. Στη συνέχεια, προσθέτουμε τα φρέσκα μανιτάρια τα οποία έχουμε κόψει καθ ύψος στα τρία το καθένα. Σοτάρετε τα σε μέτρια υψηλή θερμοκρασία για 5 λεπτά ανακατεύοντας ώστε να μην κολλήσουν. Προσθέστε τα μανιτάρια πορτσίνι και αφήστε τα και αυτά σε δυνατή φωτιά όλα μαζί άλλα 2-3 λεπτά. Διορθώστε την γεύση της σάλτσας με αλάτι και άφθονο φρέσκο μαύρο πιπέρι. Προσθέστε την κρέμα γάλακτος, ανακατέψτε καλά και τέλος προσθέστε και ένα φλιτζάνι από τα υγρά που έχετε φυλάξει από το μούλιασμα των πορτσίνι ώστε η σάλτσα να αραιώσει λίγο.

Σουρώστε την πάστα και γυρίστε την πίσω στην κατσαρόλα.. Αδειάστε όλη την σάλτσα των μανιταριών στην κατσαρόλα με την πάστα και ανακατέψτε καλά ώστε η σάλτσα να πάει παντού, να αρωματίσει όλη την πάστα.

Σερβἰρετε την πάστα σε κάθε πιάτο με λίγη τριμμένη παρμεζάνα και ψιλοκομμένο μαϊντανό για διακόσμηση.

ΑΝΤΙΟ, ΚΙ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Είναι μέρες που θέλω να γράψω αυτό το κομμάτι, αλλά δεν ξέρω πώς να το αρχίσω.

Να εξηγήσω πως και γιατί πήρα την απόφαση να φύγω από την Ελλάδα;

Να πω για όσα αφήνω πίσω μου;

Να απευθυνθώ σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, που δεν πρόλαβα καν να αποχαιρετίσω;

Να περιγράψω τις πρώτες μου εντυπώσεις «εδώ στη ξένη χώρα», που ευτυχώς δεν είναι καθόλου ξένη για μένα;

Καθώς τα σκεφτόμουν, που λέτε, ολ’ αυτά, ήρθαν αναπάντεχα τα νέα από την Αθήνα, ότι «σε ξαναπήρανε στην ΕΡΤ». Μπήκα στο site της και είδα ότι πράγματι το όνομά μου ήταν ανάμεσα στους λίγους εκείνους δημοσιογράφους των οποίων είχε ανανεωθεί η σύμβαση.

Εκείνη, ακριβώς, τη στιγμή, επικύρωσα μέσα μου την απόφαση της φυγής μου από την Ελλάδα και της εγκατάστασής μου στη Κύπρο, προς αναζήτηση εργασίας. Χωρίς τους άλλους συναδέλφους μου, μουσικούς παραγωγούς της πρωινής ζώνης, τον Διονύση Μαλούχο και τον Γιώργο Φλωράκη, δεν θα μπορούσα να σταθώ ούτε στιγμή στο Τρίτο. Η δική μου, μόνο, παρουσία εκεί, θα ήταν μία κραυγαλέα προσβολή κάθε έννοιας δικαίου. Και δεν θα την άντεχα με τίποτα.

Ήδη, με τις συνεχιζόμενες απεργίες στην ΕΡΤ, (που μας στέρησαν, εμάς που έληγαν οι συμβάσεις μας, ως και το στοιχειώδες δικαίωμά μας να ευχαριστήσουμε και να αποχαιρετίσουμε τους ακροατές μας), είχα βεβαιωθεί πια μέσα μου ότι το μαγαζί αυτό είναι από καιρό τώρα κλινικά νεκρό.

Μαύριζε η ψυχή μου αντικρίζοντας κάθε μέρα εκεί μέσα, όχι τα παράσιτα που, μαζί με όσους τους φύτεψαν εκεί και διοίκησαν τη χώρα, το μετέτρεψαν σε δικό τους μαγαζί (και ναι, μιλώ ευθέως για τους συνδικαλιστές, τους αργόμισθους, και όσους πληρώνονταν χωρίς να εμφανίζονται καν για εργασία), αλλά αντικρίζοντας τους όχι λίγους άξιους συναδέλφους μου, δημοσιογράφους, μουσικούς παραγωγούς, ηχολήπτες και άλλους, που μαράθηκαν, και που δεν είχαν πλέον τη δύναμη και το κουράγιο να δώσουν τίποτ’ άλλο.

Την περασμένη εβδομάδα πήγα στην ΕΡΤ και υπέγραψα Υπεύθυνη Δήλωση με την οποία αποποιούμαι την θέση της πρόσληψης ως δημοσιογράφου. Το κενό που αφήνω εγώ στο Τρίτο δεν είναι σημαντικό. Άλλωστε υπήρχαν αρκετοί ακροατές που εξαρχής δεν είδα με καλό μάτι την έλευση ενός «μη ειδήμονα της κλασσικής μουσικής» στον σταθμό αυτόν. Το κενό, όμως, που δημιουργείται με την αποδυνάμωση της πρωινής ζώνης είναι μεγάλο, και εύχομαι να τακτοποιηθεί γρήγορα. Κατηγορηματικά λέω: Εάν πρέπει να κλείσουν όλοι οι κρατικοί ραδιοσταθμοί, εκτός ενός (κάτι που φυσικά απεύχομαι), αυτός ό ένας δεν μπορεί να είναι άλλος από το Τρίτο Πρόγραμμα.

Ας ανακοινώσουν στον κόσμο πόσο κοστίζει το Τρίτο, και είμαι βέβαιος ότι δεν θα βρεθεί ούτε ένας λογικός άνθρωπος που όχι μόνο θα υποστηρίξει την επιβίωσή του, αλλά θα εκδηλώσει ακόμα και προθυμία να βάλει κάτι λίγο από την τσέπη του για αυτόν τον σκοπό.

Ευχαριστω όλους και όλες για την υποστήριξη και την αγάπη σας, τόσα χρόνια.

Ζητώ συγγνώμη από όσους και όσες στενοχώρησα, είτε με λάθη και παραλείψεις μου, είτε και με απότομη συμπεριφορά μερικές φορές όταν μου γίνονταν παρατηρήσεις.

Θα τα λέμε πλέον από εδώ. Όπου το «εδώ» μπορεί να είναι οπουδήποτε! Παντού και πουθενά. Εγώ θα μοιράζω τον χρόνο μου πλέον μεταξύ Κύπρου, Αγγλίας και Ελλάδας, όπου όμως θα είναι πάντοτε όχι η μισή, αλλά όλη μου η καρδιά.

ΑΧ, ΡΕ ΔΗΜΗΤΡΗ!...

Ήμουνα χθές βράδυ, Σαββάτου, στο σπίτι ενός καλού φίλου στη Λεμεσό, και βλέπαμε μπάλλα - "μάππα", όπως τη λένε εδώ, και γελάω πάντα. Ήταν παιχνίδι αγγλικού πρωταθλήματος, μεταξύ της Μάντσεστερ Σίτι και της Μπλάκμπερν. "Πέταγε" η Σίτι, καταπληκτικό ποδόσφαιρο, και το τελικό 3-0 πολύ λίγο.

Πρόσφατα είχαμε βρεθεί, στην είσοδο του Ραδιομεγάρου της ΕΡΤ, στην Αγία Παρασκευή, και κλαίγαμε τα χάλια μας. Της Ελλάδος, της ΕΡΤ, της Ελευθεροτυπίας, του επαγγέλματος γενικότερα, και της ΑΕΚ. Έλεγες: "Καλά, αυτός ο πούστης ο Άραβας που έβαλε τόσα εκατομμύρια στην Μάντσεστερ Σίτι, χάθηκε να' βαζε λίγα ψίχουλα παραπάνω και νά' παιρνε το ΑΕΚάκι μας;". Γελάγαμε...

Όταν τέλειωσε το παιχνίδι, ο φίλος μου ο Γιάγκος άλλαξε κανάλι, να παρακολουθήσουμε τις ειδήσεις της ΝΕΤ. Παρουσιαστής ήταν ο Προκόπης Δούκας, που πολύ τον συμπαθώ, γιατί είναι σοβαρός χωρίς να προσπαθεί να δείξει ότι είναι.

