ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΣ ΝΑ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟ;

Με ρώτησε κάποιος καλός φίλος αυτές τις μέρες «τι χώρα θα ήθελες να γίνει η Ελλάδα:».

Πολιτισμένη, του απάντησα.

Όπου και να γύρισα αυτές τις ημέρες, κάθε εστία, κάθε στιγμή ομορφιάς καλύφθηκε και μολύνθηκε από ένα σύννεφο καπνού! Τσιγάρα ανθρώπων που από τη στιγμή που παραβιάζουν συνειδητά τον νόμο αδυνατώ να τους πω και να τους θεωρήσω πολιτισμένους.

Και επειδή είναι και κάτοικοι μιας χώρας που, σε πολλά επίπεδα, αδυνατεί να εφαρμόσει τους νόμους που ψηφίζει, και δη στα πλαίσια λειτουργίας μιας δημοκρατικής τάχα διαδικασίας, δεν μπορώ ούτε αυτήν την χώρα να την πω πολιτισμένη.

Ενδεικτικά, αυτές τις μέρες:

Πήγα στον Σταυρό του Νότου να απολαύσω Πάνο Κατσιμίχα, και έφυγα πολύ πριν από το τέλος γιατί έκαιγαν τα μάτια μου, πονούσε ο λαιμός, και ένα πρόσωπο αγαπημένο μου, που έχει αλλεργικό άσθμα δεν άντεχε άλλο. Δεν θα ξαναπάω στον Σταυρό του Νότου, όποιος και αν τραγουδά.

Πήγα καλεσμένος σε αν μπαρ-εστιατόριο στην Πατριάρχου Ιωακείμ, Malconi’s λέγεται, και αυτό-ονομάζεται Gourmet Italian Gastro Pub – σε τέτοιες σαχλαμαρο-μεγαλοστομίες είμαστε άφθαστοι. Εκεί, λοιπόν, οι καπνιστές (πολλοί από τους οποίους μάλιστα κρατάνε πούρα δύο μέτρων!), φουμάρουν ακριβώς πάνω από το τραπέζι σου. Εφυγα και από εκεί, και σύστησα σε όσους φίλους ξέρω, να μην πάνε. Το ίδιο κάνω και από εδώ. Άνθρωποι που δεν σε σέβονται, δεν αξίζουν του σεβασμού σου.

Τρίτον, πήγα στο Friday’s στο Κεφαλάρι, που το θεωρώ από τα καλύτερα Friday’s και πάντα απολαμβάνω εκεί ένα καλό burger, steak και μπίρα. Όχι πια! Ενέδωσαν και εκεί στην «πίεση της αγοράς». Στον φασισμό των καπνιστών, οι οποίοι, επειδή είναι πολλοί, «απαίτησαν»: ή μας αφήνετε να ανάψουμε, ή φεύγουμε!

Και έφυγαν πράγματι, για διπλανά μαγαζιά, όπου οι ιδιοκτήτες δεν έκαναν καν προσπάθεια να τους εξηγήσουν, όπως έκαναν στο Friday’s, ότι «ρε παιδιά, είναι παράνομο». Αντίθετα, τους καλωσόρισαν τους θριακλήδες με ανοικτές αγκάλες. Το κέρδος υπεράνω του νόμου. Τα φράγκα, υπεράνω της ηθικής. Και το κράτος, να κάνει λέει αγώνα εναντίον της διαφθοράς!

Μα από τη στιγμή που ανέχεται την παρανομία, όσο «μικρή» και εάν από κάποιους θεωρείται, διεφθαρμένο είναι το ίδιο. Πως μπορεί, λοιπόν, ο διεφθαρμένος να κυνηγάει τον διεφθαρμένο;

Ο ΑΪΝΣΤΑΪΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

"H πιο όμορφη εμπειρία που μπορούμε να έχουμε είναι το μυστήριο. Είναι το θεμελιώδες συναίσθημα που στέκεται στην κοιτίδα της αληθινής τέχνης, της αληθινής επιστήμης. Όποιος δεν το γνωρίζει και δεν αισθάνεται αυτό δέος, που δεν μπορεί να αναρωτιέται και να στοχάζεται, είναι σαν να είναι πεθαμένος, και τα μάτια του έχουν σκοτεινιάσει. Ήταν η εμπειρία του μυστηρίου – έστω και αναμεμειγμένη με φόβο – που επέφερε την θρησκεία. Η γνώση του ότι υπάρχει “κάτι” στο οποίο δεν μπορούμε να διεισδύσουμε, οι αντιλήψεις μας για τις πιο προφανείς αιτίες και την πιο απαστράπτουσα ομορφιά, που μόνο στην πλέον πρωτόγονή τους μορφή είναι ευπρόσιτες στο μυαλό μας: είναι αυτή η γνώση και αυτό το συναίσθημα που ορίζουν την πραγματική θρησκευτικότητα. Με αυτήν την έννοια, και μόνο με αυτήν, είμαι ένας βαθύτατα θρησκευόμενος άνθρωπος. Με ικανοποιεί το μυστήριο της αιωνιότητας της ζωής. Με ικανοποιεί και η γνώση, η αίσθηση της υπέροχης δομής της ύπαρξής, καθώς και η ταπεινή προσπάθεια να καταλάβει κάποιος έστω και ένα πολύ μικρό κομμάτι της Αιτίας που φανερώνει τον εαυτό της μέσα στη φύση”.

Ο ΜΑΡΔΑΣ, ΤΟ ΠΑΡΑΛΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ, Ο ΡΩΜΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΣΙΜΟΣ

ΤΡΑΓΙΚΟ λάθος των προηγούμενων κυβερνήσεων να μην εφαρμόσουν πιστά τα μνημόνια, όσο ήταν στην εξουσία. Πρόκειται για δήλωση Έλληνα πολιτικού, με την οποία θα μπορούσα να συμφωνήσω. Όχι όμως όταν αυτή βγαίνει από το στόμα στελέχους της τωρινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, του Δημήτρη Μάρδα, Υφυπουργό Εξωτερικών, υπεύθυνου για Διεθνείς Οικονομικές Σχέσεις των Μηνημονίων. Θα τρελαθούμε τελείως εδώ πέρα!

ΟΠΟΤΕ γίνεται πανελλαδική απεργία, όπως η προηγούμενη αρχές Νοεμβρίου ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ κλπ, ο πάγιος τίτλος σχεδόν όλων των μέσων ενημέρωσης είναι «παραλύει το Δημόσιο». Πλεονασμός μέγας, αφού το Δημόσιο είναι ούτως ή άλλως σε παραλυσία, πολλές δεκαετίες τώρα.

ΘYMAMAI όταν πέρασα ένα φεγγάρι από την ΕΡΤ, ευτυχώς όχι ως μόνιμος, υπήρχαν «συνάδελφοι» που ζητούσαν από τους συνδικαλιστές να τους ενημερώνουν εγκαίρως για τις απεργίες, ώστε να φροντίζουν να «πιντώνουν» εκείνες τις μέρες και ένα κομμάτι από την άδειά τους και να λείψουν σερί!

ΔΙΑΒΑΣΑ τις προάλλες σε ιστότοπο «αντιεξουσιαστών» την έκθεση ιδεών του αυτοαποκαλούμενου «αναρχικού» Νίκου Ρωμανού, για το πώς γνωρίστηκε με τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, τον μαθητή που σκοτώθηκε από πυρά αστυνομικού τον Δεκέμβριο του 2008 στην Αθήνα, πως μπήκαν μαζί στο «αναρχικό κίνημα», τι τους γοήτευσε σε αυτό (όπως πχ. το να βλέπουν, λέει, στη τηλεόραση τους μετέπειτα συντρόφους τους να συγκρούονται με τους αστυνομικούς), τι έγινε τη τρομερή νύχτα της 6^ης Δεκεμβρίου που κτυπήθηκε ο Αλέξης στα Εξάρχεια, και άλλα πολλά.

ΣΥΓΚΡΑΤΗΣΑ ότι ο Ρωμανός, στα 16 του χρόνια λέει, είχε ήδη ξεκαθαρίσει «φιλοσοφικά» μέσα του, ότι ενστερνίστηκε τον αναρχισμό, και αποφάσισε να αφιερώσει όλη του τη ζωή  «στον αγώνα αυτόν».

ΘΥΜΗΘΗΚΑ, τότε, μια φράση που έλεγε ο Νικόλας Άσιμος σε όσους είχαμε την τύχη που και που να τον ακούμε και να τον συντροφεύουμε στην μπουάτ όπου τραγουδούσε στα Εξάρχεια, ενοχλημένος από πολλούς τριγύρω του που δήλωναν, όπως και αυτός, αναρχικοί. «Για να είσαι πραγματικός αναρχικός», τόνιζε, «πρέπει πρώτα απ’ όλα εσύ ο ίδιος να έχεις αρχές». Και μας εξηγούσε μετά πως εννοούσε ο ίδιος αυτόν τον όρο, «αρχές».

