«ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ…»

ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ανταποκριτής εκτάκτως!

ΣΗΜΕΡΑ απεργεί πάλι όλη η Ελλάδα. Δεν το λέω απαξιωτικά αυτό το «πάλι». Μελαγχολία μου φέρνει.

ΚΑΤ’ αρχάς, απεργεί κάποιος όταν μένει μακριά από την εργασία του για να διαδηλώσει υπέρ όποιου δεν έχει δουλειά, αλλά και για να μην κινδυνέψει και χάσει και εκείνος την δική του. Αυτοσυντήρηση λέγεται αυτό. Κάποιοι το συγχέουν και με αλληλεγγύη.

ΑΥΤΗ, είναι άλλο πράγμα. Άλλου μεγέθους έννοια. Προϋποθέτει αίσθημα. Έγνοια. Ανθρωπιά. Χρειάζεται να βλέπει κανείς το πρόβλημα του δίπλα σαν νάναι δικό του. Απαιτεί συμπαράσταση. Προσφορά. Φροντίδα. Και προσπάθεια ο αγώνας ο συνολικός να συμβαδίσει με τον άλλον, τον πιο μοναχικό.

ΣΗΜΕΡΑ, πάλι, θα γίνουν στην Αθήνα ξεχωριστές συγκεντρώσεις με καθαρά αντιμνημονιακό χαρακτήρα, και κύριο σύνθημα «όχι άλλα μέτρα, δεν αντέχουμε άλλο». Το Κομμουνιστικό Κόμμα, κατά παράδοσιν, θα κάνει το δικό του συλλαλητήριο. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτήν την ταξικότητα και στις εργατικές διεκδικήσεις – αλλά τέλος πάντων, έπαψε καιρό τώρα να καταλαμβάνουν στο μυαλό μου μέσα χώρο τα ευτράπελα της ούτω καλούμενης «Αριστεράς» στην Ελλάδα.

ΠΛΑΚΑ μεγάλη, αν και θλιβερή, έχει και η ανακοίνωση στελεχών του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ που καλούν και τα δικά τους μέλη να δώσουν «βροντερό παρόν» στο σημερινό συλλαλητήριο. Με πιο απλά λόγια, κατανοητά, όχι κομματίστικα, να κατέβουν στους δρόμους και να διαδηλώσουν εναντίον του εαυτού τους.

ΑΥΤΟΙ ψήφισαν την κυβέρνηση που παίρνει τα μέτρα. Αυτοί την στηρίζουν, λέγοντας ότι «δεν είχε άλλη επιλογή». Αυτοί την ξεχωρίζουν από τους άλλους, λέγοντας πως «εμείς, τουλάχιστον, διαπραγματευόμαστε». Αυτοί, όταν κυβερνούσαν οι άλλοι  φώναζαν «όχι στο μνημόνια», τώρα το έχουν ψηφίσει, το λένε όμως «δανειακή συμφωνία», και σήμερα θα ενώσουν την φωνή τους με τους υπόλοιπους που θα κραυγάζουν «όχι άλλα μέτρα».

ΔΕΝ μπορώ να σκεφτώ άλλο διεστραμμένο μυαλό που θα μπορούσε να γράψει ένα τέτοιο σενάριο!

ΚΙ όμως είναι αληθινό. Το ζούμε κάθε μέρα, και η τραγωδία είναι ότι κοντεύουμε να το συνηθίσουμε!

ΤΟ σημερινό σύνθημα, κατά το ήμισύ του τουλάχιστον, δηλαδή κατά το μέρος που λέει «δεν αντέχουμε άλλο», είναι το πιο αληθινό. Το μόνο που αντιπροσωπεύει όλους μας, έστω για διαφορετικούς λόγους.

ΣΗΜΕΡΑ, «δεύτερο ημίχρονο» του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, εξακολουθούμε να βιώνουμε το παράλογο της ελληνικής πολιτικής σε όλο του το φάσμα. Η αντιπολίτευση, τραγικά απούσα, απασχολείται με το δικό της «κουαρτέτο» υποψηφίων για την Προεδρία, εκδίδει δεκαπέντε χιλιάδες δελτία τύπου και non-papers κάθε μέρα ανταλλάσσοντας  βλακώδη «σου’πα – μού’πες» με την κυβέρνηση, σοβαρές προτάσεις δεν διατυπώνονται από κανέναν και για τίποτα, …, να γιατί όλοι σήμερα καταντήσαμε να συμφωνούμε, επιτέλους, σε ένα κοινό σύνθημα «δεν αντέχουμε άλλο».

ΘΑ κάνω, όπως πάντα, τον καθιερωμένο μου γύρο σε όλες τις εστίες διαμαρτυρίας. Θα καταγράψω πάλι κουβέντες που θα εκπλαγώ εάν έχουν αλλάξει έστω και μία στίξη τους. Θα φασκελώσουμε πάλι τη Βουλή. Θα βρίσουμε τους εαυτούς μας, δηλαδή.  Σίγουρα θα αντικρύσω άπειρα πρόσωπα που έχω ξαναδεί άπειρες φορές. Θα αναζητήσω, όπως πάντα, τους «καινούργιους». Στους οποίους και θα εκτονώσω την περιέργειά μου:

-- Από πού ήρθες;

-- Γιατί ήρθες;

-- Πως τα βγάζεις πέρα;

-- Έχεις δουλειά;

-- Πληρώνουν;

-- Από πότε είσαι άνεργος;

-- Τι σκέφτεσαι;

-- Γιατί δεν φεύγεις;

-- Είναι καλύτερα τώρα από πριν;

-- Από πού ενημερώνεσαι;

-- Απελπίζεσαι;

-- Ελπίζεις;

ΑΥΡΙΟ, αναλόγως της σοδειάς, θα σας σερβίρω απαντήσεις. Καλημέρα, και να προσέχετε… 

(*) Από την στήλη μου "Πρόσωπα & Προσωπεία" στην κυπριακή εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 12/11/2015