Η ΑΧΕΝΤ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΠΡΕΚΦΑΣΤ

Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογαν, κάνει ολιγοήμερες διακοπές σε πολυτελές ξενοδοχείο στο θέρετρο της Σανλιούρφα (αρχαία Έδεσσα), στην νοτιοανατολική Τουρκία. Εκεί λοιπόν «δέχτηκε» (έτσι το λένε οι εφημερίδες πάντοτε, αλλά το σωστό είναι «του το κανονίσανε»), την Αχέντ Ταμίμι, το γενναίο 13 χρονο κορίτσι από την Παλαιστίνη που τα έβαλε με τον Ισραηλινό στρατό όταν συνέλαβε τον αδελφό της. Την μικρή συνόδευε η μητερα της Νεριμάν. Προγευμάτισαν με τον κ. Ερντογάν ο οποίος, κατά τον τουρκικό Τύπο, της έδωσε και πολλά δώρα. Ένα κορίτσι που αναμφίβολα αξίζει επαίνων και ενθάρρυνσης. Αλλά, έχοντας αρκετά χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά (της πολιτικής επικοινωνίας γενικότερα), έχω δει ότι όλες αυτές οι «χειρονομίες καλής θελήσεως» διαρκούν μόνο όσο ένα «κλικ» της φωτογραφικής μηχανής που τις απαθανατίζει. Θα ήθελα κάποτε να γράψω ένα βιβλίο για όλους αυτούς που έχουν «γίνει δεκτοί» από Πρωθυπουργούς και Προέδρους. Τι απέγιναν, μετά την «μεγάλη δημοσιότητα»; Αλλά θα είναι πολύ λυπητερό και δεν το θέλω…

Η ΔΥΣΟΣΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΟΤ, ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ...

Η μπόχα που αναδύεται τις τελευταίες μέρες από τον Εθνικό Οργανισμό Τουρισμού (εκεί όπου θα περίμενε κάποιος να εργάζονται "οι εκλεκτοί των εκλεκτών", αφου όπως λέμε "ο τουρισμός, μαζί με τον Πολιτισμό,  είναι η μεγαλύτερη και σημαντικότερη βιομηχανία μας") αποδεικνύει ότι η σαπίλα στον δημόσιο τομέα μας, εκεί όπου απασχολούνται χιλιάδες των χιλιάδων, πολλοί από αυτούς χωρίς αξιοκρατία, χωρίς ικανότητες, και διεφθαρμένοι ως τα μπούνια, δεν έχει τελειωμό.

Την περασμένη εβδομάδα συνελήφθησαν 5 άτομα για απάτη σε βάρος του ΕΟΤ. Ένα από αυτά ήταν Ειδικός Σύμβουλος του Οργανισμού. Τέτοιοι "ειδικοί σύμουλοι" υπάρχουν σε όλες τις ΔΕΚΟ, και σε όλα τα Υπουργεεία. Ποιοί είναι; Τι προσόντα έχουν; Πως προσελήφθησαν; Από ποιον; Και με ποιο job description;

Οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα, που δεν είναι δύσκολο να βρεθούν, αποκαλύπτουν αμέσως το "πρόσωπο της απάτης" στο Ελληνικό Δημόσιο.

Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΕΝΟΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑ*

ΚΑΠΟΙΑ ΑΠ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ...

 

ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ “ΟΜΟΡΦΙΑ” ΠΟΥ ΑΞΙΩΝΟΥΜΕ, ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΑΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙ...

ΝΑ ΔΟΝΗΣΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ...

ΝΑ ΤΗ ΣΠΑΣΕΙ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ...

ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΦΑΙΡΕΣ ΠΥΡΩΜΕΝΕΣ...

ΝΑ “ΠΛΗΓΩΣΟΥΝ” ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ...

ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΜΙΛΕΥΤΕΙ ΤΟ ΓΛΥΠΤΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ...!

ΣΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ, ΘΑ ΑΠΟΤΥΠΩΝΕΤΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΜΙΣΗΣΑΜΕ..

ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΛΥΠΤΟ ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ,

Ή ΘΑ ΤΟ ΑΓΝΟΗΣΟΥΝ..,

Ή ΘΑ ΤΟ ΕΡΕΥΝΗΣΟΥΝ, ΘΑ ΤΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΟΥΝ, ΘΑ ΤΟ ΣΥΝΤΗΡΗΣΟΥΝ, ...

ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΘΑ ΓΡΑΨΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ!

ΑΣ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΓΛΥΠΤΟ ΜΑΣ!

 

(*) "Ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ", ειναι ακροατής της εκπομπής μου "Μικρές Ιστορίες" στο Β' Πρόγραμμα. Δεν τον γνωρίζω προσωπικώς. Δεν έχουμε συναντηθει ποτέ, παρά μόνο ΄"εδω", στο αέρα του Δεύτερου, και στα ηλεκτρονικά μηνύματα που μου στέλνει. Τα κείμενά του είναι "Μικρές Ιστορίες" εξαίσιες. Και γι' αυτό, με την άδειά του ελπίζω, τα αναδημοσιεύω. Το γλυπτό είναι "Ο Σκεπτόμενος" του Ροντέν.

ΝΑΜΟΥΝ ΕΚΕΙ ...

Να που θάθελα να ήμουν σήμερα - όχι από ανάγκη να δραπετεύσω από την πατρίδα μου, αλλά μόνο από λαχτάρα να ξαναβρεθώ κάπου στην κεντρική Ευρώπη, ή και στην νότια αν είναι για την Ιταλία, σέ μια εκκλησία γοτθικού ρυθμού, έξω νάχει κρύο, μακάρι και χιόνι, και μέσα να με ζεσταίνει τούτο το μουσικό σύνολο, το I Solisti Veneti, που ιδρύθηκε το 1959 από τον Κλαούντιο Σκιμόνε, και είναι σήμερα ένα από τα καλύτερα κλασικά σύνολα Μουσικής Δωματίου στον κόσμο. Ο Σκιμόνε, που διευθυνει εδώ το υπέροχο Κοντσερτο Γκρόσσο, έργο 6, αρ.8, γνωστό και ως "Χριστουγεννιάτικο Κοντσερτο" του Ιταλού μπαρόκ συνθέτη Αρκαντζέλο, γεννηθηκε το 1934 στην Πάντοβα, Ιταλία, και σπούδασε διεύθυνση ορχήστρας με τον διάσημο Έλληνα μαέστρο Δημήτρη Μητρόπουλο.

Καλή ακρόαση...

 

ΜΕΘΟΔΟΣ ΑΓΓΙΓΜΑΤΟΣ

 

Ήρθαν από μέρη απρόσιτα, με φορεμένες αναστολές

μέσα τους είχαν ελπίδα, αλλά

οι εντολές ήταν να υποκύπτουν μέχρι

να εξαντλήσουν τον εχθρό. Που ακούστηκε

πυροβολισμός από άσφαιρο δόντι;

Ανέπαφος από το υπόστρωμα της εξουσίας, πως

να βαδίσει όρθιος και ίσα-

ίσα που προλαβαίνει να

να’το το κορίτσι που ονειρευόταν

σε όνειρο τό' χε δει, μέσα

σε μιαν απόχη από κοράλλια

μυδράλια.

Κλητική, το ίδιο

Θάλασσα!

Φώναξε, και η ανταπόκριση ήρθε αμέσως.

«Σ’ αγαπάω», της είπε, και

το ένα της πόδι σύρθηκε λίγο πίσω

και το άλλο, λίγο πιο πολύ.

Κίνηση, πρόκληση:

Απαιτούσε απόδειξη, κύμα.

Προχώρησε αυτός, το ένα πόδι σύρθηκε λίγο

μπροστά,

το άλλο λίγο πιο πολύ

και φτάνοντας τον αφρό,

την άγγιξε.

 

Αυτή η μέθοδος, να ξέρεις

πάντα πιάνει…

ΤΟ ΜΑΡΑΜΕΝΟ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑ

Έχω πειστεί ότι υπάρχει σ’ αυτόν τον τόπο μια κατηγορία ανθρώπων που, αθροιστικά σε κάθε τομέα είναι πάρα πολύ μεγάλη, οι οποίοι έχουν συμφέρον τα πράγματα στον χώρο όπου εργάζονται και κινούνται, να είναι στάσιμα, βρώμικα, περιπλεγμένα και χαώδη. Το υγιές περιβάλλον δεν το θέλουν. Δεν το αντέχουν. Δεν το σηκώνουν.

