ΜΙΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΦΙΛΙΠΠΟ*

Του Άρη Δαβαράκη

(Από το www.toportal.gr)

Στο Μοναστηράκι, η μάλλον στο Θησείο,  στην πολυσύχναστη Αδριανού με τα ωραία εστιατόρια και τα καφέ που βλέπουνε Ακρόπολη, Στοά του Αττάλου, Αρχαία Αγορά και στην απέναντι μεριά της περνάει το τραίνο που έγινε πια μέρος του Μετρό, είναι η εκκλησία του αγίου Φιλίππου.

Δεν είναι μεγάλη, είναι όμως πανέμορφη και ο εφημέριός της, ο π. Δημήτριος (που είναι καλός μου φίλος) μαζί με την γυναίκα του και τους ανθρώπους που έχει μαζέψει γύρω του, έχει καταφέρει να την φωτίσει πολύ γλυκά και ήρεμα με μια πνευματικότητα που «νοιώθεται».

Πάω συχνά στον άγιο Φίλιππο, ειδικά στις αγρυπνίες του, όπως αυτή που άρχισε την Παρασκευή γύρω στις 20.00 το βραδάκι και τέλειωσε την πρώτη ώρα του Σαββάτου, σήμερα που γιορτάζει η αγία Παρασκευή.

Τις αγαπώ πολύ αυτές τις αγρυπνίες. Είμαι βλέπετε και λίγο αγιορείτης με τα αμέτρητα πήγαιν-έλα μου στο Άγιο Όρος από το 1985 μέχρι και τώρα, όπου οι αγρυπνίες είναι παράδοση παλιά και διαρκούν συχνά όλη τη νύχτα. Εδώ, στις πόλεις, οι συνθήκες ζωής είναι άλλες, δεν γίνεται να μπεις στην εκκλησία στις 9 το βράδυ και να βγεις στις έξι το πρωϊ, οι υποχρεώσεις τρέχουν και είναι πολλές.

Γι’ αυτό ο π. Δημήτριος, για να μας βολέψει όλους και να μας δώσει την ευκαιρία να αφήσουμε την ψυχή μας ν’ ανασάνει βαθειά  και να επαναφορτιστεί για την συνέχεια του αγώνα που ο καθένας από μας δίνει καθημερινά, δύο φορές τον μήνα φροντίζει να περιλάβει στο πρόγραμμα αυτές τις αγρυπνίες  που αρχίζουν παραμονή της γιορτής του Αγίου ή της Αγίας που εορτάζεται και τελειώνουν την πρώτη ή, το αργότερο, την δεύτερη ώρα της επόμενης μέρας.

Έτσι γυρίζεις σπίτι σου «λειτουργημένος» και ψυχικά γαληνεμένος και κοιμάσαι μια λογική ώρα για να ξυπνήσεις εγκαίρως να αντιμετωπίσεις την καθημερινότητά σου. Και τι είναι αυτή η «αγρυπνία» μπορεί να αναρωτηθούν πολλοί; Θα σας πω πως την νοιώθω εγώ και γιατί είμαι πάντα εκεί τα τελευταία χρόνια – αν είμαι φυσικά στην Αθήνα.

Μετά λοιπόν από την κούραση και την φόρτιση τόσων προβλημάτων που έχω να αντιμετωπίσω ζώντας μέσα στο «πεδίο της μάχης» ενός ρεαλισμού συχνά πολύ απαιτητικού, φτάνω στην Ερμού προς το Θησείο, στρίβω στον πεζόδρομο που θα με βγάλει στην Αδριανού και τον Άγιο Φίλιππο και, ήδη, προχωρώντας, νοιώθω ολόκληρα κομμάτια των προβλημάτων μου να ξεκολλάνε από την ψυχή και το σώμα σαν κομμάτια από γύψο που σπάει και πέφτει στο δρόμο – αφήνοντας με να προχωρήσω πολύ πιο ελαφρύς στο πιο βαθύ κομμάτι του εαυτού μου – που είναι άϋλο, ψυχικό, πνευματικό και πολύ απαιτητικό.

