ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΙΝ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ

MΟΙΡΑΖΟΤΑΝ την αγάπη του για τα βιβλία με τους λιγοστούς του ακροατές, διαβάζοντάς τα κάθε βράδυ στις 8, την ώρα δηλαδή που τα τηλεοπτικά κανάλια μετέδιδαν ειδήσεις και ο κόσμος ήταν αγριεμένος, στην νυχτερινή του εκπομπή στο ραδιόφωνο…

Η επιλογή των βιβλίων ήταν δική του. Εντελώς αυθαίρετη. Άλλωστε, ούτε μία φορά μέχρι εκείνην την σημαδιακή βραδιά δεν είχε δεχτεί παρατήρηση, πρόταση ή αντίδραση από κάποιον ακροατή, κάποια ακροάτρια.

ΕΦΤΑΣΕ μάλιστα να πιστεύει ότι μπορεί και να μην τον ακούει κανείς. Αλλά πάλι, τον παρηγορούσε ότι εκείνη η εκπομπή «Ένα βιβλίο πριν κοιμηθούμε», του έδινε τουλάχιστον την ευκαιρία, που ο αδυσώπητος χρόνος της καθημερινής ρουτίνας δεν του παρείχε, να μην ξεκόψει ποτέ από την ανάγνωση.

Η κα Ελένη ήταν εκείνη που έσπασε ένα βράδυ, μόλις τέλειωσε η εκπομπή, την σιωπή των ακροατών, και τον ζήτησε στο τηλέφωνο. Του συστήθηκε ως «μία ηλικιωμένη φιλόλογο» που, μαζί με τον κατά τι μεγαλύτερο σε ηλικία σύζυγό της, τον συνταξιούχο λογιστή κ. Παναγιώτη, διέμεναν στο Γηροκομείο της πόλης για να απολαμβάνουν την φροντίδα που τα δύο ξενιτεμένα τους παιδιά δεν μπορούσαν να τους προσφέρουν.

ΕΠΕΙΤΑ, ζήτησε από τον ραδιοφωνικό παραγωγό, «έστω μια φορά την εβδομάδα, να έρχεστε εδώ, και να μας διαβάζετε κατ’ ιδίαν ένα βιβλίο που θα το επιλέγουμε εμείς»! Εμβρόντητος εκείνος, δεν μπόρεσε να αποκριθεί αμέσως. «Λατρεύουμε την λογοτεχνία και οι δύο, αλλά η όρασή μας είναι τόσο φτωχή πια που στερούμαστε την χαρά της ανάγνωσης. Στον σταθμό σας, καταλαβαίνουμε ότι μερικά βιβλία μπορεί να είναι δύσκολο να σας αφήσουν τα επιλέξετε».

ΣΤΟΝ σταθμό είχε ήδη αρχίσει να μεταδίδεται το Μικρό Απόδειπνο καθώς η κ. Ελένη άρχισε να του αναφέρει βιβλία που είχε υπ’ όψιν της, αρκετά από τα οποία είχαν διαβάσει οι δυο τους παλαιότερα αλλά, όπως λένε ξέρετε, η δεύτερη ανάγνωση είναι πάντοτε εκείνη που, εκτός από τη ψυχή, φωτίζει και το μυαλό.

ΧΩΡΙΣ να πει πολλά, ο ραδιοφωνικός παραγωγός βρέθηκε το επόμενο απόγευμα στο Γηροκομείο, με τον Εραστή της Λαίδης Τσάτερλι παραμάσχαλα, και τους παλμούς της καρδιάς του να χορεύουν τσάρλεστον!

ΚΑΛΗΣΠΕΡΙΣΕ, όπως έκανε στην εκπομπή, και άρχισε να διαβάζει – τούτη τη φορά όμως προσέχοντας απέναντί του και τα πρόσωπα εκείνων που μόνο την σκιά του μπορούσαν να διακρίνουν. Παρατηρούσε, σε διάφορα σημεία του βιβλίου, ιδίως τα «δυνατά» ή και τα … επίμαχα, τις εκφράσεις τους. Και ήταν σαν να έβλεπε σε αυτές όλο το κείμενο, αλλά όχι με λέξεις πια.

ΕΠΕΙΤΑ έπιασαν την Πρωτεύουσα των Προσφύγων του Γιώργου Ιωάννου, ταξίδι που ξεκινά με τρένο από την Αθήνα, σ’ ένα βαγόνι όπου ο συγγραφέας καλοβλέπει μερικούς «ωραίους και καλοδεμένους» φαντάρους. Οι δύο ακροατές χαμογελούσαν γλυκά. Κι ο κ. Παναγιώτης παρατηρεί, στο πρώτο από τα δύο διαλλείματα της ανάγνωσης, ότι οι αφηγήσεις του Ιωάννου για τη Θεσσαλονίκη του δείχνουν και τη δική του μεταμόρφωση «από παιδί σε έφηβο, και από έφηβο σε νέο άνδρα».

Η «καλή-νύχτα» που ακολουθεί, βρίσκει τον αναγνώστη στο δρόμο, που η κρίση έχει ρίξει διάσπαρτα τους ανθρώπους ανάμεσα σε καφετέριες, φαστφουντάδικα και μπαράκια με δυνατή μουσική. Ο έρωτας, σαν νάναι κρυμμένος…