Με πλημμυρίζουν τυφλές ελπίδες...*

Τη χρονιά που σε λίγο ξημερώνει, θα έχουμε νέο Πρόεδρο. Μια πρόσληψη 5ετή, ένα καινούργιο κοντράτο, που θα φέρει την δική μας υπογραφή. Των πολιτών. Μπορεί να είναι πάλι ο προηγούμενος, μπορεί κάποιος άλλος που δεν δοκιμάστηκε ακόμα στο ύπατο αξίωμα.

Δεν με απασχολεί τόσο πολύ το ποιος θα είναι, όσο το εάν το εκλεκτορικό σώμα που θα τον επιλέξει, έχει αλλάξει καθόλου και κυρίως εάν έχει βελτιωθεί κατά τι σε σχέση με ό,τι ήταν τις προηγούμενες φορές που κλήθηκε να αποφασίσει. Εάν έγραφα βιβλίο σχετικό, θα το τιτλοφορούσα The Evolution of the Political Masses (Η Εξέλιξη των Πολιτικών Μαζών), αρκεί να το στήριζα σε ποσοτική και ποιοτική έρευνα που θα εξέταζε την πιθανή αυτονόμηση και διαφοροποίηση του ψηφοφόρου από τον υποψήφιο.

Δηλαδή, εάν οι πολιτικοί είναι μία κατηγορία ή αγέλη από μόνοι τους, γιατί να μην είναι το ίδιο και οι ψηφοφόροι;

Το ερώτημα τίθεται επιτακτικά, καθώς είμαστε κλασσική περίπτωση κοινωνίας που μοιάζει με τους πολιτικούς της, παρά το αντίθετο. Κι ας μας μπερδεύει το σύμπτωμα της απ´ τα κάτω προς τα πάνω απαξίωσης.

Ο απαθής πολίτης δεν με απασχολεί ως άτομο, αλλά ως φαινόμενο. Η απογοήτευσή του από τον κατήφορο της πολιτικής, προσμένω να είναι αιτία ενεργότερης ανάμιξής του στα κοινά, όχι παθητικής και βολικής απομάκρυνσής του από αυτά. 

Εάν κάποιος έχει μπαφιάσει με το πως χρόνια τώρα λειτουργούν τα κόμματα και οι μηχανισμοί τους - πάντως όχι όλοι με τον ίδιο τρόπο - ας φροντίσει μαζί με άλλους να τον αλλάξουν. Κι αν ούτε αυτό μπορεί, ας ενταχθεί σε υπάρχουσες ή ας φτιάξει καινούργιες «ομάδες πολιτών», κι ας αναπτύξει μέσω αυτών τις  πρωτοβουλίες, ανησυχίες, προβληματισμούς και, κυρίως, τις δράσεις του. 

Η βαθιά απολιτική Κύπρος είναι η καλπάζουσα μετάσταση του πρωτογενούς προβλήματός της - αυτού της απαλλαγής από την βίαιη διχοτόμηση που υπέστη - και η διαρκής βύθιση σε ένα καθεστώς βολέματος, απόκρυψης, αποσιώπησης, διαφθοράς, συγκάλυψης, απραξίας και πνευματικού τέλματος. (Η οικονομική ανάταξη είναι αξιοσημείωτη διαφοροποίηση, αλλά δεν αφορά όλον τον πληθυσμό).

Προσδοκώ, επομένως,  την εκρίζωση ενός τέτοιου καθεστώτος. Με επιστροφή σε μια ενεργή, πραγματιστική και δυναμική πολιτική συμμετοχής, διεκδίκησης μα και προσφοράς. Με πολύ περισσότερες πράξεις, και απείρως λιγότερα λόγια.

Κατά τη χρονιά που πέρασε, δημιουργήθηκαν υπερβολικές, όπως αποδείχθηκε, προσδοκίες για την επίλυση του εθνικού μας θέματος. Εκείνο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση σε όλη τη διαδικασία, κατά την οποία όλες οι διαπραγματεύσεις διεξάγονταν πίσω από κλειστές πόρτες και με προσυμφωνημένη μυστικότητα, ήταν ο τεράστιος όγκος των δηλώσεων, πληροφοριών και εκτιμήσεων, που είδαν το φως της δημοσιότητας. Και όλα αυτά, για να καταλήξουμε σε ένα ακόμα, τεράστιο τίποτα, που συνοδεύτηκε μάλιστα από την ίδια, πάντα, αναμενόμενη δικαιολογία ότι έφταιγαν οι άλλοι.

Τότε προς τι όλος αυτός ο σαματάς; Για να καταγραφεί μία ακόμα, αναμενόμενη στο περιεχόμενό της διαπίστωση; Ή τάχα για να κατοχυρωθούν μερικά ακόμα «σημεία συγκλίσεως» για να τα΄ χουμε πολύτιμη, δήθεν, κληρονομιά σε μια νέα επανέναρξη;

Αυτήν την θλιβερή αλληλουχία γεγονότων την έχουμε παρακολουθήσει και εμπεδώσει σχεδόν μισό αιώνα τώρα. Και να΄ μαστε πάλι, ελέω εκλογών, που πάντα φαίνεται να λειτουργούν ως τροχοπέδη σε κάθε «προσπάθεια», να διαπραγματευόμαστε με τον εαυτό μας «κάτι» που πλέον δεν ορίζουμε.

Γί αυτο και έχω περισσότερες ελπίδες στις επιλογές που δημοκρατικά μπορεί να ενεργοποιηθούν απ´ τα κάτω, παρά σ´ εκείνες που έρχονται πάλι απ´ τα πάνω και θα τις βρούμε ξανά μπροστά μας στη κάλπη...

Μ´ αυτές τις μικρές τυφλές ελπίδες που, ευτυχώς, ακόμα με πλημμυρίζουν, εύχομαι σε όλους και όλες το καινούργιο να ξεκινήσει από μέσα μας, για να ξημερώσει μια πραγματικά καλύτερη νέα χρονιά.

Εικονογράφηση: Ένα ακόμα ναυάγιο.

(*) Άρθρο μου σε ειδικό αφιέρωμα της εφημερίδας "Φιλελεύθερος" Κύπρου, της 31.12.2017, για τη χρονιά που φεύγει.