Υπάρχουν για μένα πολλοί άνθρωποι που, μέσα μου, παραμένουν αναλλοίωτοι. Οπως τους γνωρισα. Οπως τους αγάπησα. Οπως τους ήθελα. Η Ντέμπι Χάρι ηταν ένας από αυτούς τους ανθρωπους - πολύ ψηλά στη λίστα μου. Οποτε έβλεπα το πρόσωπό της έλεγα πως υπάρχει αθανασία. Την έχασα, όμως, από προσώπου γης για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, και πάντα αναρωτιόμουν "που νάναι άραγε τώρα;", και "τί να κάνει αλήθεια;". Τέτοια ερωτήματα απαντώνται εύκολα από τότε που μπήκε το YouTube στη ζωή μας. Μάς δίνει άριστες πληροφορίες. Μας θυμίζει υπέροχες στιγμές, παλιές. Και πολλές φορές μας χαλάει το όνειρο.
Χρειάστηκε να δώ πολλές φορές αυτό το βιντεάκι για να προσγειωθώ ξανά στην πραγματικότητα, και σιγά-σιγά να αρχίσω να αγαπώ πάλι τα καινούργια πρόσωπα των αγαπημένων μου. Με την παλιά, ατίθαση φατσούλα της Blondie, ήμουν αθεράπευτα ερωτευμένος. Με την καινούργια, που παρατηρώ, και απολαμβάνω τώρα στην "άλλη της ηλικία", ανακαλύπτω πως είμαι ευγνώμων, και όχι πιά στεναχωρημένος. Ευγνώμων που μπορώ να αναγνωρίζω πιά (και όχι να τρομάζω με) το άγγιγμα του χρόνου επάνω μας. Το τραγούδι αυτό, The Tide Is High, ερέθιζε μόνιμα τον νεανικό μου ενθουσιασμό. Η ερμηνεια της, τότε, ηταν αθώα κι ανέμελη. Αυτή εδώ, τώρα, είναι πιο γεμάτη. Και με ενθουσιάζει το ίδιο.
Χρειάστηκε να δώ πολλές φορές αυτό το βιντεάκι για να προσγειωθώ ξανά στην πραγματικότητα, και σιγά-σιγά να αρχίσω να αγαπώ πάλι τα καινούργια πρόσωπα των αγαπημένων μου. Με την παλιά, ατίθαση φατσούλα της Blondie, ήμουν αθεράπευτα ερωτευμένος. Με την καινούργια, που παρατηρώ, και απολαμβάνω τώρα στην "άλλη της ηλικία", ανακαλύπτω πως είμαι ευγνώμων, και όχι πιά στεναχωρημένος. Ευγνώμων που μπορώ να αναγνωρίζω πιά (και όχι να τρομάζω με) το άγγιγμα του χρόνου επάνω μας. Το τραγούδι αυτό, The Tide Is High, ερέθιζε μόνιμα τον νεανικό μου ενθουσιασμό. Η ερμηνεια της, τότε, ηταν αθώα κι ανέμελη. Αυτή εδώ, τώρα, είναι πιο γεμάτη. Και με ενθουσιάζει το ίδιο.
No comments:
Post a Comment