"Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα τεράστιο άλμα για την ανθρωπότητα;"
Η ΠΕΡΙΦΗΜΗ φράση του Νηλ Άρμστρονγκ, του πρώτου ανθρώπου που πάτησε στο Φεγγάρι στις 20 Ιουλίου του 1969, συνοδεύει από χθες όλα τα αφιερώματα, σε κάθε έντυπη και ηλεκτρονική γωνιά της Γης, για τον θάνατό του. Το ερωτηματικό που συνοδεύει σήμερα, στη στήλη ετούτη, τα ιστορικά λόγιά του, δεν είναι ασφαλώς από έλλειψη σεβασμού προς τον Αμερικανό αστροναύτη. Αντίθετα, ο Άρμστρονγκ ενσάρκωσε για πολλούς από εμάς τα πιο αθώα και όμορφα παιδικά όνειρα, εκείνη την εποχή. Όποιος μεγάλος μας ρωτούσε, θυμάμαι, «τι θες να γίνεις παιδί μου άμα μεγαλώσεις;», όλα τα παιδιά, δίχως εξαίρεση, αγόρια και κορίτσια, απαντούσαμε με ένα στόμα: «Aστροναύτης».
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ το έβαλα, γιατί άλλαξαν πολλά από τότε. Κυρίως οι βεβαιότητές μας. Πρώτ’ απ’ όλα στη ψυχή μας. Που γεύτηκε και πίκρες. Στους ώμους μας, που σήκωσαν βάρη. Και στη καρδιά μας, χώρεσε όχι λίγες απογοητεύσεις. Το «τεράστιο βήμα για την ανθρωπότητα», έγινε τότε. Πράγματι. Αλλά δεν ολοκληρώθηκε. Όχι γιατί δεν κατακτήσαμε το Φεγγάρι. Αλλά γιατί δεν απελευθερώσαμε τη Γη, ώστε να είμαστε έτοιμοι και άξιοι μιας τέτοιας πλανητικής τιμής. Περιμέναμε τόσα χρόνια να δούμε το «δεύτερο βήμα», και το πιο μεγάλο ακόμα άλμα της ανθρωπότητας, αλλά δεν έγινε.
ΕΚΤΟΣ ΑΥΤΟΥ, όμως, και κρίνοντας εκ των υστέρων, φοβούμαι πως ο Άρμστρονγκ (υπερωτώντας ανιδιοτελώς, αλλά και σθεναρά το … ιδανικό «να κατακτήσουμε και το φεγγάρι»), εμάς, που δεν μας ένοιαζαν τα πολιτικά παιχνίδια μεταξύ των δύο, τότε, υπερδυνάμεων, μας στραπατσάρισε τελικά το δικαίωμα στο παραμύθι. Όταν είδαμε την πατημασιά του στην επιφάνεια της Σελήνης, η επιβεβαίωση του εφικτού εξαφάνισε από μέσα μας την υπέροχη αμφιβολία του ανέφικτου.
ΑΝ ΚΑΠΟΙΑ ανακάλυψη μπορεί να αντιτάξει κάποιος, με περισσότερη πειστικότητα απέναντι σ’ εκείνες τις μεγάλες αστρονομικές αποστολές, είναι εκείνη του Διαδικτύου. Ήταν ανάγκη να πεταχτούν τόσα δισεκατομμύρια, τη στιγμή που, «εδώ στον κόσμο», τόσα παιδιά παθαίνουν ακόμα από αρρώστιες οι οποίες προκαλούνται από τη στέρηση στοιχειωδών αναγκών.
ΚΟΝΤΟΛΟΓΗΣ: προσγειωθήκαμε σε μια πραγματικότητα που, κατά βάθος, δεν τη θέλαμε. Την προτιμούσαμε φαντασίωση. Μυθιστόρημα. Ζωγραφιά. Άλογο, με φτερά. Ψάρι, με χαίτη και ουρά. Πουλιά καλπάζοντα. Έρημος με λουλούδια. Ηφαίστεια να πλημμυρίζουν μουσική. Με τα δικές μας νότες, δικά μας λόγια και χρώματα. Με τις ελπίδες και τις προσδοκίες που γεννά η ομορφιά που αισθάνεται ο καθένας ότι κρύβεται και υπάρχει μέσα του. Τελικά, εγώ τον μίσησα τον Άρμστρονγκ!...
PERSONA GRATA
Γάλλος συγγραφέας Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, (1900-1944), που, με τον «Μικρό Πρίγκηπά» του, μας έδωσε μια διέξοδο από το «τεράστιο άλμα» το οποίο, ως άνθρωποι, δεν καταφέραμε να κάνουμε. Το παραμύθι, αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά ότι περιέχει περισσότερες αδιασάλευτες αλήθειες απ’ όσες μας προσφέρει, αστραπιαία, αποσπασματικά και επιλεκτικά, η λεγόμενη «καθημερινή πραγματικότητα». Θυμηθείτε τι έλεγε η αλεπού στον μικρό πρίγκηπα: «Ο άνθρωπος μπορεί να δει καθαρά μόνο με τη καρδιά του. Ό,τι είναι απαραίτητο στη ζωή, δεν είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού».
No comments:
Post a Comment