ΜΠΟΡΕΙ να μη συμφωνούσες μαζί του, αλλά καταλάβαινες και ήξερες ότι, σε αντίθεση με τους σημερινούς μπαχαλάκηδες (που οι περισσότεροι έχουν συνάψει και μια άτυπη συμμαχία με χούλιγκανς των γηπέδων, και με μούτρα του υποκόσμου), αυτός στις αρχές του ήταν πιστός. Ένα μόνο επισημαίνω: Ο τρυφερός αυτός καλλιτέχνης (αξίζει, όσοι δεν τον γνωρίζουν να ακούσουν μερικά τραγούδια του στο YouTube – προτείνω ιδιαίτερα το «Δεν θέλω Καρδιά μου να κλαίς»), ζούσε στον δρόμο. Εννοώ, πραγματικά. Όχι εικονικά. Άστεγος εκ πεποιθήσεως. Τόσο ρομαντικός, που στο τέλος δεν άντεξε, και έφυγε μόνος του…

Το άγιο χαμομηλάκι!...

Ειλικρινά δεν μπορώ να χωνέψω πως γίνεται να ζούμε σε έναν τόπο τόσο προικισμένο, αν μη τι άλλο, από τη φύση, κι όμως πολλές φορές λες και σαμποτάρουμε τα δώρα που μας χαρίζει αυτή η φύση και αγοράζουμε άλλα, τυποποιημένα, εξωτερικά, που Θεός ξέρει από πού έρχονται, πόσο καιρό «ταξιδεύουν» για να φτάσουν εδώ, σε τι κατάσταση καταλήγουν στα ράφια και στα στομάχια μας, πόσο μας κοστίζει όλο αυτό το αχρείαστο «παγκοσμιοποιημένο πράγμα» μακρινές χώρες που τα παράγουν.

Αυτή η σκέψη πέρασε τη περασμένη Κυριακή από τα μυαλό μου, απολαμβάνοντας σε μία συμπαθητική καφετέρια στη Γλυφάδα ένα χαμομήλι ζεστό, που επιτέλους είχε μυρωδιά και γεύση χαμομηλιού!

Σου το φέρνουν χύμα μέσα σε ένα δοχείο, και μαζί ένα χάρτινο φίλτρο που αφού το γεμίσεις με όσο φρέσκο χαμομήλι θες, το κρεμάς από το χείλος του φλιτζανιού με το βραστό νερό. Ένα τόσο απλό πράγμα, μια τόσο απλή ιδέα, ομόρφυνε το δειλινό της Κυριακής μου, που συνήθως είναι βαρύ και ασήκωτο.

Χαμομήλι από τον τόπο σου. Άγιο χαμομηλάκι! Που να μυρίζει σαν τον τόπο σου, όχι σαν ναφθαλίνη ή σαν «τίποτα» που μυρίζει μια φημισμένη αγγλική μάρκα που, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να πουλάει τέτοια ροφήματα σε χώρες όπου τα βότανα του βουνού και του κάμπου είν’ μεσ’ τα πόδια μας! 

Χωρίς «μαγκιές» λοιπόν για «σαμποτάζ» και «εμπάργκο», απλώς προτρέπω τους φίλους μου, και εκλιπαρώ τους ντόπιους παραγωγούς, τα δώρα που έχουμε, πριν τα χαρίσουμε σε άλλους, να τα χαρούμε πρώτα εμείς. Και, πιστέψτε με, σαν το χαμομήλι υπάρχουν άπειρα!

ΙΝ MEMORIAM (Μηνάς Χατζησάββας, 1948-2015)

ΤΕΛΕΣΤΗΚΕ στις 2 Δεκεμβρίου στην Αθήνα η πολιτική κηδεία του ηθοποιού Μηνά Χατζησάββα, ο οποίος απεβίωσε το βράδυ της Δευτέρας, 30 Νοεμβρίου, από εγκεφαλικό επεισόδιο, σε ηλικία 67 ετών. Ο θανών ήταν άθεος, και επιθυμία του ήταν να μην γίνει θρησκευτική κηδεία. Επιθυμία του επίσης ήταν να μεταφερθεί η σωρός του για αποτέφρωση στο εξωτερικό. Σε κείμενο που άφησε με τις ύστατες επιθυμίες του, αναφέρει ότι η αποτέφρωση της σωρού του θα γίνει εκτός Ελλάδος «λόγω βαρβαρότητας της ελληνικής πολιτείας που αρνείται να επιτρέψει την καύση που γινόταν στην αρχαιότητα». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει επιτραπεί ακόμα η καύση νεκρών, και οι περισσότεροι που επιλέγουν αυτόν τον τρόπο για να αποχαιρετίσουν τα εγκόσμια, αναθέτουν τη δουλειά σε βουλγαρικές, ως επί το πλείστον, εταιρείες, που παραλαμβάνουν τον νεκρό και τον μεταφέρουν στη γειτονική χώρα. Τον Μηνά Χατζησάββα θα συνοδεύσει στο ύστατο αυτό ταξίδι του ο σύντροφός του Κώστας Φαλελάκης ο οποίος, όπως και οι αδελφές και ανιψιές του, ζήτησαν από τον κόσμο που βρέθηκε στο Α’Νεκροταφείο της Αθήνας, να μην προσκομίσουν στεφάνια, και αντ’ αυτού να ρίξουν σε έναν κουμπαρά όσα χρήματα επιθυμούν για να διατεθούν υπέρ της ολίγης, έστω, ανακούφισης των προσφύγων που έρχονται στην Ελλάδα ώστε να συνεχίσουν προς βόρεια και κεντρική Ευρώπη.

ΕΚΠΟΜΠΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ...

Καλημέρα από τη Λεμεσό - υποψία φθινοπώρου, με τη θερμοκρασία στους 23 βαθμούς!

ΠΑΡΑΞΕΝΟ ον ο άνθρωπος. Ζει, για παράδειγμα, μερικές από τις ωραιότερες, καιρικά, μέρες του χρόνου, και παρόλ’ αυτά γκρινιάζει. Και μόλις πέσει λίγο η θερμοκρασία για να γίνει πιο συμβατή με την εποχή, «αμάν, κρυάδα», παραπονιέται!

ΤΟΝ ρωτάς «γιατί;», και σου απαντά «μα δεν είναι φυσιολογικό τέλος Νοεμβρίου να έχουμε καλοκαίρι». Την ίδια στιγμή όμως, μπαίνει στο σουπερμάρκετ και αγοράζει ένα τελάρο φράουλες!

Σαν σήμερα, 1865, η πρεμιέρα στη Ζυρίχη αυτής της εξαίσιας πιανιστικής σύνθεσης του Μπράμς, "Παραλλαγές σε ένα θέμα του Παγκανίνι".

Καιρό έχει να κάνω εκπομπή - τρία χρόνια τώρα κυνηγάω αυτό το "πράγμα" που το λέν "επικαιρότητα", και δεν το έχω πιάσει ούτε μια φορά! Έχω, βλέπετε, τη κακή συνήθεια να θέλω να καταλάβω κάτι, και έτσι πάντα καθυστερώ να δώσω την είδηση. Με εγκαλούν για αυτοί οι κατά καιρούς εργοδότες μου, και τους καταλαβαίνω. Σημασία στην εποχή μας έχει να προλαβαίνεις τους άλλους, κι όχι να χάνεις καιρό προσπαθώντας να σκεφτείς.

Συνεχίζουμε με Γκέοργκ Φίλιπ Τέλεμαν - από τους αγαπημένους μου



Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι δημοσιονομικά η Κύπρος τα έχει καταφέρει μια χαρά, αλλά δεν είμαι σίγουρος εάν η δημοσιονομική τακτοποίηση είναι αρκετή για να πει μια χώρα ότι πραγματικά έχει ξεπεράσει τη κρίση.

Πιστεύοντας ακράδαντα ότι η κρίση, στην Ελλάδα και στη Κύπρο, πιθανότατα και αλλού, δεν είναι πρωτίστως οικονομική, φοβούμαι πως όλα τα κακώς κείμενα που κυριάρχησαν τόσα χρόνια στη ζωή μας θα εξακολουθούν να είναι εδώ.

Πολλά δείγματα αυτής της χρόνιας ασθένειας έχω εντοπίσει και σε αυτή τη ολιγοήμερη επίσκεψή μου στο νησί. Είναι τόσο κραυγαλέα και απεχθή, που για μένα η δημοσιονομική τακτοποίηση δεν λέει απολύτως τίποτα.

