Το δηλητήριο της διχόνοιας

Πέρναγα από κει χθες. Κοντοστάθηκα, και ψιθύρισα δυο λόγια πιστεύοντας ότι με ακούν. Ένα από αυτά ήταν ετούτο που δεν τους είπαν εκείνοι που έπρεπε, αν είχαν τσίπα: "Συγγνώμη".

Έφυγα, σκεπτόμενος ότι (α) δεν χρειάζεται να έρθει η "επέτειος" για να τους θυμόμαστε και, (β) σ' αυτούς τους ανθρώπους, τους αφανείς ανώνυμους, τελικά δεν χρειάζονται τα "παλλαϊκά ετήσια συλλαλητήρια". Η μνήμη τους υπερβαίνει την ... αγωνιστική κατανάλωση!

ΣΗΜ: Την εβδομάδα αυτή ανάρτησα στο facebook αυτά τα λίγα λόγια, αυτήν την σκέψη. Για μία ακόμη φορά πρόσεξα ότι όλα τα likes (δηλαδή, η άτυπη συμφωνία με αυτά που έγραψα) ήρθαν από φίλους που, λίγο ως πολύ, ξέρω ότι έχουν την ίδια άποψη. Έχω και πολλούς φίλους, όμως, από την "άλλη πλευρά", κυρίως από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, και έχω διαπιστώσει πια, παρατηρώντας και σημειώνοντας αντιδράσεις στα γραφόμενά μου στα social media, ότι ακόμα και αν συμφωνούν με κάτι που γράφεις, και μόνο που αισθάνονται ή ξέρουν ότι πολιτικά δεν συμπλέεις μαζί τους, δεν θα σου το πουν ποτέ.

Αυτό, όσον αφορά εμένα, δεν ισχύει. Πολλές φορές έχω εκθειάσει απόψεις ανθρώπων με τους οποίους γενικά διαφωνώ. Και δεν τα γράφω αυτά τώρα από παράπονο για likes που δεν παίρνω - αλλοίμονο, ντρέπομαι και μόνο που το σκέφτομαι αυτό. Τα γράφω, όμως, για να υπογραμμίσω για μία ακόμη φορά ότι το δηλητήριο της διχόνοιας έχει απλωθεί πλέον παντού, και σιγά-σιγά μας σκοτώνει όλους!

Μία υποθετική εικόνα από το μέλλον, νομίζω πως αυτό το περιγράφει καλύτερα: Φανταστείτε να οργανώναμε όσοι πολίτες δεν μπορούμε να ξεχάσουμε αυτήν την στυγνή δολοφονία των ανθρώπων της Μαρφίν, μια μεγάλη, σιωπηλή συγκέντρωση εις μνήμην τους, αλλά και εις διαμαρτυρία για την αδυναμία του Κράτους να βρει και να στείλει στο δικαστήριο τους πιθανούς δολοφόνους. 

Φανταστείτε ακόμα, με την βοήθεια και των social media, αυτό το σιωπηλό συλλαλητήριο να αποδεικνυόταν τεράστιο. Να ανταποκρίνονταν, δηλαδή, σε αυτό, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. 

Δεν θα πω ότι κάποιοι διαφωνούντες με αυτό θα προκαλούσαν επεισόδια (αυτό, θα ήταν το χειρότερο σενάριο, που δεν θέλω καν να σκέφτομαι), αλλά με βεβαιότητα θα ισχυριστώ ότι τα social media θα βομβαρδιζόταν από δηλητηριώδη σχόλια της "άλλης πλευράς", όχι μόνο εναντίον όσων θα συμμετείχαν, αλλά ακόμα και της αυτονόητης πολιτικής διάστασης που θα έπαιρνε το θέμα. Υπενθυμίζω ότι τω καιρώ εκείνω, όσοι δεν ήταν ανοικτά αντιμνημονιακοί, ονομάζονταν αυτοστγμί "ταξικοί εχθροί", αν όχι και προδότες!