ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ (One year on...)

Τα πολιτικά συνθήματα στην Ελλάδα, ιδίως αυτά που εγκαινιάζονται σε προεκλογικές εκστρατείες από κομματικά και επικοινωνιακά αστροπελέκια, έχουν παράδοση στο να διαψεύδονται παταγωδώς, και μάλιστα τόσο γρήγορα που προλαβαίνουν οι σεναριογράφοι και θιασάρχες να ανεβάζουν ξεκαρδιστικές επιθεωρήσεις που «σπάνε» ταμεία.

Πάλι καλά που ο Έλληνας ανέκαθεν διασκέδαζε με τις ανοησίες του.

Η ανωμαλία του τελευταίου παραδείγματος – εννοώ της κυβέρνησης που πήρε (κατ’ άλλους άρπαξε) τα ηνία της εξουσίας τον περασμένο Ιανουάριο – ξεκίνησε την επόμενη κιόλας ημέρα των εκλογών όταν ο Πάνος Καμμένος έσπευσε στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και σε χρόνο ρεκόρ εξήλθε ανακοινώντας πομπωδώς «έχουμε κυβέρνηση», λες κι ήταν καρδινάλιος επί των τιμών σε εκλογή Πάπα.

Εκείνη ακριβώς, τη στιγμή πέθανε το σύνθημα που μέχρι πριν λίγες ώρες είχε οδηγήσει τον Τσίπρα και το κόμμα του σε θρίαμβο. Μέσα στην γενική ευφορία που επικρατούσε στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, υπήρχαν και μερικοί που άκουγαν με κατήφεια την ανακοίνωση για την αίσια έκβαση του συνοικεσίου του κόμματός τους με τους ακροδεξιούς εθνικιστές του Καμμένου.

Όμως, ο ενθουσιασμός για την νέα τάξη πραγμάτων κυριαρχούσε, καθώς μεγάλη ήταν η ελπίδα των πολλών ότι πράγματι, όπως υποσχέθηκε ο Τσίπρας ακόμα και τη βραδιά του εκλογικού του θριάμβου, «από αύριο τελειώνουμε με τα μνημόνια, η τρόϊκα αποτελεί παρελθόν, και ο λαός ξανακερδίζει την χαμένη του αξιοπρέπεια».

Η κυβέρνηση διέθετε άνετη πλειοψηφία 162 εδρών (149 του ΣΥΡΙΖΑ, 13 των ΑΝΕΛ) για να περάσει τις πολιτικές που είχε υποσχεθεί. Και πολλοί είχαν πιστέψει ότι αυτή η όντως νέα και άφθαρτη ως τότε φουρνιά πολιτικών, μπορούσε να αναμετρηθεί στα ίσα με τους δανειστές της Ελλάδας για να πετύχει «άλλη συμφωνία» που δεν θα λεγόταν «Μνημόνιο» και δεν θα περιείχε «μνημονιακά μέτρα».

Ο επικοινωνιακός μηχανισμός που μπήκε σε λειτουργία αμέσως στο Μαξίμου, φρόντισε από τη πρώτη στιγμή να αναδείξει την παρτιζάνικη πλευρά της νέας κυβέρνησης, και να την παρουσιάσει με το «καλημέρα» ως αντίπαλο όλων των προηγούμενων, εντός και εκτός Ελλάδος, και να δαιμονοποιήσει όσους τάσσονταν υπέρ της συνέχισης της λιτότητας, υπέρ της μνημονιακής πορείας της χώρας, έως ότου έρθει η κατάλληλη στιγμή να εξέλθει από την επιτήρηση και να βγει στις αγορές.

Στην ορκωμοσία της πρώτης κυβέρνησής του, ο Τσίπρας έδωσε αμέσως το στίγμα του παρτιζανικού φαίνεσθαι! Οι δικοί του Υπουργοί (του ΣΥΡΙΖΑ) πήραν πολιτικό όρκο και δεν φόρεσαν γραβάτα. Οι του Καμμένου ήταν κουστουμαρισμένοι και ορκίστηκαν στο Ευαγγέλιο.

Όλα αυτά, υπό το υπερήφανο βλέμμα ενός καραδεξιού Προέδρου, του Προκόπη Παυλόπουλου, που υπήρξε υπουργός όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας, ακόμα και της τελευταίας «της μνημονιακής» όπως απαξιωτικά την έλεγε ο Τσίπρας.

Προηγουμένως, ο Πρωθυπουργός είχε επισκεφθεί τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο για να του εξηγήσει, λέει, γιατί θα είναι ο πρώτος που θα ορκιστεί με πολιτικό όρκο. Κυρίως όμως, για να κρατήσει σε καλό επίπεδο τη σχέση του με την Εκκλησία, αν και Αριστερός!

Λένε πως η ελληνική πολιτική είναι σκακιέρα στην οποία το παιχνίδι παίζεται από αδίστακτους παίκτες. Shrewd, στα αγγλικά. Ο Τσίπρας, από την αρχή έδειξε τέτοιες αρετές. Και η επιλογή Παυλόπουλου είναι σαφώς σ’ αυτά τα πλαίσια.