Η απληστία μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, η ζηλοφθονία, η ματαιοδοξία, η διαφθορά, η επιδειξιομανία, η έπαρση, είναι όλα ακόμα εδώ.

Ο Γκάντι έλεγε ότι για να κερδίσει η Ινδία την πραγματική της ανεξαρτησία, "θα πρέπει πρώτα εμείς να αποδείξουμε ότι την αξίζουμε". Και τόνιζε ακόμα πως "εάν αντικαταστήσουμε την βία των Αγγλων με δική μας βία, την απληστία τους με δική μας απληστία, την βούληση επιβολής τους επί τν ασθενέστερων με αντίστοιχη δική μας πρακτική, τότε καλύτερα να παραμείνουμε ως έχουμε, και να ξεσηκωθούμε μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι για πραγματική υπέρβαση".

Παρόλο που στη Κύπρο είναι πιο σοβαροί, πιο οργανωμένοι, ώς κράτος, από ότι εμείς στην Ελλάδα, εξακολουθώ να πιστευω ότι δεν είναι έτοιμοι για την μεγάλη υπέρβαση, και ότι οι περισσότεροι προτιμούν να επιστρε΄ψουν στην πρότερη ζωή τους, και μάλιστα σε μια χώρα μοιρασμένη _"εμείς από εδώ, εκείνοι από εκεί".

Μακάρι να κάνω λάθος!

Ο ΘΕΣΜΙΚΟΣ ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ

Του Ευάγγελου Βενιζέλου*

Η παταγώδης διάψευση της αντιμνημονιακής δημαγωγίας και η πρώιμη κρίση νομιμοποίησης της κυβέρνησης λόγω ριζικής μεταστροφής στην οικονομική πολιτική έχουν πολλαπλές αξιακές, θεσμικές και αισθητικές επιπτώσεις. Η κυβέρνηση απέκτησε όχι μόνο εθνικολαϊκιστικά αλλά και αυταρχικά χαρακτηριστικά. Διέπεται από μια εργαλειακή αντίληψη περί θεσμών που συχνά εκφράζεται με τρόπο απροκάλυπτο και κυνικό. Τίθεται εν έτει 2015 ζήτημα δημοκρατίας και κράτους δικαίου. Όχι για να εφαρμοστεί μια «αριστερή» ή έστω «ριζοσπαστική» πολιτική, αλλά για να εδραιωθεί η εξουσία μιας κλειστής ομάδας προσώπων που καθοδηγεί την κυβέρνηση και την κυβερνητική πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ με τη σύμπραξη αφανών κυβερνητικών εταίρων.

– Οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες ευτελίζονται. Υπό το πρόσχημα μνημονιακών υποχρεώσεων εισάγονται τώρα προς κύρωση με ένα νομοσχέδιο δώδεκα διαφορετικές ΠΝΠ, δηλαδή δώδεκα διαφορετικοί ουσιαστικοί νόμοι!

– Η κυβέρνηση νιώθει την άνεση να μιλάει εκ μέρους της Δικαιοσύνης και να προαναγγέλλει κινήσεις της. Δημόσιοι λειτουργοί αντικαθίστανται λόγω άσκησης προαναγγελθείσας ποινικής δίωξης.

– Η εσωτερική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης πλήττεται καίρια. Πειθαρχικές διώξεις κατά εισαγγελικών λειτουργών που κατέχουν κομβικές θέσεις ασκούνται, ανακαλούνται, επαπειλούνται. Η επιλογή της ηγεσίας των ανωτάτων δικαστηρίων γίνεται στον ΑΠ τον Ιούνιο δύο ημέρες πριν από την κένωση των θέσεων, ενώ στο ΣτΕ και το ΕΣ με καθυστέρηση τεσσάρων μηνών.

– Οι συνταγματικά προβλεπόμενες ανεξάρτητες αρχές παύονται νομοθετικά χωρίς την προϋπόθεση της ταυτόχρονης αντικατάστασης των μελών τους!

– Ο επικεφαλής της Υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛ.ΑΣ. αντικαθίσταται με αοριστολογίες και υπαινιγμούς για λόγους αποτελεσματικότητας της υπηρεσίας του που είχε επαινεθεί για την αποτελεσματικότητά της από τον αρμόδιο υπουργό λίγες εβδομάδες πριν.

– Πρώην υπουργός καταθέτει, με προτροπή της κυβέρνησης, στις εισαγγελικές αρχές στοιχεία για πιθανή τέλεση ιδιαιτέρως σοβαρών εγκλημάτων και οι υπουργοί Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης ζητούν με μηνυτήρια αναφορά την ποινική δίωξη όχι όσων ενδεχομένως ενέχονται στις αποκαλυπτόμενες πράξεις αλλά αυτών που κατέστησαν τα στοιχεία προσιτά στη Δικαιοσύνη και των μέσων ενημέρωσης που πληροφόρησαν σχετικά την κοινή γνώμη!

Ενώ ο κατήφορος προκαλεί επιτάχυνση αφ' εαυτού, οι αντιδράσεις είναι δυστυχώς ακόμη ανιστόρητα χαλαρές. Απαιτείται άμεση και καθολική κινητοποίηση στο όνομα της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Δεν υπάρχουν περιθώρια για ιδιώτευση ή αφ' υψηλού θεώρηση τέτοιων προβλημάτων που στην κλίμακα όχι μόνον των αξιών αλλά και των κινδύνων είναι πάνω από οτιδήποτε άλλο.

(*) Η μόνη σοβαρή αντιπολίτευση

ΕΚΛΟΓΙΚΕΥΤΕΙΤΕ!*

*Άρθρο του κ. Θάνου Τζήμερου στο facebook του, για τις αυριανές, 22/11, εκλογές στη Νέα Δημοκρατία.

Αύριο, ένα κόμμα για το οποίο έχω γράψει μύρια όσα (αρνητικά) έχει εκλογές. Αν είχαμε απλώς μια ανεπαρκή κυβέρνηση, θα έλεγα ότι το καλύτερο σενάριο θα ήταν να εκλεγεί πρόεδρος ένα από τα παλαιοκομματικά "φαβορί", να βουλιάξει η ΝΔ, να πέσει σε μονοψήφιο ποσοστό στις επόμενες εκλογές, να διαλυθεί στη συνέχεια, ώστε οι βαρώνοι μαζί με το μπαλέτο της ελαφρολαϊκής δεξιάς να πάνε να συναντήσουν τους παλιούς τους γνώριμους (Μπαλτάκους, Καμμένους, Νικολόπουλους, Πολύδωρες, Ψωμιάδηδες κ.λπ.) να απεγκλωβιστούν οι κεντροδεξιοί φιλελεύθεροι (ψηφοφόροι και στελέχη) και να φτιάξουμε ένα σοβαρό ευρωπαϊκό κόμμα που θα χτίσει τη χώρα από τα ερείπια.

Όμως έχουμε την χειρότερη μεταπολεμική κυβέρνηση στην Ευρώπη. Και δεν έχουμε καθόλου χρόνο. Κάθε μέρα που περνάει μάς πηγαίνει όλο και βαθύτερα στην άβυσσο. Μού σηκώνεται η τρίχα όταν σκέφτομαι ότι με τόσους κινδύνους γύρω μας και με τέτοια διάλυση της οικονομίας και του κράτους, οι τύχες μας είναι στα χέρια ψυχικά διαταραγμένων, απατεώνων και ηλίθιων. Ο θίασος του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να φύγει χθες.

Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο μια ανανεωμένη φιλελεύθερη ΝΔ με πρόεδρο Κυριάκο ή Άδωνι. Κάνω έκκληση στους πολιτικούς ή διαδικτυακούς μου φίλους να πάνε αύριο, κλείνοντας την μύτη από την παλαιοκομματική μπόχα που αναδίδει αυτό το απολιτικό μόρφωμα, και να ψηφίσουν, αγνοώντας το συναίσθημα και προτάσσοντας τη λογική. Κι αν προϋπόθεση είναι η τυπική έστω εγγραφή στη ΝΔ, ας πάει και το παλιάμπελο. Ας γραφτούν για μια μέρα ή έστω για μια εβδομάδα αν υπάρξει δεύτερος γύρος. Αν εκλεγεί ένας από τους δύο φιλελεύθερους υποψήφιους, η πολιτική τράπουλα ξαναμοιράζεται. Αν βγει ένας από τους άλλους δύο, η χώρα θα οδηγηθεί σε μια μακρά και πολύ πικρή περίοδο απόλυτης απαξίωσης, και στο εξωτερικό και στο εξωτερικό, με οδυνηρότατες συνέπειες.

Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Η Ελλάδα ξανακατέβηκε σήμερα στους δρόμους, απεργώντας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα μέτρα που ψηφίστηκαν, αλλά και για εκείνα που πρόκειται να έρθουν με την νέα δανειακή σύμβαση.

Μεγάλες συγκεντρώσεις πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις, με κύριο σύνθημα «δεν αντέχουμε άλλο», και με απαίτηση να τερματιστούν τα μέτρα λιτότητας που, όπως είπαν οι ομιλητές σε όλα τα συλλαλητήρια, πλήττουν τα χαμηλά και μεσαία στρώματα της κοινωνίας.

Ήταν η πρώτη, μεγάλη, πανελλαδική εκδήλωση διαμαρτυρίας κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, από τότε που ανέλαβε πρώτη φορά την εξουσία τον Ιανουάριο. ‘Ένα πανό στο μπλοκ των προσκείμενων στο ΚΚΕ εργατικών συνδικάτων έγραφε «σας δοκιμάσαμε και σας».

Στις απεργιακές κινητοποιήσεις ωστόσο έλαβε μέρος και το εργατικό τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ, με το σύνθημα «όχι άλλα νεοφιλελεύθερα μέτρα», επιρρίπτοντας την ευθύνη για «την αναγκαστική υπογραφή νέας δανειακής σύμβασης» στις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Ακούστηκε πολύ, επίσης, από τους διαδηλωτές το σύνθημα «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη», που ήταν ίσως το πιο δημοφιλές σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση, και με το οποίο εναντιωνόταν στο ενδεχόμενο να περάσει στο προηγούμενο μνημόνιο το μέτρο της αναγκαστικής εκποίησης των κατοικιών όσων αδυνατούν να αποπληρώσουν το στεγαστικό τους δάνειο.

Το θέμα των μη εξυπηρετούμενων «κόκκινων δανείων», είναι ίσως το πιο ακανθώδες στις τρέχουσες διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με του δανειστές, από την έκβαση του οποίου θα εξαρτηθεί και η εκταμίευση της πρώτης δόσης των 2 δις, από τα 86 δις του νέου δανείου.

Ο πρωθυπουργός έχει διαβεβαιώσει τον λαό και έχει διαμηνύσει πάντως και στους εταίρους ότι η πρώτη κατοικία όσων αποδεδειγμένα αδυνατούν να πληρώσουν το δάνειό τους θα προστατευθεί από τους πλειστηριασμούς.

Τα «κόκκινα δάνεια», η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και οι επερχόμενες μεγάλες αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα, είναι τα θέματα που κυριάρχησαν στις σημερινές απεργιακές κινητοποιήσεις.

Η πανελλαδική απεργία κηρύχτηκε αό τις δύο μεγαλύτερες εργατικές ενώσεις της χώρας, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που εκπροσωπούν εργαζόμενους στον δημόσιο και στον ιδιωτικό χώρο.

Το εργατικό συνδικάτο του ΚΚΕ, ΠΑΜΕ, πραγματοποίησε όπως πάντα ξεχωριστή συγκέντρωση. Μέλη του φώναζαν αντικυβερνητικά συνθήματα και κρατούσαν μεγάλα μπαλόνια που έγραφαν «Τα Λόγια του Αλέξη».

Ο Πρωθυπουργός ήταν στη Μάλτα, στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ για το προσφυγικό πρόβλημα.

«Την ώρα που οι Έλληνες εργαζόμενοι βγαίνουν στους δρόμους να διαδηλώσουν, ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται για πρώτη φορά στην άλλη πλευρά των οδοφραγμάτων», μετέδωσε το πρακτορείο Bloomberg  για τη σημερινή γενική απεργία, προσθέτοντας ότι πολλά από τα συνθήματα που ακούστηκαν στρέφονταν κατά του Πρωθυπουργού.

Στη σχετική ανάρτησή του, το Bloomberg ανέφερε ότι «τα συνδικάτα φώναξαν τα ίδια συνθήματα που κάποτε ο Τσίπρας χρησιμοποιούσε εναντίον των αντιπάλων του».

«Από σήμερα μπορεί να γίνει ένα νέο, πιο δυναμικό ξεκίνημα, με κλιμάκωση της λαϊκής πάλης. Ο κάθε τόπος δουλειάς, η κάθε γειτονιά, ο κάθε κλάδος πρέπει να γίνει κάστρο αντίστασης, διεκδικητικού αγώνα και αλληλεγγύης», δήλωσε ο γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Δημήτρης Κουτρσούμπας.

Στο συλλαλητήριο έλαβε μέρος και το κόμμα «Λαϊκή Ενότητα», που αποκόπηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ όταν ομάδα βουλευτών της προηγούμενης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας καταψήφισε την νέα δανειακή σύμβαση.

Όλα τα «πρώτα ονόματα» αυτής της ομάδας, όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Δημήτρης Στρατούλης, ο Κώστας Ήσυχος, η Νάντια Βαλαβάνη και άλλοι, βάδιζαν μπροστά-μπροστά στο μπλοκ της «Λαϊκής Ενότητας» και φώναζαν αντμνημονιακά συνθήματα.

Προς το τέλος της πορείας των εργαζομένων προς το Σύνταγμα, ομάδα νεαρών που αυτοαποκαλούνται «αντιεξουσιαστές» αποκόπηκαν από τους υπόλοιπους, και αφού σκέπασαν τα πρόσωπά τους με κουκούλες, άρχισαν να πετούν πέτρες και αυτοσχέδιες βόμβες μολότωφ στις αστυνομικές δυνάμεις, που απάντησαν με χρήση χημικών.

Οι κουκουλοφόροι άρχισαν να κατηφορίζοντας προς τα Εξάρχεια, όπου συνήθως παίζεται κάθε φορά η τελευταία, ολονύχτια πράξη των συγκεντρώσεων, με φθορές σε κτίρια και αυτοκίνητα, και με κυνηγητό από την αστυνομία στους στενούς δρόμους της περιοχής.

Προχωρώντας προς τα Εξάρχεια, οι «αντιεξουσιαστές» πέρασαν και από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην οδό Χαριλάου Τρικούπη, και έριξαν και εκεί μερικές μολότοφ.

«ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ…»

ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ανταποκριτής εκτάκτως!

ΣΗΜΕΡΑ απεργεί πάλι όλη η Ελλάδα. Δεν το λέω απαξιωτικά αυτό το «πάλι». Μελαγχολία μου φέρνει.

ΚΑΤ’ αρχάς, απεργεί κάποιος όταν μένει μακριά από την εργασία του για να διαδηλώσει υπέρ όποιου δεν έχει δουλειά, αλλά και για να μην κινδυνέψει και χάσει και εκείνος την δική του. Αυτοσυντήρηση λέγεται αυτό. Κάποιοι το συγχέουν και με αλληλεγγύη.

ΑΥΤΗ, είναι άλλο πράγμα. Άλλου μεγέθους έννοια. Προϋποθέτει αίσθημα. Έγνοια. Ανθρωπιά. Χρειάζεται να βλέπει κανείς το πρόβλημα του δίπλα σαν νάναι δικό του. Απαιτεί συμπαράσταση. Προσφορά. Φροντίδα. Και προσπάθεια ο αγώνας ο συνολικός να συμβαδίσει με τον άλλον, τον πιο μοναχικό.

ΣΗΜΕΡΑ, πάλι, θα γίνουν στην Αθήνα ξεχωριστές συγκεντρώσεις με καθαρά αντιμνημονιακό χαρακτήρα, και κύριο σύνθημα «όχι άλλα μέτρα, δεν αντέχουμε άλλο». Το Κομμουνιστικό Κόμμα, κατά παράδοσιν, θα κάνει το δικό του συλλαλητήριο. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτήν την ταξικότητα και στις εργατικές διεκδικήσεις – αλλά τέλος πάντων, έπαψε καιρό τώρα να καταλαμβάνουν στο μυαλό μου μέσα χώρο τα ευτράπελα της ούτω καλούμενης «Αριστεράς» στην Ελλάδα.

ΠΛΑΚΑ μεγάλη, αν και θλιβερή, έχει και η ανακοίνωση στελεχών του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ που καλούν και τα δικά τους μέλη να δώσουν «βροντερό παρόν» στο σημερινό συλλαλητήριο. Με πιο απλά λόγια, κατανοητά, όχι κομματίστικα, να κατέβουν στους δρόμους και να διαδηλώσουν εναντίον του εαυτού τους.

