ΑΡΙΑΝΑ ΚΑΙ ΒΑΝΕΣΑ: ΔΥΟ ΔΙΑΣΗΜΕΣ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΔΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΙΟΥΝΤΑΙ ΣΦΟΔΡΑ!

ΑΡΙΑΝΑ ΧΑΦΙΝΓΚΤΟΝ, 63, Ελληνοαμερικανίδα συγγραφέας, ιδιοκτήτρια και διευθύντρια του διαδικτυακού ιστότοπου The Huffington Post, με εκατομμύρια επισκέπτες καθημερινά από όλον τον κόσμο. Πρόκειται για μία ικανή, δυναμική και πολύ φιλόδοξη γυναίκα, που έφτασε πολύ ψηλά και μάλιστα σε έναν χώρο, των μίντια, που κυριαρχείται από άνδρες, με μια «πολύ απλή συνταγή», όπως λέει πάντα όποτε ερωτάται: «Σκληρή δουλειά από το πρωί ως το βράδυ».

ΚΑΙ διερωτάται τώρα κάποιος, πως μία γυναίκα που δεν έλαβε ποτέ υπ’ όψιν της την γνωστή αγγλοσαξωνική έκφραση “take it easy”, δηλαδή “ηρέμησε λίγο, χαμήλωσε ταχύτητα”, έρχεται τώρα, με ένα καινούργιο της βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε, να μας προτείνω αυτό ακριβώς που μια ζωή απέφευγε; Το βιβλίο έχει μία λέξη ως τίτλο, την λέξη Thrive, που ελεύθερα μεταφράζω σε «ευδοκιμώ» ή «εμπλουτίζομαι». Έχει όμως έναν πολύ μακρύ υπότιτλο, στον οποίο μάλλον επεξηγεί καλύττερα από μένα τον μονολεκτικό της τίτλο: Ο Τρίτος Δρόμος στον Επαναδιορισμό της Επιτυχίας και στην Δημιουργία μιας Ζωής Ευημερίας, Σοφίας και Θαυμασμού.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ξεκινά με ένα δυσάρεστο γεγονός στη ζωή της. Ήταν ένα πρωινό του 2007, που βρέθηκε αιμόφυρτη στο πάτωμα του γραφείου της στο σπίτι. Είχε χάσει τις αισθήσεις της «από εξάντληση και από έλλειψη ύπνου», όπως γράφει η ίδια, και πέφτοντας κτύπησε επάνω στο ξύλινο γραφείο με αποτέλεσμα να σκίσει το μάτι της, και να σπάσει το κόκαλο στα ζυγωματικά της. Περιμένοντας στο σαλόνι του γιατρού της, λίγο αργότερα, άρχισε να θέτει, λέει, στον εαυτό της ερωτήματα για την ζωή που ζούσε μέχρι τότε, και εάν έπρεπε να συνεχίσει να την ζει έτσι. Οι απαντήσεις που έδωσε στον εαυτό της, και που αργότερα έθεσε και σε εφαρμογή, είναι η πρώτη ύλη του βιβλίου της που κυκλοφόρησε την περασμένη Παρασκευή.

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ έχουν οι εξής ενδεικτικές μικρές αλλαγές που, όπως επισημαίνει, έκανε αμέσως στην καθημερινή της ζωή: Δεν ανάβει την τηλεόραση για να δει ειδήσεις μόλις μπει στο σπίτι. Δεν φορτίζει το κινητό της τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι της. Κοιμάται περισσότερο. Προσπαθεί να κάνει διαλογισμό, έστω και για μερικά λεπτά κάθε μέρα. Καλά όλα αυτά, αλλά κάπου μας τα χαλάει η συμπατριώτισσα, και κάπου έχω και την αίσθηση ότι μας εμπαίζει κιόλας. Όπως διαβάζω σε μία εξαιρετική παρουσίαση του βιβλίου από την Χάνα Ρόσιν στο ευφυές slate.com, ο δάσκαλος της γιόγκα, που βοηθά την Αριάννα Χάφινγκτον και το προσωπικό της ιστοσελίδας της σε ασκήσεις, παραδέχεται ότι η κ. Διευθύντρια πολλές φορές μιλάει στο κινητό της εν ώρα διαλογισμού, αλλά «that’s OK», λέει, διότι «η Αριάννα είναι ένας πολύ πνευματικός άνθρωπος».

ΑΥΤΗ, λοιπόν, μας δουλεύει ως προς το «δεν φορτίζω πια το κινητό μου όταν κοιμάμαι» (ναι, αλλά του αλλάζεις τον αδόξαστο όταν κάνεις γιόγκα), και εκείνος, ο γιόγκι, μας επεξεργάζεται ψιλό-γαζί με την τελευταία του φράση.

ΒΑΝΕΣΑ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗ, 40, Ελληνοαμερικανίδα και αυτή, γέννημα-θρέμμα Νέας Υόρκης, δημοσιογράφος, αρθρογραφώντας επί θεμάτων «γενικού ενδιαφέροντος» (ο τίτλος στα αγγλικά είναι generalist writer), που δεν χαρίζει κάστανα σε κανέναν, πόσο μάλλον στην συμπατριώτισσα της Αριάννα. Η Ρόσιν στο Slate μας θυμίζει ένα μνημειώδες, όπως το χαρακτηρίζει άρθρο-προφίλ που είχε γράψει η Γρηγοριάδη στο New York Magazine (σ.σ.: γράφει, επίσης, το Rolling Stone και στο Vanity Fair), για την Χάφινγκτον. Λέει, λοιπόν, για αυτήν ότι είναι «ταυτοχρόνως μία «απαστράπτουσα Μητέρα Γή», και «η καλύτερη bull-shit artist της υφηλίου» - συγγνώμη, αλλά όποια μετάφραση και αν επιχειρήσω να παραθέσω εδώ, θα αδικήσει την φράση, και μάλλον θα ευνοήσει την Χάφινγκτον. Όσοι δεν την καταλαβαίνουν, ας ρωτήσουν κάποιον αγγλόφωνο φίλο. Όπως γράφει και το Slate, η Γρηγοριάδη είναι πέραν αμφισσβήτησης. Από την άλλη όμως, και η Αριάννα, όταν ρωτήθηκε πρόσφατα πως σχολιάζει αυτά τα λόγια της συμπατριώτισσάς της, με πολύ άνεση και αμέσως απάντησε με την ερώτηση «ποια ειν’ αυτή;».

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΑΚΟΥΣΑΤΕ. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!

Καλησπέρα.

Βρήκα αυτό στο YouTube. Το Adagio από τον Κοντσερτο για Πιάνο αρ.23 του Μότσαρτ, με την Ελέν Γκριμώ.

Ακούω, ρίχνοντας ταυτόχρονα και κλεφτές ματιές. Περισσότερο έχω ανάγκη να γράψω. Όπως έκανα κάθε βράδυ, τέτοια ώρα, επί περίπου 4 χρόνια, ετοιμάζοντας την εκπομπή μου στο Τρίτο.

Τότε που προσπαθούσα να συνδυάσω τη μουσική με σκέψεις και εικόνες, και να βρώ τον τρόπο να τις μεταδώσω σε όσους με άκουγαν, κάθε πρωί, 8 με 10.

