Παράγωγο ενός κόμματος (αριστερου, δεξιού, δεν εχει σημασία, ούτε διαφορά), όπου ο ρομαντισμός της «καθημερινής πάλης» μετατρέπεται πολύ γρηγορα σε «μηχανισμό». Ως γρανάζι του, ο μετέπειτα συνδικαλιστης αρχίζει να αποκτα πελατεία, δύναμη και πολιτικό ρόλο. Υπερασπίζεται με πάθος, και σπάνια με λογική, τον εργασιακό χώρο που τον συντηρεί, αλλά προσέχει ταυτόχρονα και τον πολιτικό σχηματισμό απ’ όπου προέρχεται. Κάποια μέρα θα διεκδικήσει, και πιθανώς θα κερδίσει κιόλας, την βουλευτική του έδρα. Έχει μονίμως επιθετική όψη. Αγριο βλέμμα. Εμφάνιση «ξυλινη», σαν τη γλωσσα που χρησιμοποιεί. Η επιχειρηματολογία του περιορίζεται μόνο σε αυτό που αντιλαμβάνεται ως «δημόσιο συμφέρον». Θεωρεί ότι μόνον αυτός το υπηρετεί και το υπερασπίζεται. Οποιος έχει διαφορετική άποψη, είναι «εχθρός της πατρίδας». Θέλει το κακό του τόπου. Στο κεφάλαιο «εργασιακή εμπειρία», το βιογραφικό του έχει ένα πελώριο κενό. Τι σόι τραπεζικός υπάλληλος μπορείς να εισαι, φερ ειπείν, εάν όλη μερα διαβάζεις εφημερίδες, διαβουλεύεσαι με κομματαρχαίους σου, «οργανώνεις» αντιδράσεις και διαμαρτυρίες, και βγαινεις στα κανάλια; Για να έχεις το δικαίωμα να δηλώνεις «τραπεζικός» ως εργασία σου, θα πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου άξιο (αλλά και να πείσεις και τους άλλους ότι είσαι), ότι, εάν σταματησεις να εισαι συνδικαλιστης, θα μπορέσεις να ξαναδουλέψεις αποτελεσματικά σε αυτήν την ειδικότητα. Εσείς, πείτε μου: εάν ειχατε μία μικρή η μεγάλη επιχείρηση, ποιους από όλους τους συνδικαλιστες που ξέρετε, είτε έχουν γίνει βουλευτές, είτε όχι, θα προσλαμβάνατε; Σε οποιοδήποτε πόστο.
Αγαπητέ κύριε Μιχαηλίδη,
ReplyDeleteΤο σημείωμα, με τίτλο "Ελλην συνδικαλιστής", έχει πλήρη εφαρμογή σε περιφερειάρχες, δημάρχους, πολιτικούς, παρά τον κύκλο των ισχυρών κ.λ.π..
Είναι αυτοί που επιχειρούν - σε μόνιμη βάση - να εκλέγονται και να επανεκλέγονται, γιατί από εκεί πλουτίζουν.
Στην "αθώα" αναφορά Δρούτσα περί "δύο μόνον θητειών" σε αξιώματα, είδες τις αντιδράσεις των ανεπάγγελτων.