ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΣ ΝΑ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟ;

Με ρώτησε κάποιος καλός φίλος αυτές τις μέρες «τι χώρα θα ήθελες να γίνει η Ελλάδα:».

Πολιτισμένη, του απάντησα.

Όπου και να γύρισα αυτές τις ημέρες, κάθε εστία, κάθε στιγμή ομορφιάς καλύφθηκε και μολύνθηκε από ένα σύννεφο καπνού! Τσιγάρα ανθρώπων που από τη στιγμή που παραβιάζουν συνειδητά τον νόμο αδυνατώ να τους πω και να τους θεωρήσω πολιτισμένους.

Και επειδή είναι και κάτοικοι μιας χώρας που, σε πολλά επίπεδα, αδυνατεί να εφαρμόσει τους νόμους που ψηφίζει, και δη στα πλαίσια λειτουργίας μιας δημοκρατικής τάχα διαδικασίας, δεν μπορώ ούτε αυτήν την χώρα να την πω πολιτισμένη.

Ενδεικτικά, αυτές τις μέρες:

Πήγα στον Σταυρό του Νότου να απολαύσω Πάνο Κατσιμίχα, και έφυγα πολύ πριν από το τέλος γιατί έκαιγαν τα μάτια μου, πονούσε ο λαιμός, και ένα πρόσωπο αγαπημένο μου, που έχει αλλεργικό άσθμα δεν άντεχε άλλο. Δεν θα ξαναπάω στον Σταυρό του Νότου, όποιος και αν τραγουδά.

Πήγα καλεσμένος σε αν μπαρ-εστιατόριο στην Πατριάρχου Ιωακείμ, Malconi’s λέγεται, και αυτό-ονομάζεται Gourmet Italian Gastro Pub – σε τέτοιες σαχλαμαρο-μεγαλοστομίες είμαστε άφθαστοι. Εκεί, λοιπόν, οι καπνιστές (πολλοί από τους οποίους μάλιστα κρατάνε πούρα δύο μέτρων!), φουμάρουν ακριβώς πάνω από το τραπέζι σου. Εφυγα και από εκεί, και σύστησα σε όσους φίλους ξέρω, να μην πάνε. Το ίδιο κάνω και από εδώ. Άνθρωποι που δεν σε σέβονται, δεν αξίζουν του σεβασμού σου.

Τρίτον, πήγα στο Friday’s στο Κεφαλάρι, που το θεωρώ από τα καλύτερα Friday’s και πάντα απολαμβάνω εκεί ένα καλό burger, steak και μπίρα. Όχι πια! Ενέδωσαν και εκεί στην «πίεση της αγοράς». Στον φασισμό των καπνιστών, οι οποίοι, επειδή είναι πολλοί, «απαίτησαν»: ή μας αφήνετε να ανάψουμε, ή φεύγουμε!

Και έφυγαν πράγματι, για διπλανά μαγαζιά, όπου οι ιδιοκτήτες δεν έκαναν καν προσπάθεια να τους εξηγήσουν, όπως έκαναν στο Friday’s, ότι «ρε παιδιά, είναι παράνομο». Αντίθετα, τους καλωσόρισαν τους θριακλήδες με ανοικτές αγκάλες. Το κέρδος υπεράνω του νόμου. Τα φράγκα, υπεράνω της ηθικής. Και το κράτος, να κάνει λέει αγώνα εναντίον της διαφθοράς!

Μα από τη στιγμή που ανέχεται την παρανομία, όσο «μικρή» και εάν από κάποιους θεωρείται, διεφθαρμένο είναι το ίδιο. Πως μπορεί, λοιπόν, ο διεφθαρμένος να κυνηγάει τον διεφθαρμένο;