Αυτό δεν άρεσε σε πολλούς. Στην αρχή ειδικά, οι αντιδράσεις ήταν πολλές. Το πρώτο τηλεφώνημα που πήρα, από τον κ. Περίδα στη Νέα Σμύρνη, ήταν "καλωσόρισες, και φύγε"! Όταν των ρώτησα "γιατί, καλέ μου άνθρωπε;", μου απάντησε:

"Διότι δεν μας ενδιαφέρει κανένα προσωπικό σου συναίσθημα. Ούτε αν είσαι χαρούμενος που ήρθες εδω, ούτε αν είσαι λυπημένος που σου συνέβη κάτι. Δεν μας ενδιαφέρει η επικαιρότητα, όσο σοβαρή κι αν είναι. Αν θέλουμε να μάθουμε τα συμβαίνοντα, θα γυρίσουμε σε άλλη συχνότητα. Ούτε τον καιρό να μας λές. Θα παίζεις Σιμπέλιους, Μπάχ και Μπετόβεν, έργα ολόκληρα, και θα μας λες μόνο τους συντελεστές τους".

Αναφέρω το όνομα του κ. Περίδα, γιατί μετά από λίγο καιρό, ήρθαμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον. Με αμοιβαίες υποχωρήσεις, όπως θα λέγαμε. Λιγόστεψα εγώ τη φλυαρία, μεγάλωσε αυτός την υπομονή του.

Κάπως έτσι, λοιπόν, κτίστηκε και με πολλούς άλλους μια ωραία σχέση. Μου διόρθωναν τα λάθη μου, δεν με έβριζαν για αυτά. Ξεφόρτωνα εγώ από πάνω μου τις σκέψεις μου, κι αυτοί τις σήκωναν. Μάθαμε να μιλάμε ο ένας με τον άλλον, όχι ΣΤΟΝ άλλον, απρόσωπα, ενδεικτικά, άψυχα. Φτιάξαμε μια σχέση.

Με άλλους, δεν τα καταφέραμε. Ίσως γιατί και οι δύο δεν δώσαμε στον άλλον την ευκαιρία να γίνει το βήμα της προσέγγισης. Το πράγμα ξεκίνησε με ένταση, και έτσι παρέμεινε. Λυπάμαι για αυτό. Αλλά ταυτόχρονα ξέρω πως το μόνο που θα άλλαζα αν ξανάκανα την εκπομπή, ήταν εκείνο το πρώτο βήμα της υποχώρησης, που δεν έκανα τότε για μερικούς. Θα άφηνα στην μπάντα τον εγωϊσμό μου, που ακόμα παλεύω να τον τιθασεύσω και να τον κατανικήσω, και θα προσπαθούσα, όπως και με τον κ. Περίδα, να πλησιάσω πιο πολύ.

Ο φίλος μου ο Γιώργος Παπαστεφάνου, που χωρίς την βοήθεια και συμπαράστασή του νομίζω πως δεν θα άντεχα στο Τρίτο ούτε έναν μήνα, με μάλωνε συνέχεια και μουλεγε "σταμάτα να ασχολείσαι με τους ακροατές και, κυρίως, σταμάτα να τους απαντάς". Το ίδιο με συμβούλευε και ο διευθυντής μου, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, που επίσης ήταν από τους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκε, με πίστεψε, και μου το έδειξε.

Όμως, δεν μπορούσα να ακολουθήσω την συμβουλή τους και να μην ασχολούμαι με τους ακροατές. Ο ραδιόφωνο δεν είναι ένα άψυχο πράγμα. Εκείνος που μιλάει στο μικρόφωνο και που βάζει μουσικές, δεν θα ήταν τίποτα εαν δεν υπήρχαν από την άλλη μεριά κάποιοι να τον ακούν. Ακόμα κι αν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο, στην περίπτωση του Τρίτου ήξερα ότι είχα να κάνω, εν γένει, με ένα ακροατήριο ανθρώπων που δεν μπορούσε σε καμμία περίπτωση να αγνοήσεις, πόσο μάλλον να περιφρονήσεις - αυτό δεν ισχύει για ακραίες περιπτώσεις, που πάντα υπάρχουν.

Αυτή ακριβώς η αίσθηση, λοιπόν, δυνάμωνε μέσα μου κάθε βράδυ όταν καθόμουν στο γραφείο μου στο σπίτι για να ετοιμάσω την εκπομπή. Ιεροτελεστεία!

Είχα απλωμένες γύρω μου τις "πηγές". Τα ημερολόγια και τις ατζέντες, για να ιδώ αν κάτι σημαντικό από μουσικής απόψεως συνέβη την ημέρα της εκπομπής - μιά πρεμιέρα, μία γέννηση, ένας θάνατος. Τα γεγονότα τις ημέρας που κατέγραψα στο πρόχειρο σημειωματάριό μου. Τα βιβλία της ποίησης που διάβαζα εκείνον τον καιρό - 2 με 3 πάντα, ταυτοχρόνως. Τα CD's που διάλεξα τυχαία από τα ράφια μου, διαδικασία που κάθε μέρα διαρκούσε τουλάχιστον μισή ωρα.

Κάπως έτσι ξεκινούσα, και καθ' οδόν κτιζόταν το πράγμα. Δεν έπαιζα όλα τα CD's που διάλεγα. Μου προέκυπταν άλλα που, εάν δεν τα είχα στην δική μου δισκοθήκη, τα κατέβαζα από το i-Tunes. (Πριν από κανέναν μήνα, έκανα μια σούμα εκείνων των διαδικτυακών μου αγορών και είδα ότι, δόξα τω Θεώ, ξεπέρασα τα 800 ευρώ!).

Οι σκέψεις μου! Αυτές ήταν, τελικά, όλη μου η εκπομπή. Τα όμορφα και ασχημα που στροβιλίζονταν μες το μυαλό μου, που κάποια από αυτά γίνονταν κείμενα μικρά, και αυτομάτως παντρεύονταν με μουσική. Που συνήθως, σε αυτές τις περιπτώσεις, ήταν και το πιο εύκολο μέρος.

Συνήθως, γινόταν 2-3 μετά τα μεσάνυχτα να πάω για ύπνο, και το ξυπνητήρι το πρωί κτυπούσε στις 6. Στις 7 ήμουν στην ΕΡΤ, και στις 8 παρά 15 μέσα στο στούντιο.

Τον χαμένο μου ύπνο τον αναπλήρωνα 2-5 το απόγευμα, και έτσι "φτιάχτηκε" που λέτε, ελέω Τρίτου, το βιολογικό μου ρολόι εκείνης της περιόδου, του "Μάνος Σεμπάστιαν Φλόϊντ".

Γιατί ταγραψα τώρα όλα αυτά;

Διότι τυχαία ανακάλυψα στο YouTube αυτό το κομμάτι, και νόμισα πως θάκανα ξανά εκπομπή.

Ευχαριστω που με ακούσατε, καληνύχτα!

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΠΑΤΗΜΑΤΟΣ

ΦΡΕΝΤΕΡΙΚ ΓΚΡΟΣ, Γάλλος φιλόσοφος, ειδικευμένος στον Πολ Μισέλ Φουκώ (1926-1984) που η δουλειά του έχει επικεντρωθεί στη σχέση μεταξύ δύναμης και γνώσης, καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Παρισιού ΧΙΙ, είναι συγγραφέας ενός βιβλίου, του «Η Φιλοσοφία του Περπατήματος», Philosophy of Walking, που συζητείται πολύ τον τελευταίο καιρό στην Ευρώπη, έχει πουλήσει περισσότερα από 40.000 αντίτυπα στην Γαλλία, και είναι Νο.3 στην λίστα των πιο ευπώλητων βιβλίων της εφημερίδας Γκάρντιαν. Στηρίζομενος στην ρήση του Νίτσε ότι «οι μόνες ιδέες που έχουν αξία, είναι εκείνες που έχουν αποκτηθεί κατά την διάρκεια περπατήματος, ο Γκρος ξεκινά την φιλοσοφική του βόλτα συστήνοντάς μας σε άλλους διανοούμενους που επίσης θεωρούσαν το περπάτημα «σημαντικό μέσο» για να εξελίξουν την σκέψη τους.

