Πού πας καραβάκι με τέτοιο καιρό;*

Ετούτη τη μέρα, το 1838, γιορτάζεται για πρώτη φορά επίσημα, με διάταγμα του Βασιλιά Όθωνα, η επέτειος της 25^ης Μαρτίου 1821. Ορίστηκε για να γιορτάζουμε τον ξεσηκωμό των υπόδουλων Ελλήνων κατά του Τούρκου δυνάστη για ελευθερία και αυτοδιάθεση. Ιστορικά, δεν συνέβη κάτι συγκεκριμένο στην Ελλάδα την ημέρα αυτήν. Τίποτ’ απολύτως, ισχυρίζονται οι ιστορικοί. Επελέγη από τον Βασιλιά προκειμένου να συνδεθεί με το εκκλησιαστικό γεγονός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.

Όπως διαβάζουμε στο έγκυρο sansimera.gr, η ύψωση του λάβαρου της Μονής της Αγίας Λαύρας και η ορκωμοσία των παλικαριών από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, δεν συνέβη.

«Το περιστατικό της Αγίας Λαύρας είναι ένας εθνικός μύθος. Τον οφείλουμε στον Γάλλο περιηγητική ιστορικό Φρανσουά Πουκεβίλ (1770-1838), ο οποίος συνέγραψε την τετράτομη Ιστορία της Αναγεννήσεως της Ελλάδας, (1824). Η ιστορία διαδόθηκε από στόμα σε στόμα, αλλά και μέσω του πίνακα Ο Όρκος της Αγίας Λαύρας, (1851), του σημαντικού Έλληνα ζωγράφου Θεόδωρου Βρυζάκη, 1814-1878.

Άλλωστε και ο ίδιος ο παλαιών Πατρών Γερμανός δεν αναφέρει λέξη για το περιστατικό στα απομνημονεύματά του. Είναι ιστορικά εξακριβωμένο ότι εκείνη την ημέρα δεν βρίσκονταν στημόνι της Αγίας Λαύρας, αλλά στην Πάτρα, όπου όντως όρκισε τους επαναστάτες της περιοχής στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου.

Σήμερα, λοιπόν, η Ελλάδα, ο Ελληνισμός όπου γης, γιορτάζει τα 199 χρόνια απελευθέρωσής της από τον τουρκικό ζυγό, που διήρκησε πάνω από 400 χρόνια. Είναι δύσκολο να συλλάβει κανείς πώς μπόρεσε ένας λαός, ζώντας υπό σκλαβιά για 4 και πλέον αιώνες, να διατήρησε την ταυτότητα και την υπόστασή του;

Ο κορωνοιός μπορεί να ρίχνει τη σκιά και τον φόβο του επάνω σε αυτήν την επέτειο, μπορεί οι προγραμματισμένες εκδηλώσεις (και ήταν πολλές) να μη γίνουν, αλλά όπως και τότε που ο λαός ζούσε σε μία διαρκή «απομόνωση», ο συμβολισμός τώρα μιας εθνικά συντονισμένης εκδήλωσης θα αναπληρώσει στο πολλαπλάσιο την δύναμη του όποιου εορτασμού. Από εκατοντάδες χιλιάδες παράθυρα και μπαλκόνια κρέμεται ήδη η ελληνική σημαία. Ο Εθνικός Ύμνος θα ακουστεί πολλές φορές. Και το νόημά του θα είναι πολλαπλό. Με βασικό «στοιχείο» αυτό της ενότητας απέναντι σε έναν εχθρό, που τούτη τη φορά είναι αόρατος. Και που για να τον νικήσουμε, θα πρέπει να στερηθούμε ηθελημένα το πιο πολύτιμο πράγμα που έχει ο άνθρωπος, και για το οποίο αγωνίστηκαν τότε οι πρόγονοί μας: την Ελευθερία μας. Θα χειροκροτήσουμε, για πολλούς λόγους σήμερα.

Κάθε ένας από εμάς, κάνει αυτήν την μεγάλη θυσία, για τις επόμενες μέρες, εβδομάδες, ίσως και μήνες. Για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας, τους γονείς και τους παππούδες μας.

«Οι Έλληνες είμαστε μαθημένοι στα δύσκολα και τους αγώνες. Ξέρουμε να υπερασπιζόμαστε υψηλά ιδανικά και ιδέες, γι' αυτό αποτελούμε παράδειγμα αυτοθυσίας, ηρωισμού και χρέους», δήλωσε ο υφυπουργός Μακεδονίας και Θράκης, Θεόδωρος Καράογλου.

«Επειδή οι ημέρες που ζούμε δοκιμάζουν τις αντοχές της κοινωνίας μας, προτρέπω να υψώσουμε από σήμερα παντού -σε κάθε μπαλκόνι και παράθυρο- την ελληνική σημαία σε ένδειξη ομοψυχίας. Με τον τρόπο αυτόν τιμούμε όσους δίνουν καθημερινά τον δύσκολο αγώνα και στα δύο μέτωπα, ενώ παράλληλα τιμούμε την εθνική παλιγγενεσία και φυσικά τους ήρωες και τους μάρτυρες του 1821, που έπεσαν μαχόμενοι υπέρ πίστεως και πατρίδος. Από τη στιγμή που φέτος δεν θα πραγματοποιηθούν οι καθιερωμένες μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις για λόγους διασφάλισης της δημόσιας υγείας, ντύνουμε την Ελλάδα στα γαλανόλευκα, στέλνοντας το μήνυμα πως στις δύσκολες στιγμές είμαστε ενωμένοι. Η σημαία είναι το σύμβολο των εθνικών μας αγώνων. Συλλογικά και πειθαρχημένα θα ξεπεράσουμε και αυτή τη δυσκολία».

Και ο Υπουργός Εσωτερικών, Τάκης Θεοδωρικάκος: «Φέτος γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου από το σπίτι. Η ψυχή μας, η ελευθερία, η ενότητά μας, η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά, η δύναμή μας, τα παιδιά μας, η πατρίδα μας. Η σημαία μας!».

ΥΓ.: Έχω μια μικρούλα, πλαστική, στο σπίτι μου εδώ. Στις 12 το μεσημέρι σήμερα, θα βγω στο μπαλκόνι και θα χειροκροτήσω. Για όλους αυτούς τους λόγους που παρέθεσα εδώ. Όποτε νοιώθω την ανάγκη να ανατρέξω σε κάτι που μου δίνει δύναμη για τη χώρα μου, πάω πίσω στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα. Απ’ όπου και η φωτογραφία σήμερα.

(*) Η σημερινή μου στήλη Πρόσωπα και Προσωπεία, στον Φιλελεύθερο Κύπρου.