Του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΙΓΝΟΥ*
"Μα αυτός τρέχει γρηγορότερα, έχει το πλεονέκτημα των ειδικά σχεδιασμένων πελμάτων, κάνει λιγώτερη καύση οξυγόνου"
Όλα αυτά και άλλα πολλά ακούστηκαν όταν η ομοσπονδία της Νοτίου Αφρικής ανακοίνωσε πώς ο ακρωτηριασμένος αθλητής Oscar Pistorius θα συμμετάσχει στην σκυταλοδρομία των ανδρών στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου.
O Pistorius είναι σίγουρα ένα ξεχωριστός άνθρωπος. Το άστρο του τον έιχε σημαδέψει απο νωρίς. Μην βιαστείτε όμως να χύσετε δάκρια συγκίνησης. Ακόμα μιλάμε για τα χρόνια εκέινα που τα δάκρυα έιναι πικρά και κουβαλάνε πολύ πόνο. Είναι τα δάκρυα πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων με αναπηρία, ανθρώπων που είδαν να χάνουν ό,τι συνήθως έχουμε δεδομένο την ελεύθερη και χωρίς πόνο κίνηση.
Ειλικρινά δεν ξέρω πόσο δικαιωμένοι νοιώθουν αυτοί βλέποντας τον Pistorius να συμμετέχει και να απειλεί αρτιμελείς αθλητές. Η χαρά της προβολής και της ταύτισης (χρησιμοποιώ επίτιδες του ψυχαναλυτικούς όρους) έχουν περιορισμένο χρονικό ορίζοντα. Μετά σε περιμένει η δική σου καθημερινότητα, οι δικές σου δυσκολίες. Σίγουρα κάποια ανάπηρα παιδιά ή έφηβοι μπορεί να παρακινηθούν και να διεκδικήσουν τη συμμετοχή, σίγουρα κάποιοι γονείς να δούνε μπροστά τους ένα εν δυνάμει και να αποσύρουν απο το παιδί τους το βλέμα του οίκτου και της λύπησης.
Ο Pistorius γεννήθηκε χωρίς περόνη, το μικρό επίμηκες οστό πίσω απο την κνήμη. Αυτό σε συνδυασμό κι άλλα προβλήματα δυσπλασίας οδήγησε τους γιατρους να τον ακρωτηριάσουν στο τμήμα μεταξύ γονάτων και αστραγάλων έτσι ώστε να μπορεί να περπατήσει με προσθετικά πόδια. Ετσι και έγινε και ήδη 18 μηνών ο Pistorius περπατούσε. Στο σχολείο έπαιζε rugby , ware polo και έκανε κολύμβηση.
Τίποτε απο αυτά δεν χαρίστηκε. Όλα κερδήθηκαν.
Το δίλημμα του Pistorius είναι το ίδιο με αυτό πάρα πολλών ανθρώπων που όταν χάσουν κάτι, βρίσκονται αντιμέτωποι με δύο στάσεις ζωής. Είτε αποδέχονται την απώλεια πέφτοντας σε μια μοιρολατρική στάση είτε το παλέυουν προσπαθώντας να φτάσουν όσο πιο μακριά μπορούν. Οι γονείς του Pistorius μα πάνω απ όλα ο ίδιος απάντησαν το δίλημμα επιλέγοντας την δεύτερη επιλογή.
Πιστέψτε με, είναι πολύ εύκολο να πέσεις στην παγίδα της πρώτης.
Το δικό μας δίλημμα, με τον Pistorius να φέρνει χρόνους καλύτερους απο πολλούς αρτιμελείς αθλητές, είναι αν θέλουμε να δεχτούμε ότι οι δύο κόσμοι, αυτός των αναπήρων κι αυτών των μη, μπορούν να ανακατευτούν. Οι δύο κόσμοι που για τον ένα, το ρεκόρ είναι το μέτρο πάντων, και για τον άλλο η συμμετοχή και η υπέρβαση των ορίων που θέτει η αναπηρία.
Ξαφνικά ξεφυτρώνει κάποιος ανάπηρος που με τη βοήθεια της τεχνολογίας (J-shaped, carbon fiber Flex-Foot Cheetahs) ξεπερνάει το "φυσιολογικό". Το φυσιολογικό που στηρίζεται στη χημεία και σε μια πρόθεση μετατροπής των αθλητών σε υπερανθρώπους.
Η δυσκολία που αντιμετωπίζει το παγκόσμιοαθλητικό σύστημα είναι πως δεν μπορεί να στείλει το Pistorius πίσω εκεί που ανήκει , στο κόσμο των Παραολυμπιακών.
Εβλεπα τα εξώφυλλα με τις φωτογραφίες του Pistorius. Ψηλός, αρενωπός, με τον αέρα του νικητή, αν ήμουνα γυναίκα μάλλον θα τον ερωτευόμουνα.
Ο Pistorius μας προκαλεί να σκεφτούμε ξανά τα στεγανά. Πίσω απο τα ωραία και ευγενικά λόγια των Παραολυμπιακών υπάρχει πολύ υποκρισία. Πίσω απο το δάκρυ του ευάισθητου θεατή, υπάρχει αρκετός τρόμος και ένα ξώρκι: "Παναγία μου να μην μου τύχαινε εμένα".
Ο κόσμος αυτός είναι εδώ, όχι εκεί. Είναι πλάϊ μας. Είναι η μητέρα μας που δεν μπορέι να ανέβει σκάλες, ή την απότομη ράμπα ενός κακού μηχανικού. Είναι ο αδελφός μας που έχει μερική αναπηρία στο ένα πόδι. Είναι ο φίλος μας που έχει μυοπάθεια. Είναι όλοι αυτοί που παλέυουν να διεκδικήσουν καθημερινά το αυτονόητο. Είναι όλοι αυτοί που αποθαρρύνονται γιατι δεν αντέχουν άλλη μια φορα την απόρριψη ή την αδιαφορία.
Μακάρι ο Pistorius να γίνει η περόνη που τραβώντας την απασφαλίζουμε τα κοιμισμένα ανακλαστικά ενός ολόκληρου κόσμου. Οχι για μια καταστροφική έκρηξη χειροβομβίδας, αλλά την απελευθέρωση ενός δυναμικού που μπορεί να αλλάξει τη ζωή εκατομμύριων ανθρώπων γκρεμίζοντας τα στεγανά που κουβαλάμε.
ΥΓ Η φωτό με την ανάπηρη Χρυσαυγίτισσα που καθόταν σταυροπόδι και τα σχόλια που κυκλοφόρησαν ότι ήταν στημένη, αφού οι ανάπηροι τάχα δεν μπορούν να κάτσουν σταυροπόδι, δείχνει την άγνοια που έχουμε στο κεφάλι μας όλοι . Ακόμα και οι προοδευτικοί αντιφασίστες.
(*) Ο Γιωργος Λιγνός αρθρογραφεί ως "Μαικήνας" στα blogs του ΤΑR (www.tar.gr) και του www.capital.gr.
No comments:
Post a Comment