Ο ΘΟΡΩ, Αμερικανός ποιητής, συγγραφέας, φιλόσοφος και φυσιολάτρης, ένοιωσε να απελευθερώνεται η σκέψη του με τους περιπάτους που έκανε στο δάσος Ουόλντεν όπου κατέφυγε για να ζήσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής του. Ο Γκρος εξετάζει βήμα-βήμα αυτήν την «ενθουσιώδη απομόνωση» του Θόρω στο δάσος. Προσπαθεί να καταλάβει γιατί ο Γάλλος ποιητής Ρεμπώ περπατούσε πάντοτε εξοργισμένος. Ενθουσιάζεται με το πώς ο έτερος μέγας ποιητής της Γαλλίας, ο ρομαντικός Ζεράρ ντε Νερβάλ, κατάφερε με το περπάτημα να θεραπεύσει την μελαγχολία του. Μας δείχνει ότι ο Ρουσώ «για να μπορέσει να σκεφτεί», έπρεπε απαραιτήτως να περπατήσει, ενώ ο Νίτσε έκανε βόλτες στα βουνά για να βρει όρεξη και έμπνευση για γράψιμο.

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ είναι οι περιγραφές του Γκρος για τα είδη του περπατήματος που συνάντησε στις μελέτες του. Κατ’ αρχάς, λέει, υπάρχει το «ευθύ περπάτημα», αυτό στο οποίο εναλλάσσεις το βήμα σου βάζοντας το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, «κατευθυνόμενος προς κάπου χωρίς συγκεκριμένο σκοπό, και αφήνοντας το σώμα σου να ηρεμήσει μέσα στην μονοτονία αυτής της πράξης». Ετούτο το περπάτημα, ο Γκρος το ονομάζει «μη ανταγωνιστικό». Θαυμάσια περιγράφει και την promenade, το σουλατσάρισμα όπως θα το λέγαμε εμείς, το οποίο χαρακτηρίζει ως «άσκηση ματαιοδοξίας» που ευδοκιμούσε ιδιαίτερα στους Κήπους του Τουλερί στο Παρίσι, όπυ τα πλήθη ήσαν μεγάλα, όλοι είχαν μιαν εξαιρετικά αδιάκριτη περιέργεια – λές και υπάρχει διακριτική! – και το μόνο κέρδος του στοχαστή περιπατητή ήταν ότι κατάφερνε, μέσα στον όχλο να περνά απαρατήρητος.

ΑΣ μη λησμονούμε βεβαίως και την περίφημη Περιπατητική Σχολή που ίδρυσε ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης, που βρισκόταν κοντά στον ναό του Λυκείου Απόλλωνα, ανάμεσα στον Λυκαβηττό και τον ποταμό Ιλισσό. Εκεί, οι γνωστοί ως περιπατητικοί φιλόσοφοι βάδιζαν μαζί με τους μαθητές τους και συζητούσαν όσα τους προβλημάτιζαν. Μερικοί από τους πιο γνωστούς, όπως ο Θεόφραστος, ο Εύδημος ο Ρόδιος και ο Δημήτριος ο Φαληρεύς, λέγεται ότι δεν μπορούσαν να σκεφτούν και να εκφραστούν τόσο καλά όσο καθιστοί ή όρθιοι, όσο τα κατάφερναν εν κινήσει και συζητώντας, είτε με άλλους, είτε και με τον ίδιο τον εαυτό τους.

ΕΝΑΣ εκ πεποιθήσεως περπατητές ήταν κι ο Μαχάτμα Γκάντι, για τον οποίο επίσης γίνεται λόγος στο υπέροχο βιβλίο του Γκρος. Εκτός του ότι  περπατούσε σχεδόν κάθε μέρα (όταν δεν ήταν στην φυλακή, εννοείται, ή όταν έκανε απεργία πείνας), για να καθαρίζει, όπως έλεγε, το μυαλό του, ιστορική είναι η λεγόμενη «Πορεία του Αλατιού» την οποία εμπνεύστηκε και της οποίας ηγήθηκε στις 12 Μαρτίου του 1930. Περπάτησε επί 24 μέρες για να φτάσει στο παραθαλάσσιο χωριό Ντάντι όπου, μαζί με χιλιάδες Ινδούς περιφρόνησε τον βρετανικό νόμο που έδιδε την εκμετάλλευση θαλασσινού άλατος μόνο σε βρετανικών συμφερόντων εταιρεία, και άρχισαν να μαζεύουν εκείνοι αλάτι.

ΦΙΛΕ ΜΟΥ, ΕΣΥ, ΜΕ ΤΗΝ ΣΠΙΤΑΡΩΝΑ ΣΤΗΝ ΚΗΦΙΣΙΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕΣ ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΙΔΟΜΑ ΤΩΝ 500 ΕΥΡΩ...

ΒΛΕΠΩ και ξαναβλέπω την οθόνη του υπολογιστή μου. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω την είδηση που έχω μπροστά μου. Μπαίνω σε άλλες ιστοσελίδες με την ελπίδα οι πιο έγκυρες από αυτές να μην έχουν αυτό που βλέπω και διαβάζω. Τόχουν!

ΕΛΛΗΝΕΣ πολίτες, πολλοί, πάρα πολλοί, με περιουσία άνω των 500.000, διαμένοντες αρκετοί από αυτούς στα εύπορα βόρεια και νότια προάστια της Αθήνας, υπέβαλαν αίτηση στις φορολογικές αρχές για να λάβουν και εκείνοι το έκτακτο επίδομα των 500 ευρώ που θα δοθεί από ένα μέρος του πλεονάσματος που είχε ο περσινός μας προϋπολογισμός.

ΤΟ επίδομα αυτό ακούει στο εύηχο και συγκινητικό όνομα «κοινωνικό μέρισμα». Ας το πούμε πιο απλά, «ανακουφιστικό χάπι». Έχουμε μια εύκολη ροπή προς το φάρμακο ως έθνος, άλλωστε…

ΔΕΝ αμφιβάλλω ότι και διαμένοντες σε μεγάλα διαμερίσματα, αλλά και έχοντες πολυτελή αυτοκίνητα έχουν πληγεί έντονα από την κρίση. Μερικές φορές μάλιστα είναι πολύ επώδυνο, από υψηλοθεσίτης και καλά αμειβόμενος να βρίσκεσαι από την μια μέρα στην άλλη χωρίς δουλειά, χωρίς εισοδήματα, με τις αποταμιεύσεις σου να τελειώνουν, και να μην μπορείς να πουλήσεις ούτε κινητά, ούτε ακίνητα. Κανείς, ακόμα, δεν αγοράζει σπίτια και διαμερίσματα – η αγορά είναι πεθαμένη. Και τα πολυτελή αυτοκίνητα, φορολογούνται πια τόσο πολύ, που οι ιδιοκτήτες τα έχουν παρατήσει σε μάντρες χωρίς πινακίδες, για να μην πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας, ή τα έχουν πουλήσει σε τιμές συμφοράς. Όμως…

ΟΜΩΣ, ακόμα και σε τέτοια περίπτωση, ακόμα και εάν έχει έρθει όλος ο κόσμος σου τούμπα, αίτηση για επίδομα 500 ευρώ δεν κάνεις. Τελεία και παύλα! Στοιχειώδης αξιοπρέπεια επιτάσσει να αναζητήσεις αυτά τα χρήματα αλλού. Να πλύνεις πιάτα. Να περιποιηθείς κήπους. Να σερβίρεις τραπέζια. Να γίνεις ταμίας σε σουπερμάρκετ. (Αναφέρω δουλειές που ξέρω ότι είναι διαθέσιμες και τις βρίσκεις αμέσως).

