NIGHTFLIGHT

Νυχτερινή εκπομπή, καλησπέρα σας. Ποιοί είστε; Πού είστε; Πόσοι είστε; Δεν ξέρω. Πέρασε καιρός από την τελευταία μας εκπομπή. Εγώ, τις παίζω τις μουσικές μου στο σπίτι, ή όπου αλλού βρεθώ, έτσι κι αλλιώς. Και τα λόγια μου, ενδιάμεσα, τα λέω. Πότε φωναχτά, πότε από μέσα μου. Είναι άλλο, όμως, να ξέρεις ότι κάποιος σε ακούει, καί άλλο να το φαντάζεσαι ή να το υποθέτεις - αν και έχει και αυτό τη χάρη του.

Κάνει ζέστη απόψε. Είμαι στη βεράντα του σπιτιού μου. Φύλλο δεν κουνιέται. Αυτοκίνητο δεν περνά - παράξενο, γιατί ο δρόμος αυτός έχει πάντα κίνηση. Που να πήγαν όλοι;  Εδώ που μένω, στα βόρεια, καλώς υποθέτω, νομίζω, ότι οι πιο πολλοί έχουν μεταναστεύσει στη Ψαρρού. Ούτε κάν στη Μύκονο.

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, με Ρέμο! Αλλά με Μάνο Πυροβολάκη να πάει κάτω καλύτερα. Πως λέμε "βότκα με λεμόνι", "τζιν με τόνικ", άντε και "κρασί με ένα παγάκι"; Κάτι τέτοιο.

Μπορεί να βγώ.... Ωραίο ποτό!

 

Εδώ είμαστε! "Μικρές Ιστορίες", νυχτερινές σήμερα, παραμονή του Αγίου Παντελεήμονα, μεγάλη η χάρη του. Στο μοναστήρι του, εδω στη Νέα Πεντέλη, έχει αγρυπνία αόψε, αλλά δεν αξιώθηκα. Πέρυσι, τέτοια μέρα, είχα πάει κι ηταν πολύ όμορφα, κατανυκτικά, ούτε ψίθυρο δεν άκουγες, μόνο το κελάιδημα από κάτι νυχτοπούλια...

 

Πάνος Τζανετής, "Τι σου'κανα και μ' εγκατέλειψες", τραγούδι του Γιώργου Ζαμπέτα σε στίχους Κώστα Μάνεση.

Με ρωτάνε πολλοί "τί γίνεται με την ΕΡΤ;"
Τους απαντώ "δεν ξέρω", και το εννοώ.
Νομίζω, μάλιστα, πως δεν θέλω να ξέρω. Διότι αυτό που αισθάνομαι ότι πάει να γίνει, απέχει πολύ μακρυά από εκείνο που θεωρούσα ότι έπρεπε να γίνει εφ' όσον έπαιρνε κάποιος τοις μετρητοίς τα λόγια εκείνων που την έκλεισαν, και μιλούσαν για "νέα δημόσια ραδιοτηλεόραση", χωρίς τα βαρίδια και τις αμαρτίες του παρελθόντος.

Δεν τα πιστεύω όλ' αυτά. Διότι κανείς δεν με έχει πείσει ότι γνωρίζει τί είδους "νέας δημόσιας ραδιοτηλεόρασης" θέλει; Αντίθετα, όλοι με τους οποίους είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω, έδειχναν να φαντάζονται (ναι, απλώς να φαντάζονται) μια ΕΡΤ σαν την παλιά, αλλά πιο μικρή, λέει, πιο αξιοκρατική και άλλα παρόμοια.

Τι σημαίνει, όμως, πιο μικρή; Όσοι γνωρίζουν 5-6 πράγματα για παραγωγή τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών προγραμμάτων, εύκολα θα σας πουν ότι υπάρχουν, ως προς τούτο, άπειρα σενάρια. Φερ ειπείν, ιδού μερικά ερωτηματικά:
-- Τι είδους εκπομπές θα έχει το ειδησεογραφικό ραδιόφωνο;
-- Θα είναι το γνωστό, απαράδεκτο μοντέλο, να κάνουν 2 άτομα μιας ώρας εκπομπή, με καθόλου ή ελάχιστη προετοιμασία, για να βγαίνουν 5-6 πολιτικοί ή άλλοι παράγοντες στον αέρα, τηλεφωνικώς, και να λένε κάτι σε σχέση με την επικαιρότητα;
-- Κάθε τέτοια εκπομπή, θα έχει 1 ηχολήπτη, 1 μουσικό επιμελητή, 1 που θα κλείνει τα τηλεφωνικά "ραντεβού", και 1-2 να απαντούν τα τηλέφωνα;
-- Θα έχει ειδήσεις ανά ωρα, και τίτλους ανα ημίωρο;
-- Ποιός θα εκφωνεί αυτές τις ειδήσεις;
-- Πόσοι θα τις ετοιμάζουν;

Αν κάποιος ασχοληθεί και απαντήσει τα απλά αυτά ερωτήματα, θα έχει κάνει ένα πρώτο βήμα ως προς το πως μπορεί να φαντάζεται "μια καινούργια ΕΡΤ", τουλάχιστον στο ειδησεογραφικό μερος του ραδιοφώνου. Από εκεί και ύστερα, μπορεί να αρχίσουμε να συζητάμε σοβαρά.

Οχι εγω, πάντως. Διότι φοβούμαι πως ξέρω τις απαντήσεις τους.

Κανείς, δεν θέλει να αλλάξει τίποτα!

Ας ακούσουμε ένα τραγούδι. Έναν ύμνο της blues. Garry Moore, Still Got the Blues.

Παλιά, με την εφηβική μας αφέλεια, λέγαμε ότι "εδω, η κιθάρα κλαίει". Και νομίζαμε πως λέγαμε και καμιά εξυπνάδα...
 

Τι όμορφο μήνυμα έλαβα σήμερα από τον Ανδρέα και την Ευθυμία. Πόσο θα θέλαμε - γράφουν - να ακούσουμε και σήμερα το κλασικό μας ξεκίνημα, και να σας συστήσουμε στα παιδιά μας!

Ακούστε - το λέω και για τους άλλους. Εμείς εδώ, στο filoftero, δεν κάνουμε μνημόσυνο. Δεν θυμόμαστε απλώς τα παλιά. Και δεν θρηνούμε τίποτα. Πιστεύω ακράδαντα, πως αυτή η σχέση θα είναι πάντοτε "ζωντανή", κυρίως επειδή εμείς (εσείς και εγω, δηλαδή) θα την κρατάμε τέτοια.

Το δωράκι για απόψε είναι η μεγάλη Φλέρυ Νταντωνάκη, σε μοιά σπάνια, καταπληκτική ερμηνεία του As Time Goes By. Και μ' αυτό, σας λέω "καληνύχτα", και όνειρα γλυκά!