ΕΚΠΟΜΠΗ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ (Οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση)

Σαν σήμερα, 15 Ιανουαρίου του 1961, Ο Ανδρέας Παπανδρέου αποδέχεται πρόταση του Κωνσταντίνου Καραμανλή να οργανώσει το Κέντρο Οικονομικών Ερευνών και επιστρέφει οικογενειακώς στην Ελλάδα. Συναντά δυσκολίες, αλλά τις ξεπερνά με παρεμβάσεις του ίδιου του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ενώ δέχεται από τη Δεξιά τις πρώτες επιθέσεις για τις υπερβολικές «αποδοχές» που του δόθηκαν από την κυβέρνηση. 

Να ποιός μας έφερε το κακό! Και τον λέμε και Εθνάρχη...
  

Απ' τα Μικροαστικά του Λουκιανού Κηλαηδόνη, σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη, Ντροπή Τέτοιο Παιδί.

Στη συνέχεια βέβαια, η Οικογένεια έβγαλε αρκετά τέτοια παιδιά, αλλά πάλι, ..., πόσα τραγούδια να γράψεις;

Καλημέρα απ' έξω! Μακριά. Αλλά να που ετούτο το θαυματουργό Μέσον μικραίνει τις αποστάσεις ή και τις εξαφανίζει κιόλας. Έτσι, με λίγη καλή θέληση, ώς και εκπομπή μπορείς να κάνεις απ' την άκρη του κόσμου.

Λοιπόν, Κλασικό μας Ξεκίνημα σήμερα από τον Πολωνό πιανίστα και συνθέτη Ιγκνάτσε Παντερέφσκι ο οποίος, σαν σήμερα το 1919 έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός της ανεξάρτητης Πολωνίας.

Βλέπετε, σε άλλες χώρες, ιδίως παλαιότερα, οι πολιτικοί προέρχονταν από την κοινωνία, και μάλιστα από το καλύτερο "κομμάτι" της. Στον τόπο μας, οι πολιτικοί ειναι ή δικηγόροι, ή ανεπάγγελτοι, ή σκέτοι πολιτικοί...

Ας ακούσουμε, λοιπόν, τώρα, μια σπάνια ηχογράφηση, με τον ίδιον τον Παντερέφσκι να παίζει μια δική του σύνθεση, το Μινουέτο σε Σολ μείζονα, έργο 14, αρ.1. Καλή ακρόαση.
 

Η είδηση που με σοκάρει σήμερα, είναι από την Γκάρντιαν, http://www.theguardian.com/uk-news/2014/jan/14/home-office-asylum-seekers-gift-vouchers?CMP=twt_gu, που αποκαλύπτει ότι υπάλληλοι του βρετανικού Υπουργείου Εσωτερικών ανταμείβονται με δωροκουπόνια (που μπορούν να χρησιμοποιούν σε πλήθος εμπορικών κέντρων της χώρας) για κάθε αίτηση χορήγησης πολιτικού ασύλου απο αλλοδαπό που βοηθούν να απορριφθεί! Δηλαδή, το ίδιο το Κράτος δίνει σε δημοσίους υπαλλήλους του ένα κίνητρο για να φροντίσουν να μην παίρνουν πολιτικό άσυλο όσοι το ζητούν. Κι' αυτό το λεν Δικαιοσύνη;

Ακουμε τον Γιώργο Νταλάρα στο τραγούδι Δάκρυ στο Γυαλί (Μουσική Ανδρέας Κατσιγιάννης, Στίχοι Παρασκευάς Καρασούλος) από το άλμπουμ Εστουδιαντίνα ΙΙ
 

Υπέροχο τραγούδι.

Είναι μέρες τώρα που γυροφέρνει στο μυαλό μου αυτό το σχόλιο που απέστειλε ο αναγνώστης του filoftero Παναγιώτης, με αφορμή το κομμάτι που έγραψα με τίτλο "Δεν με χωράει εμένα το σύστημά σας", δίνοντας φωνή σε ένα δέντρο που κάποιος Δήμαρχος (το σύστημα, δηλαδή), προσπάθησε να καθηλώσει σε χώρο μισού τετραγωνικού μέτρου σε ένα πεζοδρόμιο:


Κουράστηκα Χρήστο να γκρινιάζω για τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια στη γειτονιά μου(από τότε που έπρεπε να περάσω το καρότσι με τα μωρά) κουράστηκα να καλώ τον Δήμο για τους κάδους και τα σκουπίδια για τα μαγαζιά που στριμώξαν στα πεζοδρόμια τα τραπέζια τους, για τις νερατζιές που ποτέ δεν τις κλαδεύουν(αλήθεια γιατί δεν τις κάνουν λεμονιές να τα κόβει και ο κόσμος ποτέ δεν το κατάλαβα) για τις ακαθαρσίες των σκυλιών για παρκαρισμένα αυτοκίνητα –μηχανάκια σε σημεία απίστευτα. Μεγάλωσα πια και έχουν λιγοστέψει οι αντοχές μου, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να φύγω στο εξωτερικό και έτσι απλά ανέχομαι. Καλημέρα Παναγιώτης.

Η τελευταία πρότασή του, ειδικά, είναι αυτή που με λύγισε και που, όπως είπα, μέρες τώρα με έχει να σκέφτομαι. "Δυστυχώς, δεν μπορώ να φύγω στο εξωτερικό, και έτσι απλά ανέχομαι".

Με λύγισε γιατί ξέρω πολλούς που σκέφτονται ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Με λύγισε, γιατί αυτή είναι η αδιασάλευτη, πικρή αλήθεια στην Ελλάδα σήμερα.

Και με γονάτισε διότι δεν θέλω να την αποδεχτώ. Δεν θέλω να αποδεχτώ το "έτσι απλά ανέχομαι".

Νομίζω πως και δυο κουβέντες μόνο να πούμε όσοι πράγματι δεν χωράμε στο σύστημα, είναι αθροιστικά μια ηχηρή υπενθύμηση προς όσους αντιπροσωπεύουν αυτό το σύστημα, ότι εμείς εδώ είμαστε, δεν πάμε πουθενά, και θα το παλέψουμε.

Οι "δυό κουβέντες" του καθένα μας, θα δώσουν δύναμη σε μας τους ίδιους κατ' αρχάς. Ακόμα, θα μας δώσουν έμπνευση και γιά άλλες δράσεις. Ατομικές και ομαδικές. Κάτι να γράψουμε. Κάπου να βρεθούμε. Ό,τι μας ενώνει, να το κάνουμε γνωστό. Άς είναι και κοινότοπο, χιλιοειπωμένο. Δεν πειράζει. Κάθε τι, σε μια συγκεκριμένη στιγμή, έχει διαφορετική αξία απ' ότι έχει εάν ειπωθεί η πραγματοποιηθεί σε στιγμή άλλη.

Τον τόπο μας δεν θα τον ανορθώσουν εκείνοι που τον έρριξαν χάμω, αλλά εμείς που δεν θα τους αφήσουμε να ρίξουν κι εμάς.

Ε, Παναγιώτη μου;  

Οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση...

Νάστε καλά. Ευχαριστω για τη παρέα. Τα ξαναλέμε όπου νάναι...