Πολύ σπάνια συμβαίνει το «δεύτερο», (η «επανάληψη» που λέμε), να είναι εφάμιλλο η και καλύτερο ακόμα από το πρωτότυπο. Πριν λίγoους μήνες ο γιος μου, όπως συχνά το συνηθίζει, με φώναξε να πάω κοντά του στο κομπιούτερ, να δω και να ακούσω από το YouTube τον Άγγλο τραγουδιστή Ρόμπι Ουίλλιαμς να τραγουδά, ζωντανά στο Αλμπερτ Χολ του Λονδίνου, το My Way του μεγάλου Φράνκ Σινάτρα.
«Έλα βρε Μιχάλη», τον αποπήρα πριν καν αρχίσω να βλέπω το βίντεο. «Ο,τι άλλο υπάρχει μετά τον Φράνκι στο τραγούδι αυτό, είναι μόνο ιεροσυλία».
«Καλά μπαμπά», απάντησε ο γιόκας μου. «Εγώ που δεν έχω δει τον Φρανκι, σου λέω ότι αυτός ο τύπος, ο Ουίλλιμας, με έκανε να κλάψω από συγκίνηση».
Ο Μιχαλιός πάτησε το πλήκτρο, και ο Ουίλλιαμς άρχισε να τραγουδά το τραγούδι που εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ξέρουν πια με κάθε του ανάσα. Ο νεαρός τραγουδιστής είχε μια άνεση που στην αρχή με θύμωσε, (κοίτα θράσος, είπα μέσα μου), έπειτα με τρόμαξε (μα, τόσο θράσος τέλος πάντων;), και πολύ γρήγορα με συνεπήρε και με άφησε άφωνο.
Αυτό, δεν ηταν απλή ερμηνεια ενός μεγάλου τραγουδιού. Ηταν το άνοιγμα της ψυχής ενός ανθρωπου, που κοιταξε κατάματα το πολύ απαιτητικό κοινό του Αλμπερτ Χολ, και του είπε «αυτό, εδώ, το κάνω τώρα με τον δικό μου τρόπο».
Ηταν ένας τρόπος συγκλονιστικός. Χωρίς καμμία πίεση η προσπάθεια. Χωρίς καμμία έπαρση να μοιάσει με το «οριτζιναλ». Χωρίς συναίσθηση του απίστευτου βάρους που εκείνη τη στιγμή σήκωνε στους ώμους του.
Η φωνή του Ουίλλιαμς, τρανότερη από εκείνην του Σινάτρα, γλυκύτερη, εκφραστικότερη, πιο ήρεμη και συνάμα πιο δυνατή, μπήκε σιγά-σιγά στις ψυχές όλων, και τις έκανε να πετάξουν. Ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος, χειροκροτώντας ασταμάτητα, και εκείνος συνέχιζε μη έχοντας καμιά συναίσθηση του τι ακριβώς πετύχαινε εκείνη τη στιγμή: μια από τις μεγαλύτερες υπερβάσεις στην μουσική ιστορία του κόσμου.
Δεν θα πω «έσβησε» τον Σινάτρα. Αλλά σίγουρα θα πω ότι τον έπαιξε στα ίσα, και τον κέρδισε.
Ο Ουίλλιαμς δεν έπαιξε ρόλο. Ερμήνευσε ένα τραγούδι με όλο του το είναι. Με πολλή απλότητα, σχεδόν χωρίς προσπάθεια καμιά, παρά μόνο με τη καθοδήγηση του τεράστιου, όπως αποδείχθηκε, ψυχικού του αποθέματος.
Στο τέλος, συνειδητοποιώντας το μέγεθος του επιτεύγματός του, που πιθανόν να μην επαναληφθεί ποτέ πια, λύγισε και δάκρυσε. Γιατί ήξερε, πολύ καλά πλέον, ότι και αυτό, το my way, το έκανε his way, και το κατέκτησε.
Ίσως να υπερβάλλω. Ίσως και όχι. Εάν θέλετε, δείτε το βιντεάκι. Μπείτε, απλώς στο YouTube, πληκτρολογήστε Robbie Williams My Way στο Search, και απολαύστε το.