ΑΥΤΟΙ ψήφισαν την κυβέρνηση που παίρνει τα μέτρα. Αυτοί την στηρίζουν, λέγοντας ότι «δεν είχε άλλη επιλογή». Αυτοί την ξεχωρίζουν από τους άλλους, λέγοντας πως «εμείς, τουλάχιστον, διαπραγματευόμαστε». Αυτοί, όταν κυβερνούσαν οι άλλοι  φώναζαν «όχι στο μνημόνια», τώρα το έχουν ψηφίσει, το λένε όμως «δανειακή συμφωνία», και σήμερα θα ενώσουν την φωνή τους με τους υπόλοιπους που θα κραυγάζουν «όχι άλλα μέτρα».

ΔΕΝ μπορώ να σκεφτώ άλλο διεστραμμένο μυαλό που θα μπορούσε να γράψει ένα τέτοιο σενάριο!

ΚΙ όμως είναι αληθινό. Το ζούμε κάθε μέρα, και η τραγωδία είναι ότι κοντεύουμε να το συνηθίσουμε!

ΤΟ σημερινό σύνθημα, κατά το ήμισύ του τουλάχιστον, δηλαδή κατά το μέρος που λέει «δεν αντέχουμε άλλο», είναι το πιο αληθινό. Το μόνο που αντιπροσωπεύει όλους μας, έστω για διαφορετικούς λόγους.

ΣΗΜΕΡΑ, «δεύτερο ημίχρονο» του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, εξακολουθούμε να βιώνουμε το παράλογο της ελληνικής πολιτικής σε όλο του το φάσμα. Η αντιπολίτευση, τραγικά απούσα, απασχολείται με το δικό της «κουαρτέτο» υποψηφίων για την Προεδρία, εκδίδει δεκαπέντε χιλιάδες δελτία τύπου και non-papers κάθε μέρα ανταλλάσσοντας  βλακώδη «σου’πα – μού’πες» με την κυβέρνηση, σοβαρές προτάσεις δεν διατυπώνονται από κανέναν και για τίποτα, …, να γιατί όλοι σήμερα καταντήσαμε να συμφωνούμε, επιτέλους, σε ένα κοινό σύνθημα «δεν αντέχουμε άλλο».

ΘΑ κάνω, όπως πάντα, τον καθιερωμένο μου γύρο σε όλες τις εστίες διαμαρτυρίας. Θα καταγράψω πάλι κουβέντες που θα εκπλαγώ εάν έχουν αλλάξει έστω και μία στίξη τους. Θα φασκελώσουμε πάλι τη Βουλή. Θα βρίσουμε τους εαυτούς μας, δηλαδή.  Σίγουρα θα αντικρύσω άπειρα πρόσωπα που έχω ξαναδεί άπειρες φορές. Θα αναζητήσω, όπως πάντα, τους «καινούργιους». Στους οποίους και θα εκτονώσω την περιέργειά μου:

-- Από πού ήρθες;

-- Γιατί ήρθες;

-- Πως τα βγάζεις πέρα;

-- Έχεις δουλειά;

-- Πληρώνουν;

-- Από πότε είσαι άνεργος;

-- Τι σκέφτεσαι;

-- Γιατί δεν φεύγεις;

-- Είναι καλύτερα τώρα από πριν;

-- Από πού ενημερώνεσαι;

-- Απελπίζεσαι;

-- Ελπίζεις;

ΑΥΡΙΟ, αναλόγως της σοδειάς, θα σας σερβίρω απαντήσεις. Καλημέρα, και να προσέχετε… 

(*) Από την στήλη μου "Πρόσωπα & Προσωπεία" στην κυπριακή εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 12/11/2015

ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΙ ΕΝΑΝ ΔΡΟΜΟ, ΜΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ!

Την περασμένη εβδομάδα το Υπουργικό Συμβούλιο στη Κύπρο έλαβε την απόφαση, κατά πλειοψηφία, όχι ομόφωνα, να ονομαστεί το Διεθνές Αεροδρόμιο της Λάρνακας σε Αεροδρόμιο Γλαύκος Κληρίδης, πρώην Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας που σφράγισε και αυτός δια της πολιτικής του ένα μέρος της σύγχρονης Ιστορίας του τόπου του.

Ο Κληρίδης ήταν επίσης επί σειρά ετών Πρόεδρος του δεξιού κόμματος Δημοκρατικός Συναγερμός (ΔΗΣΥ), και διάδοχός του είναι ο Νίκος Αναστασιάδης που είναι και ο τωρινός Πρέοδρος της Δημοκρατίας.

Ο ευρωβουλευτής του αριστερού ΑΚΕΛ, Τάκης Χατζηγεωργίου, ένα από τα πιο αξιόλογα στελέχη του κόμματος τον οποίο και εκτιμώ πάρα πολύ, έγραψε αυτό το μικρό κείμενο σε σχέση με την ονομασία του αεροδρομίου της Λάρνακας. Συμφωνώ απολύτως με όσα επισημαίνει, προσθέτοντας ότι, όπως ίσως θα θυμούνται οι αναγνώστες και ακροατές του υπογράφοντος, είχα υποστηρίξει και για το θέμα της ονομασίας του νέου αερολιμένα Αθηνών ότι «αρκετά πια με τις ονομασίες των πολιτικών», και πρότεινα να το λέγαμε «Μαρία Κάλας».

Τι πιο ωραίο, αλήθεια, να έρχεσαι από χώρα του εξωτερικού, Έλληνας ή ξένος, και να ακους από τα μεγάφωνα τυ αεροπλάνου αμέσως μετα την προσγείωση «κυρίες και κύριοι, καλωσορίαστε στο αεροδρόμιο Μαρία Κάλας των Αθηνών».

Θα μπορούσε νάταν και πολλά άλλα ονόματα: Κωνσταντίνους Καβάφης, Γιώργος Σεφέρης, Οδυσσέας Ελύτης, Δημήτρης Μητρόπουλος, Γεώργιος Παπανικολάου, και άλλα πολλά.

Από πολιτικούς, γεμίσαμε. Δεν παίρνει άλλο!

Να τι γράφει και ο Τ.Χατζηγεωργίου:

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ...

Επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε η αριστουργηματική ταινία των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, με τους Βασίλη Λογοθετίδη, Νίτσα Τσαγανέα, Λαυρέντη Διανέλλο, Ίλια Λυβικού, Γεωργία Βασιλειάδου, Μίμη Φωτόπουλο και άλλους, που μεταδόθηκε από συνδρομητικό κανάλι στην Ελλάδα ανήμερα της 28^ης Οκτωβρίου.

Η υπόθεση εκτυλίσσεται στα χρόνια μετά την γερμανική κατοχή, και βρίσκει για μία ακόμα φορά τον ελληνικό λαό διχασμένο. Ο Λογοθετίδης, στον ρόλο του Θόδωρου, ενός ευπατρίδη του παλιού καλού καιρού, τότε που το ήθος ήταν η πρώτη αρετή του ανθρώπου, όχι το χρήμα, επέμενε να ζει λιτά και μετρημένα.

Οι συμπατριώτες είχαν εξοκείλει όμως. Εκεί που έτρωγαν χόρτα απ’ τους αγρούς στην κατοχή, τους καλομύρισε το σατομπριάν και θέλαν κρέας κάθε μέρα. Ο Θόδωρος εξακολουθούσε και πήγαινε στη ψαραγορά μια φορά την εβδομάδα, και έφερνε σπίτι ωραία, φρεσκότατα σαφρίδια, όπως έλεγε στην οικογένεια, που όμως δυσφορούσε διότι τα θεωρούσε «φτηνά, παλιόψαρα», και ήθελε συναγρίδες.

Αλλά, νάταν μόνο η διατροφική μας εκτροπή! Πιο πολύ απ’ όλα τον πονούσε ο αλληλοσπαραγμός που έβλεπε να έρχεται, καθώς ο καθένας πίστευε πως μόνο εκείνος είχε δίκιο, και μάλιστα για όλα. «Οι Έλληνες είμαστε ασεβείς», έλεγε. «Δεν μάθαμε τίποτα από την γερμανική κατοχή, αντιθέτως στραφήκαμε ο ένας εναντίον του άλλου».

Κι όποτε γινόταν αυτόπτης μάρτυς ενός τσακωμού μεταξύ Ελλήνων για βλακώδεις πολιτικές διαφορές, και μια φορά παρά λίγο να τον φάνε και λάχανο όταν μπήκε στη μέση για να τους χωρίσει, φώναξε απελπισμένος, «να πάω από χέρι γερμανικό χίλιες φορές, όχι από χέρι ελληνικό ρε παιδιά, όχι από χέρι ελληνικό, για όνομα του Θεού και της Παναγίας!»