Ο λόγος που δεν δικαιούσαι να ζητήσεις να λάβεις το επίδομα αυτό, δεν είναι επειδή έχεις πολυτελές διαμέρισμα ή σπίτι, με πισίνα και σκάφος αναψυχής. Είπαμε: στην Ελλάδα της κρίσης, από τους πιο σκληρά πληγέντες είναι εκείνοι που θέλουν να απαλλαγούν από αυτά αλλά δεν μπορούν. Δεν υπάρχουν αγοραστές. Άρα, τα έχουν εκεί, τα συντηρούν, και τα πληρώνουν. Δεν δικαιούσαι να ζητήσεις το επίδομα των 500 ευρώ, για λόγους «ηθικής δικαιοσύνης».

ΑΡΚΕΙ όσα επέτυχες όλα αυτά τα χρόνια, να ήταν αποτέλεσμα σκληρής και τίμιας δουλειάς. Όχι απότοκος αρπαχτών και μπαγαποντιάς. Αν πέτυχες μια φορά, θα ξαναπετύχεις κι άλλη φορά. Θα ξανασηκωθείς. Ενώ οι άλλοι, οι πιο ασθενείς, θα δυσκολευτούν χίλιες φορές. Αυτοί έχουν προτεραιότητα. Εσύ, όχι. Εσύ έχεις υποχρέωση, την στιγμή που οι άλλοι θα είναι στην ουρά για το επίδομα, να είσαι σε μιαν άλλη ουρά για μεροκάματο. Μόνο έτσι, με τέτοιες προτεραιότητες πια, προτεραιότητες ηθικού, πρώτα, χαρακτήρα, θα ξανασηκωθεί ο τόπος και θα πάει μπροστά.

ΩΡΑΙΟ SUCCESS STORY!... (Περί πλεονάσματος ο λόγος)

Πριν από λίγες μέρες, ένας καλός φίλος, ευθυγραμμισμένος και αυτός με εκείνους που είναι σκεπτικοί ως προς το πόσο πραγματικά, ή για να το πω πιο κομψά, πόσο «μη μαγειρεμένα», είναι τα στοιχεία που αφορούν το πρωτογενές πλεόνασμα αλλά και το έλλειμμα της διακυβέρνησης για το 2013, όπως ανακοινώθηκαν και επιβεβαιώθηκαν την εβδομάδα αυτήν από την Eurostat, μου έστειλε ένα mail επισημαίνοντας, μεταξύ άλλων, και τα εξής:

«Εσύ Χρήστο μου,  που παρακολουθείς έγκυρα sites μόνο (σ.σ.: με ειρωνεύεται εδώ ο φίλος διότι πράγματι δεν «αγγίζω» κάν πολλά από τα ελληνικά, δήθεν ενημερωτικά sites, newsit, newsbomb, iefimerida, zougla κλπ, που διαβάζει εκείνος και μου στέλνει διάφορα δημοσιεύματά τους), μπορείς σαν μορφωμένο άτομο να μου λύσεις μια απορία;

Tο Κράτος έχει διαφυλάξει 3,5 δις που χρωστάει σε προμηθευτές και έχει και τα χρήματα των 120.000 συντάξεων που είναι καθυστερημένες και μετά από αυτές τις οφειλές έχει και πλεόνασμα;  Αν τα έχει αυτά τα 5,5 δις στην άκρη, τότε γιατί δεν τα ξοφλάει ; Αν δεν τα έχει και τα χρωστάει, αυτό λέγεται πλεόνασμα για σένα ;

Άσε τον Κύρτσο τι λέει ...    Μπορείς σε παρακαλώ πολύ να μου απαντήσεις στην πολύ basic απορία μου ; μπορεί να κάνω εγώ λάθος και εκ προοιμίου σου λέω ότι το θεωρώ πιθανόν. Αλλά αυτή την απορία δεν μου την έλυσε ούτε ο Σύριζα ούτε κανένας.»

Σήμερα, του απάντησα:

Λοιπόν, μετά από ένα εκτενές ψάξιμο, και με την βοήθεια του @LSEEurocrisis, το Twitter μιας ομάδας από το LSE που κάνει monitor ό,τι γράφεται στον ευρωπαϊκό Τύπο για την κρίση στην ΕΕ, είδα αυτό το δημοσίευμα από το οικονομικό blog της Guardian, που την θεωρώ από τις πιο έγκυρες και σοβαρές εφημερίδες στον κόσμο, και ξέρω ότι σ' αυτό το blog γράφουν πράγματι κορυφαίοι οικονομολόγοι και όχι σαν κάτι εγώριους τσαρλατάνους εδω.

http://gu.com/p/3zkv8/tw

Έχω να σου πω, λοιπόν, ότι σύμφωνα με όσα γράφει εδω ο Larry Elliot, αρχισυντάκτης του οικονομικού ρεπορτάζ της εφημερίδας, έχεις απόλυτο δίκιο (κατά την κρίση μου) στα όσα ανέφερες. 

Νομίζω πως σου το έχω ξαναπεί, και το τουιτάτρισα και πριν λίγο: Εγώ δεν είμαι ούτε από τους μεμψιμοιρους που χαίρονται όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά για τον τόπο, ούτε και με τους χούλιγκαν που πανηγυρίζουν ακόμα κι όταν κερδίζουμε με όχι καθαρό τρόπο.

Νασαι καλά,

Χρήστος.

Και εδώ, τώρα, προσπαθώ να μεταφράσω όσο καλά μπορώ το άρθρο της Guardian:

ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣΕ ΣΤΗ ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ

Ο Τίτο Βιλανόβα, πρώην προπονητης της ποδοσφαιρικής ομάδας της ισπανικής Μπαρτσελόνα, πέθανε σήμερα σε ηλικία 45 ετών έπειτα από μακρά πάλη με τον καρκίνο.

Τον Νοέμβριο του 2011 υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση αφαίρεσης όγκου από τον λαιμό, αλλά υποτροπίασε τον Δεκέμβριο του 2012. 

Τον περασμένο Ιούλιο παρααιτήθηκε από την τεχνική ηγεσία της Μπαρτσελόνα, για να αφοσιωθεί στην μεγαλύτερη μάχη της ζωής του, που δυστυχώς έχασε.

Οι σημαίες από τη στιγμή που μαθεύτηκε το νέο, κυματίζουν μεσίστιες στο Καμπ Νου, το στάδιο της Μπαρτσελόνα.

Πριν από τον αγώνα μπάσκετ μεταξύ Ρεάλ και Ολυμπιακού στην Μαδρίτη, τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή. Μία φυσιολογική αντίδραση, που στη δική μας χώρα δεν την βλέπουμε έτσι, διότι δεν μπορούμε καν να φανταστούμε ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο εάν πέθαινε, άς πούμε, ένας πρώην προπονητής του Ολυμπιακού την ημέρα που ο Παναθηναϊκός έδινε αγώνα μπάσκετ, και οι "πράσινοι" τηρούσαν ενός λεπτού σιγή.