Κάποια στιγμή, έτσι όπως είχαμε αποστρέψει το βλέμμα από την τηλεόραση, και συζητούσαμε για - τί άλλο; - την κρίση, άκουσα ξαφνικά τη φωνή σου, την χαρακτηριστική. Χαρούμενος, γύρισα και σε είδα κιόλας, να κάνεις κάποιες δηλώσεις για το κυνήγι, που ήξερα ότι ήταν το "τρίτο πάθος" σου, όπως έλεγες, μετά την δημοσιογραφία και την ΑΕΚ.

Η οθόνη της τηλεόρασης του Γιάγκου έχει ένα ελάττωμα. Από την αριστερή μεριά, "τρώει" ένα κομμάτι της οθόνης, και μαζί με αυτήν τα πρώτα γράμματα από τους τίτλους που συνήθως μπαίνουν από κάτω, στις ειδήσεις. Έτσι, λοιπόν, ακούγοντάς σε με χαρά να μιλάς για το κυνήγι, και να λέω "βρέ μπαγάσα, θα σε πάρω τηλέφωο μόλις τελειώσει η είδηση, να σε πειράξω και να σε πώ 'δολοφόνε, που σκοτώνεις τα αθώα ζωάκια του Θεού', διάβασα και τον κομμένο τίτλο από κάτω, που έγραφε:
"... ε" ο Δημήτρης Πριμικύριος: Κυνηγός στην είδηση και στη ζωή!

Δεν πολυκατάλαβα τι ήθελε να πεί. Εκείνο το πετσοκομένο  ε" στην αρχή, με μπέρδευε, αλλά όσο σε έβλεπα χαμογελαστό και ακμαίο, και όσο σε άκουγα να λές "η ζωή θέλει κυνήγι, όπως και η είδηση", ευφραινόταν η ψυχή μου, γιατί μου λείπουν κιόλας οι φίλοι μου από την Αθήνα, και εσύ ήσουν από τους εκλεκτότερους.

Όταν ξαναγυρισε, όμως το πλάνο στον Δούκα, είδα το πρόσωπό του συνοφρυωμένο, και δεξιά, επάνω (εκεί όπου, δυστυχώς, η οθόνη της τηεόρασης του Γιάγκου δεν κόβει τις κακές ειδήσεις....), τη φράση "Την Τρίτη η κηδεία".

Έτσι, φιλαράκι μου καλό, τηλεοπτικά, και με "λογοκρισία εικόνας", έμαθα την είδηση του θανάτου σου! Κι έπειτα, τον Σεραφείμ, που μαζί πηγαίναμε πολλές φορές στο γήπεδο, και συνήθως καταλήγαμε και οι τρείς να βρίζουμε εν χορώ, με πρώτο βιολί εσένα, αξεπέραστος στα μπινελίκια.

Α, ρε Δημήτρη! Κόπηκαν τα πόδια μου. Κόπηκε η αναπνοή μου. Κρατήθηκα, μπροστά στα παιδιά, να μη κλάψω. Επιστρέφοντας σπίτι, μπήκα στο Ίντερνετ, και διάβασα σε όλα τα sites πανομοιότυπη την είδηση:

"Βετεράνος της δημοσιογραφίας, δεινός κυνηγός (γνωστός και ως «Βετεράνος») και υποψήφιος βουλευτής με το Κόμμα των Κυνηγών, ο Δημήτρης Πριμικύριος άφησε το απόγευμα της Παρασκευής 25 Φεβρουαρίου την τελευταία του πνοή, στα 73 του χρόνια, κάνοντας εκείνο που αγαπούσε περισσότερο, μαζί με τη δημοσιογραφία: στο κυνήγι.
Με καταγωγή από τα μικρασιατικά παράλια και από την περιοχή που μνημονεύει το όνομά του, το Πριμικύρι, γεννημένος στη Νέα Φιλαδέλφεια, ο Δημήτρης Πριμικύριος εργάστηκε σε εφημερίδες, όπως το «Έθνος» και μέχρι πρόσφατα στα «Νέα» ως συντάκτης ύλης, καθώς και στην ΕΡΤ ως αρχισυντάκτης του δελτίου ειδήσεων των 15.00, αλλά και σε περιοδικά - και κυνηγετικά.
Η κηδεία του θα γίνει από το Κοιμητήριο του Κόκκινου Μύλου την Τρίτη στις 16.30.
Σεβόμενη επιθυμία και του ίδιου, η οικογένειά του παρακαλεί αντί στεφάνων να ενισχυθεί ο Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός «Κιβωτός του κόσμου» (Ζηνοδώρου 3 και Καλλικλέους, Κολωνός, τηλ. 210 5241935)."

Δεν σου άρεσαν οι κλάψες, το ξέρω. Δυστυχώς, δεν θα είμαι στο κατευώδιό σου την Τρίτη. Από τη σκέψη και τη καρδιά μου, όμως, δεν θα φύγεις ποτέ.

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΟΙ ΕΔΡΕΣ;

Του
ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ*


Μετά τις διαγραφές και παραιτήσεις βουλευτών που ακολούθησαν την ψήφιση του μνημονίου, επανέρχεται μέσα σε μια πολιτικά δραματική συγκυρία το ερώτημα: σε ποιον ανήκουν οι έδρες;

Μέχρι σήμερα κεντρικό στοιχείο που καθόριζε τη λειτουργία του κομματικού συστήματος – δεν πρόκειται στην ουσία για σύστημα, πρόκειται για μόρφωμα εξουσίας φεουδαρχικού τύπου – ήταν το κομματικό συμφέρον. Έτσι ονομαζόταν το προσωπικό σχέδιο εξουσίας του αρχηγού, εκάστου αρχηγού, που στην πράξη δεν ήταν και δεν είναι παρά μια μονοπρόσωπη εξουσία.


Η διαγραφή των βουλευτών αποτελεί την έκφραση του αδιεξόδου λειτουργίας αυτού του μορφώματος εξουσίας. Γι’ αυτό και το ζήτημα που εγείρεται από κάποιους εκφραστές αυτής της εξουσίας, εγκαλώντας τους βουλευτές να παραδώσουν τις έδρες τους, μία έχει απάντηση: οι έδρες ανήκουν στους βουλευτές.


Το Σύνταγμα ορίζει με απόλυτη σαφήνεια ότι οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ότι η παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα είναι δικαίωμα του βουλευτή. Μπορεί, συνεπώς, να παραιτηθεί εάν ο ίδιος το κρίνει, μπορεί και όχι.


Οι βουλευτές ούτε παραδίδουν, ούτε παραδίδονται.
Είναι πολιτική υποχρέωσή τους να υπερασπίζονται το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό τους.


Η πολιτική τους στάση κρίνεται από το λαό και αυτός θα κρίνει στην επόμενη δοκιμασία την απόφασή τους. Η σταυροδοσία εμπεριέχει το αυτονόητο. Η ψήφος αποτυπώνεται υπέρ ενός πολιτικού υποκειμένου. Επιλέγοντας ένα κόμμα, ο πολίτης-ψηφοφόρος δεν κάνει ποτέ μια απρόσωπη επιλογή. Το άτομο-πρόσωπο του βουλευτή συγκεκριμενοποιεί την έκφραση της λαϊκής βούλησης. Ο βουλευτής καλείται να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης. Και αυτός μόνο μπορεί να την άρει. Η συζήτηση για τα αν οφείλει ο βουλευτής να παραδώσει την έδρα του αποτυπώνει μια πολιτικά καθυστερημένη συνείδηση, η οποία άρρητα διακηρύσσει ότι η εξουσία στο κόμμα είναι πάντοτε μονοπρόσωπη και ότι οποιαδήποτε αμφισβήτησή της πρέπει να εξορκίζεται. Κάθε δημοκρατική συνείδηση έχει χρέος να αντιταχθεί σε αυτή τη στάση.
Έτσι, δεν μπορώ παρά να σημειώσω την πικρία που προκαλεί η εικόνα του βουλευτή της Ν.Δ. Κωνσταντίνου Μαρκόπουλου, ο οποίος δικαίως υπερασπιζόταν σε τηλεοπτική εκπομπή την έδρα του, ενώ την ίδια στιγμή ανέπεμπε ύμνους στον αρχηγό του!


Όλα τα κλειστά συστήματα εξουσίας κυοφορούν την κρίση και τροφοδοτούν την παρακμή. Μόνο οι δρόμοι της αυθεντικής πολιτικής λειτουργίας, όπου ο αυτοπροσδιορισμός αποτελεί βασικό στοιχείο, μπορούν να οδηγήσουν σε κάποιο ξέφωτο.

