 |
| Φωτογραφια του Βαγγελη Διπλαρίδη, που απεικονίζει έναν άλλο λαχειοπώλη, σε κάποιο ορεινό χωριό της Ελλάδος, το ίδιο γλυκός και καρτερικός με τον κ. Γιάννη |
Δευτέρα 27 Αυγούστου, Αθήνα
Ο λαχειοπώλης «μου» στη Κηφισιά, ο κύριος Γιάννης, έλαμπε σήμερα από χαρά. Η μονή πατερίτσα με την οποία περπατά εδώ και 5 χρόνια που τον χτύπησε ένα αυτοκίνητο, έμοιαζε αχρείαστη καθώς μου εφάνη ότι επετούσε!
«Πάρε», μου είπε, «αυτό το Τρίδυμο στο εννιά, να κερδίσει σήμερα τριάμιση εκατομμύρια».
Πήρα μόνο τη μία σειρά, 10 ευρώ. Άς κερδίσω έστω το ένα-τρίτον του ποσού, σκέφτηκα.
«Εσύ, έχεις κερδίσει ποτέ στο λαχείο κύριε Γιάννη;», ρώτησα καθώς ετοιμαζόταν να μου δώσει τα ρέστα μου.
«Εγώ, παιδί μου, κέρδισα σήμερα τον πρώτο λαχνό», μου απάντησε ευθύς, και το πρόσωπό του, συνήθως ανέκφραστο και πάντα ταλαιπωρημένο, πήρε θαρρείς την όψη αγγέλου, τόσο που φωτίστηκε.
«Πως κι έτσι;», απόρησα, έχοντας μεγάλη αγωνία να μάθω.
«Ο πρώτος μου εγγονός, συνονόματός μου Γιάννης, παιδί του γιου μου Γιώργου, σήμερα που ανακοινώθηκαν οι βάσεις των Πανελληνίων, μπήκε από τους πρώτους στο Τμήμα Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Αθηνών», απάντησε, τονίζοντας πολύ καθαρά, προσεκτικά αλλά και δίχως στόμφο τον τίτλο της Σχολής.
«Υπάρχει καλύτερο λαχείο από αυτό;», συνέχισε, χωρίς προφανώς να περιμένει απάντηση.
Η χαρά του έγινε και δική μου χαρά. Συγκινήθηκα πολύ, και ένοιωσα τα μάτια μου να υγραίνονται. Γιατί τα επιτεύγματα των απλών ανθρώπων, ιδίως εκείνων που δεν έχουν όλες τις άλλες «ενισχύσεις» που έχουν οι υπόλοιποι, με συγκλονίζουν, και μου αναπτερώνουν το ηθικό.
«Αυτό», μου είπε ο σοφός κύριος Γιάννης, «είναι καλό όχι μόνο για το παιδί, αλλά και για τη χώρα μας, που έχει ανάγκη από καλά μυαλά».
Τα λόγια του σκίασαν τη χαρά μου. Διότι αυτό που τόσο καλά επισημαίνει ο απλός λαχειοπώλης της Κηφισιάς, το καταστρέφουν με τις πράξεις ή/και την απραξία τους εκείνοι που, από ένα αξίωμα πολιτικό, παίρνουν κάποια στιγμή στα χέρια τους (που δεν είναι πάντοτε καθαρά) τις τύχες όλων αυτών των παιδιών, και στο τέλος τις στραπατσάρουν.
Ο εγγονός του κυρίου Γιάννη, αποφοίτησε από δημόσιο σχολείο της Χαλκίδας. Δεν έκανε ποτέ στη μέχρι τώρα μαθητική ζωή ούτε μιας ώρας ιδιαίτερο μάθημα. (Σίγουρα δεν θα είναι αρεστό, και θα χαλάει και τη «πιάτσα» στο κύκλωμα εκείνων που θησαυρίζουν, αφορολόγητα, από τα ιδιαίτερα).
Γονείς που αγαπούν το διάβασμα. Που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με χαμηλούς τόνους, χωρίς έπαρση, με αρχές οικογενειακές. Κάποιοι δάσκαλοι που ξεχώρισαν από τους πολλούς, και μετέδωσαν αγάπη και γνώση. Και, τέλος, ο ίδιος ο Γιάννης, που αισθάνθηκε από μικρός τη γοητεία της μάθησης. Αυτά είναι τα απλά συστατικά της επιτυχίας του.
Προκομμένα παιδιά, που σε κάνουν χαρούμενο και υπερήφανο. Σε κάνουν να πετάς. Όπως τον λαχειοπώλη κύριο Γιάννη με την μονή πατερίτσα του.
