Του
Γιώργου Λιγνού*
Στεκόταν εκεί, μονάχο στη μέση του πουθενά, όμορφο, ασπρισμένο, στολισμένο με 2 πλαστικά στεφάνια, που ωστόσο αρκούσαν χάρις το κόκκινο χρώμα τους να δόσουν την επισημότητα και το νόημα που έχανε απο την ακατανόητη σε κάθε βιαστικό οδηγό εκτός τόπου θεση του.
Ήταν ένα ακόμα προσκυνητάρι, από τα χιλιάδες που στολίζουν τις διασταυρώσεις και τα σημεία παγίδες του επαρχιακού οδικού δικτύου κρατώντας ζωντανή, ποιός ξέρει, τη μνήμη του αγαπημένου που χάθηκε σε εκείνο το σημείο.
Η θέση του φάνταζε παράλογη, αφού ήταν πιο πέρα απο το δρόμο που οδηγούσα. Κι όπως έχουμε συνηθίσει τα “στολίδια” αυτά να βρίσκονται στην άκρη του δρόμου δεξιά ή αριστερά, ο νους μου δεν πήγε στην θλιβερή αιτία που το έστησε εκεί, παρά στην εκτός κανονικής πορείας θέση του.
Η εξήγηση ήταν όμως απλή αφού η χάραξη του νέου δρόμου, που καταργούσε τις περιττές στροφές, έστελνε το προσκυνητάρι μας εκτός τόπου. Στο πλάϊ του εγκαταλελειμμένου δρόμου.
Ο χρόνος όμως δεν παύει, όσο υπάρχει μνήμη.
Το ταπεινό προσκυνητάρι, κατάλοιπο και σύμβολο μιας αρχέγονης αισθητικής και παράδοσης πένθους λειτουργούσε ακόμα. Όσο η μάνα , η αδελφή , ή η γυναίκα θα πηγαίνει για να ανάψει το καντήλι, να αλλάξει τα πλαστικά λουλούδια εστω, και να κάψει λίγο λιβάνι στο θυμιατήρι.
Η μνήμη βλέπετε έχει το δικό της χρόνο και το δικό της τόπο.
Αλλοίμονο αν μπορούσε να την εξαφανίσει μια υπερσύγχρονη λεωφόρος.
Ευτυχώς δηλαδή.
(*) Από τους ... τροφοδότες του ιστολογίου αυτού, ο Γιώργος Λιγνός γράφει τακτικά ως Μαικήνας, στο blog "Εν Χορδαίς και Οργάνοις" του www.capital.gr, καθώς και στα blogs του μουσικού ιστότοπου www.tar.gr.
No comments:
Post a Comment