ΞΕΡΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ 58!

Πενήντα οκτώ χρονών γίνεται σήμερα κάποιος που ξέρω. Τον κοιτάζω στο καθρέφτη και είναι σαν να μην τον ξέρω.

Βάζω ένα κόκκινο Βουργουνδίας, και πίνω στην υγειά του. 
Στο πικάπ, το Duettino Sull'aria από την όπερα Οι Γάμοι του Φίγκαρο, του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, με την χορωδία και ορχήστρα της Deutschen Oper Berlin, και τον μεγάλο Carl Bohm στο πόντιουμ.

Η σκηνή που βλέπουμε, είναι από την ταινία The Shawshank Redemption. Και ακούμε κάποια στιγμή τον Morgan Freeman να λέει:

"Μέχρι και σήμερα, δεν έχω ιδέα τι τραγουδούσαν εκείνες οι δύο Ιταλίδες. Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να ξέρω. Μερικά πράγματα είναι καλύτερα να μένουν έτσι, μη ειπωμένα".

Στο αεροδρόμιο σήμερα, έφευγαν οι φοιτητές και έμεναν πίσω οι γονείς τους. Όλοι λέγαμε, μέσα μας ή και φωναχτά, το ίδιο πράγμα: "Τουλάχιστον αυτοί, φεύγουν από την Ελλάδα". Και πολλοί από εμάς, εκφράσαμε και την πικρή ευχή, "μακάρι να μείνουν έξω".

Στενοχώρια έχω που το λέω και εγώ. Όχι τύψεις όμως. Καμία.

Αυτό το "αξίωμα" ότι τάχα μου πρέπει να μείνουμε όλοι και να βοηθήσουμε τη χώρα, δεν το πιστεύω πια, δεν με πείθει, και το απορρίπτω. Δεν υπάρχει πιο αποκαρδιωτική εικόνα από το να βλέπεις το παιδί, τα παιδιά σου, εκεί που είναι έτοιμα να πετάξουν, να είναι καθηλωμένα με κομμένα φτερά. Κι έτσι ακριβώς είναι τα περισσότερα παιδιά σήμερα εδώ. Η Ελλάδα τους έκοψε τα φτερά, και η επίκληση της ομορφιάς, της ιστορίας της, και της "ταυτότητάς" της δεν είναι αρκετή για να τα καθηλώσει εδώ.

Χώρια που, για μένα, η πατρίδα δεν είναι πρωτίστως μία γεωγραφική έννοια!

Τα φέραμ' από δω, τα φέρμ' απο κεί.
Πυξ Λαξ - Αφοι Κατσιμίχα.

Φεύγοντας από το αεροδρόμιο, αγόρασα ένα παράξενο δώρο για τον εορτάζοντα απέναντι!

Ένα βιβλίο της Μαρί Κόντο, μιας Γιαπωνέζας που είναι ειδική, λέει, "στην εξάλειψη της ακαταστασάις και την τακτοποίηση". Έχει τίτλο "Σπίτι σε τάξη. Ζωή σε τάξη", και υπότιτλο "Η μαγεία του να τακτοποιείς".

Είναι μια "ιστορία" που, όσο με απωθεί, άλλο τόσο με μαγεύει!
Πως γίνεται αυτό, μη ρωτάς.

Κατά διαστήματα, και μάλιστα τακτά, με πιάνει η μανία του σιγυρίσματος. Της εκκαθάρισης. Να πετάξω τα άχρηστα/αχρείαστα. Να χαρίσω όσα δεν μπορώ και δεν θέλω να πετάξω. Να βάλω μια τάξη στον χώρο μου, και κατ' επέκταση στη ζωή μου.

"Η μαγεία του να τακτοποιείς" διαρκεί όμως όσες μέρες ή ώρες το κάνω!
Μετά, αθροίζονται πάλι τα "πράγματα".

Αποκόμματα εφημερίδων με κάτι ενδιαφέδρον να ξαναδιαβάσω και να γράψω.

Ηλεκτρονικά μηνύματα που δεν ανοίγω αμέσως γιατί βαριέμαι, και τ' αφήνω για μετά.

Βιβλία καινούργια που αγοράζω, και στοιβάζω.

Μολίβια, στυλό. Σπρέϊ σκόνης για τα πλήκτρα του κομπιούτερ. 

Καθαριστικά για την οθόνη. Άλλα για το κινητό.

CD's. Αρωματικά μαντηλάκια. Η δέκατη οδοντόβουρτσα. 

Σαπουνάκια που αγοράζω ή κλέβω από ξενοδοχεία. Δείγματα καλλυντικών που φυλάω από ταξίδια.

Πετσέτες κουζίνας, που έχουν φθαρεί και που συνεχίζω να τις χρησιμοποιώ. Κουτάκια από διάφορες συσκευές, που δεν τα πετάω διότι - σκέφτομαι - αν καμιά φορά μετακομίσω (να πάω πού;) να μην τα ρίξω χύμα σε βαλίτσες ή μεγάλα κιβώτια. Καλώδια άγνωστης πια χρησιμότητας.

Γράμματα. Τηλεγραφήματα! (Μόνο ο Καραμανλής μου στέλνει πια, κάθε χρόνο στη γιορτή μου). Business Cards, ακόμα και από ανθρώπους που δεν θυμάμαι πια - αλλά δεν τα πετάω, μήπως και κάνει "κλικ" η μνήμη μου, και τα χρειαστώ.

Η τακτοποίηση είναι ένας διάλογος με τον εαυτό σας, λέει η Κόντο, που προσπαθεί να με πείσει ότι "υπάρχει σημαντική ομοιότητα ανάμεσα στον διαλογισμό κάτω από έναν καταρράκτη και στην τακτοποίηση".

Έχω όλη την καλή διάθεση να την πιστέψω, και να μυηθώ στην "θρησκεία" της. Θα προσπαθήσω. Και εάν πετύχω καλά πράγματα, θα το μάθετε. Αν όχι, θα το καταλάβετε...

Εδώ, τώρα, η αγαπημένη μου σκηνή από τν Φίγκαρο. Τέταρτη πράξη, Contessa Perdono.



Καλημέρα. Καλή Χρονιά σε όλους και όλες. Ευχαριστω για τις ευχές. Ευχαριστώ και για την "ακρόαση"