Κάθε μέρα, κάτι θα συμβεί εδώ ή στο εξωτερικό, που θα σε κάνει να αισθανθείς για μία ακόμη φορά πόσο πίσω είμαστε ως λαός και πόσο δύσκολα θα ανακάμψει ο τόπος, ακόμα και εάν διορθωθούν τα οικονομικά του.

Από την αρχή το λέγαμε εδώ, ότι η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι οικονομική, αλλά κρίση των ανθρώπων.

Τέλος πάντων, ας μην πούμε περισσότερα, και ας τιμήσουμε και εμείς την μνήμη ενός ανθρώπου που είχε την καλωσύνη γραμμένη επάνω του, που τον περίμενε λαμπρό μέλλον στο ποδόσφαιρο, και που δυστυχώς έφυγε τόσο γρήγορα.

ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΕΝΑ ΚΕΡΙ ΕΦΕΞΕ ΣΤΗ ΠΟΛΗ-ΦΑΝΤΑΣΜΑ

Το γεγονός των ημερών που, δίχως έκπληξη υποβιβάστηκε από τα περισσότερα ελλαδικά μέσα ενημέρωσης, ήταν η τέλεση της Ακολουθίας του Επιταφίου, για πρώτη φορά μετά από 58 ολόκληρα χρόνια, στην Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Εξορινού στην παλαιά, εντός των τειχών, πόλη της κατεχόμενης Αμμοχώστου.

Στην Θεία Λειτουργία που ετέλεσε ο Μητροπολίτης Κωνσταντίας Αμμοχώστου Βασίλειος, και στην περιφορά του Επιταφίου, συμμετείχαν περισσότεροι από 4000 Ελληνοκύπριοι, μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα βαθιάς κατάνυξης και συγκίνησης.

Μερικοί, από τους πολύ παλαιότερους, θυμήθηκαν τα χρόνια πρό του 1950, όπου πραγματικά ήταν ειρηνική και φιλική η συμβίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στην εντός των τειχών, παλαιά πόλη της Αμμοχώστου. Αυτές οι καλές σχέσεις καλλιεργήθηκαν από τα τέλη του 19^ου αιώνα, όταν είχε αρθεί η απαγόρευση εγκατάστασης των Χριστιανών στην παλιά πόλη.

Τα πράγματα άλλαξαν όμως, πάλι προς το χειρότερο, στα τέλη της δεκαετίας του 1950 όταν, λόγω των ενδοκοινωτικών ταραχών, οι Ελληνοκύπριοι αναγκάστηκαν να φύγουν από την παλιά πόλη και να εγκατασταθούν στη νέα. Αλλά και από αυτήν εκδιώχθηκαν το 1974, όταν ο τουρκικός στρατός εισέβαλε στη Κύπρο και κατέλαβε το 40% των εδαφών της, στον βορρά.

Οι Τούρκοι κατέχουν την παλιά, εντός των τειχών πόλη, αλλά και ένα τμήμα της νέας, που έχει καταληφθεί από τον τουρκικό στρατό και είναι κλειστή για όλους. Η υπόλοιπη, ακατοίκητη από το 1974, είναι αυτή που όλη ξέρουμε ως «πόλη-φάντασμα».

Η εφημερίδα «Φιλελεύθερος», γράφει το εξής πολύ ενδιαφέρον:

Ειδικά για τον Άγιο Γεώργιο τον Εξορινό η αείμνηστη Βαρωσιώτισσα (Αμμοχωστιανή) Αγνή Μιχαηλίδου στο βιβλίο της «To Παλιό Βαρώσι» το οποίο βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών, γράφει ότι ο πατέρας της Μιχαλάκης Λουϊζίδης κατόρθωσε το 1905 να καθαρίσει και να επαναλειτουργήσει την Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Εξορινού. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο: «Σκάμνοι και πάγκοι κατασκευάστηκαν από τον Τούρκο εργολάβο Κιαμίλι από θαυμάσιο ξύλο που εκείνος ο ίδιος διέθεσε. Όταν ρωτήθηκε από τον πατέρα μου τι του ώφειλαν, η απάντηση ήταν: «Nτροπή αφεντικό. Από ποιόν να πάρω χρήματα, από σένα ή από τον Άγιο;». 

Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή στην εντός των τειχών της πόλης εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο καλλίφωνος παπά Μανέας, ο οποίος διορίστηκε εφημέριος του ναού.

Η Αγνή Μιχαηλίδη περιγράφει την περιφορά του Επιταφίου του Αγίου Γεωργίου Εξορινού, κάποια χρονιά μετά τη Μικρασιατική καταστροφή. Ο Επιτάφιος για να πάει στην πλατεία έπρεπε να περάσει από τους τουρκομαχαλάδες, πράγμα που θα ενοχλούσε τους Τούρκους. Ο παπά Μανέας ανέλαβε την ευθύνη. «Και άξαφνα, μέσα στη νεκρική σιγή, ακούστηκε η γλυκειά φωνή του παπά» διαβάζουμε στο βιβλίο της Αγνής Μιχαηλίδη. Συγκλονιστικά τα όσα καταγράφει στη συνέχεια: «Ο παπάς εδέετο στην τουρκική γλώσσα υπέρ της τουρκικής κοινότητος, υπέρ του αρχηγού της θρησκείας τους, υπέρ της ειρήνης και της ευημερίας όλων των κατοίκων… Ήξερε θαυμάσια τα τουρκικά και τα μεταχειρίστηκε στην πιο κατάλληλη στιγμή. Και τότε συνέβη κάτι που μόνο η διδασκαλία της αγάπης μπορούσε να επιτελέσει. Ένας- ένας οι Τούρκοι σηκώθηκαν κι΄ έβγαλαν το φέσι, ενώ τα μπαλκόνια και τα παράθυρα φωτίστηκαν και γέμισαν γυναικόπαιδα».

Η χειρονομία αυτή που τους Τουρκοκυπρίους της Αμμοχώστου, χαιρετίστηκε από την κυπριακή ηγεσία, αλλά και από τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο Β’, ο οποίος δήλωσε ότι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, εάν αφεθούν ελεύθεροι και χωρίς πιέσεις από άλλους, μπορουν να ξαναβρούν τον τρόπο να ζήσουν μαζί.

Το κλειδί της Εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου Εξορινού, παραδόθηκε από τον μουφτή της Αμμοχώστου στον Μητροπολίτη Κωνσταντίας, και έτσι βρίσκεται και πάλι στα χέρια της Εκκλησίας της Κύπρου.

Ο Μητροπολίτης Βασίλειος είπε ότι η παρουσία του κόσμου στην Ακολουθία του Επιταφίου την Μεγάλη Παρασκευή, η συγκίνηση και η κατάνυξή του, φανερώνει «την βούληση του λαού για λύση του Κυπριακού, βούληση που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει».

Βλέποντας τις σκηνές από την περιφορά του Επιταφίου, σκεφτόμουν ότι όλοι αυτοί οι φλογεροί ψευτοεπαναστάτες πολιτικοί στην Ελλάδα τύπου Καμένου, κλπ, που με περισσή ευκολία και ασφάλεια (διότι αυτοί δεν ξέρουν τι σημαίνει να ζεις δυό βήματα από το κατεχόμενο σπίτι σου και με το όπλου του καταχτητή να σε σημαδεύει διαρκώς), φωνάζουν «όχι στη λύση», αν τολμούσαν ας πήγαιναν εκεί, στο Βαρώσι μας, την Μεγάλη Παρασκευή, και ας έλεγαν αυτό το «όχι» κατά πρόσωπο σε όσους ήταν εκεί.