Αυτός που σπάει και βρωμίζει τα πανεπιστήμια, θα πέθαινε ακριαία εάν τον μετέφερες σε έναν ακαδημαικό χώρο καθαρό, με άψογα κτίρια, με υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης, με αδιάβλητες διαδικασίες, με καθηγητές άμεμπτους και πανεπιστημιακές αρχές ταγμένες να υπηρετούν τους σπουδαστές και τους χωρους όπου φοιτούν και διαμένουν. Θα πέθαινε αυτός που δέν θέλει "άλλα πανεπιστήμια", αλλά μόνο αυτά που έχουμε τώρα. Τα άθλια!

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΤΟΥ REUTERS ΑΝΑΣΤΑΤΩΝΕΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΜΜΕ-ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ. "ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ"

Οι αλήθειες που εμείς οι δημοσιογράφοι κρύβουμε, που φοβόμαστε να πουμε ή να γράψουμε, έρχονται σιγά-σιγα (πολύ σιγά, δυστυχώς) στην επιφάνεια από ξένα μέσα ενημέρωσης. Ένα δημοσίευμα που αποκαλύπτει τις στενές σχέσεις μεταξύ μέσων ενημέρωσης-εξουσίας-δημοσιογράφων, βγήκε χθές, 17 του μηνός, από το Ρόϊτερς, και έχει προκαλέσει πανικό στο πολιτικο-εκδοτικο-δημοσιογραφικό κατεστημένο.

Μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο, στα αγγλικά, όπως δημοσιεύτηκε, στην παρακάτων διεύθυνση:

http://www.reuters.com/article/2012/12/17/us-greece-media-idUSBRE8BG0CF20121217

ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΤΟΠΟΙ

Άν γυρίσει κανείς με την φαντασία του σε προηγούμενες δεκαετίες, πχ τη δεκαετία του '70 ή του '80 ή και του ΄90, θα γελάει με τις ακλόνητες βεβαιότητες εκείνης της εποχής. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ασπάζεται τον μεγάλο λαϊκό ηγέτη Καντάφι, τα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης, κυρίαρχα και έτοιμα ν φέρουν την επανάσταση μέχρι τις ακτές του Ατλαντικού, η Σοβιετική Ένωση παντοδύναμη μπροστά στην κατάκτηση του κόσμου, με βάση την νομοτελειακή εξέλιξη της Ιστορίας, όπως την όριζαν τα Ιερά Κείμενα.

ΤΟ MEGA, ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΕΡΓΑ, Η ΠΡΟΒΟΛΗ, ΚΑΙ Η "ΕΛΠΙΔΑ"...

Παρακολουθούσα την περασμένη εβδομάδα το βραδινό δελτίο ειδήσεων του Mega. Προς το τέλος του, εκεί όπου μαζεύονται όλες οι ειδήσεις που εγώ τις λέω "εξυπηρετήσεις", είδα ένα "θέμα" για την επίσκεψη του Υπουργού Άμυνας, Πάνου Παναγιωτόπουλου, στο Κατάρ.

 Το "θέμα" είχε και εικόνα, και έτσι είδαμε τον Υπουργό να γίνεται δεκτός από τον εκεί ομόλογό του, παρουσία και αρκετών στρατιωτικών. Έκανε και δηλώσεις στη κάμερα, και αυτό με παραξένεψε, διότι κανένα ελληνικό κανάλι, πόσο μάλλον τώρα μέσα στην κρίση, δεν στέλνει δημοσιογράφο ή συνεργείο σε τέτοια, "άνυδρη" αποστολή.