* Πολιτικός επιστήμων

GIVE GREECE A CHANCE (Δώστε στην Ελλάδα μια ευκαιρία)

Με την πρωτοβουλία και την οικονομική υποστήριξη μιάς ομάδος Ελλήνων επιχειρηματιών, δημιουργήθηκε χθές, 24/2/2012, ένα πρόγραμμα (ας το πούμε έτσι), που φέρει την ονομασία Greece Is Changing (Η Ελλάδα Αλλάζει), που όπως λέει και το Δελτίο Τύπου που έφτασε σε μας, "στόχο έχει να παρουσιάσει τις θυσίες που έχει κάνει τα τελευταία τρία χρόνια κάθε Έλληνας, κάτω από τα πλαίσια του σκληρότερου προγράμματος λιτότητας στη σύγχρονη ιστορία, και να υπογραμμίσει την πρόοδο που έχει επιτελεστεί".

Η πρωτοβουλία αυτή, που υποστηρίζεται ένθερμα από 20 μεγάλες Ελληνικές εταιρείες (σ.σ.: εγώ έλαβα την ενημέρωση από Δελτίο Τύπου της Aegean), κάνει ένα βήμα παραπέρα και, αφού ευχαριστεί τους Ευρωπαίους εταίρους μας για την υποστήριξή τους, τους ζητεί να δείξουν καταλάβουν ότι "χρειάζεται να δείξουν εμπιστοσύνη στις ικανότητες της Ελλάδος", να της δώσουν "μια ευκαίρα" και να την βοηθήσουν να φτιάξει μια στρατηγική ανάπτυξης "που θα αναζωογονήσει την οικονομία και θα σταθεροποιήσει την χώρα".

Το πρόγραμμα "Η Ελλάδα Αλλάζει" προσκαλεί τους Ευρωπαίους να κοιτάξουν πέρα από τα στερεότυπα, και να αναγνωρίσουν ότι η Ελλάδα έχει κερδίσει το δικαίωμα, τουλάχιστον, να της δοθεί μια ευκαιρία να βρεί τον καινούργιο βηματισμό της (άλλωστε, αυτά τα πράγματα, όσο και να το θέλει κάποιος, δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη), και να συνέλθει.

Περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν στο

www.greeceischanging.com.

Το κείμενο που ακολουθεί στην αγγλική (υπάρχει, συνολικά σε 4 γλώσσες), είναι εκείνο που καταχωρείται σε ολοσέλιδες διαφημίσεις που δημοσιεύονται από σήμερα στις μεγαλύτερες και πιο έγκυρες εφημερίδες της Ευρώπης, με ιδιαίτερη έμφαση σε εκείνες των πιό "σκληρών" χωρών, όπως είναι η Γερμανία, η Ολλανδία, η Φινλανδία, το Λουξεμβούργο, το Βέλγιο και άλλες.

Θεωρώ την προσπάθεια αξιόλογη. Ξεφεύγει από τα "ελληνικά πρότυπα" της επιθετικότητας, και λέει στους ξένους επικριτές μας αλήθειες πικρές. Για μας, αλλά και για εκείνους.

This advertisement is a public service initiative funded by a group of leading Greek business people.

Our aim is to ensure that the sacrifices made by every Greek under the toughest austerity program

in modern history do not go in vain.

For more information please visit

 

Greece has committed to the toughest austerity program in modern history.

Hefty tax hikes, pension and wage cuts have reduced the primary budget deficit

from

on the life of every Greek.

A new set of measures was recently voted in by the Greek Parliament.

With a focus on structural reform, we have a chance to create a new Greece.

A modern, productive and creative Greece with a sustainable future in Europe.

Further hardship is inevitable. Unemployment has already reached 21%.

This is a high price to pay and it should not go in vain.

We are entering the fifth year of recession.

Our European partners have stood by us.

But we need continued support and the breathing space to get out of this vicious cycle.

And we deserve to know that there is a fair chance of success.

We are hardworking, tax paying citizens unfairly labelled with stereotypes so easily

handed out to Greeks today.

We are Europeans who aspire to a constructive role within Europe.

We will deliver on our commitment. We have already made sacrifices.

We are ready to do more. We are betting our future on this.

€ 24,7 billion to € 5,2 billion in just two years... but with a dramatic impact

All we are saying is give Greece a chance

http://www.greeceischanging.com/

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ-ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι από εσάς θα έχετε ήδη διαβάσει την επιστολή αυτή, που ο ίδιος ο Π.Κωστόπουλος χαρακτηρίζει ώς "απολογία" του. Πιθανώς να υπάρχουν και αρκετοί φίλοι και φίλες του filoftero που να μην τους ενδιαφέρει κιόλας το θέμα.

Επιλέγω να αναδημοσιεύσω την επιστολή για δύο, βασικά, λόγους. Ο πρώτος, είναι ότι την βρίσκω πολλαπλώς ενδιαφέρουσα - εγείρει θέματα που αξίζει να συζητηθούν. Ο δεύτερος, είναι ότι γνωρίζω τον άνθρωπο αρκετά καλά, έχω συνεργαστεί μαζί του για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, και νομίζω πως είμαι από εκείνους που, όσο και να είναι διαφορετικοί οι δρόμοι μας στη ζωή, έχω καλή άποψη για αυτόν και με στενοχωρεί αφάνταστα αυτό που και ο ίδιος ονομάζει "κανιβαλοποίησή του" από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που και αυτή, ως έναν βαθμό, όχι μικρό, ήταν μέρος αυτού που σήμερα αποδοκιμάζει, αποδίδοντάς το εξ ολοκλήρου στον Κωστόπουλο. Το να κτυπάς έναν άνθρωπο όταν είναι πεσμένος, και όταν ο ίδιος βγαίνει δημόσια και με θάρρος και αναγνωρίζει ότι έσφαλλε, είναι χυδαίο και άδικο. Είναι τσάμπα-μαγκιά, όπως θάλεγε και ο ίδιος.

Θα γράψω, εν πάση περιπτώσει, την δική μου γνώμη, σε post τις αμέσως επόμενες μέρες.

“Φτάνει μια μέρα, στη ζωή κάθε άντρα, η στιγμή του απολογισμού. Τώρα είναι η δική μου. Είναι πια προφανές ότι η ΙΜΑΚΟ δεν μπορεί να συνεχίσει κατ’ οποιονδήποτε τρόπο να λειτουργεί όπως συνέβαινε επί 17 συναπτά έτη. Αυτό σημαίνει ότι εγώ απέτυχα -έστω κι αν οι συνθήκες που επικρατούν στο χώρο του Τύπου είναι “δολοφονικές”. Ο τζίρος των περιοδικών έχει πέσει μέσα σε τέσσερα χρόνια από 70% έως 90% ενώ στα ραδιόφωνα οι ζημιές αγγίζουν το 60%. Από το 2008 που ξεκίνησε η κρίση προσπάθησα με όλους τους τρόπους να κρατήσω την ΙΜΑΚΟ ζωντανή.

Ακόμα και στους χειρότερους εφιάλτες μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η εξέλιξη στην οικονομία και ειδικά στον Τύπο θα ήταν τόσο άσχημη, τόσο άγρια. Επί τέσσερα συναπτά έτη προσπάθησα με όλους τους τρόπους να κρατήσω ζωντανό το μαγαζί, επενδύοντας ό,τι είχα και δεν είχα σε ψυχικό, σωματικό και οικονομικό δυναμικό. Διαψεύστηκα.

Στην προσπάθεια μου αυτή επένδυσα ό,τι είχα και δεν είχα σε κινητό ή ρευστό στην εταιρεία. Τη γέννησα, και ο θάνατός της σήμερα ισοδυναμεί με το θάνατο ενός παιδιού μου. Με το θάνατο του μέλλλοντός μου.

ΕΎΧΑΡΙΣΤΩ

Η μοναδική Μάγια Πλισέτσκαγια (πολλοί την έχουν πεί "Μαρία Κάλλας του χορού"), σε μιάν εκπληκτική ερμηνεία του Μπολερό του Ραβέλ, σε χορογραφία Μορίς Μπεζάρ. Ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης στους φίλους και στις φίλες του filoftero που, αυτήν την εβδομάδα, ξεπέρασε τις 100.000 επισκέψεις.