Και για να μην παρεξηγηθώ: Το «όχι», από το στόμα Κυπρίου, θα το ακούσω και θα το αποδεχτώ, ακόμα και εάν διαφωνώ με αυτόν. Από τύπους σαν τον Καμένο, που δεν διακινδύνευσαν ποτέ τίποτα, και τίποτα δεν γνωρίζουν από κατοχή, προσφυγιά και διωγμό, δεν μπορώ να ακούσω λέξη.

Δεν ισχυρίζομαι ότι το «άνοιγμα» μιας εκκλησίας στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου είναι δείγμα ότι πάμε για λύση και ότι η λύση αυτή θα είναι ανεκτή – δεν λέω «δίκαιη», διότι τέτοια, όλοι το ξέρουμε και το αποδεχόμαστε, δεν θα υπάρξει. Όσο η Τουρκία θα καθορίζει τους όρους του παιχνιδιού, ακόμα και ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος δικαιούται να έχει σοβαρές επιφυλάξεις. Άλλωστε, μπορεί να μας παρέδωσαν τα κλειδιά της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου Εξορινού, αλλά σχεδόν όλες οι άλλες εκκλησίες μας στον κατεχόμενο βορρά, είναι κατεστραμμένες, λεηλατημένες, χωρίς σταυρό, χωρίς καμπαναριό, και με συλημένους τάφους σε όλα τα προαύλιά τους.

Όμως, από την άλλη, το ότι άνοιξαν αυτήν την εκκλησία, και παρέδωσαν τα κλειδιά της στους εκ παραδόσεως κτήτορές της, είναι ένα βήμα. Είναι μία χειρονομία που, έστω και εάν δεν ξέρουμε ποιο θα είναι το αντάλλαγμα που θα ζητηθεί ίσως για αυτήν, παραμένει σημαντική.

Κι όταν λέμε «Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης», ένα από τα πρώτα πράγματα που εννοούμε, για μένα, είναι ό ένας να σέβεται και να εκτιμά τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του άλλου. Ως έναν αρκετά μεγάλο βαθμό, υπήρχε αυτό παλιά στη Κύπρο. Δεν ήταν ασυνήθιστο χριστιανοί να πηγαίνουν στο τζαμί, και μουσουλμάνοι να προσέρχονται στις εκκλησίες μας – κυρίως σε γάμους, σε βαφτίσια και σε κηδείες.

Κι όταν άνθρωποι, σ’ αυτές τις κορυφαίες στιγμές της ζωής τους, είναι μαζί, χέρι-χέρι, αγκαλιά να χαίρονται και αγκαλιά να θρηνούν, δεν υπάρχει πιο γερή βάση για συνύπαρξή τους με αξιοπρέπεια και αγαστή συνεργασία.

ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

Ο Γιάννης Μώραλης, αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού Πειραιώς, Πρόεδρος της Super League (της ένωσης των 18 επαγγελματικών ποδοσφαιρικών ομάδων που συμμετέχουν κάθε χρόνο στο κορυφαίο πρωτάθλημα της χώρας), απέκτησε την περασμένη εβδομάδα κι άλλον τίτλο, εκείνον του υποψηφίου Δημάρχου του Πειραιά. Είναι ένας κατ’ εξοχήν «άνθρωπος του Προέδρου», συγκεκριμένα του εφοπλιστή, μεγαλομέτοχου του Ολυμπιακού Βαγγέλη Μαρινάκη, ο οποίος επίσης κατέρχεται στις δημοτικές εκλογές της 18^ης και, όπου χρειαστεί και 2^ος γύρος, της 25^ης ερχόμενου Μαϊου.

Κατ’ αρχάς, υπήρχαν πληροφορίες ότι ο ίδιος ο κ. Μαρινάκης θα ήταν επικεφαλής του ψηφοδελτίου, στο οποίο κυριαρχεί το «Ολυμπιακό στοιχείο», αλλά εκ των υστέρων αποφάσισε ότι θα είναι απλώς υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στον συνδυασμό του κ. Μώραλη.

Στην πρώτη του συνέντευξη ως υποψήφιος Δήμαρχος, ο στενός συνεργάτης του Προέδρου του Ολυμπιακού είπε ότι όραμά του είναι, μαζί με τους ανθρώπους που επέλεξε ως υποψήφιους συμβούλους, «όλοι επιτυχημένοι στην επαγγελματική τους δραστηριότητα», να κάνουν τον Πειραιά «ένα διεθνές ναυτιλιακό κέντρο, ένα αντίστοιχο City του Λονδίνου».

Μερικά από τα πρόσωπα που πλαισιώνουν αυτό το «Ολυμπιακό ψηφοδέλτιο», όπως χαρακτηρίζεται από τα Μέσα Ενημέρωσης, είναι: Πέτρος Κόκκαλης, παλιό στέλεχος της διοίκησης Ολυμπιακού τον καιρό που ήταν πρόεδρος ο πατέρας του Σωκράτης Κόκκαλης, ο επιχειρηματίας Γιάννης Αγγελόπουλος, και άλλοι.

Δεν είναι ασυνήθιστο στην Ελλάδα διάφορες προσωπικότητες από τον αθλητισμό, και ιδιαίτερα από ποδοσφαιρικές ομάδες, που έχουν και τους περισσότερους οπαδούς, να κατέρχονται ως υποψήφιοι στις Δημοτικές εκλογές, είτε ως Δήμαρχοι, είτε ως δημοτικοί σύμβουλοι.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του παλαίμαχου, διεθνούς καλαθοσφαιριστής Παναγιώτη Φασούλα, που όσο μεσουρανούσε στην ομάδα του ΠΑΟΚ εξελέγη πανηγυρικά δημοτικός σύμβουλος και, όταν μετά από λίγα χρόνια πήρε μετά μεταγραφή για τον Ολυμπιακό, έφτασε να εκλεγεί και Δήμαρχος του Πειραιά.

Γενικά, επειδή ο Ολυμπιακός θεωρείται «μεγάλη δύναμη στη πόλη», άλλωστε στατιστικά στοιχεία τον εμφανίζουν να έχει τους περισσότερους οπαδούς στην Ελλάδα, όλοι οι υποψήφιοι Δήμαρχοι και Δημοτικοί Σύμβουλοι δίνουν μια παράλληλη, ιδιότυπη μάχη για το ποιος θα πείσεις τους φιλάθλους-ψηφοφόρους ότι είναι «πιο Ολυμπιακός» από τους άλλους.