Πολύ γρήγορα, όμως, στο ίδιο "θέμα", που η διάρκειά του ξεπέρασε τα 2 λεπτά (επίσης παράξενο για τέτοιο ... στόρι), είδαμε τον Υπουργό Άμυνας, και πρώην δημοσιογράφο, να κάνει ό ίδιος stand-up, μιλώντας στη κάμερα (που δεν ξέρω ποιος την κρατούσε - μπορεί να νοίκιασαν συνεργείο, αλλά δεν έχει σημασία), και να λέει πόσο σημαντική είναι η δουλειά που κάνουν Έλληνες που εργάζονται εκεί, στο αεροδρόμιο της Ντόχα, σε έργα που εκπονεί κοινοπραξία ελληνικών κατασκευαστικών εταιρειών, με επικεφαλής τον «Ελλάκτωρα».

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ

Έγραψε ένα μυθιστόρημα, αυτοβιογραφικό, και τό' στειλε στον εκδότη που, χρόνια τώρα, τον έπρηζε: "Γράψε κάτι".

Δεν πέρασαν πέντε μέρες, και ο εκδότης του τηλεφώνησε. "Καλό είναι, αλλά πολύ μεγάλο αδερφέ μου. Πεντακόσιες εξήντα επτά σελίδες, ούτε ο Ντοστογιέφσκι δεν θα διαβαζόταν σήμερα αν έγραφε τέτοιο βιβλίο", του είπε.

Εκείνος, από μέσα του σκέφτηκε: "Καλά, πότε πρόλαβε να το διαβάσει όλο;". Αλλά, του απάντησε επί της παρατηρήσεώς του, διαμαρτυρόμενος ελαφρά:

"Μα είναι όλη μου η ζωή εκεί μέσα".
"Κόψ' την!", απάντησε εκείνος. Κοφτά!

Και άρχισε, πράγματι, το κόψιμο. Λέξη-λέξη. Γραμμή-γραμμή. Σελίδα-σελίδα. Κεφάλαιο-κεφάλαιο. Έφυγαν τοπία, περιστατικά, περιγραφές, χαμόγελα, δάκρυα. Έφυγαν άνθρωποι. Έμειναν σελίδες 92!

Το ξαναδιάβασε ο επίδοξος συγγραφέας, και του άρεσε όμως και αυτό. Πιο μεστό, του φάνηκε. Πιο περιεκτικό. Πάντοτε τον ενοχλούσε ο φλύαρος εαυτός του, και ζήλευε εκείνους που "έλεγαν" πολλά, με λόγια λίγα. Χαμογέλασε μέσα του, πάτησε το "Send", και ήταν ευχαριστημένος.

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ...

Υπάρχει αυτή η φωτογραφία. ‘Ένα δέντρο, να αγκαλιάζει ένα ποδήλατο. Και υπάρχει και μία ιστορία. Που λέει ότι το 1914 στην Αμερική, ένα αγόρι ακούμπησε το ποδήλατό του στον κορμό ενός μικρού δέντρου, στη Νήσο Βασόν, στην Πολιτεία της  Ουάσιγκτον, και πήγε στον πόλεμο, απ’ όπου δεν γύρισε ποτέ. Το δέντρο έκανε αυτό που κάνουν όλα τα δέντρα. Μεγάλωσε. Και μεγαλώνοντας, αγκάλιασε το ποδήλατο του αγοριού. Από τότε, ποδήλατο και δέντρο είναι αγκαλιασμένα για 98 ολόκληρα χρόνια. Κι αυτή η αγκαλιά διαρκεί σχεδόν έναν αιώνα…

Υπάρχει, όμως, και μια άλλη ιστορία. Που παραπέμπει σε άλλη χρονολογία, το 1950, και σε άλλο αγόρι, που αυτό έχει όνομα, και είναι ο Ντόν Πουζ. Η ιστορία λέει ότι το σπίτι όπου έμενε το αγόρι κάηκε, και έλαβε ως φιλανθρωπική δωρεά αυτό το ποδήλατο. Που, όμως, δεν του άρεσε. Ηταν πολύ μικρό γι’ αυτόν, και τα χερούλια του έμοιαζαν, λέει, περισσότερο με χερούλια ποδήλατου τρίτροχου. Η μητέρα του δήλωσε στην εφημερίδα «Vashon-Maury Island Beachcomber» ότι μια μέρα ο Νταν πηγε με φίλους του στο δάσος για να παίξουν, και όταν τέλειωσε το παιχνίδι τους αυτός απλώς άφησε το ποδήλατό του εκεί, ακουμπισμένο επάνω στο δέντρο, και γύρισε σπίτι.

