Τ' απομεινάρια της εβδομάδας*

Ο διχασμός σε εθνικά θέματα είναι η μεγαλύτερη κατάρα της φυλής. Μας έχει καταστρέψει πολλές φορές, και θα μας ρημάξει άλλες τόσες.  

Η θεμιτή διαφωνία επάνω σε καίρια ζητήματα, ιδίως αυτά που χαρακτηρίζονται εθνικής σημασίας  είναι ένα πράγμα. Η δημιουργία στρατοπέδων, και ο χαρακτηρισμός τους με διάφορα απαξιωτικά και προσβλητικά επίθετα , είναι άλλο.

Κι’ αυτό το «άλλο» είναι σάπιο. Είναι χυδαίο. Είναι απολίτιστο.

Υπάρχει στην Κύπρο. Υπάρχει και στην Ελλάδα, σε ίσως μεγαλύτερες δόσεις μάλιστα. Ο εσωτερικός εμφύλιος είναι ανελέητος. Αυτοί που τον πυροδοτούν και τον συντηρούν είναι σχεδόν αποκλειστικά οι πολιτικοί – αν και βάζουμε και εμείς, τα ΜΜΕ, πολλές φορές βοηθητικό χεράκι, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά. (Σ.Σ.: Ίσως το ίδιο να κάνω και εγώ τώρα!)

Εθνικά μας προβλήματα έχουν μετατραπεί σε πεδία εσωτερικών συγκρούσεων. Από πού ν’ αρχίσεις; Το Κυπριακό; Το Σκοπιανό/Μακεδονικό; Τα ελληνοτουρκικά; Την σχέση μας με την ΕΕ;  Με την Ρωσία; Τον Αραβικό κόσμο; Την οικονομική μας επιβίωση; Τα ενεργειακά; Τις συμμαχίες μας;

Δείτε τι έγινε με την επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ. Συνέπεσε, χρονικά, να πραγματοποιηθεί σε πολύ δύσκολη στιγμή. Λίγα 24ωρα πριν ο Τραμπ είχε διατάξει την δολοφονία του «νούμερο 2» της θεοκρατικής ηγεσίας του Ιράν, ενός ανθρώπου που κινούσε όλα τα νήματα των ταγμάτων ασφαλείας της χώρας στην περιοχή. Η προσοχή όλων των ΜΜΕ, όλου του κόσμου, ήταν εκείνο το απόγευμα της συνάντησης εκεί, στον Λευκό Οίκο. Στο πρόσωπο του Τραμπ. Που είχε πλάι του τον Μητσοτάκη!

Η ελληνική αντιπολίτευση (ενισχυμένη και από τα φιλικά της Μέσα), αφηνίασε. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός δεν εκπροσώπησε καλά την Ελλάδα, φώναξαν. Ήταν λίγος. Είναι επικίνδυνος. Δεν υπερασπίστηκε τα συμφέροντά μας. Είπαν. Δίχως να αναλογιστούν ότι πριν από το photo-call, οι δύο ηγέτες, μαζί με τους στενούς συνεργάτες τους, είχαν κατ’ ιδίαν συνομιλίες επί όλων των θεμάτων!

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επισκέφθηκε τον Ιρανό πρόξενο στην Αθήνα, και του είπε πως η δολοφονία του Σουλειμανί από τους Αμερικανούς «παραβιάζει το διεθνές δίκαιο»!

Η επιλεκτική, ξέρετε, επίκληση αυτού, του διεθνούς δικαίου, είναι άλλο ένα σύμπτωμα της εθνικής μας σχιζοφρένειας που επίσης πρέπει να κοιτάξουμε στα σοβαρά σε κάποιο ιατρικό κέντρο.

Έπειτα, ας αναλογιστούμε τις πιθανές επιπτώσεις τέτοιων δηλώσεων, καθώς γίνονται σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή, στοχεύοντας μια χώρα την οποία υποτίθεται πως θέλουμε σαν σύμμαχο. Σ’ αυτές τις ισορροπίες, ξέρετε, οι εξυπνακισμοί δεν περνάνε εύκολα. Καταγράφονται από εκείνους που πρέπει, και όταν έρθει η στιγμή σου τις υπενθυμίζουν.

Όχι πως αυτοί είναι παναγίτσες, αλλά και εσύ δεν μπορείς μια ζωή να είσαι «μια από δω, μια από κει», και μάλιστα χωρίς να έχεις ξεκάθαρη, δική σου εθνική στρατηγική και κατεύθυνση. Θυμηθείτε τις εποχές που ήμασταν πιο σοβιετικοί από τους σοβιετικούς, πιο Κούρδοι από τους Κούρδους, πιο Λίβυοι από του Λίβυους, πιο Σέρβοι από τους Σέρβους – ποιοι απ’ όλους αυτούς βοήθησαν πραγματικά στις εθνικές μας υποθέσεις, και ποιοι είναι στ’ αλήθεια σύμμαχοί μας σήμερα;

Αλλά, επανέρχομαι στο θέμα της εθνικής μας διχόνοιας – αυτής που μας κόστισε «Σμύρνες και Κερήνειες». Αυτής που πολλές φορές εκφράζεται από πολιτικά πρόσωπα πρώτης γραμμής που, είτε στοχοποιούν όσους διαφωνούν με αυτούς, είτε θεοποιούν τον εαυτό τους, παρουσιάζοντάς τον περίπου ως σωτήρα του έθνους. Πιστεύω πως αυτό που τροφοδοτεί όσο τίποτ’ άλλο τον καρκίνο αυτόν, είναι η έλλειψη καθορισμού και υποστήριξης ενός καθαρού και συγκεκριμένου στόχου.

Χωρίς αυτόν, είναι γελοίο να μπαίνουμε σε οποιαδήποτε διαδικασία. Πιο έντιμο είναι να καθίσουμε στην άκρη, να πούμε στους όποιους άλλους «παιδιά, εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε διαδικασίες, και θα επανέλθουμε όταν θα ξέρουμε πού θέλουμε να πάμε».

Στα τυφλά προχωρώντας, μόνο τον τυφλό φανατισμό τροφοδοτούμε και συντηρούμε. Από εδώ οι ενδοτικοί, από εκεί οι αδιάλλακτοι. Από εδώ οι προοδευτικοί, από εκεί οι νεοφιλελεύθεροι.

Δεν μιλάμε για θεμιτές διαφορές, αλλά για στοχευμένους διαχωρισμούς, συνοδευόμενους από χαρακτηρισμούς, με κύριο στοιχείο τους το συγκρουσιακό. Το συγκεκριμένο άθλημα δεν το ασκούμε μόνο εμείς. Πρόσφατο είναι το παράδειγμα του Brexit στην Αγγλία, που για πρώτη φορά δοκίμασε σε τέτοιο βαθμό τα όρια σύμπνοιας του λαού.

Το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών, ανεξαρτήτως προσώπων, οπωσδήποτε ανέδειξε την ανάγκη και την επιθυμία του κόσμου «να τελειώνουμε». Και δεν το είπαν μόνο οι υπέρ του Brexit. Γιατί; Διότι υπερίσχυσε, πιστεύω, η επιθυμία να σταματήσει η διχόνοια.

(*) … είναι σήμερα οι σκέψεις μου από τα απομεινάρια της εβδομάδας! Αυτά που διαφεύγουν της προσοχής μας, που υποτιμώνται  ειδησεογραφικά, που ίσως να περνάνε απαρατήρητα, ή που αξίζει να αναδείξουμε πιο πολύ.

- Η κυριακάτικη στήλη μου "Πρόσωπα & Προσωπεία" στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος" της Κύπρου, 12/1/2020