Και μια άλλη φορά, όταν η μονάκριβη θυγατέρα του διαμαρτυρήθηκε «πάλι σαφρίδια μπαμπά;», ενώ μια γειτόνισσα φώναζε στον άνδρα της που ενσάρκωνε ο Λαυρέντης Διανέλλος, φίλος του Θόδωρου, «Λευτέρη, οι ντομάτες που μας έφερες  έχουν σκληρή φλούδα, πάρ’τες πίσω στον μανάβη», ο Λογοθετίδης εξεμάνη:

«Πεθύμησα την κατοχή ρε παιδιά, μα τη Παναγία! Πεινάγαμε, ναι. Θάβαμε καθημερινά δικούς μας ανθρώπους, ναι. Αλλά μέσα από την δυστυχία, υπήρχε η ελπίδα. Ζούσαμε στο σκοτάδι, και λαχταρούσαμε το φως. Τώρα, είμαστε στο φώς, αλλά είναι σκοτάδι. Σκοτάδι βαρύ. Και ελπίδα πουθενά».

Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα δεκαετίες τώρα, αλλά το βιώνουμε πολύ έντονα τα τελευταία χρόνια της κρίσης, πρωτίστως ηθικής και κατ’ επέκταση οικονομικής. Εάν καταφέρναμε να τακτοποιούσαμε το πρώτο, θα λύναμε αυτομάτως το δεύτερο, χωρίς να χρειάζεται κανένα μνημόνιο.

Είχαμε μία μικρή αναλαμπή, μέσα στο δεκαπεντάυγουστο όταν πλέον των 200 από τους 300 της Βουλής ψήφισαν, έστω υπό πίεση, έστω την ύστατη για τον τόπο στιγμή, την δανειακή σύμβαση για να μην οδηγηθούμε σε βέβαιη έξοδο από την ευρωζώνη. Είπαμε, «Να! Κάτι πάει να γίνει επιτέλους, κι ας είμαστε πλέον πιο κάτω από την άκρη του γκρεμού».

Η μικρή αυτή ελπίδα όμως διήρκησε όσο το «φου» ενός παιδιού που σβήνει με ενθουσιασμό τα κεριά στην γεννεθλιάτικη τούρτα του. Κι εκεί που νομίζαμε πως θα υπάρξει συναίνεση, όπως πρέπει σε κάθε μεγάλο εθνικό θέμα ακόμα κι αν έχουμε διαφωνίες, οδηγηθήκαμε ξανά σε εκλογές, επικράτησε πάλι κλίμα διχαστικό, και νάμαστε εδώ στα ίδια, να παρακαλάμε να είναι εφιάλτης και όχι πραγματικότητα αυτό που ζούμε.

Α ρε Θόδωρε πόσο δίκιο είχες!...

"Στο καράβι, σιχαμένοι νεοέλληνες αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες σαν κτήνη"

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΙΔΑΚΗΣ, 44, φυσικός καλλιργητής και συγγραφέας, όπως αυτοσυστήνεται στο καταπληκτικό του blog, yiannismakridakis.gr. Γεννήθηκε στη Χίο και σπούδασε μαθηματικά. Από το 1997, που ίδρυσε το Κέντρο Χιακών Μελετών με σκοπό την έρευνα, αρχειοθέτηση, μελέτη και διάδοση των τεκμηρίων της Χίου, οργάνωνε τα ερευνητικά και εκπαιδευτικά προγράμματα του Κέντρου, επιμελούνταν τις εκδόσεις του και διηύθυνε το τριμηνιαίο περιοδικό «Πελινναίο» έως το 2011. Κατόπιν άφησε τις πόλεις και μετακόμισε για μόνιμη διαμονή στη Βολισσό της ΒΔ Χίου. Εκεί στράφηκε προς τη φυσική καλλιέργεια της γης και έγινε παρατηρητής της αργής αβίαστης φυσικής ανάπτυξης, όπως λέει. Διοργανώνει σεμινάρια φυσικής καλλιέργειας, αλκαλικής διατροφής και πολιτικής στάσης ζωής με γνώμονα τον αντικαταναλωτισμό και την αποανάπτυξη.  Γράφει βιβλία και άρθρα, ενίοτε θυμωμένα.

ΕΝΑ από αυτά, με τίτλο "Στο καράβι, σιχαμένοι νεοέλληνες αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες σαν κτήνη", διάβασα χθες στον ιστότοπο enallaktikos.gr. Περιγράφει ως αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς όσα είδε, άκουσε και έζησε πριν λίγες μέρες ως επιβάτης στο πλοίο «Νήσος Μύκονος» από τη Χίο στην Ικαρία. Συνεπιβάτες του ήταν χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, που είχαν τελικό προορισμό τον Πειραιά.

ΜΠΑΙΝΟΝΤΑΣ στο πλοίο, τον κάλεσαν στη ρεσεψιόν για να του αλλάξουν το εισιτήριο και να τον αναβαθμίσουν στην Α’ Θέση. Κάτι ψυλλιάστηκα, λέει, και τους είπα όμως ότι θέλω να κάτσω στο κατάστρωμα και ανέβηκα πάνω. Το βαπόρι γεμάτο πρόσφυγες, τους οποίους οι καμαρότοι φορώντας γάντια κατευθύνουν αμέσως προς το κατάστρωμα.

ΜΙΑ ξανθιά σαραντάρα, γράφει ο Μακριδάκης, φωνάζει στην παρέα της περίχαρη "ελάτε, ελάτε, μας πάνε στην πρώτη θέση γιατί έχει πολλούς λαθρομετανάστες!" και μια άλλη πιο ηλικιωμένη φωνάζει σε έναν γνωστό της καμαρότο: "Μανώλη γιατί δεν φοράς γάντια; Μην τους ακουμπάς βρε παιδάκι μου!"

ΤΟ μισό βαπόρι είναι μες στη βρώμα, στις τουαλέτες δεν μπορείς να πλησιάσεις. Προφανώς δεν το καθαρίζουν καθόλου διότι το προορίζουν για τους πρόσφυγες, οι οποίοι βέβαια πληρώνουν κανονικά εισιτήριο αλλά αντιμετωπίζονται σαν κτήνη. Μόνον το μπαρ τους έχουν ανοιχτό στο κατάστρωμα και τους πουλάνε πανάκριβα χάμπουργκερ, κοκακόλες και καφέδες. 

ΟΙ άνθρωποι πληρώνουν, «αλλά εισπράττουν τη σιχαμάρα και τον ναζισμό των σιχαμένων νεοελλήνων. Πληρώματος και επιβατών. Αποκτηνωμενα κατακάθια της ανθρωπότητας συνταξιδεύουν μαζί μου αλλά στην πρώτη θέση όλοι τους».

ΚΑΙ καταλήγει: Στο κατάστρωμα είμαστε μόνοι εγώ, η παρέα μου, οι πρόσφυγες και ο σκύλος μας κι έρχονται αμέτρητα τα προσφυγόπουλα ξυπόλητα ή με παπούτσια φθαρμένα όλα τους όμως γελαστά και τον ταΐζουν κουλούρια ...

ΝΤΡΟΠΗ. Μόνο ντροπή!

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Θέλω ακόμα να πιστεύω πως αυτοί που περιγράφει ο Γιάννης Μακριδάκης δεν είναι η πολλή Ελλάδα, αλλά η λίγη. Κι επίσης ότι εμείς οι δημοσιογράφοι, εμού πρωτίστως, θα αναδεικνύουμε περισσότερο αυτήν που ακόμα ελπίζουμε πως είναι η "πολλή Ελλάδα". Προσθέτω συνάμα πως ένας από τους λόγους που και εγώ αναδεικνύω και στιγματίζω τα κακώς κείμενα, είναι για να τα πληροφορηθούν οι υγιώς σκεπτόμενοι συμπολίτες και να γίνει πιο δυνατή έτσι η φωνή της αντίδρασης σε αυτά.