ΠΟΟΟΟΟΡΤΑ, ΡΕΕΕΕΕΕ!!!

«Εγώ δεν κρατάω κακία σε κανέναν, όσοι αντέχουν να συνεχίσουμε, θα συνεχίσουν μαζί μας, όσοι δεν αντέχουν μπορούν να γυρίσουν στα μαντριά τους, καλό ταξίδι», δήλωσε χθές, 11 Δεκεμβρίου 2012, από το περιστύλιο της Βουλής, ο Πρόεδρος των "Ανεξαρτήτων Ελλήνων", κ. Πάνος Καμμένος, μετα το κύμα των παραιτήσεων που σάρωσε το νεότευκτο κόμμα του το οποίο, σύμφωνα με τους πολιτικούς σχολιαστές, κινδυνεύει πλέον να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Παραιτήθηκαν, το στέλχος του κόμματος και πρώην συνδικαλιστής της Νέας Δημοκρατίας, Γιάννης Μανώλης, ο επίσης σημαίνον στέλεχος και βουλευτής Αιτολοακαρνανίας Δημητρης Σταμάτης, ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος Χρήστος Ζώης, ενω ο κ. Καμμένος καθαίρεσε από γραμματέα του κόμματος τον Κ. Μαρκόπουλο.

ΧΕΙΜΩΝΑΣ*

Από παιδί θυμάμαι αγαπούσα το χειμώνα.
Απ'το τέλος του καλοκαιριού άρχιζα να στιβάζω ξύλα
Για το τζάκι της φαντασίας μου.
Στην θάλασσα -άγνωστο γιατί- έβλεπα τα όριά της.
Την ανατριχίλα της απεραντοσύνης όμως την ένιωθα
Όταν ακουμπούσα το πρόσωπό μου στο τζάμι
Και κοίταζα σαν αστρονόμος...έξω στην αυλή!
Το σύμπαν είχε εγκατασταθεί στη γειτονιά!
Στην κορυφή ακριβώς του κυπαρισσιού καθόταν ένα σπουργίτι.
Μιά ξεπαγιασμένη τρυφερή απόληξη!
Ο καπνός από τις καμινάδες βεβαίωνε
ότι στο βωμό της ξυλόσομπας γίνονταν θυσίες
Στον θεό της θαλπωρής.
Οι κατακόκκινες μύτες και τ'αυτιά, μοιάζαν
Με σημάδια ντροπής και ήττας της παγωνιάς απ΄τη φωτιά.
Οι ενήλικες ήταν πρόθυμοι να κατηχηθούν
Σ'αυτό το μυστήριο!
Η μπογιά των απλών θαυμάτων περνούσε ακόμα.
Οι γιαγιάδες μας αποκαλούσαν τον χειμώνα <>.
Κέρδιζε έτσι το μερίδιο του σεβασμού που του άξιζε.
Τώρα ο χειμώνας μοιάζει με ανόητη νεότητα
πο κάνει λίφτινγκ γήρατος.
Γι'αυτό και το καλοκαίρι
Είναι μονιμως ...κρυολογημένο

* Του ποιητή, στιχουργού, συνθέτη και, πάνω απ' όλα, εκπαιδευτικού σ' ένα σχολείο της επαρχίας, έξω από την Πάτρα, Περικλή Κυπραίου. Τον "γνώρισα" μέσα από τις "Μεταμορφώσεις" του, ένα CD με 4 ωραιότατα τραγούδια, και "βρεθήκαμε" τυχαία, μια μέρα στον "αέρα" του Δεύτερου Προγράμματος, 103,7. Ο Περικλής, μου κάνει την τιμή να μπορώ να αναρτώ στο filoftero τα ποίηματά του.