Αμέσως μετά την ορκωμοσία, ο Τσίπρας πήρε τους αριστερούς υπουργούς του και πήγε και κατέθεσε στεφάνι στο σημείο όπου Γερμανοί κατακτητές εκτέλεσαν Έλληνες αγωνιστές στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο πρώτος ξένος αξιωματούχος που επισκέφθηκε την Ελλάδα, λίγες μέρες μετα την ορκομωσία της νέας κυβέρνησης, ήταν ο Πρόεδρος του Eurogroup Γερουν Ντάϊσλεμπλουμ, για να ιδεί και να ακούσει από κοντά τι προτίθεται να κάνει ο Τσίπρας με την συνέχιση του προγράμματος στήριξης της Ελλάδος, που μπήκε on-hold λόγω της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες.

Η συνάντησή του με τον Πρωθυπουργό στο Μαξίμου ήταν εθιμοτυπική. «Θα τα πείτε με τον νέο μου Υπουργό Οικονομικών» φέρεται να είπε ο Τσίπρας στον Ολλανδό αξιωματούχο.

Και τότε, μαζί με αυτόν, πήραμε όλοι μια πρώτη γεύση από το φαινόμενο Βαρουφάκη!

Στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε, ανακοίνωσε στον εμβρόντητο Ολλανδό ότι «η τρόϊκα τελείωσε», και έτσι άνοιξε η αυλαία μιας από τις πιο θλιβερές παραστάσεις θεάτρου παραλόγου που παρακολούθησε ο κόσμος ποτέ!

Η «πρώτη φορά Αριστερά» εκτοξεύτηκε!

Στη Βουλή, τα σκήπτρα της κρατούσε η φλογερή Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ο Υπουργός Ενέργειας Παναγιώτης Λαφαζάνης έκανε υποκλίσεις στους διευθυντές της Gazprom που θα μας έφερναν αέριο μέσω του Turkish Stream που θα μετονομάζαμε σε Hellenic Pipes (σε ελεύθερη μετάφραση «ελληνικές πίπες»!). Ο Υπουργός Εργασίας Δημήτρης Στρατούλης ανακοίνωνε μαζί με τον Βαρουφάκη την επαναπρόσληψη των καθαριστριών που είχε απολύσει ο Στουρνάρας. Και ο λοχαγός του Τσίπρα, Νίκος Παππάς, άνοιγε ξανά την ΕΡΤ.

Όλοι αυτοί, πλην Παππά, είναι πλέον το αριστερό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ, που αποκόπηκε όταν ο πρώην σύντροφός τους, έχοντας καταγάγει περήφανη νίκη στο δημοψήφισμα, πήρε το συντριπτικό «όχι» του λαού και το μετέφερε ως φρέσκο «ναι» στους εταίρους, επιστρέφοντας νύχτα Ιουλίου από τας Βρυξέλλας με μια συμφωνία που έφερε στην χώρα 3^ο Μνημόνιο, άλλα 89 δις χρέη από νέο δάνειο, και μέτρα που πονάνε πρωτίστως τους ψηφοφόρους της αριστερής όχθης και εκείνους που δεν έχουν.

Για να μείνει στην εξουσία, ο Τσίπρας χρειάστηκε να ξανακάνει εκλογές. Με διαλυμένη Νέα Δημοκρατία, τις πήρε εύκολα και έγινε κάτι σαν ο Ερντογάν της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Απόλυτος άρχων, αν και πάλι με Καμμένο, και με την αριστερή του πτέρυγα κομμένη και εκτός κυβέρνησης.

Στόχος του, είναι να ενδώσει όσο τον παίρνει ώστε να λάβει τα χρήματα της ΕΕ και να ξαναβάλει, λέει, την χώρα σε τροχιά ανάπτυξης. Τότε, όπως διαβεβαιώνει τους συντρόφους που έχουν μείνει στο πλευρό του και τον πιστεύουν ακόμα, θα μπορέσει να εφαρμόσει «πρώτη φορά αριστερή πολιτική».

Αν θα τα καταφέρει, παραμένει ερώτημα. Επί του παρόντος, πράγματι φαίνεται master of the game. Οι υποχωρήσεις και κωλουτούμπες του, ασφαλώς και τον ενοχλούν. Έχει το ταλέντο όμως, ή και την πονηριά, να τις ξεπερνά με έναν άρτιο προπαγανδιστικό μηχανισμό, και με μιαν επικοινωνιακή γλώσσα που θεωρεί δεδομένο ότι απευθύνεται σε λαό με διαρκές αλτσχάϊμερ.

Έχει, επίσης, και την ανοχή (η και σιωπηλή υποστήριξη ακόμα) από τους δανειστές. Που αν μη τι άλλο, είναι ήσυχοι ότι με τον «Αlexis» στο τιμόνι, μεγάλες διαδηλώσεις δεν θα γίνονται, και ο κόσμος ευκολότερα θα καταπίνει ένα ακόμα πικρό ποτήρι.

Μπορεί όλα αυτά να είναι έτσι, και πράγματι ο Τσίπρας να εξελιχθεί σε «ηγέτη». Ακόμα και αν συμβεί αυτό όμως, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα είναι ηγέτης της Αριστεράς. Που είχε την ευκαιρία να κυβερνήσει, και την έχασε την πρώτη μέρα μετά την πρώτη της εκλογική νίκη…