Για τον Μανώλη Γλέζο, που
έφυγε χθες, 30/3 από τη ζωή σε ηλικία 97 ετών, είναι τόσα πολλά που μπορείς να πεις.
Σερφάροντας στο διαδίκτυο, εισπράττεις αμέσως από αμέτρητο πλήθος ανθρώπων την
δύναμη της καταξίωσης προς ένα πρόσωπο επικών διαστάσεων για την Ελλάδα. Μια
προσωπικότητα larger than life, όπως θα έλεγαν και οι Άγγλοι. Και
τούτο δεν βγαίνει μόνο από την εμβληματική πια ενέργειά του να κατεβάσει την
σβάστικα από την Ακρόπολη όταν οι Γερμανοί είχαν καταλάβει την Αθήνα, αλλά από
τον εν γένει βίο που, κατόπιν αυτού, επέλεξε να ακολουθήσει. Ήταν πάντα στην
πρώτη γραμμή, αλλά διακριτικά. Ποτέ με στόμφο. Ποτέ με το «εγώ» του μπροστά.
Από δήμαρχος στην Απείρανθο της γεννέτειράς του, της Νάξου, μέχρι και βουλευτής
στα έδρανα του κοινοβουλίου, ο κυρ Μανώλης ήταν στα μάτια ολονών μας, αυτό που
γράφει σ’ έναν υπέροχο στίχο του, ο τραγουδοποιός Περικλής Κυπραίος, «… στου
Ολύμπου το χιόνι στα μαλλιά σου, στο μπλε πουκάμισο το Αιγαίο, του
Ψηλορείτη ο αητός μες τη ματιά σου».
> Και τώρα,
αποχαιρετώντας σε, λέει ο Περικλής, «έχω ένα δίλημμα, ίσως να τόχουν κι όλοι/ Αν πρέπει “ήρωα” να
σε πω, ή απλά “φίλε Μανώλη”;».
No comments:
Post a Comment