40 ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΣΤΥΒΩ ΤΗ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ...

ΣΕ ΛΙΓΕΣ μέρες συμπληρώνονται 40 χρόνια από το προδοτικό πραξικόπημα της χούντας των Αθηνών κατά της Κύπρου. Στην Ελλάδα δεν το συζητούν, παρά ελάχιστοι μόνο. Οι περισσότεροι έχουν αυτό που κάποιος θα ονόμαζε «ηθελημένη άγνοια». Και υπάρχει πάντα και το «βολικό άλλοθι» της τουρκικής εισβολής, που για όσους φοβούνται τις αλήθειες της Ιστορίας, τροφοδοτεί την «εθνική μας τύφλωση», όπως έγραψε ο ιστορικός Γιάννης Γιαννουλόπουλος, και μας κάνει τις ημέρες αυτές να θρηνούμε τη μαύρη μας συμφορά, και καλά κάνουμε, αλλά να στρέφουμε το βλέμμα αλλού, μη θέλοντας να αντικρύσουμε και άλλες, πικρές αλήθειες.

40 ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ στύβω τη ψυχή και το μυαλό μου, να βρω «την ησυχία της γνώσης», και τις αλήθειες που δίνουν κάποιες λογικές εξηγήσεις. Τα περισσότερα από αυτά τα έχω ζήσει στην Ελλάδα. Που, δεν το κρύβω, αυτές τις μέρες της «κακιάς μνήμης», μου φαίνεται ως ξένος τόπος, και φροντίζω να αποσύρομαι πάντα σε μια κατάδική μου, βολική γωνιά της. Εδώ, πιστεύουν ότι το Πολυτεχνείο έφερε την Δημοκρατία στην Ελλάδα. Και την γιορτάζουν, με πολυτελείς δεξιώσεις στο Προεδρικό Μέγαρο, που κάποτε κάλυπτα ανελλιπώς για την, ας την πούμε «προοδευτική» εφημερίδα Ελευθεροτυπία, κάθε χρόνο, την ημέρα της επιστροφής του Καραμανλή στην Ελλάδα, στις 24 Ιουλίου 1974, ή με πορείες κάθε 17 του Νοέμβρη, με διαστάσεις … αντάρτικου!

ΗΜΟΥΝ πιτσιρικάς τότε, και με πήρε από το χέρι  ένας θείος μου, να πανηγυρίσουμε μαζί στο Σύνταγμα, την άφιξη της Δημοκρατίας μαζί με εκείνην του «Εθνάρχη» - ανέκαθεν μου φαινόταν υπέρμετρος και αχρείαστος αυτός ο … τίτλος! Από τότε, μου φαινόταν ανώμαλο να γιορτάζει κάποιος όταν ένας δικός του άνθρωπος πενθούσε. Εν προκειμένω, η Κύπρος. Εμείς στους δρόμους της Αθήνας αλαλάζοντες. Οι δικοί μας άνθρωποι (έτσι δεν τους λέμε;) στη Κύπρο, στα τσαντίρια!

ΕΚΤΟΤΕ, 40 καλοκαίρια και χειμώνες είπαμε, βιώνω στην Ελλάδα την ίδια απελπιστική και ψυχοφθόρα υποκρισία για την Κύπρο. Πήγαμε σε 3 πρόωρες εκλογικές αναμετρήσεις επικαλούμενοι «σημαντικές εξελίξεις στη Κύπρο», στο λεγόμενο «εθνικό μας θέμα». Σε κάθε διμερή επαφή, ακούμε το ίδιο τροπάριο περί «βασικού εθνικού μας ζητήματος». Ημέρες τέτοιες, χύνουμε ποτάμια δακρύων, όχι για όσα εμείς δεν κάναμε για τις χώρες μας, αλλά μόνο για όσα μας έκαναν οι καταραμένοι τρίτοι. Και βέβαια, «η ουσία του πράγματος» δεν φτάνει ποτέ στις κοινωνικές ομάδες που θα μπορούσαν να αισθανθούν και να αντιδράσουν.

ΤΡΥΠΩΝΕΙ μονάχα στις άψυχες και τυποποιημένες ανακοινώσεις των κομμάτων – ένα από τα οποία, μάλιστα, πριν μερικά χρόνια, μου είχε ζητήσει να γράφω εγώ τις ανακοινώσεις του για «την θλιβερή επέτειο της εισβολής των Τούρκων στη Κύπρο», προσφέρντάς μου ένα ποσό που, με το συμπάθιο, τους προέτρεψα να βολέψουν εκεί που θα το ένοιωθαν καλύτερα. Κι αναφέρω αυτό το αισχρό, προσωπικό περιστατικό, μόνο για να καταδείξω το μέγεθος της εν Ελλάδι υποκρισίας για όσα δεινά υπέστη η Κύπρος, αλλά και για να σας προδιαθέσω, εάν διαβάστε ή ακούσετε οποιοδήποτε συγκινητική και δακρύβρεχτη δήλωση για «την θλιβερή επέτειο της εισβολής στην Κύπρο, από Έλληνα αξιωματούχο ή ελληνικό κόμμα, μη συγκινηθείτε.

ΤΟ πιθανότερο είναι ότι το έχει γράψει κάποιος σαν και εμένα, που πλέον δεν έχει τύψεις για αυτό που κάνει, ή που δεν έχει καμία τύψη για το τι έγινε το μαύρο εκείνο ’74 στη Κύπρο.

(*) Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην κυπριακή εφημρίδα "Φιλελεύθερος".