...ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΛΩΤΣΙΑ, ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ Τ" ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ!

ΚΟΙΤΑΩ ξανά και ξανά τη φωτογραφία αυτή του Δημήτρη Μεσσήνη, του Agence France-Press (AFP), που τραβήχτηκε την περασμένη Δευτέρα στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, κοντά στο μετρό της Ακρόπολης, που δείχνει μια καλοθρεμμένη (αλλά όχι καλοαναθρεμμένη) Ελληνίδα να δίνει κλωτσιά σ' ένα 5χρονο κορίτσι το οποίο έπαιζε ακορντεόν ώστε να μαζέψει πέντε δεκάρες από τους περαστικούς.

Ο ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ δεν αρκέστηκε στη φωτογράφηση, αλλά επέπληξε την γυναίκα που, όπως βλέπετε, διέκοψε μάλλον την ανάγνωση ενός ανάλαφρου περιοδικού (με το χέρι έχει κρατήσει, μάλιστα, και τη σελίδα, μη της φύγει…), ώστε να μαλώσει την μικρή τσιγγάνα διότι της χαλούσε φαίνεται την ... υψηλή αισθητική της, ή της έδιωχνε την πελατεία στο παρακείμενο κατάστημά της.

Γύρω από την μικρή είχαν μαζευτεί ξένοι τουρίστες, μερικοί εκ των οποίων άρχισαν να ψάχνονται για το πόσα λεφτά να της δώσουν. Μπορεί και αυτό να μην άρεσε στην kick-boxer κυρία, η οποία προφανώς (και ευτυχώς) δεν έχει πελάτες, τέτοια που είναι!

ΟΙ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ σοκαρίστηκαν. Πως γίνεται - θα σκέφτηκαν - σε μια χώρα που έχει γονατίσει από την κρίση, αντί ο ένας να βοηθά τον άλλον, του δίνει μια κλωτσιά για να πάει παρακάτω; Ακόμα και σε ένα μικρό παιδί; Η φωτογραφία, μέσω του AFP., αναδημοσιεύτηκε σε ΜΜΕ όλου του κόσμου. Και τα δικαιολογημένα, κακά σχόλια που θα ακούστηκαν και πάλι για την χώρα μας και για εμάς τους ίδιους, με πληγώνουν διπλά.

ΙΔΙΩΣ καθώς σκέφτομαι ότι αυτή η κρίση, θα μπορούσε να ήταν για μας η ευκαιρία να δείξουμε ένα διαφορετικό πρόσωπο. Και αυτό το πρόσωπο, να άλλαζε την εικόνα που έχουν για μας έξω, αλλά και να ανέβαζε το ηθικό όλων μας. Να έκανε τη ζωή μας καλύτερη - κάτι που, όσο παραμένουμε "έτσι", δεν μπορεί να το «πετύχει» κανένας υψηλός μισθός, καμία γενναία αύξηση, καμία
γερή αρπαχτή. Όσο δεν αλλάζουμε εμείς, δεν αλλάζει και ο ίδιος μας ο τόπος.

ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ μια φωτογραφία που η κυρία που βλέπουμε εδώ, θα άφηνε το μαγαζί (και το περιοδικό της), για να γονατίσει δίπλα στο παιδί, να της δώσει δυο δεκάρες, να τη σφίξει στην αγκαλιά της, στοργή και παρηγοριά να της προσφέρει, όχι βία και απόρριψη.

ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ η απάντηση στη στυγερή δολοφονία, την Τρίτη τα μεσάνυχτα στην Αμφιάλη, ενός νέου ανθρώπου 34 ετών από τον Χρυσαυγίτη, να μην ήταν η απεχθής αντιπαράθεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στα μίντια, ούτε και ο εμετός φανατισμένων "οπαδών" της μιας και της άλλης πλευράς στο Διαδίκτυο, αλλά μια τεράστια, ειρηνική, ακομμάτιστη, βουβή διαδήλωση εκατομμυρίων απλών ανθρώπων σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας.

Η ΣΙΩΠΗ, και ένα αναμμένο κερί.

Η ΜΟΝΗ απάντηση που μπορεί να δώσει κάποιος στον φασισμό, και να πονέσει. Ο Γκάντι νίκησε μια ολόκληρη αυτοκρατορία χωρίς να ενθαρρύνει τους συμπολίτες τους να ρίξουν έστω και μια τουφεκιά. Οι Αγγλοι απικιοκράτες έφυγαν περπατώντας από την Ινδία, ασχέτως αν άφησαν πίσω τους συντρίμμια και διχόνοια, που άλλωστε το συνηθίζουν…

ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ την εικόνα μιας χώρας που, ενωμένοι οι πολίτες της αντιμετωπίζουν μαζί τα δύσκολα. Να προσπαθούν όλοι μαζί, μέχρι να περάσει η φουρτούνα,  συνεννόηση και κατανόηση, όχι με τετελεσμένα και αντιπαραθέσεις, να προσφέρουν και να παράξουν εργασία.

ΕΧΟΥΜΕ ανάγκη από τη μελωδία του ακορντεόν. Όχι από την σιγή του, που προκαλείται από την κλωτσιά μιας κυρίας στα πόδια ενός μικρού παιδιού...