Όλα τριγύρω αλλάζουν...

Η διόρθωση. Έστω και υπό την πίεση των δανειστών, ο Αλέξης Τσίπρας αναγκάστηκε να πάρει μια σωστή απόφαση. Αποδέχτηκε να νομοθετηθεί ρύθμιση βάση της οποίας για να προκηρυχθεί απεργία απαιτείται να ψηφίσει υπέρ αυτής το 50% + ένας των παρισταμένων μελών σε Γενική Συνέλευση των εργαζομένων. Αυτό δεν αρέσει στα συνδικάτα, που μια ζωή συνήθισαν, κρύβονταν πίσω από ισχνές πλειοψηφικές αποφάσεις των εκπροσώπων και μελών τους (όχι αναγκαστικά όλων των εργαζομένων), ήλεγχαν σχεδόν κάθε απεργία και τρομοκρατούσαν ανοικτά εκείνους που είχαν διαφορετική άποψη, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα περάσει το δικό τους. Αυτές οι τυπικά δημοκρατικές διαδικασίες, στην ουσία όμως βαθύτατα αντιδημοκρατικές, παρέλυσαν την χώρα πολλά χρόνια τώρα. Κι ο Τσίπρας, πρώτος και καλύτερος, έκανε αλόγιστη χρήση αυτής της στρέβλωσης που τώρα έρχεται, επειδή δεν μπορεί και να κάνει αλλιώς, να διορθώσει – ευτυχώς.

Εξ αριστερών. Τώρα, του την βγαίνει πραγματικά από αριστερά, ο γγ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, ο οποίος δηλώνει ότι η κυβέρνηση κάνει την βρώμικη δουλειά» του κεφαλαίου και συμπεριφέρεται σαν τον κλέφτη, που όταν τον πιάνουν στα πράσα, αφήνει κάτω τα κλοπιμαία για να επανέλθει». Την κατηγορεί ότι αποδέχτηκε αυτήν την τροπολογία «γιατί έτσι υποσχέθηκε στα κοράκια - εταίρους της», και θεωρεί πως ουσιαστικά ανοίγει το δρόμο για την απαγόρευση του δικαιώματος στην απεργία «ένα δικαίωμα που κατακτήθηκε με αίμα και αγώνες». Τέλος, προβάλει και το «μπάζει από παντού», για μένα, επιχείρημα ότι οι κυβερνητικοί βουλευτές που εκπροσωπούν κάτω από το 22%, όπως λέει, του σώματος, πως παίρνουν σημαντικές αποφάσεις για το έθνος και ταυτόχρονα «απαιτούν τώρα από τους εργαζόμενους να έχουν το 50 συν 1 του συνόλου των μελών τους σε παρουσία στη συνέλευση και στην κάλπη, κάτω από τον εκβιασμό και μπροστά στον εργοδότη και τις απειλές του, για να αποφασίσουν μια απεργία, για να διεκδικήσουν το δίκιο τους;».

Δια ταύτα. Επειδή η Ελλάδα είναι μικρός τόπος και όλοι γνωριζόμαστε, καλές είναι οι επαναστατικές κορώνες, αλλά όταν αυτές έρχονται από τα λαρύγγια ανθρώπων που έχουν γίνει ένα με τους τοίχους και τις σημαίες των σωματείων που εκπροσωπούν, ξέρουμε πολύ καλά γιατί οι περισσότεροι από αυτούς τρέφονται ακριβώς από εργατικά προβλήματα που δεν λύνονται ποτέ.