ΚΥΠΡΟΣ: Η ΙΡΛΑΝΔΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ

Το άρθρο αυτό, του Γιάννη Βαρουφάκη*, μου εστάλη από την Κύπρο, από φίλο που το βρηκε αναρτημένο στο facebook του διευθυντή της "Καθημερινής" Κύπρου, Ανδρέα Παράσχου. Το βρίσκω ενδιαφέρον, από την άποψη ότι η επικρατούσα άποψη εκεί είναι ότι η χώρα σύρθηκε αναγκαστικά στο Μνημόνιο εξαιτίας της έκθεσης των τραπεζών της στα ελληνικά ομόλογα. Το άρθρο, κρίνοντας από τον επίλογο, θα πρέπει να έχει γραφεί πριν από μερικές εβδομάδες, αφού ο κ. Βαρουφάκης προβλέπει, ορθά όπως αποδείχτηκε, ότι η Κύπρος θα προσφύγει, θέλει-δεν-θέλει, στον Μηχανισμό Στήριξης. (Επί τη ευκαιρία, αξίζει να επισκεφθεί κάποιος το protagon.gr, και να εντρυφήσει σον έντονο διάλογο που έχει ανοίξει μεταξύ του πολυγραφότατου και περιζήτητου κ. Βαρουφάκη, τον κ. Γιώργο Προκοπάκη, αλλά και αρκετούς αναγνώστες, σχετικά με την "θλιβερή άλγεβρα της επαναγοράς").

Λέγεται ότι η πτώχευση της Κύπρου οφείλεται στις επενδύσεις των τραπεζών της στο ελληνικό δημόσιο χρέος, του οποίου η καθίζηση (ιδίως με το PSI των αρχών του 2012) ήταν η αρχή του μεγάλου κακού. Δεν είναι όμως έτσι. Αν και, προφανώς, το κυπριακό τραπεζικό σύστημα κλονίστηκε από το κούρεμα των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, τα αίτια των δεινών που βιώνει σήμερα η Κύπρος πρέπει να αναζητηθούν αλλού. Και, συγκεκριμένα, πρέπει να αναζητηθούν επί κυπριακού εδάφους.

ΜΕΣ' ΤΟ ΦΩΣ

ΕΙΡΗΝΗ ΣΚΥΛΑΚΑΚΙ. Σπούδασε νομική στην Αθηνα. Κάνει το μεταπτυχιακό της στο Λονδίνο. Αλλά, τραγουδάει κιόλας! Τραγουδάει, και γράφει. Την ώρα που εμείς οι μεγαλύτεροι «ζούμε καταρρεύσεις», αλλά και που αρκετοί νεότεροι πουλάνε την μετριότητα και έπαρσή τους στα ριάλιτι (ή, καλύτερα re-αλήτη shows της TV), κάποια νέα παιδιά στην Ελλάδα, με πραγματικό ταλέντο και μυαλό στη θέση του, παίρνουν τον δύσκολο, αλλά και τόσο όμορφο συνάμα, δρόμο της δημιουργίας.

ΣΑΝ ΧΕΛΙΔΟΝΑΚΙ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΜΟΥ

Ένα πολύ "προχωρημένο" τραγούδι, όχι μόνο για την εποχή του, αρχες της δεκαετίας του '70, αλλά ακόμα και για σήμερα όπου όλα μοιάζουν "ανοικτά", αλλά όλα, στην ουσία, παραμένουν θεόκλειστα.

Είναι πολύ "προχωρημένο" χάρη στον στίχο του Λευτέρη Παπαδόπουλου, ο οποίος, δια στόματος της υπέροχης Ρένας Κουμιώτη, περιγράφει την άφιξη ενός νεαρού, σαν χελιδονάκι στο μπαλκόνι της. Εκείνη του ανοίγει, για "να γεμίσει η κάμαρη πουλιά". Επειτα, τον περιγράφει στο μπάνιο:

Τρεχει το νερό πάνω στο σώμα σου,
τρεχω το κατοπι σου κι εγω.
Δωσε μου αγόρι μου το στομα σου,
στο βαθυ φιλί σου να πνιγω.

Και στο τέλος, του παραδίδεται ολάκερη, με τον παρακάτω στίχο:

Η ζωή μου αρχίζει μες τα χερια σου
ήμουνα αγέννητη ως τα χθες,
παρε με αγόρι μου στα χέρια σου
πάρε με και κανε με ό,τι θες.