Ανταπόκριση του γράφοντος στο ΚΥΠΕ 14/4

ΖΟΥΡΑΡΙΣ ΜΕ ΚΑΜΕΝΟ. ΠΟΣΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΠΙΑ

Του Ανδρέα Πετρουλάκη από την Καθημερινή

ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ προκύπτουν στην Ελλάδα από την ανακοίνωση των υποψηφίων στις λίστες για τις Ευρωεκλογές. Μία από αυτές είναι του πολιτικού επιστήμονα και συγγραφέα Κώστα Ζουράρι με τους Ανεξάρτητους Ελληνες του Πάνου Καμένου. Ο κ. Ζουράρις, πρώην πολιτευτής του ΚΚΕ, που κάποτε τα μίντια τον αποκαλούσαν και «κυβερνητικό εκπρόσωπο του Θουκυδίδη» επειδή δεν υπήρχε λόγος του στον οποίο να μην κάνει αναφορά στον αρχαίο Ιστορικό,  έχει φτιάξει ένα κόμμα με τον τίτλο «Περίκαυστος Ελλάδα», και έδωσε στον εαυτό του τον τίτλο του «Επίτιμου Προέδρου». Ενεργό πρόεδρο διόρισε τον εκ Καβάλας οικονομολόγο Γ. Καλεάδη, ο οποίος έχει γράψει το βιβλίο «Άξιον και Δίκαιον» το οποίο αναφέρεται εκθειαστικά, σχεδόν εξ ολοκλήρου, στον επίτιμο προέδρό του. Ο κ. Ζουράρις (ουαί κι αλίμονο σ’ όποιον γράψει το επώνυμό του με «η» στο τέλος), όταν ίδρυσε την «Περίκαυστο Ελλάδα», δήλωσε ότι «στόχος είναι η κατάληψις της εξουσίας», και πως «οτιδήποτε λιγότερο θα ήταν γελοίον». Πράγματι.

ΕΥΡΩΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ: ΜΩΣΑΪΚΟ ΠΟΛΛΩΝ ΑΠΟΧΡΩΣΕΩΝ!

Ενώ, σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση της εταιρείας MRB για τον ενημερωτικό ιστότοπο Real.gr, δείχνει ότι θα δοθεί σκληρή μαχη για την πρωτιά στις Ευρωεκλογές (24,3% πρόθεση ψήφου στον ΣΥΡΙΖΑ και 24% στη Νέα Δημοκρατία), και από την άλλη εμφανίζει το κυβερνών κόμμα να προηγείται στην πρόθεση ψήφου για τις βουλευτικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν, (21,8% έναντι 20,8% του ΣΥΡΙΖΑ), σήμερα, Μεγάλη Τρίτη, είναι η ημέρα κατά την οποία η Νέα Δημοκρατία ανακοινώνει τα ονόματα εκείνων που, μετά από μακρές διεργασίες και, όπως σημειώνουν στην Αθήνα έγκυροι πολιτικοί κύκλοι, θα συμπεριληφθούν στο Ευρωψηφοδέλτιο της κυβερνητικής παράταξης.

Από τις πληροφορίες που έχουν περιέλθει σε γνώση δημοσιογράφων, προκύπτει ότι η κατάρτιση της λίστας έγινε προσωπικά από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, με εμφανή στόχο του, όπως σημειώνει η εφημερίδα Το Βήμα, «να ενισχύσει το αμιγώς αστικό και ευρωπαϊκό προφίλ που θα υπηρετεί την στρατηγική του επιλογή για την Νέα Ελλάδα».

Την περασμένη εβδομάδα αφαιρέθηκε το όνομα του δικηγόρου Φαήλου Κρανιδιώτη, στενού συνεργάτη του Αντώνη Σαμαρά, γνωστού για την ανάμειξή του στην λεγόμενη Υπόθεση Οτσαλάν, όταν ο Κούρδος ηγέτης βρέθηκε μυστικά για λίγο  στην Αθήνα και στην συνέχεια φυγαδεύτηκε στην Κένυα όπου και συνελήφθη. Πάντα έλεγε ό ίδιος ότι εκπροσωπεί την «λαϊκή Δεξιά», και αυτοπροσδιορίζεται ως «πατριώτης και φιλελεύθερος».

Προκλήθηκαν αρκετές αντιδράσεις στο εσωτερικό του κόμματος όταν αρχικώς έγινε γνωστό ότι θα είναι υποψήφιος στις Ευρωεκλογές, και για να αποφύγει περαιτέρω αναταράξεις ο Αντώνης Σαμαράς, που είναι μαζί με τον Φαήλο Κρανιδιώτη από τότε που έφυγε από την Νέα Δημοκρατία και ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη, τον απέσυρε.

Ο κ. Κρανιδιώτης δεν έχει σχέση με τον αείμνηστο Γιάννο Κρανιδιώτη και τον πατέρα του Νίκο. Πρόκειται για απλή συνωνυμία.

ΤΟ ΣΟΒΑΡΟΤΕΡΟ ΜΑΣ ΕΛΛΕΙΜΜΑ: ΤΩΝ ΚΑΛΛIΕΡΓΗΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Τον καιρό της σπατάλης, ό,τι είχαμε να σπαταλήσουμε οι περισσότεροι από εμάς, ήταν το περίσσιο χρήμα που έρρεε στις τσέπες και στους λογαριασμούς μας. Κι όσοι έμειναν με "καλή μπάνκα", δεν είναι ότι σπατάλησαν λιγότερα, αλλά ότι είχαν πιο πολλά να σπαταλήσουν.

Το γιατί είχαν πιο πολλά, είναι κουβέντα ενός άλλου κεφαλαίου. Σήμερα, εδώ, στέκομαι μόνο στο αποτέλεσμα εκείνης της σπατάλης που, από την μία μέρα στην άλλη, αποκάλυψε πανηγυρικά ένα προσωπείο ολότελα άδειο, ολότελα κενό.

Για μένα, η μεγαλύτερη και πιο άθλια φούσκα που ζήσαμε, ήταν εκείνη της υποτιθέμενης πολιτιστικής μας ανόρθωσης. Και πουθενά αλλού δεν "θριάμβευσε" αυτή τόσο πολύ, όσο stiw λεγόμενες "μεγάλες βραδιές" στο Μέγαρο Μουσικής, και στις καλές θέσεις των Φεστιβάλ Αθηνών, Επιδαύρου, και των παραστάσεων του Εθνικού Θεάτρου.

Η τότε χαρά που έβλεπες πολλά και καινούργια πρόσωπα να "σκοτώνονται" γιά ένα εισιτήριο, έγινε θλίψη τώρα που με την κρίση αποκαλύφθηκε ότι οι περισσότεροι από εκείνους τους πολλούς, παρόλο που ήταν και οι πιο πλούσιοι (αποφεύγω επί του παρόντος να βάλω εμπρός το πρόθεμα "νεό-"), δεν έχουν τελικά κανένα "ευγενικό υπόστρωμα", καμμία μουσική παιδεία, ούτε ελάχιστη σχέση με αυτό που ονομάζουμε "τέχνες και πολιτισμό".

Βλέπεις ακόμα, ότι αυτοί που έμειναν, είναι όσοι και τότε ήσαν παρόντες, αλλά αθόρυβα, όχι στα θεωρεία και τις πρώτες σειρές, και που ήξεραν τί ακούνε ή βλέπουν και γιατί το ακούνε ή το βλέπουν. Έμειναν οι πραγματικά καλλιεργημένοι, και έφυγαν οι πραγματικά άξεστοι.

Η οικονομική στενότης, δυσκόλεψε όλους - ή έστω, σχεδόν όλους. Εάν αγαπάς όμως πράγματι την κλασική μουσική, την όπερα και το μπαλέτο, δεν τα εγκαταλείπεις ποτέ. Μπορεί να μην έχεις την δυνατότητα να δείς όσες παραστάσεις θα ήθελες, αλλά σε κάποιες θα καταφέρεις να πάς, θυσιάζοντας ίσως κάτι πιο πεζό, όπως μια βραδιά σε ακριβό εστιατόριο. Επίσης, η τέχνη και ο πολιτισμός θα συντροφεύουν την κάθε σου μέρα, με έναν τρόπο απολύτως φυσιολογικό, όπως να ανοιγεις φερ ειπείν το παράθυρό σου να μπουν φώς και φρέσκος αέρας.