Persona Non Grata

Ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Victor Orban, ακριβώς επειδή ο ίδιος χαρακτήρισε ως σε τέτοιους, δηλαδή ανεπιθύμητους, τους πρόσφυγες από τη Συρία και το Ιράκ. «Μην αποπειραθείτε να έρθετε στην Ουγγαρία. Δεν μπορούμε να σας εγγυηθούμε ότι θα γίνετε δεκτοί εδώ», δήλωσε πριν λίγες μέρες στην τηλεόραση, εκπροσωπώντας μια χώρα που περισσότερο από κάθε άλλη ευρωπαϊκή κακομεταχειρίζεται τους ανθρώπους αυτούς, στο πιο δύσκολο και αθέλητο «ταξίδι» της ζωής τους. Αν μη τι άλλο, οι Ούγγροι έπρεπε να ξέρουν από απομόνωση και βίαιη συμπεριφορά. Τα έζησαν κάποτε…

(*) Δημοσιεύτηκε στη στήλη μου Πρόσωπα&Προσωπεία στην κυπριακή εφημερίδα "Φιλελεύθερος"

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΡΕΧΟΥΝ (24.10.2015)

Ο Πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων κύριος Πάνος Καμμένος παρουσίασε σήμερα με πολύ ψηλούς τόνους στη Βουλή κατά την συζήτηση για τις τηλεοπτικές άδειες στοιχεία (ανάμεσα σε αυτά και sms) που ισχυρίζεται πως αποδεικνύουν ότι ο επιχειρηματίας Δημήτρης Γιαννακόπουλος, γιος του φαρμακοβιομήχανου Πάυλου Γιαννακόπουλου και ιδιοκτήτης του ενημερωτικού site newsbomb.gr, τον εκβίαζε και ότι «τελειώσανε οι εποχές που ο πατέρας του έπαιρνε την αστυνομία για να τον αφήσουν όταν τον έπιαναν με τις κόκες στην τσέπη» και τόνισε ότι «τελείωσε το νταβιτζιλίκι» *** Ο κύριος Δημήτρης Γιαννακόπουλος, το site του οποίου μέχρι τις εκλογές υποστήριζε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, απάντησε επίσης σε υψηλούς τόνους ότι Τσίπρας και Καμμένος πρόδωσαν και κορόδεψαν τον ελληνικό λαό επιβάλλοντος «το σκληρότερο από όλα τα Μνημόνια»,  ότι εκείνος, «προσωπικά θα συνεχίσω τον αγώνα μου, για να απελευθερώσω την πατρίδα από τις ξένες δυνάμεις κατοχής, τους δοσίλογους και τους προδότες, τους ψεύτες και τους κλέφτες», και ότι θα τα πει ξανά με τον κ. Καμμένο στα δικαστήρια «όταν έρθει η ώρα των αποδείξεων» ***  Οι μαϊμούδες που ουρλιάζουν είναι τα πιο θορυβώδη ζώα στην Πλαντήτη, αφού είναι ικανά να βγάζουν 140 ντεσιμπέλ, όσο ένας πυροβολισμός και μια κροτίδα, γράφει το ηλεκτρονικό μαγκαζίνο motherboard του vice.com, επισημαίνοντας ταυτόχρονα ότι ομάδα επιστημόνων από το Πανεπιστήμιο του Cambridge ανακάλυψε ότι όσο πιο δυνατή είναι η φωνή μιας αρσενικής μαϊμούς, τόσο πιο μικροί είναι οι όρχεις της *** Περίπου 3500 αστυνομικοί θα περιπολούν τη Κυριακή στη Κολονία τη συγκέντρωση ακροδεξιών οργανώσεων, ελπίζοντας να αποτρέψουν επεισόδια σαν τα περσινά όταν διαδηλωτές της HoGeSa (Hooligans Against Salafists), που αποτελείται από χούλιγκανς ποδοσφαιρικών ομάδων και ξενοφοβικές οργανώσεις που είναι εναντίον των Σαλαφιστών (φανατική οργάνωση ισλαμιστών που είναι υπέρ του «βίαιου τζιχαντισμού»), όταν δεκάδες άνθρωποι, ανάμεσά τους και 44 αστυνομικοί, τραυματίστηκαν *** Χιλιάδες Ισραηλινοί διαδήλωσαν χθες στο Τελ-Αβίβ υπέρ της επανάληψης των διαπραγματέυσεων με τους Παλαιστινίους, με την ευκαιρία της 20ης επετείου της δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού Ιτζχάκ Ραμπίν, μεγάλης φυσιογνωμίας της προσπάθειας για την ειρήνη *** Ένας νεκρός και πέντε τραυματίες είναι ο απολογισμός τροχαίου, που σημειώθηκε το βράδυ της Παρασκευής  στην εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας, στο ύψος της Μαλακάσας, όταν ΙΧ αυτοκίνητο που οδηγούσε 24χρονος εξετράπη της πορείας του, έπεσε με μεγάλη ταχύτητα στο διαχωριστικό τείχος, εκσφενδονίστηκε ο πίσω τροχός, κτύπησε στο παρμπρίζ τουριστικού λεωφορείου που ερχόταν από το αντίθετο ρεύμα, τραυμάτισε σοβαρά τον οδηγό που έχασε τον έλεγχο, το λεωφορείο ντελαπάρισε, ένας σκοτώθηκε ακαριαία, και άλλοι τρεις τραυματίστηκαν και μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο, όπως και ο οδηγός του αυτοκινήτου που εκσφενδονίστηκε η ρόδα του *** Σε εκκλησίες της Κύπρου άρχισε η συγκέντρωση υπογραφών κατά των εκτρώσεων, ενώ ιερείς διαβάζουν και σχετικό καταδικαστικό κείμενο, αντιδρώντας έτσι στη συζήτηση για πρόταση Νόμου που θα επιτρέπει τις εκτρώσεις, υπό προϋποθέσεις, όπως προβλέπει πρόταση που κατατέθηκε από 4 γυναίκες βουλευτίνες και έναν άνδρα βουλευτή, οι ηλεκτρονικές διευθύνσεις των οποίων έχουν αναρτηθεί σε site εκκλησιαστικό που καλεί τους πιστούς να τους στείλουν μέϊλ «όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας», και να μην τους ψηφίσουν στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές στη Κύπρο το 2016 *** Τέλος δελτίου ειδήσεων._

ΉΘΕΛΑ ΝΑΞΕΡΑ. ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ;

Ήθελα να ξέρω, έτσι από περιέργεια: όλοι οι πολιτικοί που κατά καιρούς έχουν διαψεύσει με τις πράξεις τους όσα έλεγαν και έταζαν στους πολίτες πριν ανέρθουν στα δώματα της εξουσίας, όταν ακούν τώρα στα διάφορα βίντεο που κυκλοφορούν στο Ιντερνετ ή αναμεταδίδονται στα ραδιόφωνα τα κραυγαλέα ψέματα που έλεγαν τότε, δεν ντρέπονται; Δεν κοκκινίζουν; Πως μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα σους δρόμους και να αντικρίζουν τους απλούς ανθρώπους που ξεγέλασαν;

«Μη γίνεσαι ανόητος», απαντά στην τελευταία αφελή μου ερώτηση, η αυστηρή σκιά που πάντα μ’ ακολουθεί και δεν χαρίζει κάστανα. «Έχεις δει πολλούς που, μετά την εκλογή τους στη κυβέρνηση να κυκλοφορούν έξω και να σμίγουν με ανθρώπους;», ρώτησε. Και βλέποντας την αδυναμία μου να απαντήσω, συνέχισε: «Η εξουσία, φίλε, όταν δεν είσαι συνεπής και έντιμος προς τον πολίτη, σε αποξενώνει από την πραγματικότητα. Ζεις σ’ έναν δικό σου πια, εικονικό κόσμο, όπου σε περιβάλλει κλοιός από κόλακες και υποτακτικούς, και πια επικοινωνείς με τους πολίτες μόνο μέσω διαγγελμάτων, δημοσιογραφικών διασκέψεων και non papers».

Αλλά συνεχίζω εγώ, παρόλ’ αυτά, να απορώ: Πως μπορεί να πάει μπροστά μια χώρα, που Πρόεδρος κόμματος, η κα. Γεννηματά, είναι «ζωντανή απόδειξη» ενός εκ των «χιλίων κακών» που έφερε την Ελλάδα στον βάλτο από τον οποίο πασχίζει τώρα να γλυτώσει; Δηλαδή: ως υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας, στην οποία δεν ξέρω για πόσο και πως εργάστηκε, πήρε πρόωρη σύνταξη από τα 51 της χρόνια. Αυτό, δηλαδή, που όλοι φωνάζουμε πως πρέπει να σταματήσει, το «έχει» η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.

