Ο ΜΑΡΔΑΣ, ΤΟ ΠΑΡΑΛΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ, Ο ΡΩΜΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΣΙΜΟΣ

ΤΡΑΓΙΚΟ λάθος των προηγούμενων κυβερνήσεων να μην εφαρμόσουν πιστά τα μνημόνια, όσο ήταν στην εξουσία. Πρόκειται για δήλωση Έλληνα πολιτικού, με την οποία θα μπορούσα να συμφωνήσω. Όχι όμως όταν αυτή βγαίνει από το στόμα στελέχους της τωρινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, του Δημήτρη Μάρδα, Υφυπουργό Εξωτερικών, υπεύθυνου για Διεθνείς Οικονομικές Σχέσεις των Μηνημονίων. Θα τρελαθούμε τελείως εδώ πέρα!

ΟΠΟΤΕ γίνεται πανελλαδική απεργία, όπως η προηγούμενη αρχές Νοεμβρίου ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ κλπ, ο πάγιος τίτλος σχεδόν όλων των μέσων ενημέρωσης είναι «παραλύει το Δημόσιο». Πλεονασμός μέγας, αφού το Δημόσιο είναι ούτως ή άλλως σε παραλυσία, πολλές δεκαετίες τώρα.

ΘYMAMAI όταν πέρασα ένα φεγγάρι από την ΕΡΤ, ευτυχώς όχι ως μόνιμος, υπήρχαν «συνάδελφοι» που ζητούσαν από τους συνδικαλιστές να τους ενημερώνουν εγκαίρως για τις απεργίες, ώστε να φροντίζουν να «πιντώνουν» εκείνες τις μέρες και ένα κομμάτι από την άδειά τους και να λείψουν σερί!

ΔΙΑΒΑΣΑ τις προάλλες σε ιστότοπο «αντιεξουσιαστών» την έκθεση ιδεών του αυτοαποκαλούμενου «αναρχικού» Νίκου Ρωμανού, για το πώς γνωρίστηκε με τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, τον μαθητή που σκοτώθηκε από πυρά αστυνομικού τον Δεκέμβριο του 2008 στην Αθήνα, πως μπήκαν μαζί στο «αναρχικό κίνημα», τι τους γοήτευσε σε αυτό (όπως πχ. το να βλέπουν, λέει, στη τηλεόραση τους μετέπειτα συντρόφους τους να συγκρούονται με τους αστυνομικούς), τι έγινε τη τρομερή νύχτα της 6^ης Δεκεμβρίου που κτυπήθηκε ο Αλέξης στα Εξάρχεια, και άλλα πολλά.

ΣΥΓΚΡΑΤΗΣΑ ότι ο Ρωμανός, στα 16 του χρόνια λέει, είχε ήδη ξεκαθαρίσει «φιλοσοφικά» μέσα του, ότι ενστερνίστηκε τον αναρχισμό, και αποφάσισε να αφιερώσει όλη του τη ζωή  «στον αγώνα αυτόν».

ΘΥΜΗΘΗΚΑ, τότε, μια φράση που έλεγε ο Νικόλας Άσιμος σε όσους είχαμε την τύχη που και που να τον ακούμε και να τον συντροφεύουμε στην μπουάτ όπου τραγουδούσε στα Εξάρχεια, ενοχλημένος από πολλούς τριγύρω του που δήλωναν, όπως και αυτός, αναρχικοί. «Για να είσαι πραγματικός αναρχικός», τόνιζε, «πρέπει πρώτα απ’ όλα εσύ ο ίδιος να έχεις αρχές». Και μας εξηγούσε μετά πως εννοούσε ο ίδιος αυτόν τον όρο, «αρχές».

ΜΠΟΡΕΙ να μη συμφωνούσες μαζί του, αλλά καταλάβαινες και ήξερες ότι, σε αντίθεση με τους σημερινούς μπαχαλάκηδες (που οι περισσότεροι έχουν συνάψει και μια άτυπη συμμαχία με χούλιγκανς των γηπέδων, και με μούτρα του υποκόσμου), αυτός στις αρχές του ήταν πιστός. Ένα μόνο επισημαίνω: Ο τρυφερός αυτός καλλιτέχνης (αξίζει, όσοι δεν τον γνωρίζουν να ακούσουν μερικά τραγούδια του στο YouTube – προτείνω ιδιαίτερα το «Δεν θέλω Καρδιά μου να κλαίς»), ζούσε στον δρόμο. Εννοώ, πραγματικά. Όχι εικονικά. Άστεγος εκ πεποιθήσεως. Τόσο ρομαντικός, που στο τέλος δεν άντεξε, και έφυγε μόνος του…