ΤΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΑ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΙΣΩ. (Σκοτιστήκαμε για τη τηλεόραση)...

Από την ημέρα που έκλεισε η παλιά ΕΡΤ, ο περισσότερος κόσμος, και είμαι σίγουρος γι' αυτό, δεν έκλαψε καθόλου για την τηλεόραση (άντε να του λείπουν μια-δυο εκπομπές, το πολύ), αλλά σίγουρα έχυσε μαύρο δάκρυ για το ραδιόφωνο, και μάλιστα για 3, κυρίως, από τους σταθμούς της: Το Τρίτο Πρόγραμμα, το Δεύτερο, και το Κόσμος. Η ΝΕΤ, κυρίως, και η ΕΡΑ ΣΠΟΡ των τελευταίων χρόνων, δεν είχαν τίποτα για τα οποία να τα θυμάται κάποιος σήμερα, πόσο μάλλον σε λίγα η πολλά χρόνια.

Το νέο πείραμα με την ΔΤ, ρίχνει το βάρος του, και μάλιστα με πολύ πρόχειρο και άγαρμπο τρόπο, στην τηλεοπτική ενημέρωση, που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ποτέ το ισχυρό χαρτί της παλιάς ΕΡΤ, και σε λίγους σήμερα τηλεθεατές λείπει. Εαν κάτι, δηλαδή, πρέπει να αλλάξει ριζικά στο καινούργιο μαγαζί, αυτό είναι το ενημερωτικό του κομμάτι. Κι όταν λέμε "ριζικά", εννοούμε ακριβώς αυτό. Δεν κρατάς σχεδόν τίποτα από το παλιό καθεστώς. Το πετάς όλο!

Ο κόσμος θέλει αντικειμενική, μη διαπλεκόμενη ενημέρωση, από επαγγελματίες που ξέρουν άριστα τη δουλειά τους, και που να έχουν επιλεγεί με σοβρά κριτήρα, και όχι με μόρια!

Αντίθετα, εάν από κάτι μπορείς να κρατήσεις πολλά, και επάνω σε αυτό να κτίσεις, πετώντας όλες τις αμαρτίες του συστήματος της παλιάς ΕΡΤ (που υπήρχαν και στα ραδόφωνα), αυτό είναι από τους 3 σταθμούς που ανέφερα πρίν.

Κάθε ένα από αυτά είχε τους αφοσιωμένους τους ακροατές. Και από εμπειρία προσωπική, λέω ότι η λέξη "αφοσιωμένοι" δεν σημαίνει ότι ήταν πάντα ευχαριστημένοι, και ότι σε άκουγαν απαθείς. Ήταν ακροατές απαιτητικοί. Σχολαστικοί. Και πολλές φορές ξεπερνούσαν τα όρια της καλόπιστης κριτικής. Αλλά όλοι, μα όλοι, επέλεξαν να ακούνε Τρίτο, Δευτερο και Κόσμο, επειδή αισθάνονταν ότι είχαν την ποιότητα και την "κατεύθυνση" που δεν είχε κανένας άλλος, ιδιωτικός μουσικός ραδιοσταθμός στην Ελλάδα.

Με όσο κόσμο έχω μιλήσει αυτούς τους μήνες, σε κανέναν δεν έχει λείψει η παλιά τηλεοπτική ΕΡΤ, αλλά σε όλους έχουν λείψει τα ραδιόφωνά της, ιδίως τα 3 που αναφέρω εδώ. "Δεν έχουμε τίποτα που να μπορούμε να ακούσουμε πια σήμερα. Εχουμε κλείσει τα ραδιόφωνά μας και ακούμε CD", λένε οι περισσότεροι.

