Πως μου ήρθε έτσι, τώρα, να κάνω "εκπομπή", απομεσήμερο Κυριακής, ώρα "νεκρή" που συνήθως δεν κάνεις τίποτα;
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω αποτοξινωθεί ακόμα από το ραδιόφωνο!
Κάθε φορά που ακούω ένα ωραίο μουσικό κομμάτι, λέω "ωραία, θα τους το παίξω αύριο"
Κάθε φορά που βλέπω ή αισθάνομαι κάτι που θέλω να εξωτερικεύσω, κρατάω μια σημείωση και λέω πάλι "θα τους το πω αύριο".
Ξέρω ότι το Διαδίκτυο δεν μπορεί να υποκαταστήσει αυτό που μέχρι τώρα ξέρουμε ως "πραγματικό ραδιόφωνο", αν και είμαι αισιόδοξος ότι δεν θα αργήσει η μέρα που θά μπορούν και τα ιντερνετικά ραδιόφωνα να μεταδίδονται ψηφιακά και στα αυτοκίνητα, εκεί όπου η σχέση με αυτό το μέσον, ειδικά κάποιες ωρες της ημέρας, έχει μια άλλη μορφή, μια άλλη σημασία.
Όπως και νάχει όμως, είναι κάτι στιγμές, και ετούτη θαρρώ πως είναι τέτοια, που η ανάγκη μου να μοιραστώ σκέψεις και μουσικές με ανθρώπους με τους οποίους γνωριστήκαμε και δεθήκαμε τόσα χρόνια, είναι αξεπέραστη.
Εδώ είμαστε, λοιπόν. Καλησπέρα.
Ωρα 4.13 απόγευμα Κυριακής, 13 Ιουλίου, εν αναμονή του τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου (με Αργεντινή, βεβαίως-βεβαίως), με το μυαλό και τη ψυχή όμως στη Μέση Ανατολή όπου φούντωσε πάλι η βία και, όπως έγραψε στο twitter ο Jeremy Bowen, απεσταλμένος του BBC στη Γάζα, "έχει καιρό να εισπνεύσω πάλι τη μυρωδιά του αίματος που καίγεται"!
Ξεκινήσαμε με την Denise Djokic στο Πρελούδιο από την Σουίτα για σόλο τσελλο, αρ.1 σε σολ μείζονα, του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Και συνεχίζουμε με τον Mark Knopfler, τον ηγέτη του βρετανικού συγκροτήματος των Dire Straits, στο εμβληματικό Brothers in Arms. Το βίντεο είναι από ζωντανή συναυλία του Knopfler το 2007 στο Βερολίνο.
Οταν πρωτόδα το βίντεο αυτό τρόμαξα! Μου φάνηκε φουσκωμένο, αλλιώτικο το πρόσωπό του. Καταράστηκα πάλι τον αδίστακτο, τον βάραβαρο Χρόνο.
Μόλις ομως κτύπησε τη πρώτη χορδή. Μόλις ψιθύρισε τον πρώτο στίχο. Μόλις τον ένοιωσα να βυθίζεται στο τραγούδι, χαμογέλασε η ψυχή μου και είπα στον Χρόνο: "Ό,τι κι αν κάνεις, ρε κερατά, υπάρχουν πράγματα που δεν θα μπορέσεις να αγγίξεις και να αλλάξεις ποτέ"!
Στη παραλιακή πόλη της Λεμεσού στη Κύπρο, έγινε την εβδομάδα αυτή ένα happening - έτσι το λένε - με την γελοιοποίηση της
σταύρωσης του Ιησού σε ένα δημοφιλές night club ονόματι Guaba.
Αυτή είναι η σχετική φωτογραφία:
Ένα μόνο σχόλιο:
Κάθε άνθρωπος, έχει μέσα στη ψυχή του ένα ή
περισσότερα πολύτιμα, για αυτόν, πετράδια. Όποιος δεν τα σέβεται αυτά τα
πετράδια του άλλου, απλώς αποκαλύπτει ότι εκείνος δεν διαθέτει ούτε ένα. Και ως
προς τούτο, είναι πραγματικά αξιολύπητος.
