ΘΑ'ΘΕΛΑ ΝΑ..., ΘΑ'ΘΕΛΑ ΝΑΜΟΥΝ ΚΗΠΟΥΡΟΣ!

Από τα επαγγέλματα που αγαπώ πολύ, θάλεγα μάλιστα πως το ζηλεύω κιόλας, είναι εκείνο του κηπουρού. Δεν το κατέχω σε τέτοιο σημείο που να μπορούσα να το κάνω και επάγγελμα, αλλά αν καταγινόμουν αποκλειστικά με αυτό, νομίζω πως θα το έκανα καλά.

Πλούσιος χρηματικώς, δεν θα γινόμουνα. Γιατί θαρρώ πως η επαγγελματική κηπουρική ίσως να αφαιρεί πολλές ομορφιές και μικρές πολυτέλειες από την ερασιτεχνική, που είναι πιο κοντά στη δική μου ιδιοσυγκρασία, στη καρδιά μου.

Όπως κάθε τι το επαγγελματικό, απαιτεί σχολαστική οργάνωση, που δεν διαθέτω, αλλά και αυστηρή διαχείριση χρόνου, που δεν θέλω να κάνω.

Στο πατρικό μου σπίτι που λέτε, στην Αθήνα, όπου είχα την τύχη να απολαμβάνω έναν μικρό αλλά μαγικό για μένα κήπο, ξόδεψα κάποτε περίπου έναν μήνα για να φτιάξω μια βραχώδη γωνιά, ένα rockery όπως είχαμε στο πρώτο πατρικό μου σπίτι στην Αφρική, με διάφορα κακτοειδή και άλλα μικρά θαμνάκια της ελληνικής υπαίθρου, και ανάμεσά τους λίγα φυτά εποχής, που πρόσθεταν χρώμα και όμορφη αίσθηση ποικιλίας.

Τις πέτρες και τα βράχια που χρησιμοποίησα, τις διάλεξα μία-μία γυρνώντας δεκάδες παραλίες της Αττικής, κυρίως προς Σούνιο, κι περπατώντας με τις ώρες σε πλαγιές που κατέληγαν στη θάλασσα.

Εκείνες οι βόλτες, οι τόσο … άσκοπες στον επαγγελματισμό, ήταν όλο το βιός μου. Ήταν η ελευθερία μου η απόλυτη. Το πέταγμά μου σε σκέψεις εκείνης της ηλικίας. Ήταν η συμφιλίωσή μου με την πέτρα, το χώμα, το κύμα και τον αέρα.

Ήταν η διαρκής τροφοδοσία της φαντασίας μου, με εικόνες και σχέδια για τον πιο όμορφο κήπο στον κόσμο.

Τέτοιος κηπουρός ήθελα πάντα, και θέλω ακόμα να γίνω!