"ΘΑ ΕΡΩΤΕΥΕΣΑΙ ΟΠΩΣ ΕΓΩ"...

 

ΟΛΟ και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό, ακούμε κάποιον αξιωματούχο στην Ευρώπη ή πέραν του Ατλαντικού, να εκφράζει την αισιοδοξία και την πίστη του ότι «με τα νέα δεδομένα στη Κύπρο», είναι μοναδική η ευκαιρία να λυθεί το Κυπριακό και να επανενωθεί το νησί, μετά από 40 χρόνια … τίποτα! Για το οποίο, "τίποτα", ασφαλώς και ευθυνόμαστε και εμείς.

ΤΟ’ΠΕ την εβδομάδα αυτή από την Αμερική και η κα. Βικτόρια Νούλαντ, υποψήφια Υφυπουργός Εξωτερικών για Ευρωπαϊκές Υποθέσεις, καταθέτοντας στη σχετική επιτροπή της Γερουσίας. Το λυπηρό, πέραν από όλα τα δικά μας, τραγικά λάθη, είναι η, κατ’ ουσίαν, ομολογία όσων εκπροσωπούν τις λεγόμενες «μεγάλες δυνάμεις», ότι το timing (δηλαδή, ο πιο κατάλληλος χρόνος) για την επίλυση του Κυπριακού, είναι όταν, είτε από την μία μεριά του νησιού, την κατεχόμενη, είτε από την άλλη, την, ας την πούμε ελεύθερη (διότι πόσο ελεύθερος μπορεί να είναι ένας μισός άνθρωπος), υπάρχει μια σοβαρή αναστάτωση της κοινωνίας, λόγω οικονομικής ή άλλης κρίσης.

ΟΙ αξιωματούχοι αυτοί, που δεν είναι τίποτ’ άλλο από «καθρέφτες μιας εξουσίας που λησμόνησε να κοιταχτεί», δίνουν αξία στο πολυσυζητημένο «Δόγμα του Σοκ» της Ναόμι Κλάιν (αυτής που ο Τσίπρας μπέρδεψε με την Ναόμι Καμπελ και που η αφεντιά μου δεν την έχει και σε μεγάλη υπόληψη), το οποίο λέει ότι αυτοί που θέλουν να καθορίζουν τις τύχες του κόσμου, περιμένουν πως και πως νάρθει μία μεγάλη, φυσική καταστροφή, ένα τσουνάμι ας πουμε, ένας τυφώνας, γιατί όχι και ένας οικονομικός όλεθρος, για να επιβάλουν όσα δεν τους είναι εύκολο να επιβάλουν σε καιρούς ηρεμίας, ευημερίας και ειρήνης.

ΤΟ κακό είναι ότι αυτές οι εν καιρώ κρίσεων επεμβάσεις, δεν γίνονται πάντα αφότου ο Θεός έχει βάλει το χέρι του, σ’ έναν σεισμό, έναν ανεμοστρόβιλο, κλπ. Μερικές φορές, αυτοί που καραδοκούν (και που πολλές φορές έχουν ποντάρει και χρήματα σ' αυτό), προκαλούν οι ίδιοι την δυστυχία εκείνη που θα τους επιτρέψει, επικαλούμενοι, οι άθλιοι, «τον  λαό που υποφέρει", ώστε να παρέμβουν την κατάλληλη στιγμή (το timing που λέγαμε) ως σωτήρες!

ΕΙΧΑΜΕ ολόκληρη συλλογή από δαύτους ως τώρα. Ξένους και εγχώριους. Μπουχτίσαμε! Τώρα, μας προέκυψαν και οι οικονομικοί λυτρωτές. Αυτοί, μας πέτυχαν στην ανάγκη. Τα κάναμε θάλασσα (είν’ αλήθεια αυτό), και χρειαζόμαστε ένα δάνειο. Αυτή είναι η απλοϊκή των πραγμάτων σκέψη! Όπου η τραπεζική λογική, αιώνες τώρα, λέει: «θα σου δώσω πέντε, θα μου επιστρέψεις επτά». Και απαιτούνταν και μερικές εγγυήσεις. Τι δουλειά κάνεις. Πόσο εισόδημα έχεις. Αν διαθέτεις σπίτι, κλπ.

ΟΙ νέοι σωτήρες προσθέτουν σε όλ’ αυτά και τον «έλεγχο». Που προκύπτει από την παραδοχή ότι «δεν σου έχω εμπιστοσύνη, άρα θα σου πω εγω τι θα κάνεις ώστε να πάρω πίσω όσα σου έδωσα σύν τους τόκους μου». Νάταν, έτσι αδερφέ, καλά θα’ταν. Διότι μετά το «σύν τους τόκους μου», υπάρχουν και «άλλοι τόκοι» που είναι πολύ πιο επώδυνοι, μέσα στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και η επίλυση και άλλων σου εκκρεμών προβλημάτων. Εδώ, πακετάρονται όλα. Οπως και Κυπριακό…

ΤΑ ΕΛΛΑΤΤΩΜΑΤΑ ΜΟΥ είναι πολλά. Τα ωραιοποιώ, ειν' αλήθεια αυτό. Και τα παρουσιάζω κιόλας ώς ... παραστρατημένα μου προτερήματα! Αν έφτασα στο χάλι που είμαι σήμερα, είναι βεβαιω ότι σε μένα ανήκει το μεγαλύτερο μερετικό ευθύνης. Για να ορθοποδήσω ξανά, χρειάζομαι την βοήθεια του ξένου. Οχι μόνο σε χρήμα, αλλά και σε τεχνογνωσία - μήπως και μάθει και μένα, τον χύμα, σε μερικά τουλάχιστον θέματα να μην είμαι. Στο πως να διοικώ, φερ ειπείν, ένα νοσοκομείο. Πως να "μαζέψω" την φοροδιαφυγή. Πως να οργανώσω ένα σύστημα αξιολόγησης των υπαλλήλων στον δημόσιο τομέα, κλπ. Εκείνο που δεν περιμένω, όμως, είναι να προσπαθήσει να τακτοποιήσει πράγματα που δεν είναι της αρμοδιότητάς του. Για παράδειγμα, να επικαλεστεί την δεινή οικονομική μου κατάσταση, για να μου πουλήσει λύση του Κυπριακού, με το σκεπτικό ότι αυτό θα κάνει καλό και στην ευημερία όλου του λαού. Τα ξέρουμε, κύριε, αλλά γιατί σ΄έπιασε κάψα τώρα που είμαι γονατισμένος; Μά, πάνω απ' όλα, εκείνο που δεν μπορεί να κάνει ο δανειστής μου, είναι να παρέμβει στον ψυχισμό μου. Στον τρόπο που επιλέγω να ζήσω, εφ' όσον βεβαίως αυτός δεν θα είναι πλέον επιβλαβής ή επιβαρυντικός για το κοινωνικό σύνολο. Αυτό που πάει να γίνει τώρα, είναι καταρράκωση της ζωής των ανθρώπων. Είναι ομογενοποίησή τους στα πρότυπα εκείνων που τον δανείζουν. «Τα τρώς όπως εγώ». «Θα ντύνεσαι όπως εγώ». «Θα ερωτεύεσαι όπως εγώ» (αυτό κι αν είναι scary!), θα πεθαίνεις όπως εγώ…