Απλό. Εκστατικό. Καθόλου χυδαίο. Ολοκληρωμένο.

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΧΩΡΙΣ ΦΙΛΑΘΛΟΥΣ. ΑΥΤΟΓΚΟΛ ΣΕ ΚΕΝΟ ΤΕΡΜΑ...

Παρακολουθούσα το χθεσινό παιχνίδι του Παναθηναικού με τον  Τότεναμ για το Europa Cup. To παιχνίδι γινόταν στο γηπεδο της αγγλικής ομάδας. Στις κερκίδες του, υπήρχαν περίπου 2000 οπαδοί του "Τριφυλλιού", φοιτητές που σπουδάζουν εκεί, αλλά και πολλοί άλλοι που πήγαν από την Ελλάδα. Εάν εξαιρέσει κάποιος κάποια υβριστικά συνθήματα εναντίον του Ολυμπιακού και των μανάδων των Ολυμπιακών (μόνιμο κόμπλεξ των Ελλήνων φιλάθλων να βρίζουν χυδαία), δημιούργησαν μία "δυναμική" ατμόσφαιρα, τέτοια που για μεγάλα χρονικά διαστήματα ακούγονταν περισσότερο από τους οπαδούς της Τότεναμ.

ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ*

Επειδή υπάρχουν ειδήσεις πολύ πιο σημαντικές από τις οικονομικές, και απώλειες πολύ πιο επώδυνες από τα ευρώ μας!.....

ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΜΠΡΟΥΜΠΕΚ, ο μεγάλος πιανίστας της τζαζ, που έφυγε από τη ζωή προχθές, Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου, σε ηλικία 92 ετών. Κατά την 10ετια του '50 είχε δημιουργήσει το περίφημο David Brubeck’s Quartet, όπου επίσης κυρίαρχη μορφή ήταν ό σαξοφωνίστας Πολ Ντέσμοντ. Τα 2 έργα που τους έκαναν διάσημους ήταν το περίφημο "Take five" και το "Blue rondo alla turk". Η  ειρωνεία : την επομένη του θανάτου του, δηλαδή χθές, ο Μπρούμπεκ θα γιόρταζε τα 92α του γενέθλια!

ΟΜΩΣ: Εάν υπάρχει Αθανασία, ένας μέρος αυτής βρίσκεται σίγουρα στα σπουδαία έργα που αφήνουν πίσω τους πραγματικά σημαντικοί άνθρωποι. Ο Μπρούμπεκ, που γεννηθηκε το 1920 στην Καλιφόρνια από πατέρα αγελαδοτρόφο και το όνειρο της ζωής του ήταν να γίνει σαν και αυτόν, έγραψε περισσότερα από 250 κομμάτια εξαίσιας μουσικής, και κλήθηκε να παίξει ενώπιον 4 Προέδρων της Αμερικής.

ΓΙΑ να γίνει αγελαδοτρόφος, έπρεπε να σπουδάσει πρώτα κτηνιατρική. Εκεί, ο καθηγητής του, γνωρίζοντας ότι είχα πάρει από την μητέρα του την αγάπη και το ταλέντο του πιάνου, του σύστησε να αφήσει τα βόδια και να τιθασεύσει τις νότες. Στην Αμερική, ξέρετε, τα liberal arts πανεπιστήμια βοηθούν τα νέα παιδιά να βρύν τον πραγματικό τους δρόμο. Αυτόν που ο συγγραφέας Σκοτ Πέκ ονόμασε «λιγότερο ταξιδεμένο», και που είναι πολύ πιο συναρπαστικός από την λεωφόρο που ακολουθούν όλοι.

ΑΓΙΕ ΝΙΚΟΛΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΕ, ΣΤΑ ΠΕΛΑΓΑ ΟΛΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΣΤΡΩΣΕ

Η ωραιότερη ευχή για τη σημερινή μερα, τ' Άη Νικόλα, από έναν από τους πιο ωραίους στίχους που έγραψε ο Νίκος Γκάτσος, για ένα από τα τρυφερότερα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι. Το "Με την Ελλάδα Καραβοκύρη", από το έργο του "Μυθολογία", με τον Γιώργο Ρωμανό.
 