ΠΙΡΟΣΚΙ ΡΩΣΙΚΟ ΜΕ ΚΙΜΑ

Ποιός "μεγαλύτερος" δεν θυμάται το Ρωσικόν η το Πετρογραντ στην Πανεπιστημίου με τα τρομερά πιροσκί με κιμά ;  Ε, από τότε δεν έχω φάει πουθενά πιροσκί της προκοπής εκτός από τον φούρνο του Θόδωρου στην Ανοιξη που κατάγεται από τον Πόντο και έχει κρατήσει την παραδοσιακή συνταγή ενός καταπληκτικού πιροσκί με κιμά με το ανιθο του, τον μαϊντανό κλπ. Το μὀνο του κακό είναι ότι κάνει λίγα σχετικά και μετά τις 11 δύσκολα βρίσκεις πιρσοκί με κιμά η λουκάνικο εκτός αν αρκεστείς στα πιροσκί με πατάτα...  Λοιπόν... όσο δύσκολη φαίνεται η συνταγή, τόσο εύκολη είναι άμα την κάνετε ! εχει λίγο κόπο παραπάνω αλλά η νοστιμιά του τελικού προϊόντος θα σας ανταμείψει. Τηνν συνταγή την έχω πάρει παλαιότερα από ένα site την οποία την τροποποίησα ως συνήθως, είδα ότι "βγαίνει" πολύ καλή πλέον και σας την δίνω εδώ απο τα κιτάπια μου βγαλμένη, της κουζίνας τα βαθιά !

ΟΙ ΤΑΒΕΡΝΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΕΧΟΥΝΕ ΚΟΣΜΟ

Επιστρέφοντας σήμερα, για λίγες μόνο μέρες, στην Αθήνα (αφού εδώ και περίπου μία εβδομάδα η νέα βάση μου, ελπίζω προσωρινά, είναι η Κύπρος - σε άλλο post, εντός των ημερών, θα εξηγήσω πως και γιατί), βρέθηκα στο αεροδρόμιο δίπλα σ' έναν Γερμανό που ταξίδευε για Θεσσαλονίκη, να πάει να δεί, λέει, ένα μικρό σπιτάκι στη Χαλκιδική, ν' αγοράσει για τις καλοκαιρινές του διακοπές. Πιάσαμε, βεβαίως, συζήτηση, για την οικονομική κρίση στη χώρα μας. Σχεδόν αμέσως, ο Γερμανός, μελλοντικός επανδυτής μας, έφερε την κουβέντα στις κακές μας συνήθειες, μία από τις οποίες, είπε, είναι και να γεμίζουμε τις ταβέρνες ακόμα και σε εργάσιμες μέρες.

"Πως είναι δυνατόν", είπε, "να βρίσκεστε σε κρίση, και να είναι γεμάτες οι ταβέρνες σας;".

Η ροή της σκέψης μου σταμάτησε απότομα - σαν κάποιος να πάτησε pause. Εάν μπορούσα να δω τον εαυτό μου, φαντάζομαι ότι θα τον έβλεπα με βλέμμα άδειο, και ύφος μάλλον αδιάφορο.

Τό έχω ακούσει και διαβάσει πολλές φορές τα τελευταία δύο χρόνια αυτό το επιχείρημα (και όχι μόνο από Γερμανούς - την ίδια απορία έχουν και πολλοί φίλοι στη Κύπρο), και έχω κουραστεί να το απαντώ. Νοιώθω σαν να είμαι μοναχός στο Άγιον Όρος, να κάνω αγρυπνία, και να με ρωτά ένας ξενέρωτος επισκέπτης γιατί δεν πάω νωρίς για ύπνο ώστε να είμαι φρέσκος για δουλειά την επόμενη μέρα.

"Γιατί κάνω αγρυπνία, ρε κερατά!", θα του απαντούσα, εάν ήμουν ευέξαπτος μοναχός. Ενω αν ήμουν πιο συγκαταβατικός και πράος, θα επιχειρούσα να του εξηγήσω τη σημασία της αγρυπνίας, ιδίως για έναν ερημίτη, στο Ευλογημένο Βουνό.

Πολλές φορές προσπάθησα να περιγράψω σε διάφορους ... καχύποπτους, ότι το ταβερνάκι για τον 'Ελληνα, δεν είναι απλώς μία έξοδος για φαγητό σε κάποιο συνηθισμένο ρεστοράν. Είναι πρώτα, και πάνω απ' όλα, ένα πανηγύρι του ίδιου του εσωτερικού του κόσμου. Μια "λαική αγορά" όπου μαζεύονται όλοι οι φίλοι, όλα τα αισθήματά του, όλα τα πάθη, τα λάθη, οι ομορφιές και ασχήμιες του. Ο καλός κι' ο κακός εαυτός του. Η μεγάλη του χαρά, κι η ατέλειωτή του θλίψη.

Δεν έχει αξία, για μας, κανένα πιάτο φαγητού, κανένα ποτήρι κρασιού, χωρίς όλα αυτά τα ... συμπαραμαρτούνται συναισθήματα και χαρακτηριστικά. Και δεν μπορεί - εξηγώ στους αδαείς - ένα τέτοιο σκηνικό, να έχει ... ωρολόγιο πρόγραμμα!

Τον πρώτο καιρό της κρίσης, ενας δυστυχής αρθρογράφος του γερμανικού περιοδικού Focus, στιγμάτισε με "τεχνοκρατικό φαρμάκι", την κακή συνήθεια των Ελλήνων, όπως έγραφε, "να μην παραγγέλνει ο καθένας το δικό του φαγητό στην ταβέρνα, αλλά να τσιμπάνε όλοι από όλα τα πιάτα στη μέση του τραπεζιού". Δεν θύμωσα - αλήθεια σας λέω. Στενοχωρέθηκα. Διότι πραγματικά, για να σου κάνει εντύπωση, και μάλιστα κακή, αυτό το πράγμα, πρέπει όντως να είσαι πολύ δυστυχής.

Ναί. Οι ταβέρνες μας είναι γεμάτες. Μπορεί με λιγότερους μεζέδες στο τραπέζι, αλλά είναι γεμάτες. Διότι, ευτυχώς, δεν έχουν ακόμα αδειάσει, και ούτε πρόκειται να αδειάσουν, οι ψυχές μας. Γεμάτες θα είναι οι ταβέρνες (και, προσοχή, δεν μιλώ για τα σκυλάδικα - άς είναι κι αυτά μια απαντοχή, όμως, για τα πολυτελή και θλιβερά αδέσποτα της κοινωνίας μας...), ακόμα και αν φτάσουμε στο έσχατο σκαλοπάτι της χρεοκοπίας. Κι αν δεν ειναι γεμάτες από κόσμο, θα είναι ανοικτές και θα τον περιμένουν.

Το ξέρετε, όσοι μου κάνετε την τιμή να με ακολουθείτε στις έντυπες και ραδιοφωνικές μου περιπέτειες, ότι δεν είμαι αντιμνημονιακός - όπως αυτός ορίζεται στη γλώσσα του κομματισκού λαικισμού. Δεν πιστευω ότι ο λαός μας είναι περιούσιος, και οι εθνικιστικές κορώνες με τρομάζουν και με απωθούν.

Ξέρετε, ακόμα, ότι τα κουσούρια μας, τα βροντοφωνάζω σε κάθε ευκαιρία, και την ντροπή μου, που καταντήσαμε ο περίγελως του κόσμου όλου δεν προσπάθησα ποτέ να την κρύψω, φορτώνοντας τις ευθύνες για το κατάντημά μας πρώτα στους ίδιους μας τους εάυτούς. Όμως...

Όμως. Αυτή η συλλογική δυσφήμιση ενός ολόκληρου λαού, ο χλευασμός συνηθειών του που έχουν να κάνουν, όχι με κάποια ροπή πρός την παρανομία, την διαφθορά, την τεμπελιά, την ακολασία, ή ό,τι άλλο βρίσκουν να επικαλεστούν, αλλά με την παράδοσή του, την ιδιοσυγκρασία του, και πάνω απ' όλα την ανάγκη του, ..., έ αυτή η συλλογική διαπόμπευση είναι έξω από κάθε λογική. Επικίνδυνη. Απορριπτέα. Ακατανόητη. Απεχθής.

Δεν φταίει η ταβέρνα για την "ελληνική κρίση". Ούτε η "αγρυπνία" της παρέας, εν γνωσει της ότι "αύριο πρέπει να σηκωθεί για να πάει στη δουλειά". Δεν φταίνε τα δέκα πιρούνια που τσιμπάνε από το ίδιο πιάτο, μήτε και τα "ακόμα ένα ποτηράκι" από εκείνους που έχουν ντέρτι, καυμό, καψούρα, κέφι, καί όποια άλλη "λέξη" που δεν έχει ορμήνεια σ' άλλη του κόσμου γλώσσα.

