ΜΙΚΡΕΣ ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Η νύχτα παρέδωσε κιόλας το πνεύμα της στο Σάββατο, και περιμένει το ξημέρωμα σε λίγες ώρες. Κάνει απόλυτη ησυχία έξω, όλα μοιάζουν να έχουν λιγοστέψει. Η μουσική ακούγεται, όμως, καθαρότερα. Στο χαμηλό, και η φωνή της Κρίσι Χάϊντ σα νάναι στ' αυτί μου δίπλα.
Ο Άγγελος του Πρωινού, Angel of the Morning, είναι από τα ομορφότερα τραγούδια που έγραψε. Και σήμερα, που έχει και η ίδια τα 62α γεννέθλιά της, το αφιερώνω σε όλους και όλες που ακούνε χαμηλά τη μουσική τους.

 

Διαβάζω ακόμα ατέλειωτα κατεβατά για την παλιά και τη νέα δημόσια ραδιοτηλεόραση. Τα κείμενα και από τις δύο πλευρές μοιάζουν απελπιστικά. Οι υπερασπιστές της παλιάς, επικρίνοντας την νέα, απέκτησαν ξαφνικά μια πολύ "επιθετική ευαισθησία" για την τήρηση άμεμπτων διαδικασιών στις καινούργιες προσλήψεις. Συμφωνω με την ανάγκη διαφάνειας, αλλά δεν μπορώ να ακούω για αυτήν από ανθρώπους τους οποίους γνωρίζω, και οι οποίοι μπήκαν και ρίζωσαν στην παλιά ΕΡΤ μόνο επειδή είχαν βίσμα γερό στο κόμμα. Όσο για τους καινούργιους, νομίζω πως το καλύτερο που έχουν να κάνουν - και μιλώ εδώ, τώρα, για όσους έχουν αναλάβει να "τρέξουν" το μαγαζί - είναι να μη μιλάνε καθόλου και να στρωθούν στη δουλειά με σοβαρότητα, χωρίς ίντριγκες, και εμπιστευόμενοι τελικά, και επιτέλους, τους καλύτερους σε κάθε τομέα.

 

Υπέροχη ερμηνεία, ενός τραγουδιού που δεν σβήνει ποτέ, από δύο σπουδαίους ερμηνευτές, τον Μάριο Φραγκούλη και την Λάρα Φαμπιάν. Το "Χατζιδάκις" δεν χρειάζεται καν να το πούμε. "Ακούγεται" από την πρώτη κιόλας νότα...

Επειδή πιστεύω απόλυτα αυτό που λένε οι Πατέρες, ότι η θρησκεία δεν είναι επιστήμη αλλά βίωμα, γι' αυτό και συμφωνώ ότι η υποχρεωτική διδασκαλία της είναι αχρείαστη, και μάλιστα αποφέρει αντιδράσεις που δηλητηριάζουν, παραπλανούν και προσβάλουν από εκείνους που δεν αισθάνονται το νόημά της.

Η καλύτερη διδασκαλία της θρησκείας μας είναι ο τρόπος ζωής του ανθρώπου που πιστεύει στον Χριστό. Αυτός ο άνθρωπος ειναι ο φάρος για όσους το επιθυμούν να εντρυφήσουν περισσότερο στην διδασκαλία της. Ιδίως για τα παιδιά του, τα οποία θα αισθανθούν και θα ζητήσουν μόνα τους, κάποια στιγμή, να ενισχύσουν τη ζωή τους και με γνώσεις που θα τους φέρουν κοντύτερα στον Χριστό, δηλαδή στο να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.

Όλη αυτή η συζήτηση, λοιπόν, περί κατάργησης η μη των θρησκευτικών στα σχολεία, μου φαίνεται άνευ σημασίας και εκ του πονηρού - άλλωστε, ήδη, δια νόμου, το μάθημα είναι προαιρετικό.

Το μάθημα εκείνου που πιστεύει, είναι βιωματικό μάθηαμ. Είναι εμπειρία. Και αυτό δεν μπορεί να του το θέσει υπό την κηδεμονία του ή τον έλεγχό του κανείς - ούτε πολιτικός, ούτε δημοσιογραφος, ούτε κανένας. Όσοι δε, αισθάνονται ότι η θρησκεία απειλεί τους ίδιους και τα παιδιά τους, ας απομακρυνθούν από αυτήν όσο πιο πολύ γίνεται. Η απόλυτη ελευθερία του ανθρώπου να πιστευει ή να μην πιστεύει, είναι αρχή της Χριστιανικής θρησκείας.
 

Μικρές, νυχτερινές ιστορίες τέλος. τα ξαναλέμε αύριο. Καλό ξημέρωμα.