Χρόνια πολλά σε όλους τους Νικολήδες μου!




 

ΕΔΩ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ!...

 

Θα είσαι πάντα εδώ, να σε κρατάω από το μπράτσο και να παίρνω δύναμη. Τον γιο μας, δες πως ψήλωσε! Δεν χρειάζεται να μου μιλάς. Την φωνή σου την ξέρω. Αν και πιο πολύ, εγώ λάτρεψα τη σιωπή σου, απο την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα - θυμάσαι; Χμ, χαίρομαι, αγάπη μου,.... Η απουσία σου, στη δουλειά, στο ψάρεμα με τους φίλους, στο καθήκον όποτε σε καλούσε η πατρίδα, δεν ήταν ποτέ απουσία για μένα. Έμαθα κι εγω, μεσα στη σιωπή, να σε θέλω και να σε έχω. Να σε ακούω και να σε αγγίζω. Να σε χάνω, και να βρίσκω. Να υπάρχω, κάθε στιγμή. Απαρατήρητη. Ήσουν αυστηρός, του καθήκοντος και της πειθαρχίας. Έτσι, έμαθα κι εγώ κοντά σου. Το άγγιγμά σου στον ώμο μου, ήταν η αγκαλιά που άλλες γυναικες λαχταρούν και δεν γεύονται ποτέ. Τη σάρκα μου την είδε μόνο το σκοτάδι. Το χαμόγελό σου ήταν κρυμμένο, μόνο εγώ ήξερα που. Μάθαμε να στεκόμαστε όρθιοι - "ίσια τη πλάτη", έλεγες - και να αντιμετωπίζουμε έτσι κάθε δυσκολία. Δεν καθόσουν ποτέ! Το παιδί ειν' αξιαγάπητο, λίγο μελαγχολικό, και του λείπεις. Ξέρει ότι σ' αυτόν τον κόσμο δεν θα σε ξαναδεί. Μου ζητάει συχνά να του μιλήσω "για τον πατέρα" - βάζω στο γραμμόφωνο κάποια από τις Σονάτες του Μπετόβεν, που τόσο αγαπούσες, του δείχνω φωτογραφίες σου και σιωπώ. Η σύνταξή σου μας φτάνει. Όλα τα τακτοποίησες. Κι ό,τι μου παράγγειλες, θα γίνει. Μόνο αυτό το παλτό δεν θα το παραδώσω στον στρατό, ούτε και το πηλίκιό σου. Μου' παν πως σκοτώθηκες για τη πατρίδα, κι ότι είσαι ήρωας. Τους είπα "έχει πολλούς ήρωες η πατρίδα". Εγω, κι ο γιος μας, μόνο εσένα. Κρατάμε το παλτό και το πηλίκιο για να βγάλουμε κι άλλες φωτογραφίες μαζί. Η οικογένειά μας.

ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ "ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ"...

«Από όλες τις τυραννίες στον κόσμο, εκείνη που επιβάλλεται για το καλό των θυμάτων της, είναι ίσως η πιο καταπιεστική, η πιο βάρβαρη. Μπορεί να είναι καλύτερα να ζει κάποιος υπό την τυραννία κλεφτών βαρόνων, πάρα υπό την τυραννία παντοδύναμων που δεν παύουν ποτέ να κηρύττουν πως ό,τι κάνουν, είναι για ηθικούς λόγους. Η βαρβαρότητα ενός βαρόνου κλέφτη μπορεί κάποιες φορές να «κοιμάται», η απληστία του μπορεί κάποια στιγμή να κορεστεί. Αλλά, εκείνοι που μας βασανίζουν «για το καλό μας», θα μας βασανίζουν χωρίς τέλος, διότι το πράττουν αυτό με την έγκριση της συνείδησής τους.»
 

Κλάϊβ Στέϊπλς Λούις, γνωστός περισσότερο ως C.S.Lewis, (1898-1963), μυθιστοριογράφος, ποιητής και ακαδημαικός, από το Μπέλφαστ, Ιρλανδία.

 

Μιά παρόμοια "κουβέντα" έχει πεί και ο Γιάννης Μηλιώκας με ένα δικό του τραγούδι.