Κι ακόμα, πως μπορεί να προκόψει αυτός ο τόπος, και δη στον πιο καίριο ίσως τομέα του, όταν ο νέος Υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης, Νίκος Φίλης, παράτησε τις σπουδές του στη Νομική Αθηνών και δεν πήρε πτυχίο; Γίνεται να είσαι Υπουργός Παιδείας χωρίς πτυχίο; Αν ναι, τότε γιατί δεν διορίζουν και δασκάλους, και καθηγητές χωρίς πτυχίο; Κι όταν μιλάνε για «αξιοκρατία», πως ακριβώς την εννοούν; Δεν παίζουν ρόλο και οι σπουδές σ’ αυτά τα κριτήρια; Δεν λέω πως όποιος έχει τα τυπικά προσόντα έχει και τα ουσιαστικά. Αλλά πρέπει να υπάρχουν και τα τυπικά, αλλοίμονο. Τι άλλο να πει κανείς;…

Κι ένα τελευταίο: Τέσσερεις υποψήφιοι πρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας, ένας πρώην (ο Αντώνης Σαμαράς), μία πρώην υπουργός εξωτερικών (η Ντόρα Μπακογιάννη), και δεν ξέρω πόσοι ακόμα, μετέβησαν την περασμένη εβδομάδα στην Μαδρίτη στην ετήσια συνέλευση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Κι αν αυτές οι πολυτέλειες είναι affordable από στελέχη που προέρχονται από χώρες που δεν είναι σε κρίση, για τα δικά μας στελέχη που προέρχονται από χώρα που χρωστά τα μαλλιοκέφαλά της, ποιος πληρώνει; Και από πού κι ως που να μεταφέρεται στην Ισπανία το προεκλογικό τσίρκο της ΝΔ, με διάφορες μυστικοσυσκέψεις σε ξενοδοχεία, κάμποσες «ζυμώσεις» σε τους εστιατόρια, και οπωσδήποτε και αρκετές ίντριγκες στους διαδρόμους. Δεν είναι η πρώτη φορά που γινόμαστε περίγελος. Ούτε και θάναι η τελευταία.  Ειλικρινά, δεν ξέρω πόσο χαμηλά ακόμα μπορεί να είναι το … χαμηλά!

(*) Δημοσιεύτηκε χθες, 26/10/2015, στη στήλη μου Πρόσωπα & Προσωπεία στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος" της Κύπρου

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΑΥΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΣΑΒΒΑΪΔΟΥ

«Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εχθρός. Και θα τον τσακίσουμε».

Την ξέρω αυτήν την αριστερή …λογική. Την έχω ζήσει στο πετσί μου πολλές φορές.

Όταν δεν γουστάρουν κάποιον, ιδίως αυτόν που δεν συμμερίζεται τις δικές τους απόψεις, τον στοχοποιούν, αρχίζουν να τον υπονομεύουν και, όταν δοθεί η ευκαιρία, την οποία οι ίδιοι συνήθως «προκαλούν», τον τρώνε.

Άμα δεν είσαι «δικός» τους, αναστατώνονται, φανατίζονται, αφηνιάζουν. Δεν μπορούν να διαχειριστούν την «διαφορετικότητα», παρά μόνο εάν αυτή τους είναι από συμπαθής έως και ανώδυνη.

Λένε, φερ ειπείν, ότι σέβονται όλες τις θρησκείες, αλλά άμα ακούσεις στην Ελλάδα πως αναφέρονται στους πιστούς, ιδίως στους Χριστιανούς, θα καταλάβεις αμέσως ότι ψεύδονται.

Μια φορά, δεν πάνε πολλά χρόνια, έκανα στην εφημερίδα ένα ρεπορτάζ για τα συσσίτια. Ανάμεσα σε πολλούς άλλους, μίλησα και με συνάδελφό μου από άλλο μέσο, που έχει ενεργό ρόλο στα συσσίτια. Μου είπαν ότι έκοψαν την αναφορά μου σε αυτόν «διότι δεν τον συμπαθούμε εδώ μέσα».

«Ποιός το έκοψε;», ρώτησα. Απάντηση δεν πήρα. Πιθανώς να το αποφάσισαν σε Γενική Συνέλευση!

Μια άλλη φορά, στεκόμενος τυχαία στο ταμείο του βιβλιοπωλείου Ελευθερουδάκη, τότε στην Πανεπιστημίου ψηλά, άκουσα μπροστά μου ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, αντιπολίτευση τότε, να μιλάει με τηλεοπτικό δημοσιογράφο της ΕΡΤ και να του λέει, «αφού θα έχεις έναν της Νέας Δημοκρατίας και έναν δικό μας, δεν χρειάζεται να έχεις και έναν από ΠΑΣΟΚ, αφού κι αυτοί κυβέρνηση είναι». Την άλλη μέρα το πρωί, τσέκαρα και όντως έγινε έτσι όπως το υπαγόρευσε ο Συριζαίος βουλευτής από την βόρεια Ελλάδα.

Γνωρίζω ότι παρόμοια γίνονταν και γίνονται και από τους «άλλους». Ναι, αλλά αυτοί ήρθαν ως «διαφορετικοί», και καθύβριζαν τους «άλλους». «Να ξεβρομίσει ο τόπος», έγραφαν οι ακάθαρτες αφίσες τους. «Στα τσακίδια», φώναζε το αριστερός τους τηλεβόας. Ως ευαγγελιστές ήρθαν. Και γίνανε κιόλας σατανάδες.

*** Σήμερα το μεσημέρι, το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε «όπως προβλέπει – λέει ο νόμος», να παύσει από την θέση της, που υποτίθεται πως είναι αναξάρτητη, τη Γενική Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων, Κατερίνα Σαββαϊδου. Έναν άνθρωπο που, όπως και ο επίσης αποπεμφθείς από την προηγούμενη κυβέρνηση Χάρης Θεοχάρης, έχει εργαστεί στη ζωή της, και μάλιστα σε υψηλότατο, δύσκολο και πολύ ανταγωνιστικό επίπεδο, όσο δεν έχουν εργαστεί μαζί όλα τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου αυτής της κυβ΄ρνησης. Γι’ αυτό δεν την άντεχαν. Γι’ αυτό και δεν είχαν ούτε την στοιχειώδη αξιοπρέπεια να σεβαστούν τουλάχιστον το τεκμήριο αθωότητας που πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος που κατηγορείται για κάτι. Βλέπετε, αυτοί οι τύποι δεν αντιμετωπίζουν ποτέ τέτοιες καταστάσεις, διότι τους προστατεύει πάντοτε η ασυλία τους – το μεγαλύτερο πολιτικό έγκλημα στην Ελλάδα.

ΘΑ'ΘΕΛΑ ΝΑ..., ΘΑ'ΘΕΛΑ ΝΑΜΟΥΝ ΚΗΠΟΥΡΟΣ!

Από τα επαγγέλματα που αγαπώ πολύ, θάλεγα μάλιστα πως το ζηλεύω κιόλας, είναι εκείνο του κηπουρού. Δεν το κατέχω σε τέτοιο σημείο που να μπορούσα να το κάνω και επάγγελμα, αλλά αν καταγινόμουν αποκλειστικά με αυτό, νομίζω πως θα το έκανα καλά.

Πλούσιος χρηματικώς, δεν θα γινόμουνα. Γιατί θαρρώ πως η επαγγελματική κηπουρική ίσως να αφαιρεί πολλές ομορφιές και μικρές πολυτέλειες από την ερασιτεχνική, που είναι πιο κοντά στη δική μου ιδιοσυγκρασία, στη καρδιά μου.

Όπως κάθε τι το επαγγελματικό, απαιτεί σχολαστική οργάνωση, που δεν διαθέτω, αλλά και αυστηρή διαχείριση χρόνου, που δεν θέλω να κάνω.

Στο πατρικό μου σπίτι που λέτε, στην Αθήνα, όπου είχα την τύχη να απολαμβάνω έναν μικρό αλλά μαγικό για μένα κήπο, ξόδεψα κάποτε περίπου έναν μήνα για να φτιάξω μια βραχώδη γωνιά, ένα rockery όπως είχαμε στο πρώτο πατρικό μου σπίτι στην Αφρική, με διάφορα κακτοειδή και άλλα μικρά θαμνάκια της ελληνικής υπαίθρου, και ανάμεσά τους λίγα φυτά εποχής, που πρόσθεταν χρώμα και όμορφη αίσθηση ποικιλίας.

Τις πέτρες και τα βράχια που χρησιμοποίησα, τις διάλεξα μία-μία γυρνώντας δεκάδες παραλίες της Αττικής, κυρίως προς Σούνιο, κι περπατώντας με τις ώρες σε πλαγιές που κατέληγαν στη θάλασσα.

Εκείνες οι βόλτες, οι τόσο … άσκοπες στον επαγγελματισμό, ήταν όλο το βιός μου. Ήταν η ελευθερία μου η απόλυτη. Το πέταγμά μου σε σκέψεις εκείνης της ηλικίας. Ήταν η συμφιλίωσή μου με την πέτρα, το χώμα, το κύμα και τον αέρα.

Ήταν η διαρκής τροφοδοσία της φαντασίας μου, με εικόνες και σχέδια για τον πιο όμορφο κήπο στον κόσμο.

Τέτοιος κηπουρός ήθελα πάντα, και θέλω ακόμα να γίνω!