Όση ώρα τα σκεφτόμουν όλα ετούτα, ο Γερμανός στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου της Λάρνακας με κοιτούσε με προσμονή που έβλεπα ότι τον ενοχλούσε. Σίγουρα θα σκέφτηκε ότι είμαι αγενής. Σίγουρα θα ενίσχυσε την αρνητική άποψη που έχει για εμάς τους Έλληνες ξενύχτες, χαραμοφάηδες, μπεκρήδες, ή ό,τι παρόμοιο.

Η αναχώρηση της πτήσης της Aegean για Θεσσαλονίκη αναγγέλθηκε πρίν από εκείνην της Αθηνας. Αποχαιρετιστήκαμε, αναγκαστικά, χωρίς να ανταλλάξουμε κουβέντα. Έτσι άξιζε και στους δυό μας...

ΤΟ ΝΤΟΥΕΤΟ ΤΩΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ

Από την όπερα "Λακμέ" του Λεό Ντελίμπ, το περίφημο Ντουέτο των Λουλουδιών από δύο σπουδαίες ερμηνευτριες, την Λετονή μέτσο-σοπράνο Ελίνα Γκαράντσα, και την Ρωσίδα σοπράνο Άννα Νετρέμπκο. Έτσι, για να θυμηθούμε τις ωραίες μέρες του Τρίτου.

"... με την σοφία του πόνου"

Ο φιλόσοφος και συγγραφέας Στέλιος Ράμφος, την Πέμπτη το βράδυ, σε διάλεξή του στο κατάμεστο Μέγαρο Μουσικής, για την οικονομική μας κρίση.

«Για μια ακόμη φορά βρισκόμαστε σε πολύ δύσκολη θέση. Οχι εξαιτίας φυσικών καταστροφών ή πολιτικών ατυχημάτων. Αυτή τη φορά, μετά από 40 χρόνια άπλετης μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, πρωτοφανών ελευθεριών, οικονομικής ευημερίας μέσα στο ασφαλές πλαίσιο της Ε.Ε., ο λόγος της δοκιμασίας μας, πέρα από τις διεθνείς διαστάσεις αυτής της κρίσης, είναι κυριαρχικά οι δικές μας επιλογές και πράξεις. Τώρα δεν υπάρχουν εξωτερικοί εχθροί. Πρέπει τώρα να νικήσουμε τον κακό εαυτό μας με ένα και μόνον όπλο: τη σοφία του πόνου. Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να τραβήξουμε για να πετύχουμε. Θέλουμε μια νέα εικόνα εαυτού σ' έναν δρόμο καθάρσιας προκοπής» για να τοποθετηθούμε σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει."

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ...

Σ' αυτό το όμορφο το κελλάκι, μόνη ανθρώπινη παρηγοριά ο π. Δομέτιος. Ξένος στην καταγωγή, αλλά πολύ οικείος στο φρόνημα. Είναι τραχύς στην όψη και τα χαρακτηριστικά.. σκληραγωγημένος με ξερή άχαρη φωνή σαν κοράκι. Ησυχάζει στον αρσανά. Είναι ο πιο κοντινός μου άνθρωπος όταν για δυο μέρες την εβδομάδα κατεβαίνει από το μοναστήρι ...

Γνωρίζει όλα τα νεόφυτα δεντράκια - όχι μόνο τη θέση τους αλλά και την ανάγκη τους. Οι τσέπες του γεμάτες με μπουκάλια νερό, σκουριασμένα καρφιά.. σφυριά, νάυλον σακκούλες και ότι κανείς μπορεί να φαντασθεί. Τον βοηθούν να κλαδέψει, να δέσει, να ποτίσει ...Τίποτε δεν πετάει. Και τα σπασμένα καρφιά, λέει, χρειάζονται ... Το χαμόγελο του κόβεται μόλις φθάσει στο μοναστήρι, Εκεί νιώθει άβολα, σαν σε κλουβί ... Τον βλέπεις: ακόμη και το χαμόγελό του είναι φοβισμένο. Σε κάθε πρόταση του λέει τρεις φορές «ευλόγησον». Τα χέρια του είναι καφέ σαν γιαλόχαρτα. Τα νύχια του κατάμαυρα από το χώμα. Η ψυχή του πάλλευκη, πεντακάθαρη από ουράνια αγιότητα ...
Καυχάται πως είναι το καλύτερο ... μουλάρι της Μονής. Χωρίς να το υποψιάζεται είναι ο καλύτερος αγριάγγελος της. Κάποτε τον ακολούθησα κι εγώ. Εμένα μου έδωσε πέντε κoμμάτια φελιζόλ, και μου είπε δέκα «ευλόγησον». Δεν ξέρω γιατί μου ζητούσε συγνώμη. Για το βάρος που μου έδωσε η για την έμμεση προσβολή της ομολογημένης μαλθακότητάς μου; 'Ίσως επειδή δεν είχε εκείνος τρίτο χέρι να κουβαλήσει ο ίδιος το ανύπαρκτο φορτίο μου και έγινε αιτία εγώ να κουρασθώ. Ο άνθρωπος είναι της «άλλης» λογικής. Ευτυχώς ζει στον κόσμο του.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Φωνή αύρας λεπτής ...»
του Μητρ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής π. Νικολάου
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εν Πλώ

Νά'τα μας, και τα Εγγλεζάκια!...

Ανώνυμος αρθρογράφος στην λονδρέζικη έκδοση της δωρεάν, ή καλύτερα της τζάμπα εφημερίδας Metro, αποφάσισε και αυτός να ασχοληθεί με την Ελλάδα ζητώντας, κατ' αρχάς, την άμεση και χωρίς προειδοποίηση αποπομπή της από την ζώνη του Ευρω, ως μόνη λύση για την διάσωση της Ευρωζώνης". Αυτό, βεβαίως, είναι εκτός της αρμοδιότητος των Αγγλων, που ως γνωστόν έχουν επιλέξει να είναι έξω από τη ζώνη των "27" - άρα, ώς προς τούτο, δεν είναι να παίρνει στα σοβαρά κάποιος αυτήν την "πολιτική παρέμβαση" του ανώνυμου αρθρογράφου της Metro.

Στη συνέχεια, όμως, η τζάμπα εφημερίδα, σχολιάζοντας τα βίαια επεισόδια που έγιναν το βράδυ της Κυριακής στην Αθήνα, βρήκε την ευκαιρία μεσω του "ανωνύμου" της να εκφράσει ανακούφιση "για το γεγονός οτι τα Μάρμαρα που έκλεψε ο Λόρδος Έλγιν από τον Παρθενώνα "παραμένουν ασφαλή στο Βρετανικό Μουσείο".

Και διερωτάται στη συνέχεια, «εάν το τίμημα ενός ακόμη σχεδίου διάσωσης της Ελλάδας θα μπορούσε να οδηγήσει στη μεταφορά και του υπόλοιπου τμήματος του Παρθενώνα στο Λονδίνο και το Βρετανικό Μουσείο, προκειμένου να ενωθεί με τα ελγίνεια μάρμαρα και να παραμείνουν ασφαλή στην Αγγλία;».

Δίχως αμφιβολία, τα επεισόδια που προκάλεσαν οι εγχώριοι χούλιγκαν, καθώς και η διαρκής ανικανότητα της Έλληνικής Αστυνομίας (σ.σ.: ο ... αρμόδιος υπουργός κ. Παπουτσής δεν έχει πάει ακόμα σπίτι του!) να λύσει μιας και δια παντός το πρόβλημα της βίαιης συμπεριφοράς των ατόμων αυτών, μας πικραίνουν όλους αφάνταστα. Και, αφού έφτασαν στο σημείο να κάψουν ιστορικά νεοκλασσικά κτίρια της Αθήνας, γιατί να μήν προσπαθήσουν κάποια μέρα να καταστρέψουν ακόμα και τον Παρθένώνα;

Όπως έλεγε όμως και ο μέγας Γκάντι προς τους Εγγλέζους κατακτητές της Ινδίας όποτε εκείνοι επικαλούνταν "το ορθόν" για να δικαιολογήσουν την εκεί παρουσία τους, αυτό είναι δικό μας πρόβλημα, και όχι δικό σας!

