ΣΑΒΒΑΤΙΑΤΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ, ΜΕ ΜΠΑΧ, ΜΟΤΣΑΡΤ, ΧΟΙΡΙΝΟ ΜΕ ΚΟΛΟΚΑΣΙ, ΤΕΛΙΚΑ ΜΑΓΕΙΡΕΨΑ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΛΛΑ ΘΑ ΒΓΩ ΜΟΝΟΣ...

Σαββατιάτικη εκπομπή, "Μάνος Σεμπάστιαν Φλόιντ" καλημέρα σας, καλώς σας βρίσκω.

Προσπαθώ να τα κάνω όλα μαζί σήμερα, και το διασκεδάζω με τη ψυχή μου. Μαγειρεύω για πολλούς, αλλά δεν ξέρω ποιούς, σε διάφορες φάσεις του κάνω "εκπομπή" γράφοντας εδώ, πετάω και καμιά σαχλαμάρα στο Twitter, και ακούω συνεχώς μουσική.

Η μέρα μου ξεκίνησε σήμερα με τον πιανίστα Glen Gould να παίζει  3 μέρη από την 1η Γαλλική Σουίτα του Μπαχ. Ειδικά το δεύτερο από αυτά, το Μενουέτο ΙΙ, το παίζμε πολύ στο Τρίτο. Ιδού, λοιπόν.
 

Έπειτα, που λέτε, καθώς έκοβα σε κυβάκια τα κομμάτια του χοιρινού για να άνω Κολοκάσι με Χοιρινό (θα σας πω σε λίγο για αυτό το σπάνιο κυπριακό γκουρμέ φαγητό!), τορριξα στις άριες! Γελώ τώρα, διότι σκέφτομαι πως αν έλεγα τέτοιο πράγμα τον καιρό του Τρίτου, οι μουτζαχεντίν της κλασικής που μου την έπεφταν κάθε μέρα θεωρώντας ότι προσέβαλα την σοβαρότητα  του σταθμού, θα σκυλιαζαν και τώρα...

Μία από τις αγαπημένες μου άριες είναι αυτή. Un aura amorosa, Μια αύρα Αγάπης, από την όπερα Cosi fan Tutte του Mozart, με τον πολύ σπουδαίο Φινλανδό τενόρο Topi Lehtipuu. Δεν είναι μόνο ότι τραγουδά θεσπέσια, αλλά και ότι είναι από τους λίγους του λυρικού θεάτρου που ξέρω, που έχει και εκπληκτικές υποκριτικές ικανότητες.
 

Υπέροχο. Συμφωνείτε;

Λοιπόν, προτού σας πω για το Κολοκάσι, θα σας πω για τον "πολλή κόσμο" που μαγειρεύω, χωρίς ακόμα, 2.30 Σάββατο μεσημέρι, να ξέρω αν θα καλέσω κάποιους και ποιούς θα καλέσω! Κατά καιρούς κάνω τέτοιες αποκοτιές. Λέω, θα μαγειρέψω Κολοκάσι. Ωραία, πόσο Κοκολάσι έχω; 3 μεγάλα κομμάτια. Φανταστείτε τρείς μεγάλες, και πιο μακρόστενες σεληνόριζες.

Μάλιστα! Τρέχω, λοιπόν, σε σουπερμάρκετ, και αγοράζω 1,5 κιλό χοιρινό κρέας. Χωρίς κόκκαλο, από σπάλα. Πόσοι τρώνε 1,5 κιλό κρέας; Δεν ξέρω! Ποτέ δεν ασχολήθηκα με κιλά. Με το μάτι εκτιμώ εγώ.

Παίρνω, λοιπόν, και τα υπόλοιπα υλικά, και αρχίζω τις σκέψεις:
-- Να καλέσω τους τάδε;
-- Να πω στους άλλους;
-- Να μαζέψω εκείνους;

Τελικά, καταλήγω στο "να το μαγειρέψω και βλέπουμε". Αυτό για μένα έχει μεγάλη σημασία ως προς την επιλογή των καλεσμένων, και το κάνω όποτε μπορώ να βασιστώ σε φαγητό που μπορείς να το μαγειρέψεις από αρκετή ώρα πρίν. Ανάλογα με τον βαθμό επιτυχίας, κάνω τα καλέσματά μου - εφ' όσον έχω ακόμα κέφι. Διότι πολλές φορές, το χάνω κάπου στη ... μετάφραση, λέω "δε γ...", και δεν καλώ κανέναν. Ή, αν έχω ήδη καλέσει, παίρνω τηλέφωνο, αραδιάζω ένα χαζό ψέμμα, και τα γκρεμίζω όλα!

