ΗΡΘΑ ΚΙ'ΑΠΟΨΕ...

Καλησπέρα.

Και πάλι νύχτα είναι, Σαββάτου, πρώτου του Μάη, που κάθομαι εδώ, να μιλήσω μαζί σας, να μοιραστώ σκεψεις και εικόνες που τριγυρνάν μες το μυαλό και τη ψυχή μου, και να σας παίξω λίγες μουσικές που αγαπώ πολύ.

Αρχίζω με ένα κομμάτι από το καλύτερο μιούζικαλ που έχω δει ποτέ, και είδα πολλά, στα χρόνια μου στην Αγγλία. Είναι μία ορχηστρική διασκευή για πάνο και βιολί από τους Piano Guys, του τραγουδιού Bring Him Home από το μιούζικαλ Les Miserables.



Το τραγούδι Bring Him Home, ακούγεται πρός το τέλος του έργου, όταν ο Μαριούς, ο νέος που έχει ερωτευθεί την Κοζέτ, το κορίτσι που πήρε κάτω από τις φτερούγες του ο Γιάννης Αγιάννης όταν πέθανε η μητέρα του, ετοιμάζεται μαζί με τους άλλους φοιτητές στο Παρίσι, να δώσει την πιο κρίσιμη ίσως μάχη στα οδοφράφγματα εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων. Εν όψει της μεγάλης μάχης, όλοι κοιμούνται για να κερδίσουν λίγες δυνα΄μεις. Ο Αγιάννης, που δεν τον παίρνει ο ύπνος, προσεύχεται στον Θεό με αυτό το τραγούδι, παρακαλώντας τον να γλυτώσει τον Μαριούς από την επερχόμενη σφαγή. Ο Θεός, τον άκουσε.

Το τραγούδι ερμηνευει ο  Colm Wilkinson που είχα την τύχη να τον δώ στο έργο, στο Shaftesbury Theatre στο Λονδίνο. Τον βλέπουμε και τον ακούμε εδώ, να τραγουδά πρώτος μαζί με άλλους τρεις τενόρους, τον Simon Bowman, τον Alfie Bowe, και τον John Owen Jones, που όλοι έπαιξαν κατα καιρούς, στη ίδια παράσταση, τον ρόλο του Γιάννη Αγιάννη. Ας τους απολαύσουμε:

Υπέροχο. Και πόσο κοντά στην καρδιά μου, που δεν μπορώ να σας περιγράψω. Ή μάλλον, θα προσπαθήσω:

Ήταν Ανοιξη του 2000 θυμάμαι. Η Μαμά δεν ήταν καλά. Είχε καρκίνο, και έκανε τις θεραπείες της στο Christie's Hospital, ένα από τα μεγαλύτερα αντικαρκινικά νοσοκομεία της Ευρώπης, στο Μάντσεστερ, όπου ζουν και εργάζονται ο αδελφός κι η αδελφή μου.

Εγώ, ξεκλεβα όσο χρόνο μπορούσα για να πηγαίνω τουλάχιστον 10 μέρες τον μήνα εκεί για να είμαι μαζί της και με τα αδέλφια μου. Ξοδεύαμε ώρες μαζί, και μιλάγαμε ασταμάτητα, λες και θέλαμε και οι δυό μας να προλάβουμε, σε όσο χρόνο θα της έδινε ακόμα ο Θεός, να πουμε πράγματα που είχαμε και οι δυό μέσα μας τόσα χρόνια, και δεν μπορέσαμε ποτέ να πούμε ο ένας τον άλλον.

Την αγαπούσα τόσο πολύ, μα δεν της είχα πει ποτέ αυτές τις δυό λέξεις. Και φοβόμουν πως, αν της της έλεγα τότε, θα αισθανόταν ότι πλησιάζει το τέλος της και θα την στενοχωρούσα.

Ένα απόγευμα βαρύ, σαν όλα τα απογεύματα εκείνες τις μέρες, περπατούσαμε στην Oxford Road, και είδα ότι παιζόταν σε ένα θέατρο εκεί το μιούζικαλ Les Miserαbles που ήδη είχα δεί δυο φορές στο Λονδίνου. Ήμουν τυχερός που βρήκα εισιτήριο, και με αρκετή επιμονή, "αντε ρε Μαμά, άντε ρε Μαμά, θα σου αρέσει", την έπεισα να το δούμε.

Ευτυχώς. Ενθουσιάστηκε όσο δεν μπορώ να περιγράψω. Και στη σκηνή που ο Γιάννης Αγιάννης προσευχόταν στον Θεό να έχει κάλα τον Μαριούς, η Μαμά μου εξομολογήθηκε ότι "δεν πέρασε μέρα στη ζωή μου από τότε που σας γέννησα, εσένα, τον Ζήνωνα και τη Ρούλα, που να μήν ζήτησα και εγω το ίδιο για σας από τον Θεό".

Η επόμενή της φράση, όμως, με διέλυσε:

"Σε λίγο θα είμαι κοντά Του, και θα τον ζαλίζω συνέχεια για σάς"

Περπάτησα μίλια και μίλια ως τώρα, και νομίζω, ελπίζω, πως έχω πολλά να περπατήσω ακόμα. Στον δρόμο συνάντησα πολλές θεωρίες.

Μία από αυτές έλεγε "πίστευε και μη ερεύνα", και την απέρριψα δίχως δεύτερη σκέψη.

Μία άλλη, έλεγε "πίστευε με όλη τη δύναμη της ψυχής σου", και την ακολούθησα με ενθουσιασμό.

Δεν μετάνοιωσα ούτε για την μία, ούτε για την άλλη απόφασή μου.

Έτσι που, με την αίσθηση και μόνο της παρουσίας σας, ανοίχτηκα λίγο απόψε, θέλω από εδω, αν ακούει, να στειλω την αγάπη μου όλη στην Τάνια και στον άνδρα της τον Παναγιώτη, που δίνουν τον δικό τους δύσκολο καθημερινό αγώνα, όπως και τόσοι άλλοι άνθρωποι, αλλά πρώτα νοιάζονται τους άλλους.

Καληνύχτα