Η κριτική κατα της χώρας μας έχει, ή μάλλον πρέπει να έχει, κάποια όρια. Και αυτά τα όρια τα έχουν υπερβεί με δημοσιεύματα και δηλώσεις τους ξένα μέσα ενημέρωσης και πολιτικοί. Το ειρωνικό άρθρο του "ανωνύμου" της λονδρέζικης Metro δεν είναι παρά ένα ακραίο δείγμα ακραίας συμπεριφοράς εναντίον μιας χώρας, που πρώτη αυτή πληρώνει το τίμημα και των πολλαπλών λαθών της, και των πράξεων βίας από δικά της εγκληματικά στιοιχεία.

Από την αρχή αυτής της κρίσης, η Ακρόπολη μοιάζει να είναι, με διάφορους τρόπους, και με διάφορες αφορμές, στο στόχαστρο πολλών ξένων μέσων ενημέρωσης, κυρίως από την Γερμανία και την Βρετανία. Οι πρώτοι, μας ζητούν να τους την πουλήσουμε. Οι δεύτεροι, να τους την χαρίσουμε για να την βάλουν μαζί με τα άλλα κλοπιμαία στη σκοτεινή αίθουσα του λονδρέζικου μουσείου τους, χωρίς ούτε μία αχτίδα αληθινού φωτός να την βλέπει.

Όλα αυτά είναι χοντρά καραγκιοζιλίκια που, σε τόσο δύσκολες στιγμές που όλοι περνάμε, αντί να φέρνουν τους λαούς της Ευρώπης πιο κοντά τον έναν με τον άλλον, κάνουν ό,τι μπορούν για να τους απομακρύνουν ακόμα περισσότερο. Να τους διχάσουν,να τους "διαιρέσουν", και να τους "βασιλέψουν". Κατα την πάγια, πατροπαράδοτη τακτική τους!...

Το Μπαλέτο των Υδάτων (Εις Μνήμην της Ουίτνι Χιούστον)

Στην εντυπωσιακά φρικτή παραμυθένια πολιτεία του Ντουμπάι, η συνύπαρξη των απίστευτων κτιριακών και δημόσιων συγκροτημάτων με το κιτς βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία. Έτσι, εκεί όπου αποστρέφεις αλλού το βλέμμα σου για να μην αντικρύζεις άλλο την κακογουστιά του όγκου, την ίδια στιγμή μένεις έκπληκτος, με το στόμα ανοικτό, με όλην αυτήν την τενχνητή ομορφιά. Σε τούτο το βιντεάκι, παρακολουθούμε ένα ... χορευτικό σόου από τα Συντριβάνια του Ντουμπάι, των οποίων ο συγχρονισμένος "ψεκασμός" αναπαριστα ένα πανέμορφο μπαλέτο των χρωμάτων. Η μουσική συνοδεία από την Ουίτνι Χιούστον στο I Will Always Love You, κάνει το θέαμα συγκλονιστικά χολιγουντιανό!

 

Η Δεύτερη Ακτή - Μαρμαροφρυγάδες

Του
ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ*

Από τα μικρά παράθυρα του σπιτιού της γιαγιάς της Φωτεινής έμοιαζαν σαν πίνακες. Το παλιό ξύλινο πλαίσιο του παραθύρου γινόταν κάδρο που μάταια προσπαθούσε να φυλακίσει την αέναη αλλαγή τους.

Από μικρός είχα την απορία πώς εκεί στη μέση του πελάγους – μεγάλη η απόσταση στα παιδικά μάτια, μακρινή και απρόσιτη η θέση τους – βρέθηκαν σε κανονική διάταξη αυτοί οι σχηματισμένοι βράχοι. Έμοιαζαν πράγματι από μακριά σαν πλοία σε παράταξη, το ένα πίσω από το άλλο, έτοιμα να σηκώσουν άγκυρες και να υψώσουν πανιά.

Επιστολή Μίκη Θεοδωράκη προς τη διεθνή κοινή γνώμη

Την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012, ο Μικης Θεοδωράκης, συνέτεξε και έστειλε την ακόλουθη επιστολή με παραλήπτη "την διεθνή κοινή γνώμη". Οπως θα διαβάσετε, απεστάλη λίγο πρίν κατεβεί με τον Μανώλη Γλέζο στην διαδήλωση της Πλατείας Συντάγματος, ενω στη Βουλή γινόταν η επεισοδιακή, όπως αποδείχθηκε, συζήτηση για την ψήφιση του νέου Μνημονίου. Παραθέτω την επιστολή προς ανάγνωση και σχολιασμό. Δεν την υιοθετώ. Υπάρχουν σημεία της στα οποία συμφωνώ. Υπάρχουν πολλά στα οποία διαφωνώ. Στον διάλογο που ελπίζω να προκύψει, θα πω και εγω τα λίγα δικά μου.

Υπάρχει μια διεθνής συνωμοσία με στόχο την ολοκλήρωση της καταστροφής της χώρας μου. Ξεκίνησαν από το 1975 με στόχο τον νεοελληνικό πολιτισμό, συνέχισαν με την διαστροφή της νεότερης ιστορίας μας και της εθνικής μας ταυτότητας και τώρα προσπαθούν να μας εξαφανίσουν και βιολογικά με την ανεργία, την πείνα και την εξαθλίωση.

Εάν ο ελληνικός λαός δεν ξεσηκωθεί σύσσωμος για να τους εμποδίσει, ο κίνδυνος για την εξαφάνιση της Ελλάδας είναι υπαρκτός. Εγώ την τοποθετώ μέσα στα δέκα επόμενα χρόνια. Από μας θα μείνει μόνο η μνήμη του πολιτισμού μας και των αγώνων μας για την ελευθερία.

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

ΛΑΘΟΣ ΧΡΟΝΟΣ - Πίνακας του Γιώργου Μπούτλα

Του Θανάση Δρίτσα,
 Καρδιολόγου στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, Συγγραφέα και Συνθέτη.

Προς τα πού κατευθύνεται άραγε το βέλος του χρόνου; Μέσα στον 20ό αιώνα, ο Αλβέρτος Αϊνστάιν διατύπωσε μέσα από τη σχετικότητα τη στενή συνάφεια χώρου και χρόνου και απέδειξε ότι παρελθόν και μέλλον ίσως αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος. Ομως, η κατάργηση των ορίων παρελθόντος και μέλλοντος μπορεί να συμβαίνει μόνο όταν ένα σώμα αποκτήσει θεωρητικά ταχύτητες κίνησης που να προσεγγίζουν την ταχύτητα του φωτός, ένα γεγονός που παραμένει καθαρά φαντασιακή προοπτική για τον υπαρκτό κόσμο του σήμερα. Για τους κοινούς θνητούς, ο χρόνος εξακολουθεί να κινείται γραμμικά με το παρελθόν πίσω και το μέλλον να κινείται μπροστά, ο Παλαιός και Γηραιός Χρόνος παραδίδει τη σκυτάλη της ζωής στο Νέο Χρόνο. Ομως, πίσω από τις διάφορες παραστάσεις για την κίνηση του χρόνου κρύβονται κοινωνικές αντιλήψεις και ιδεολογικές προκαταλήψεις.

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ: Σπιτικό Ψωμί

Ολα κι όλα...  μα καλά ούτε μιά συνταγή ψωμιού δεν μας έχει δώσει ο ... Φραντζολάς ; όντως... τι να κάνω λοιπόν; έκατσα και την έγραψα ακριβώς έτσι όπως την κάνω πολλά χρόνια τώρα. Παρόλο που χρησιμοποιώ πολλές φορές κοινά αλεύρια απο το Σ/Μ θα δείτε ότι τα ψωμιά που βγαίνουν απο τον φούρνο δεν καμμία απολύτως σχέση με οτιδήποτε αγοράζετε απο φούρνο, ακόμα και από τον καλύτερο φούρνο. Γιατί ; δεν ξἐρω ... τα να πω. Βέβαια το σχήμα της φόρμας και το εξωτερικό μπόλικο σουσάμι συμβάλλουν και αυτά αλλά φαντάζομαι ότι τα εμπορικα αλεύρια πάντα έχουν διάφορα μέσα για να φουσκώνει το αλεύρι η για να συγκρατείται περισσότερη υγρασία (δηλ. βάρος, π.χ. με λίγο αλεύρι σόγιας). Το ολικής άλεσης αλεύρι  σε αυτή την αναλογία (3/2) νομίζω είναι ιδανικό γιατί του δίνει μια ευχάριστη γήϊνη γεύση χωρίς να το βαραίνει πολύ. Ο γλυκάνισος εμένα μου αρέσει πολύ... αλλά δεν είναι απαραίτητος. Οταν φτιάξετε τις φρατζόλες σας κόψτε τες σε φέτες και αφού μπούν σε διπλά σακουλάκια το ψωμί διατηρείται στην κατάψυξη άνετα και για 2 -3 μήνες. Αξίζει πραγματικα τον κόπο μια Κυριακή να δοκιμάσετε....ακολουθείστε ακριβώς τις οδηγίες και η επιτυχία θα είναι σίγουρη.

