"ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ" ΤΗΣ ΦΩΦΗΣ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟ

Έλαβα μόλις, στο μέϊλ, το ακόλουθο κείμενο από το Γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ. Είναι γραμμένο από την βουλευτή Φώφη Γεννηματά, η οποία απευθύνεται προς τον πατέρα της, Γιώργο Γεννηματά, που έφυγε τόσο πρόσωρα από τη ζωή, σαν σήμερα, 25 Απριλίου του 1994, από καρκίνο, σε ηλικία μόλις 55 ετών. 

Το αναδημοσιεύω το κείμενο διότι το βρίσκω ενδιαφέρον από πολλές απόψεις. Είναι, κατ' αρχάς τρυφερό κι ανθρώπινο, όσο η Φώφη Γεννηματά μιλάει στον νεκρό πατέρα της σε πρώτο πρόσωπο. Και εάν σε ένα πράγμα ταυτίζομαι απολύτως μαζί της, εγώ που επίσης έχασα τον πατέρα μου, σε πολύ μικρή ηλικία και οι δύο, 47 εκείνος, 15 εγώ, είναι στο ότι είναι μύθος πως "ο χρόνος θεραπεύει τα πάντα". Πονάει κάθε μέρα η απουσία ενός αγαπημένου σου προσώπου. Κάθε μέρα.

Από κει και ύστερα, βρίσκω ότι η κ. Γεννηματά, και αυτή είναι μόνο προσωπική μου άποψη-διαίσθηση, νομίζω ότι εκμεταλλεύεται αυτήν την ευκαιρία που της φέρνει στη μνήμη η θλιβερή ημερομηνία της απώλειας του πατέρα της, όχι για να κάνει μία γενική πολιτική θεώρηση, που θα ήταν απολύτως θεμιτό, ίσως και ακόμα πιο ενδιαφέρον, αλλά γλυστράει και λίγο σ' αυτό που ο Γιώργος Γεννηματάς απεχθανόταν: την μικροπολιτική.

Οι αναφορές της, συγκεκριμένα, στο ΠΑΣΟΚ "που το κρατούν ακίνητο οι προσωπικοί σχεδιασμοί και επιδιώξεις", όπως και η αιχμή της στο ότι "εσύ δεν έγινες Πρωθυπουργός, η Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, δεν ήσουν τζάκι της πολιτικής, δεν ήσουν αυθεντία...", νομίζω ότι θα μπορούσαν να έλειπαν από ένα τόσο τρυφερό και ζεστό κείμενο.

(Ο Γιώργος Γεννηματάς ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΑΣΟΚ. Διετέλεσε βουλευτής και υπουργός της μεταπολίτευσης, στις κυβερνήσεις Ανδρέα Παπανδρέου. Πιστώνεται με την μεταρρύθμιση στον χώρο της υγείας, με την θεμελίωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, γνωστό ως ΕΣΥ. Οι δύο τελευταίες υπουργικές του θητείες, ήταν στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας. Άφησε πίσω του σύζυγο, την Κάκια Βέργου από τη Σύμη, και δύο κόρες, την Φώφη και την Μαίρη).

Ιδού η "ανοικτή επιστολή" της Φώφης πρός τον πατέρα της.

21 χρόνια πριν, ήταν μεγάλη βδομάδα, έφυγες από κοντά μας. Το ήξερες , και προσπαθούσες να μας προετοιμάσεις, μιλούσες για όλα όσα θα έρχονταν. Δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε , αγωνιστήκαμε  αλλά η ζωή ήταν πιο δυνατή από εμάς , σκληρή και άδικη. Λένε ότι ο χρόνος όλα τα θεραπεύει, αλλά δεν είναι αλήθεια.

Κάθομαι στο γραφείο, είναι όπως το άφησες και απέναντι μου έχω έναν πίνακα, σου μοιάζει πολύ, σχεδόν ακούω τη φωνή σου.

Πόσο λείπεις σήμερα , από το σπίτι μας, από τα παιδιά μας, από το κόμμα σου, από τον τόπο από όλους μας.