20 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την ημέρα που κοιμήθηκε ο Γέροντας
Παϊσιος ο Αγιορείτης, μία από τις σύγχρονες οσιακές μορφές της Ορθόδοξης
Εκκλησίας. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Αρσένιος Εζνεπίδης.
«Κάνε τον
πόνο του συνανθρώπου σου δικό σου πόνο. Και μόνο ένας καρδιακός αναστεναγμός
για τον πλησίον σου φέρει θετικά αποτελέσματα», έλεγε συχνά σε όσους τον επισκέπτονταν
στο κελλάκι του, στην Παναγούδα του Αγίου Όρους, και τον ρωτούσαν «τι να κάμω,
γέροντα, για να αλαφρώσει η ψυχή μου;»
Ακούμε την Cecilia Bartoli στο φινάλε, Αλλελούϊα, από το Exsultate Jubilate του Mozart. Στο podium ο Riccardo Muti.
Είναι μοναδική, συγκλονιστική αυτή η ερμηνεία της.
ΚΙ ένα πολιτικό σχόλιο:
Για τον μετριοπαθή κόσμο της Αριστεράς, νομίζω πως μεγαλύτερη απογοήτευση από αυτήν που του πρόσφερε η ΔΗΜΑΡ δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Πήρε μια δύσκολη αλλά γενναία απόφαση με την στήριξη της κυβέρνησης Σαμαρά, όταν η Ελλάδα κατέρρεε, κυρίως υπό το βάρος της έλλειψης στοιχειώδους αλληλεγγύης του πολιτικού κόσμου της χώρας.
Ηταν η πρώτη φορά που η Αριστερα ξεβολεύτηκε από την θέση του κριτή, και πήγε στο "μέτωπο".
Οταν η χώρα σου είναι σε πόλεμο, οι θεωρίες περί ιδεολογικής ταυτότητας και άλλα παρόμοια είναι άτοπες. Εντελώς.
Δυστυχώς, από πολύ γρήγορα η ΔΗΜΑΡ έπεσε στην παγίδα να νοιώθει πως είναι υποχρεωμένη συνεχώς να δικαιολογεί την επιλογή της στην "άλλη αριστερα", κυρίως εκείνην του ΣΥΡΙΖΑ. Το βλακώδες δίλημμα "μνημονιακός-αντιμνημονιακός", το οποίο βεβαίως ο καθένας ερμηνεύει και καταλαβαίνει όπως θέλει, δεν είχε καμμία σχέση με την προσπάθεια ενός ή περισσοτέρων πολιτικών κομμάτων να διαχειριστούν, πρός εθνικό όφελος, μία κρίση τεραστίων διαστάσεων.
Η συνεχώς απολογούμενη ΔΗΜΑΡ έσπασε όταν έπεσε το κάστρο της ΕΡΤ. Και αποφάσισε να φύγει από την κυβέρνηση.
Εφυγε την πιο λάθος στιγμή, για τον πιο λάθος λόγο.
Και εκεί, τότε, άρχισε η κατρακύλα της. Που δεν έχει τελειωμό.
Διότι ο κόσμος της μετριοπαθούς, και όχι λαϊκίστικης και ψευδοεπαναστατικής Αριστεράς, απογοητεύτηκε από αυτήν την μικρότητα που επέδειξε το κόμμα, που υποτίθεται πως εκινείτο στις γραμμές που θα μπορούσαν να είχαν χαράξει ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, και άλλοι.
Αυτός ο κόσμος, σήμερα είναι ορφανός.
Αλλά έχει μυαλό, και κρίση υγιή.
Και ξέρει να περιμένει, και να αγωνίζεται για κάτι πραγματικά ανανεωτικό. Μια ζωή το κυνηγάει και το επιδιώκει αυτό. Και τώρα, περισσότερο από ποτέ, δεν υπάχει κανένας λόγος να μήν συνεχίσει να κάνει το ίδιο.
Μας φάγαν' όλα μας τα χρήματα, αλλά μας έμεινε η ροκιά./
Ωραία ήταν! Το 'φχαριστήθηκα.
Καλησπέρα!
Your thoughts are Always interesting!!!
ReplyDelete