1.200 γραμμ αλεύρι σταρένιο σκληρό (“για ζύμωμα”)
800 γραμμ αλεύρι ολικής άλεσης
1.200 γραμμ χλιαρό νερό σύν πρόσθετο νερό
3,5 φακελάκια μαγιά σε σκόνη η 65 -70 γραμμ νωπή μαγιά (προτιμότερη)
30 γραμμ αλάτι (2 κ.σ. σούπας)
40 γραμμ  εξαιρ. παρθένο ελαιόλαδο (4 κ.σ. σούπας(
2 κ.σ.  γλυκάνισος (προαιρετικά, αλλά υποχρεωτικά για να γίνει νόστιμο!)
100 γραμμ σουσάμι
4 φόρμες μακρόστενες, αντικολλητικές


Πρώτα απ όλα διαλύστε την νωπή μαγιά αφού την θρυμματίσετε καλά μέσα σε ένα φλιτζάνι με χλιαρό νερό και μια πρέζα ζάχαρη ώστε να είμαστε σίγουροι ότι η μαγιά είναι ζωντανή και θα αρχίσει σε 3-4 λεπτά να βγάζει αφρούς.

Ρίξτε ελαφρά χλιαρό νερό 1.200 γραμμ μέσα στον κάδο του μίξερ με τον συρμάτινο αναδευτήρα (αργότερα θα μπει ο γάντζος). Προσθέστε το αλάτι, το ελαιόλαδο, τον γλυκάνισο και αρχίστε να ανακατεύετε ρίχνοντας σιγά σιγά και από το αλεύρι. Προσθέστε και την διαλυμένη μαγιά η οποία θα πρέπει νάχει αρχίσει να αφρίζει στο φλιτζάνι της  (αν χρησιμοποιήσετε ξερή μαγιά ρίξτε την κατευθείαν με το αλεύρι στο μίξερ μαζί με το αλεύρι).

Όταν δείτε ότι το μείγμα μας έχει αρχίσει να γίνεται πηχτουλό σταματήστε να προσθέτετε αλεύρι, σταματήστε στο μίξερ και βάλτε τώρα τον γάντζο στην θέση του συρμάτινου αναδευτήρα. Συνεχίστε το ζύμωμα προσθέτοντας όλο το αλεύρι παράλληλα με λίγο νερό πάντα, ώστε το ζυμάρι μας να γίνει πλέον μία μπάλα που δεν κολλάει στα τοιχώματα του μπολ του μίξερ. Αν τυχόν έχει κολλήσει ζυμάρι στα τοιχώματα και δεν ανακατεύεται σταματήστε το μίξερ και μα μία επίπεδη κουτάλα ξεκολλήστε το και ξεκινήστε το ξανά, ίσως σε μεγάλη ταχύτητα τώρα ώστε να ξεκολλάει από τα τοιχώματα.

Όταν το ζυμάρι δεν κολλάει πλέον καθόλου σταματήστε το μίξερ και αδειάστε το ζυμάρι σε μια αλευρωμένη επιφάνεια του πάγκου της κουζίνας. Αρχίστε πλέον με τα χέρια να το ζυμώνετε αναποδογυρίζοντας το και διπλώνοντας το συνέχεια. Αφήστε το πλέον να ξεκουραστεί έτσι για 10-15 λεπτά.

Κὀψτε το ζυμάρι σε 4 κομμάτια και πλάστε πρώτα ένα κομμάτι στην αλευρωμένη επιφάνεια του πάγκου σας σε μακρόστενο σχήμα σαν φραντζόλα Βρέξτε το καλά με νερό από πάνω και μετά ρίξτε του μπόλικο σουσάμι πατώντας το ώστε να πάει και να κολλήσει παντού.

Αναποδογυρίστε το , βρέξτε το πάλι και ρίξτε του αρκετό σουσάμι να πάει παντού. Εν τω μεταξύ έχετε αλείψει  με λίγο λάδι τις 4 φόρμες και τώρα ανασηκώστε την πρώτη φραντζόλα και βάλτε την στην φόρμα. Πατήστε το λίγο να καθήσει ομοιόμορφα μέσα στη φόρμα.

Συνεχίστε και με τα άλλα κομμάτια ζύμης γεμίζοντας και τις άλλες 3 φόρμες. Αν τυχόν οι φόρμες είναι μεγαλούτσικες ίσως να γεμίσετε 3 φόρμες συνολικά. Θα πρέπει το ζυμάρι να μην ξεπερνά τα ⅔ του ύψους της φόρμας για να έχει περιθώριο να φουσκώσει και να μην ξεχειλίσει αργότερα. Χαράξτε με 3 -4 χαρακιές σε βάθος 1εκ από πάνω το ζυμάρι, με ένα μυτερό μαχαίρι για ομορφιά.

Αφήστε τις φόρμες πάνω σε ξύλινη επιφάνεια (όχι επάνω σε κρύο μάρμαρο) η μέσα στον φούρνο ανάβοντας τον στους 60 βαθμούς το πολύ η ανάβοντας μόνο το φωτάκι του το οποίο θα τον ζεστάνει έτσι λίγο).

Μετά από 1 ώρα περίπου το ζυμάρι θα έχει φουσκώσει κατά 70%  - 80%.

Βάλτε τις φόρμες πάνω - κάτω σε δύο σχάρες μέσα σε προθερμασμένο φούρνο με αέρα, στους 190-200 βαθμούς, και ψήστε για 50 λεπτά περίπου προσέχοντας να μην αρπάξουν από πάνω. Βγάλτε τις φόρμες και με ένα μαχαίρι βγάλτε το ψημένο ψωμί μέσα από τις φόρμες να κρυώσει ελεύθερο στον αέρα χωρίς να κάνει υγρασία από κάτω μέσα στις φόρμες.

IN MEMORIAM Αλέξανδρος Σχινάς (1924-2012)

Σίγησε για πάντα, το περασμένο Σάββατο 11.2, στο Έσσεν, η «φωνή της ελευθερίας» που ξεσήκωνε εκατομμύρια Έλληνες μέσα από τα βραχέα της Deutsche Welle στα χρόνια της δικτατορίας. Ο Αλέξανδρος Σχινάς πέθανε στα 88 του χρόνια, αφήνοντας ως κληρονομιά τον πολύτιμο αγώνα για την ελευθερία, το παράδειγμα του ασυμβίβαστου ονειροπόλου, αλλά και το πάθος για τη γλώσσα και τον εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης.

...και γι' αυτό, κάτσε καλά!

Μικρό (και εύστοχο) σχόλιο στο κυπριακό newsletter "Offsite":

"Ακούγοντας κάποιους Ε/κ χθες να συζητούν λέγοντας για τα σκληρά μέτρα στην Ελλάδα «καλά να πάθουν» και πως «είναι κρίμα», αντιλήφθηκα πως δεν έχουν κατανοήσει πως η πορεία και των Ελληνοκυπρίων μπορεί να μην είναι η ίδια, αλλά αν οι Ελλαδίτες είχαν 5 κακά, εμείς οι Ε/κ έχουμε 4 και κάπως αλλιώτικα. Η διαφορετικότητα που κάποιοι Ε/κ νιώθουν, έγκειται στον τρόπο ζωής και μόνο. Και στην τελική, αν κάποιος νιώθει Έλληνας, τώρα θα πρέπει να πονάει και όχι να χαίρεται. Μπορεί να τη γλιτώσαμε, αλλά κι εμείς εδώ δεν ζούμε στον παράδεισο. Στα «μέσα» και στους «δήθεν» παράγοντες είμαστε κι εμείς ταγμένοι, και φορτωμένοι δάνεια στις τράπεζες. Μακάρι να τα καταφέρουμε."

Τα όμορφα σινεμά, όμορφα καίγονται*

Εξαιρετικό άρθρο του καλού μου φίλου Γιώργου Λιγνού, που γράφει ως Μαικήνας στο |blog Εν Χορδαίς και Οργάνοις (www.maecenas.capitalblogs.gr) του site: www.capital.gr

Τόσες μνήμες… πώς να τις ξεχάσεις;

Τόσα εφηβικά βράδια, τόσα ανήσυχα ραντεβού πώς να τα διαγράψεις απο την καρδιά;

Που πήγαν τα γιγάντια είδωλα της νιότης μας;

Τότε που βυθισμένος στην καρέκλα του κινηματογράφου ζούσες ακόμα το πεπρωμένο άλλων ψυχών και μια εύγλωτη σιωπή ενός, δύο λεπτών κυριαρχούσε, μέχρι ο πρώτος της παρέας να μας βγάλει απο τον κόσμο της οθόνης.

