Ημέρα μνήμης και πόνου*

Σε καιρούς που η μνήμη εξασθενίζει, δυστυχώς επιλεκτικά, ήταν σαν βάλσαμο στην πληγή της ναζιστικής θηριωδίας που δεν θα κλείσει ποτέ, η χθεσινή μέρα μνήμης για τα 6 εκατομμύρια των Εβραίων που έχασαν τη ζωή τους στα γερμανικά κρεματόρια. Το λίγο που είχα να προσφέρω ήταν μια προσευχή σε όσους χάθηκαν, και μια ολοήμερη αποχή, χθες, από όλες τις συνηθισμένες δραστηριότητές μου.

Διάβασα ξανά, υπογραμμισμένα αποσπάσματά μου από την φοβερή Νύχτα του συγγραφέα Έλι Βίσελ, το βιβλίο στο οποίο περιγράφει τα όσα έζησε στα στρατόπεδα του Άουσβιτς και του Μπούχενβαλτ, όπως αυτό:

«Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη τη νύχτα, την πρώτη νύχτα στο στρατόπεδο, η οποία μετέτρεψε όλη μου τη ζωή σε μια νύχτα μακρά, επτά φορές καταραμένη και επτά φορές σφραγισμένη. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον καπνό. Τα πρόσωπα των μικρών παιδιών, που είδα τα κορμιά τους να μετατρέπονται σε στεφάνια καπνού κάτω από έναν σιωπηλό γαλάζιο ουρανό. Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνες τις φλόγες που δαπάνησαν την πίστη μου για πάντα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την νυχτερινή σιωπή που μου στέρησε δια παντός κάθε μου επιθυμία για ζωή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις στιγμές που δολοφόνησαν τον Θεό μου, και την ψυχή μου, και έκαναν τα όνειρά μου στάχτη. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτά τα πράγματα, ακόμα κι αν καταδικαστώ να ζήσω όσο ο Θεός ο ίδιος. Ποτέ.»

Είδα ξανά, για νιοστή φορά (όπου «ν» άγνωστο), την συγκλονιστικότερη απ’ όλες τις ταινίες του Σπίλμπεργκ, Η Λίστα του Σίντλερ (φωτό). Του ήρωα, Γερμανού βιομήχανου ο οποίος, παρόλο που ήταν μέλος του Ναζιστικού Κόμματος, κατάφερε να σώσει περισσότερους από χίλιους Πολωνό-Εβραίους πρόσφυγες από το Ολοκαύτωμα, απασχολώντας τους στα δικά του εργοστάσια.

Άκουσα το μουσικό θέμα της ταινίας, που έγραψε ο μέγας Τζόν Ουίλιαμς. Αλλά την άκουσε σε μια εκδοχή, που με έκανε για πολλοστή φορά, όχι απλώς να δακρύσω, αλλά να κλαίω σχεδόν με λυγμούς.

 Σ’ αυτό εδώ το βίντεο, θα δείτε την Νταβίντα Σέφερς, που παίζει αγγλικό κόρνο, να δίνει όλη της τη ψυχή στην ερμηνεία του κομματιού. Λίγους μήνες πριν, είχε κερδίσει έναν διαγωνισμό, που της έδινε το δικαίωμα να είναι μέλος της Ορχήστρας του Άμστερνταμ που, σε μια επέτειο του Ολοκαυτώματος, θα παρουσίαζε ολόκληρο το έργο του Ουίλιαμς. Η Νταβίντα υποφέρει από μια σπάνια και επίπονη μυοσκελετική πάθηση, που την δυσκόλεψε πολύ στην μουσική της σταδιοδρομία. Νόμισε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ ξανά να παίξει τα αγαπημένα της κομμάτια, ως μέλος μιας μεγάλης ορχήστρας. Εκείνο το βράδυ, όχι μόνο κατάφερε να νικήσει τους πόνους της, αλλά έκανε όλο τον κόσμο που ήταν εκεί, να την χειροκροτήσει με ενθουσιασμό. Στο ακροατήριο ήταν και η κόρη της, που εκείνο το βράδυ έγινε 18 ετών.

Δείτε το  Είμαι σίγουρος ότι θα χειροκροτήσετε και εσείς!

Ακόμα χθες, στον απόηχο των πραγμάτων, αφιέρωσα τις υπόλοιπες ώρες της ηθελημένης σιωπής μου στον Κόμπι Μπράϊντ, αυτόν τον γίγαντα του αμερικανικού μπάσκετ, που σκοτώθηκε μαζί με την 13χρονη κορούλα του Γιάννα, και άλλου 7 κατά την πτώση ελικοπτέρου στην Καλιφόρνια. Διάβασα την εκπληκτική επιστολή που του είχε στείλει κάποτε ένας ένθερμος οπαδός της Μπόστον Σέλτικς, λέγοντάς του εν κατακλείδει, «σε μισώ που είσαι τόσο σπουδαίος παίκτης, και πάντα μας κερδίζεις». Ο Μπράϊαντ ήταν ο ηγέτης των Λέϊκερς του Λος Άντζελες, και θεωρείται, μαζί με τον Μάϊκλ Τζόρνταν των Σικάγο Μπουλς, οι 2 Θεοί του Αμερικανικού μπάσκετ μέχρι σήμερα.

Ο γιος μου, που έχει ως πρότυπο στο δικό του επάγγελμα το μάρκετιγκ και επιχειρηματική διαχείριση του επαγγλματικού μπάσκετ στην Αμερική, του NBA, μου έστειλε λινκς από τις καλύτερές τους στιγμές, και έτσι κύλησε η υπόλοιπή μου μέρα.

Το βράδυ, πήγα στην παρουσίαση του βιβλίου Κυνηγός Εικόνων της Τασούλας Χατζηττοφή στην Μητρόπολη Λεμεσού. (Για αυτό, θα σας πω αύριο

(*) Τα σημερινά Πρόσωπα & Προσωπεία μου, στην εφημερίδα Φιλελεύθερος της Κύπρου.