Μιλούσες το 1991 για την κρίση της Αριστεράς και τις προοπτικές. Σήμερα η κυβέρνηση της αριστεράς συγκυβερνά με τους ΑΝΕΛ  με χορούς και παρελάσεις, διχάζει, χωρίζει τους Έλληνες ξανά σε πατριώτες και προδότες, βάζει ταμπέλες και ανοίγει νέα χαρακώματα.

Η Αυτοδιοίκηση ο χώρος που έκανες τομές επιστρέφει δεκαετίες πίσω, το κράτος αφέντης θα αποφασίζει τώρα πάλι γι αυτήν.

Το ΕΣΥ είναι πολυτραυματίας, συμφέροντα και ιδεοληψίες το έχουν οδηγήσει εκεί από όπου περίπου ξεκίνησε, οι πολίτες με μεγάλες δυσκολίες αποκτούν πρόσβαση στις υπηρεσίες του.

Ο κόσμος της εργασίας αναζητά την ελπίδα στα  μεγάλα δικηγορικά γραφεία.

Η κοινωνική προστασία εξαντλείται σε ψίχουλα για τα μάτια του κόσμου.

Η εθνική συμφιλίωση που έκανες πράξη με τη στάση ζωής σου χαροπαλεύει στην αίθουσα του Κοινοβουλίου από ανούσιες αντιπαραθέσεις και κόντρες για την τηλεόραση που κάνουν όλο και πιο δύσκολη τη συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων.

Το ΠΑΣΟΚ προσάραξε στις ξέρες της κρίσης και το κρατούν ακίνητο οι προσωπικοί σχεδιασμοί και επιδιώξεις.

Δεν έγινες ποτέ Πρωθυπουργός ή Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, δεν ήσουν τζάκι της πολιτικής, δεν ήσουν αυθεντία (είμαι ένας μηχανικός που προσπαθεί να γίνει πολιτικός έλεγες), ήσουν ένας αγωνιστής που με ήθος, εντιμότητα και ρεαλισμό πάλεψες για την Ελλάδα, για το Σοσιαλισμό, για τον άνθρωπο.

Μας έμαθες να μην εγκαταλείπουμε στα δύσκολα, να παλεύουμε γι αυτά που πιστεύουμε με πάθος.

Δεν το ξεχνώ, δεν ξεχνώ τι μας έλεγες για το χρέος της Αριστεράς.

«Το Σοσιαλιστικό όνειρο δεν χάθηκε. Μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα, που γίνεται σκληρότερη μπροστά στο απρόσμενο μέλλον, η αριστερά πρέπει να δώσει τη μάχη πρώτα με τον εαυτό της. Χωρίς ιδεολογήματα, αφορισμούς και αποκλεισμούς.

Οι κοινωνικές συμμαχίες μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστούν με βάση τα νέα δεδομένα που δημιουργεί η κρίση.

Οι άνθρωποι της εργασίας, του πνεύματος της τέχνης θα βρίσκουν σημεία επαφής με επιχειρηματίες που κινδυνεύουν, οικολογικά κινήματα, καταναλωτικά, κινήματα όπως της γυναίκας και των νέων ανθρώπων.

Απαιτείται επανάσταση στην σκέψη και μεταρρύθμιση σε κάθε πράξη της Αριστεράς.

Να αντιτάξουμε στους πρακτικιστές του σήμερα και το χωρίς όρια οικονομικό ορθολογισμό των νεοφιλελεύθερων ένα πλαίσιο κοινωνικών και πολιτιστικών κυρίως επιλογών.»

«Ο Σοσιαλισμός δεν ήταν και δεν είναι ένα οικονομικό σύστημα. Θα βρει ξανά το δρόμο του, όχι τόσο μέσα από ένα πρόγραμμα αλλά σε μια νέα ηθική.»

Δε θα ξεχάσουμε τη φωνή σου, τη ζωή σου, τους αγώνες σου, τις ελπίδες σου, όσα μας δίδαξες. Θα αγωνιστώ έλεγες να κάνω πόρτα τη χαραμάδα της ελπίδας, έχουμε χρέος να προσπαθήσουμε.

Δεν είναι αλήθεια ότι ο χρόνος όλα τα θεραπεύει… Μας λείπεις