Αυτό το άϋλο είναι που εμψυχώνει την ύλη (που είναι το σώμα μου) και της δίνει την ενέργεια να προχωράει στη ζωή και να καταφέρνει να στέκεται όρθια. Χωρίς το άϋλο η ύλη από την οποία αποτελούμαι είναι σκέτο κρέας – και αποσυντίθεται εις τα εξ ων συνετέθη μέσα σε πολύ λίγο χρόνο. Οι μπαταρίες της ψυχής θέλουν συχνά επαναφόρτιση αν θέλει κανείς να προχωράει σταθερά στη ζωή και στον αγώνα τον καλό.

Μπαίνω, ανάβω τα κεράκια μου, ασπάζομαι τα εικονίσματα και κάθομαι σε μια καρέκλα. Παίρνω βαθειά αναπνοή. Μοσχοθυμιάματα και αόρατοι άγγελοι μαζί με τα ψαλτικά, τον χαμηλό φωτισμό με καντηλάκια κυρίως και κεριά, με τυλίγουν και με προετοιμάζουν. Ακούω τα λόγια, αυτά που λέει ο παπάς, αυτά που ψέλνουν οι ψαλτάδες, αυτά που διαβάζουν οι αναγνώστες.

Το μυαλό υποχωρεί, ησυχάζει, αποσύρεται. Αλλού είδους σκέψεις περνάνε σαν εικόνες αμοντάριστες μέσα στο μυαλό, επανέρχεσαι σιγά-σιγά στα βασικά: Η αγάπη επανακτά τον θρόνο της, την καρδιά δηλαδή. Η μία καλή σκέψη φέρνει την άλλη. Αναλογίζεσαι γιατί αρπάχτηκες τόσο εύκολα με έναν συνάδελφο ή έναν φίλο –ή με τον άνθρωπό σου.

Συνειδητοποιείς ότι αυτό που τόσες μέρες σε βασάνιζε, ένα πρόβλημα που απαιτούσε τη λύση του και σε γέμιζε άγχος,  είναι στην ουσία λυμένο αν το δείς αλλιώς, από άλλη οπτική γωνία, με λιγότερο εγωϊσμό, με περισσότερη κατανόηση. Όλα καταλαγιάζουν και πολύ γρήγορα καταλαβαίνεις ότι πράγματι το φορτίο είναι ελαφρύ – δεν είναι τίποτα σπουδαίο.

Ο Χρόνος χάνεται και σβήνει και η Θεία Λειτουργία έχει ήδη ξεκινήσει. Φεύγει η Αγία Άννα που «κοιμήθηκε» στις 25, έρχεται η Αγία Παρασκευή που γιορτάζει στις 26. Στο «Δι’ ευχών» κοιτάζεις την ώρα στο κινητό σου και είναι μία παρά. Σάββατο κιόλας. Παίρνεις αντίδωρο, ξαναβγαίνεις στο δρόμο, γυρνάς στο σπίτι σου ανακαινισμένος. Σαν να έχεις πάει στο γυμναστήριο – στο πνευματικό σου γυμναστήριο.

Αποσπάσματα από τα λόγια που άκουσες τ’ ακούς ακόμα μέσα στο μυαλό σου καθώς σταματάς το ταξί που θα σε πάει σπίτι. Κι’ ο ύπνος έρχεται γλυκός και η άλλη μέρα είναι ολοκαίνουργια, απαλλαγμένη από τα τόσα προβλήματα που κουβαλούσες στην πλάτη σου πηγαίνοντας στον Άγιο Φίλιππο.

Το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Ιουλίου 2014 σε περιμένει να το ζήσεις ενισχυμένος με σκέψεις καλές και ένα σωρό μικρά θαύματα- που συνεχώς συμβαίνουν αλλά δεν καταδεχόμαστε να τα αναγνωρίσουμε.

(*) Δημοσιεύω το άρθρο χωρίς την άδειά του, αλλά είμαι σίγουρος, ή μάλλον ελπίζω ότι την έχω!