Και θεωρώ μέγιστο λάθος εκείνων που αποφάσισαν το κλείσιμο και που ανέλαβαν κατόπιν (χωρίς πρόγραμμα, χωρίς οργάνωση, χωρίς προετοιμασία, χωρίς γνώση), να φτιάξουν "το καινούργιο μαγαζί", ότι δεν ενεργοποίησαν από την πρώτη κιόλας μέρα τους τρείς αυτούς σταθμούς. Μια κίνηση, που θά έστελνε κατ' αρχας το μήνυμα ότι "θα κρατήσουμε και θα βελτιώσουμε ό,τι ήταν καλό", και κατ' επέκταση θα "μαλάκωνε" το απαράδεκτο μαύρο που πλημμύρισε τις οθόνες και τους δέκτες μας. 

Μέχρι να προκύψει το καινούργιο σχήμα και να γίνουν οι νέες, απαραίτητες αλλαγές και σε αυτά, τα "καλά ραδιόφωνα", θα μπορούσαν κάλλιστα να αναμεταδίδονται παλαιότερες προηχογραφημένες εκπομπές, μερικές από τις οποίες έχουν αφήσει ιστορία, και κανέναν δεν θα πείραζε εάν τις άκουγαν ξανά.

Στο τελευταίο μου πέρασμα από το Δεύτερο, όπου οι δημοσιογράφοι "συνάδελφοί" μου στέρησαν πολλές ώρες εκπομπών επειδή δεν τους άρεσαν οι απόψεις μου (τόση ... δημοκρατία υπήρχε εκεί μέσα), είχα την ευτυχία να "ζήσω" υπέροχες ραδιοφωνικες στιγμές σε μερικές από τις εκπομπές του. Τα ένθετα "Ελεύθερο Βήμα" του Ζαχαρία Σώκου, και οι εκπομπές του Κώστα Φασουλά και του Γιώργου Φλωράκη ήταν για μένα ό,τι πρέπει να είναι το καλό και προσιτό σε όλο τον κόσμο ραδιόφωνο. Προσθέτω σε αυτές, ενδεικτικά, και τις εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη, του Γιώργου Παπαστεφάνου, της Γιώτας Κολτσέτα στο Κόσμος, και τις περισσότερες στο Τρίτο, και ... ιδού, ...., έτοιμη μια μαγιά σπουδαία, με την οποία θα μπορούσε κάποιος να πλάσει ένα υπέροχο καινούργιο προιόν.

Από την άλλη, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω εκείνους που νοσταλγούν τις "παλιές καλές ειδήσεις" της ΕΡΤ, συγκρίνοντάς τες με τις καινούργιες, της ΔΤ, που ασφαλώς ΔΕΝ είναι ειδήσεις. Ούτε και παλιά ήταν όμως. Ουδέποτε ήταν. Εκτός εάν κάποιος θεωρεί ότι καλό δελτίο είναι εκείνο στο οποίο μεαδίδουμε κάθε Δελτίο Τυπου, κάθε κόμματος, με βαρύτητα συνήθως στο κυβερνών, και προσλακούμε στις ενημερωτικές μας εκπομπές εκπροσώπους όλων.

Δε ειναι αυτό ενημέρωση. Οπως δεν είναι επίσης, και αναφέρομαι εδώ και στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ, να κάνεις εκπομπή 1 και 2 ωρών, μόνο με τηλεφωνικές συνεντεύξεις διαφόρων πολιτικών ή άλλων ειδικών, και στα γεμίσματα να βάζεις μουσικες γέφυρες. Αυτό, στη γλώσσα της σοβαρής δημοσιογραφίας, λέγεται  "προχειρότητα", και εάν θέλουμε να το χοντρύνουμε θα το πούμε και "αρπαχτή".

Εν κατακλείδει, φωνάζω και εγω από εδω, αυτό που ακούω να φωνάζει όλος ο κόσμος έξω. "Τα μουσικά ραδιόφωνά μας θέλουμε. Σκοτιστήκαμε για την τηλεόραση". Και, εάν θα συμπλήρωνα σ΄αυτό και μια-δυό εξαιρέσεις, αυτές θα ήταν μόνο τα τελευταία καλά ξένα τηλεοπτικά σίριαλ, και αρκετές εκπομπές από την ΕΡΤ3. Τίποτ' άλλο!