Πολλές φορές, καταλήγω και μόνος μου με ένα ωραίο δείπνο, έχοντας φάει πόρτα από όλους όσους προσκάλεσα. Τότε, απολαμβάνω ένα ωραίο, μεγάλο πιάτο alone, και φυλάω το υπόλοιπο για την επόμενη μέρα. Αλλά  επόμενη μέρα με βρίσκει πάντα με τύψεις, "πως θα φάς ρε βόδι, ολόκληρο γουρούνι με ένα τόννο πατατοσέλινο;", τέτοιο είναι περίπου το Κολοκάσι, και παίρνω τότε τους δρόμους ... της προσφοράς. Κάτι άστεγοι με την οποία έχουμε γίνει φιλαράκια, και έχουν γίνει και απαιτητικοί. Ένας από δαύτους, ο Μίμης εκεί στα σκοτεινά μιας στοάς στη Πανεπιστημίου χαμηλά, μου λέει, "εκείνα τα ντολμαδάκια αυγολέμονο με πλιγούρι βραστό έχει καιρό να φέρεις"!

Λοιπόν, μικρό διάλειμμα εδώ και, όπως θάλεγε κι ο Σαββόπουλος, στείλε τον τραγουδιστή στο πόδι σου!
 

Από το μνημειώδες, για μένα, έργο του Διονύση Σαββόπουλου, Αχαρνείς, ακούσαμε τον αείμνηστο Νίκο Παπάζογλου (άχ, μωρέ Νίκο!) στο Παράβαση. Ένα κομμάτι που, παλιά στον Ρήγα, είχαμε κάνει ύμνο εναντίον των Κνιτών - εκείνη ηταν "η αλληθορη νεολαία," που μας χειρουργούσε. "Μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική".

Έλεγα, λοιπόν, για το Κολοκάσι, το οποίο ξεχωρίζει κάποιος από το διακριτικό καφετί χρώμα του, τη χοντρή φλούδα και το κωνικό του σχήμα. Η σαρκα του, στη γευση, θυμίζει εκείνην της γλυκοπατάτας.

Όταν αποφλειώνεται, εμφανίζεται ένα χοντρό κρεμώδες λευκό περιεχόμενο, το οποίο μαλακώνει όταν τηγανίζεται ή σιγοβράζει σε κόκκινο κρασί η μαγειτεύεται με ντομάτες.

Το αποφλοιώνουμε αλλά δεν το πλέουμε ποτέ. Το σκουπίζουμε μόνο με χαρτί κουζίνας. Επίσης, δεν το κόβουμε κομμάτια "τακτοιποιημένα" με μαχαίρι. Βάζουμε το μαχαίρι λίγο στη σάρκα του, και με μία πλάγια κίνηση ξεκολλάμε το κομμάτι. Έτσι, καταλήγουμε με κομμάτια ακανόνιστα, σαν να τα έχουμε κόψει με το χέρι. Εαν πλύνουμε το κολοκάσι, ψήνοντάς το μετά θα κατεβάζει μία γλοιώδη "κρέμα" που δεν τη θέλουμε.

Ιστορικά, το συναντάμε ως κύρια τροφή των Χαβανέζων το 1778, όταν έφτασε εκεί ο Κάπτεν Κουκ και εντυπωσιαστηκε από τη γευση και τις θρεπτικές του ουσίες. Η κελλιε΄ρεγιά του είναι όπως της πατάτας, και ωριμάζει μεσα στο χώμα περίπου 14 μηνες.

Περιέχει ζάχαρη, 3%, πολύ άμυλο και ασβέστιο. Είναι εύπεπτο και εξαιρετικά νόστιμο. Καλλιεργείται πολύ στην Κύπρο, και απ' ότι μαθαίνω υπάρχει και στην Ικαρία. Πουθενά αλλού στην Ελλάδα. Το φέρνουν κάποια σουερμάρκετ, αλλά δεν είναι όσο φρέσκα πρέπει, και τα πουλάνε πανάκριβα. Βρειτε κάποιον γνωστό αό την  Κύπρο και πείτε του να σας φέρει 2-3 κομμάτια.

