ΠΗΤ ΣΗΓΚΕΡ: Ενας μπελαλίδικος άνθρωπος που τόλμησε να κοιτάξει τα πράγματα όπως τάβλεπε αυτός!

ΠΗΤ ΣΗΓΚΕΡ, 94, Αμερικανός λαϊκός τραγουδιστής, συνθέτης και πολιτικός ακτιβιστής, πέθανε χθες σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης, ύστερα από σύντομη ασθένεια. Τα τραγούδια του, που είχαν έντονο το στοιχείο της διαμαρτυρίας αλλά ποτέ δεν ήταν πομπώδη και ακραία, αντίθετα ήταν πολύ τρυφερά (ακόμα, φερ ειπείν, κι όταν μιλούσαν για τον γιο της κυρίας Μακ Γκραθ, που έχασε και τα δυο του πόδια πολεμώντας στη Μεσόγειο με τις Συμμαχικές Δυνάμεις), μεγάλωσαν και σημάδεψαν γενιές ανθρώπων που δεν μπόρεσαν ποτέ να συμβιβαστούν με τη βία, με το άδικο, με την εκμετάλλευση των αδυνάμων από τους δυνατούς. Ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, είχε πει, νομίζω, το πιο εύστοχο γι’ αυτόν τον σπουδαίο τροβαδούρο: «Είναι ένας μπελαλίδικος άνθρωπος, που τόλμησε να κοιτάξει τα πράγματα όπως τα έβλεπε αυτός». Το έργο του δεν πεθαίνει, και το πάθος του τόχουν πάρει πολλοί. Ισως ο καλύτερος «αντιπρόσωπός» του εν ζωή είναι ο Μπρους Σπρίγκστιν ο οποίος, στο εξαιρετικό άλμπουμ του The Seeger Sessions, αναπαράγει, με μία εκπληκτική μπάντα (δείτε το στο YouTube), μερικά από τα καλύτερά του τραγούδια. Το πιο εμβληματικό του, ίσως, τραγούδι, θα πρέπει να ήταν το Where Have All The Flowers Gone – Που Να Πήγαν, Άραγε, Όλα Τα Λουλούδια; Είναι μια σπαρακτική ελεγεία στην ειρήνη και εναντίον της παράνοιας του πολέμου.

 

«Που να πήγαν, λοιπόν, όλα τα λουλούδια; Τόσος καιρός πέρασε. Κορίτσια θα μάζεψαν. Πότε θα μάθουν, αλήθεια; Πότε; Και τα κορίτσια, που να πήγαν τάχα αυτά; Τόσος καιρός πέρασε. Παντρεύτηκαν άνδρες, όλες τους. Πότε θα μάθουν, αλήθεια; Πότε; Κι αυτοί οι νεαροί άνδρες, που πήγαν; Τόσος καιρός πέρασε. Γίνανε στρατιώτες, κυρίες και κύριοι. Πότε άραγε θα μάθουν; Και που πήγαν, τώρα, όλοι αυτοί οι στρατιώτες; Τόσος καιρός πέρασε πια. Πήγαν σε κοιμητήρια, κυρίες και κύριοι. Πότε θα μάθουν πιά; Πότε θα μάθουνε; Και τα νεκροταφεία, που να πήγαν αυτά; Τόσος καιρός πέρασε. Σκεπάστηκαν από λουλούδια, κυρίες και κύριοι. Πότε θα μάθουμε, επιτέλους;»