«ΔΕΚΑ σοροί προσφύγων σε δέκα ημέρες στους Φούρνους», περνάει μπροστά σου στα social media σαν ριπή ανέμου η είδηση, και δεν προλαβαίνεις κάν να ζυγίσεις τα αισθήματά σου – όσα έχεις.
ΑΡΧΙΣΑ να φοβάμαι το Αιγαίο! Μη βουτήξω μια μέρα στα νερά που τόσο αγάπησα, και βρεθώ ανάμεσα σε πτώματα ανθρώπων. Που κάποτε, κάπου στη ζωή τους, θα άκουσαν κάτι για την Ελλάδα αλλά δεν πρόκαμαν να το γνωρίσουν από κοντά.
Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ, που αγαπάμε να μισούμε, διαβάζω ότι θα προσλάβει άμεσα 8.500 δασκάλους και καθηγητές για να κάνουν μαθήματα σε σχολεία όπου ήδη φοιτούν παιδιά προσφύγων που έχουν φτάσει στη χώρα και έχουν λάβει άδεια διαμονής, αυτά, και εργασίας οι γονείς τους.
ΕΡΓΑΖΟΜΑΙ σε μέσα ενημέρωσης, και δεν ξέρω πια πώς να διαχειριστώ μιαν είδηση. Ιδίως σε εκείνα τα ΜΜΕ που βασίζονται στην αμεσότητα. Και πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί τάχα να έχει τόσο μεγάλη σημασία να μεταδώσω πρώτος, και άλλος να μάθει πρώτος, ότι σήμερα πνίγηκαν τρεις άνθρωποι στ’ ανοιχτά των Φoύρνων; Τη στιγμή, μάλιστα, που από πολλά μέσα ενημέρωσης λείπει πια το «ψάξιμο» της είδησης. Το «γιατί;».
Η ΚΥΠΡΟΣ είναι μικρός τόπος. Αυτό είναι καλό και κακό. Κάποτε, η «μικρότητά» της ήταν και όλη της η ομορφιά. Μεγάλο πράγμα η συναίσθηση του μεγέθους σου. Να ξέρεις που πατάς, και πόσο σε παίρνει. Να μη μεγαλοπιάνεσαι, έλεγε η γιαγιά.
ΔΕΝ περνά μέρα που να μη «συναντήσω» στις εφημερίδες «μικρά κεφαλάκια» ανθρώπων του πολιτικού μας ρόστερ, και από κάτω μια φράση τους, συνοδευόμενη από ένα σχόλιο. Το κάνω κι εγώ πολλές φορές εδώ…
ΜΟΝΟ που προσπαθώ να αποφεύγω την επανάληψη των ίδιων προσώπων, αν και μερικά από αυτά, όσον αφορά την Ελλάδα τουλάχιστον, όπως ο Τσίπρας κι ο Καμένος, και μερικούς μήνες πριν ο Βαρουφάκης κι ο Λαφαζάνης, δεν μ’ αφήνουν ν’ αγιάσω.
ΣΕ μια εφημερίδα της Κύπρου προχθές, είδα για παράδειγμα τα «κεφαλάκια» του Άντρου Κυπριανού, του Γιώργου Περδίκη και του Γιαννάκη Ομήρου. Για χιλιοστή φορά, ίσως.
ΔΕΝ φταίνε τα «κεφαλάκια», συμπέρανα. Ούτε και όσα καλά ή κακά λένε – συνήθως τα κακά προτάσσουμε.
ΦΤΑΙΜΕ εμείς (πρώτος-πρώτος εγώ) που κάνουμε τόσο κακή χρήση ενός τόσο πολύτιμου αγαθού, όπως είναι το χαρτί, για το οποίο μάλιστα ο κοσμάκης δίνει χρήματα…
ΤΟ ένα tweet γράφει «Πανζουρλισμός στην Ερμού και στα άλλα καταστήματα της Αθήνας στις γιορτές». Και τα’ άλλο, «49% πιο κάτω ο χριστουγεννιάτικος τζίρος από το 2009». Μπορεί και τα δύο να λένε την αλήθεια. Αλλά δεν την εξηγούν.
ΔΙΑΒΑΣΑ ότι σε γκάλοπ στην Αμερική ρώτησαν ρεπουμπλικάνους αν είναι υπέρ του βομβαρδισμού της Agrabah. 30% είπε ναι. Η Agrabah είναι φανταστική πόλη απ τον Αλαντίν. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ανάλογο θα ήταν το ποσοστό της ίδιας απάντησης εάν ρωτούσαν και ψηφοφόρους του Δημοκρατικού Κόμματος.
ΑΠΟ την Guardian της 27ης Δεκεμβρίου: «Τι μπορεί να ‘λέει’ για σένα το χαρτί τουαλέτας;». Και το σχετικό άρθρο εξηγεί, μέσω της Dr. Gilda Carle (που παρουσιάζεται ως «ειδική σε θέματα σχέσεων των αστέρων»!), τι σημαίνει όταν βάζεις τον ρολό του «κ..χαρτου με το κομμάτι που κρέμεται να είναι κοντά στον τοίχο, και τι όταν είναι μακρύτερα από αυτόν. Η επιστήμη της ανοησίας! Ή, διαφορετικά: Δεν μας χέ…; Ή, σε ελεύθερη μετάφραση: What a load of crap!
No comments:
Post a Comment