Συνεχίσουμε με Αλκίνοο και Όνειρο Ήτανε. Μια μαγική βραδυά στο Κούρειο, λίγο έξω από τη Λεμεσό.
 

Τι ωραία! Ιούλιος του 2012. Μια δροσιά μεσα στον αφόρητο καύσωνα της Κύπρου...

Λοιπόν, η συνταγή.

Τσιγαρίζεις σε βαθειά κατσαρόλα λίγο ψιλοκομμένο κρεμμύδι, και ροδίζεις τμηματικά το χοιρινό, που το έχεις κόψει σε κυβάκια περίπου 3Χ3 εκατοστα - δεν λέω 4Χ4 και μας τα φορολογίσει κι αυτά ο Στουρνάρας! Επειτα, βάζει όλα τα κομμάτια στη κατσαρόλα μαζί με 4 φρεσκοτριμένες ώριμες ντομάτες, 1 κ.σουπας ντοματοπελτε (Κύκνος & Ομοσπονδίας οι καλύτεροι), φρεσκοκομμένο σέλινο (όχι τα μακρουλά μπαστούνια, αλλά εκείνο που μοιάζει με μαιντανό), αλάτι, πιπέρι, λίγο λεμόνι, νερό βραστό ίσα-ίσα να καλύπτει το κρέας και ψηνω σε σιγανή φωτιά περίπου 1 ώρα. Επειτα, προσθέτω τα κομμάτια από Κολοκάσι και συνεχίζω το ψησιμο σε σιγανή φωτιά για όσο χρεειαστεί ώσπου να μαλακώσει το κρέας.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Αν στο μεταξύ, που ειναι πολύ πιθανό, ψηθεί το Κολοκάσι, μην το αφησετε να λιώσει! ΒΓάλτε το προσεκτικά, με ένα ξυλινο κουτάλι από την κατσαρόλα, όταν είναι σχεδόν al dente, φυλαξτε το σε μπολ στον φουρνο και, όταν ψηθεί το κρεας στη κατσαρόλα, προσθέστε το εκεί ξανά για να πάρει το τελικό του ψησιμο, έχοντας ταυτόχρονα προσθέσει και χυμό από 21 λεμόνι - του πάει πολύ.

Σερβίρεται με πλιγούρι, το οποίο έχετε βράσει σε σπιτικό (όχι αγοραστό!) ζωμό κότας με ψιλοκομμένο φιδέ, και συνοδεύεται με καλό αιγοπρόβειο γιαούρτι, σαλάτα με μαρούλι, κόλιανδρο, φρέσκο κρεμμύδι, ελαιόλαδο και ξύδι, ελιές πράσινες τσακιστές, ραπανάκια, και κρασί κόκκινο, εδω συστήνω ένα καλό Αγιωργείτικο.

Ειναι 3.20. Το κρέας σιγοψήνεται στη κατσαρόλα, ήδη 2 ώρες τώρα. Και ακόμα δεν έχω καλεσμένους!

Διάλειμμα, για Χρήστο Θηβαίο!

"Δεν είμαι άλλος". Μουσική Θάνος Μικρούτσικος. Στίχοι (εκπληκτικοί) Μάνος Ελευθερίου.
 

Στα ολίγιστα της επικαιρότητας, διαβάζω πως είναι οριστικό ότι ο Πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ ανακοινώνει σήμερα τον χωρισμό του Τζουλί Γκαγιέτ. Επιτέλους, μια ενδιαφέρουσα είδηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση!

Να το διασκεδάσουμε!...
 

Σαν αέρας ήρθε κι έφυγε από τη ζωή μας κι αυτός ο άνθρωπος. Πόσοι τέτοιοι! Γιατί; Δεν ξέρω. Κι εδω, με λίγο Αγιωργείτικο παραπάνω, δεν βοηθάνε καθόλου τα κείμενα των φωτισμένων πατέρων ή τα απλά λόγια του καλού μου Πνευματικού.

Ας κλείσουμε εδώ, μ' ένα αγαπημένο τραγούδοι των Smiths. Υπάρχει ένα Φως που δεν Σβήνει Ποτέ.

Τελικά, μαγείρεψα πολλού, αλλά θα βγω. Γεια σας.