Βγαίνοντας έξω η Σταδίου, πολύβουη όπως πάντα, μας βοηθούσε να γυρίσουμε πίσω στην πραγματική μας ζωή.

"Δι’ ελέου και φόβου", όπως συμβαίνει πάντα στην εφηβία και στα πρώτα νεανικά χρόνια, μαθαίναμε τη ζωή απο τον πιο γοητευτικό της καθρέφτη, το σινεμά.

Κι όταν ο χώρος πολλές φορές κουρασμένος, με τα σημάδια του χρόνου να μαρτυρούν την προαιώνια ύπαρξη, αφού εκεί συγκινήθηκε κάποτε κι ο πατέρας ή η μάνα σου, γινόταν αντιληπτός απο σένα σε κάποιο μοναχικό διάλειμμα, τότε αποκτούσες την βεβαιότητα πως το Αττικόν είναι εκεί για σένα. Για τις ανησυχίες σου, για την νόμιμη φυγή σου απο την αγωνία του φροντιστηρίου του Μπελεζίνη, για το μέλλον που ονειρευόσουνα παλεύοντας με τα συναισθήματα που σε πλημμύριζαν.

Κι αν κάποτε αναζητήσαμε την μπρεχτική αποστασιοποίηση, στο τέλος γυρισαμε στην προαιώνια λειτουργία της μαγείας.

Το Αττικόν ήταν πάλι εκεί.

Μνημείο της δικής μας ιστορίας, όχι της άλλης της επίσημης. Κι ας ήταν μεγαλειώδες, ήταν όμως μέρος της δικής ασήμαντης καθημερινής ύπαρξης.

Ετσι και εχθές. Το έβλεπα φωτισμένο μες τις φλόγες, και ήταν πάλι επιβλητικό.

Ήταν οι μνήμες;

Ήταν η επίγνωση της ιστορικότητας;

Ήταν ο θυμός για τη δική μας απώλεια;

Παραφράζοντας τον τίτλο της γνωστής Σέρβικης ταινίας του 1996, είπα :

“Τα όμορφα σινεμά, όμορφα καίγονται”

ΥΓ

Το Αττικόν δεν πρέπει να πεθάνει.

Κι αν κάτι πρέπει να συμβολίσει την έξοδο αυτού του τόπου από από την κρίση είναι αναστήλωσή του, όχι μόνο με χρήματα της ιδιοκτήτριας εταιρίας, ούτε με χρήματα του πτωχευμένου κράτους, αλλά και δικά μας, σαν προσφορά αλληλεγγύης στον πολιτισμό που χάνουμε.

ΟΛΙΓΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο κινηματογράφος Αττικόν άνοιξε τις πόρτες του για το κοινό το 1914 ως θέατρο, και 6 χρόνια αργότερα ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της 7ης τέχνης λειτουργώντας ως κινηματογράφος. Εντάσσεται στα αριστουργήματα του διεθνώς αναγνωρισμένου αρχιτέκτονα, Αλέξανδρο Νικολούδη Συγκαταλέγεται μέσα στους ομορφότερους κινηματογράφους της Ευρώπης.

Στην -σχεδόν- αιωνόβια ζωή του έχει φιλοξενήσει μεγάλες ευρωπαϊκές αλλά και παγκόσμιες πρεμιέρες, φεστιβάλ, συναυλίες ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, την πρώτη ροκ-όπερα της Ελλάδας, και (για την ιστορία) ήταν η πρώτη αίθουσα στην Ελλάδα, στις 22 Οκτωβρίου του 1929, που προέβαλλε την πρώτη ταινία με ήχο, "Fox Movietone Follies" του Ντέηβιντ Μπάτλερ.

IN MEMORIAM Νίκος Μουζακιώτης (1943-2012)

Ο Νίκος Μουζακιώτης ιδιοκτήτης του ιστορικού θερινού σινεμά "ΖΕΦΥΡΟΣ", απεβίωσε σήμερα στις 6 το πρωί απο ανακοπή καρδιάς κατα την διάρκεια έκτακτης χειρουργικής επέμβασης.

Γεννήθηκε το 1943 στον Βοτανικό, και έχει ασχοληθεί πάρα πολλά χρόνια με την εκμετάλλευση κινηματογραφικών αιθουσών όπως "ΡΙΡΙΚΑ¨(Ηλιούπολη), "ΑΘΗΝΑ"  (Ιλίσσια) ,"ΒΥΖΑΝΤΙΟ " (Αιγάλαιω ) και το θρυλικό  "STUDIO" στα τελευταία χρόνια της λειτουργίας του.

Τα τελευταία 25 χρόνια λειτουργούσε τον ιστορικό θερινό κινηματογράφο  "ΖΕΦΥΡΟΣ"  στα Πετράλωνα, που έχει γίνει το αγαπημένο στέκι των σινεφίλ και εδώ και τρείς μήνες λειτουργούσε το CAPITOL ΖΕΦΥΡΟΣ στο εμπορικό κέντρο THE ATHENIAN CAPITOL .

Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται  αποκλειστικά με την NEW STAR και στο ΖΕΦΥΡΟ προβλήθηκαν σπουδαίες κλασσικές αλλά και σύγχρονες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Ήταν πατέρας δυο παιδιών. Η κηδεία του θα γίνει την Τετάρτη το απόγευμα στην ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ .

IN MEMORIAM: Ουίτνι Χιούστον (1963-2012)

Η Αμερικανίδα τραγουδίστρα και ηθοποιός Ουίτνι Χιούστον, βρέθηκε χθες νεκρή σε δωμάτιο του ξενοδοχείου Χίλτον στο Μπέβερλι Χίλς, στη Καλιφόρνια, όπου είχε καταλύσει για λίγες μέρες. Η αστυνομία, που επιβεβαίωσε τον θάνατό της, είπε ότι δεν είναι ακόμα γνωστό πως πέθανε. Η Χιούστον ήταν μόλις 48 ετών,και είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια η καριέρα της σκιάστηκε από τη χρήση ναρκωτικών ουσιών, καθώς και από τα σοβαρά προβλήματα που είχε ο γάμος της με τον επίσης διάσημο τραγουδιστή Μπόμπι Μπράουν.
Ο θάνατός της, που επήλθε στις 15.55, τοπική ωρα Λος Αντζελες, χθες 11.2.2012, ηρθε την παραμονή της τελετής απονομής των βραβείων Γκράμι στο Λος Άντζελες. Για αυτό ήταν εκεί - για να παραβρεθεί σε ένα πάρτι που θα γινόταν χθες το βραδυ. Το πάρτι έγινε, και εκεί ανακοινώθηκαν τα άσχημα νέα, και τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή. Εκεί ήταν, καλεσμένος, και ο σπουδαίος πιανίστας και συνθέτης της τζαζ, Χέρμπι Χάνκοκ, ο οποίος είπε: "Είναι αδύνατον να κρύψεις τη λύπη σου. Είναι μεγάλη απώλεια.Η ψυχή και το πνεύμα της θα ζουν μέσα μας για πάντα".

Αμερικανικά μπλογκς που ασχολούνται με το lifestyle, γραφουν ότι την Πέμπτη και την Παρασκευή η Χιούστον διασκέδαζε ως το πρωί σε πάρτι, καταναλώνοντας μεγάλες ποσότητες αλκοόλ, πιθανώς και ναρκωτικών. Η σωρός της μεταφέρθηκε από το ξενοδοχείο σε νοσοκομείο όπου θα πραγματοποιηθεί νεκροψία. Τα αποτελέσματά της θα ανακοιωθούν σε 4 έως 6 εβδομάδες.

Η σόουλ και γκόσπελ μουσική ηταν "το γερό θεμέλιο" της σταδιοδρομίας αυτής της σπουδαίας τραγουδίστριας. Ο ρόλος της στην ταινία Bodyguard, καθώς και το τραγούδι I Will Always Love You, θα μείνουν στην Ιστορία. 

Πούλησε 170 εκατομύρια άλμπουμς παγκοσμίως. Κέρδισε 6 βραβεία Grammy.