Δεν μπορείς να έχεις δει δέκα κοντσέρτα του Μότσαρτ στο Μέγαρο και στο Ηρώδειο, και να μην έχεις ακούσει ούτε ένα στο σπίτι σου.

Δεν μπορείς να δείχνεις ότι η ζωή σου έφτασε σε κάποιο "καλό επίπεδο", όταν έχεις χρόνια να διαβάσεις ένα βιβλία, ή όταν δεν έχεις κάν επαφή με το τί γίνεται στον θεατρικό κόσμο του τόπου σου και του εξωτερικού. Να μην ξέρεις τι κινείται στην παγκόσμια και εγχώρια λογοτεχνία. Να μην έχεις πάρει χαμπάρι τι γίνεται με τα καινούργια ρεύματα σε όλες τις τέχνες.

Τα δύο τελευταία χρόνια, όποτε μπόρεσα να βρεθώ σε ένα κοντσερτο, ή μια παράσταση θεατρική, ένοιωσα ότι οι λίγοι που τιμούσαν τους συντελεστές των έργων (αλλά πρωτίστως τους δημιουργούς των έργων), ήταν άνθρωποι που, και άν σπατάλησαν "τα χρόνια εκείνα" τα χρήματά τους, δεν σπατάλησαν εκείνο το κομμάτι του εαυτού τους όπου κρύβεται ο μεγαλύτερος πλούτος τους. Το καλλιεργημένο κομμάτι. Το αεί εύφορο.

Και το ότι εξαφανίστηκαν τελικά οι "γνωστές φάτσες", μπορεί να μήν είναι τόσο καλό για τα ταμεία των θεάτρων, του Μεγάρου, και άλλων συναυλιακών χώρων, αλλά είναι ευλογία για την Τέχνη. Απαλλάχτηκε από τους τυχάρπαστους.

Δυστυχώς, όπως λέει και ο μαέστρος Ρικάρντο Μούτι λίγο πρίν από το ανκόρ που του ζητούσε ο κόσμος, στο βίντεο πιο πάνω, στην όπερα Ναμπούκο του Βέρντι στην Ιταλία, όταν η πολιτική, στο όνομα της γρήγορης ανάκαμψης από την κρίση, πολύ εύκολα κατακρεουργεί τον Πολιτισμό, αναπόπευκτα ο τόπος, και μαζί του κι ο λαός, θα πάθει μιά άλλου είδους καθίζηση, πολύ χειρότερη από την οικονομική.

Και αυτή η καθίζηση, που ειναι ήδη ορατή (αρκεί ο καθένας να κοιτάξει γύρω, στον δικό του μικρόκοκοσμο, τους φίλους και γνωστούς του), δεν μπορεί να διορθωθεί με μια αμφιλεγόμενης αξιοπιστίας έξοδό μας στις αγορές, με την έκδοση ενός 5 ετούς ομολόγου. Θέλει χρόνια, καί άλλου είδους επενδύσεις που οι πλείστοι κυβερνώντες δεν έχουν καν το μυαλό να τις σκεφτούν.

ΓΙΑΤΙ ΣΚΟΤΩΣΑ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ

Το μυθιστόρημα της Αμάντας Μιχαλοπούλου Γιατί σκότωσα την καλύτερή μου φίλη, ένα μπεστ-σέλερ που συζητήθηκε πολύ όταν εκδόθηκε (2003) και μεταφέρθηκε με επιτυχία στο θέατρο σε σκηνοθεσία της Βάσιας Ατταριάν, είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ. Διατρέχει τη σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδας, από τα χρόνια της μεταπολίτευσης ως την ολυμπιακή ευημερία, και προοιωνίζεται την ελληνική κρίση. Πρόκειται για την ιστορία μιας επεισοδιακής φιλίας δυο κοριτσιών που συναντιούνται στην Aθήνα τη δεκαετία του '70. H φιλία τους, από το δημοτικό ως τα φοιτητικά χρόνια, διακόπτεται απότομα: ένα απρόσμενο δραματικό γεγονός δίνει τέλος στις εντάσεις, στα αδιέξοδα, στις ανάγκες μιας ασφυκτικής σχέσης. Ύστερα από μερικά χρόνια συναντιούνται ξανά. Mπορεί να έχουν αλλάξει, αλλά κατά βάθος παραμένουν ίδιες. Πόσα θα καταφέρουν να αντέξουν για χάρη του παρελθόντος και της νοσταλγίας;

Στο βιβλίο η προσωπική ιστορία διαπλέκεται με την πολιτική ζωή. H Άννα-Mαρία, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Kίνημα, η οικουμενική κυβέρνηση υπενθυμίζουν τις βαθύτερες δομές ενός πολιτικού συστήματος που όλοι μας έχουμε υποστεί: αυτό των ανθρωπίνων σχέσεων. Tο μυθιστόρημα της Aμάντας Mιχαλοπούλου μιλάει για την Eλλάδα της μεταπολίτευσης, για τη «δικτατορία» της γυναικείας φιλίας, για τις σκοτεινές περιοχές της παραίτησης και της ζήλιας, για τις σχέσεις που μας καταδιώκουν. Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει σύντομα στην Αμερική, σε μετάφραση της Karen Emmerich από τις εκδόσεις Open Letter. Με την ευκαιρία της έκδοσης η συγγραφέας θα παραβρεθεί το προσεχές διάστημα στην Αμερική και θα συμμετάσχει σε μια σειρά εκδηλώσεων. Θα ξεκινήσει από τη Νέα Υόρκη, όπου στις 10 και 15 Απριλίου, στο Hallwαlls και στο University of Rochester αντίστοιχα, θα διαβάσει αποσπάσματα από το βιβλίο της. Στη συνέχεια, την Τετάρτη 16 Απριλίου, μαζί με τη μεταφράστρια του βιβλίου θα συζητήσουν για το βιβλίο στο Portland (Powell’s Books on Hawthorne). Την Παρασκευή 18 Απριλίου θα βρίσκεται στο βιβλιοπωλείο Book Club of California στο San Francisco. Τέλος, στις 20 Απριλίου θα μιλήσει για το βιβλίο της στο βιβλιοπωλείο City Lit Books στο Chicago.

 

Το νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου Η γυναίκα του Θεού θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.

ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΙ ΚΗΠΟΙ ΜΕ ΕΚΘΕΜΑΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!

ΤΙ ξεβράζει αλήθεια αυτό το Διαδίκτυο! Η φωτογραφία που δημοσιεύω σήμερα,  μου ήρθε μέσω twitter από έναν «λογαριασμό» που ασχολείται μόνο με «ιστορικά στοιχεία της Αφρικής». Η λεζάντα έγραφε ότι πρόκειται για «Ανθρώπινο Ζωοολογικό Κήπο» το 1958 στο Βέλγιο, όπου λευκοί, Ευρωπαίοι επισκέπτες συγκεντρώνονταν γύρω από τα κλουβιά και τάϊζαν στα μαυράκια μπανάνες! Επειδή δεν ήθελα να το πιστέψω αυτό, παρόλο που γεννήθηκα και μεγάλωσε σε μία χώρα, την Ζιμπάμπουε, όπου καθημερινά βίωνες περιστατικά όπου οι λευκοί συμπεριφέρονταν στους μαύρους ωσάν να ήταν ζώα, ανέτρεξα σε μερικούς ιστότοπους αναφοράς, που έχω ελέγξει για την αξιοπιστία τους. Και πράγματι, σερφάροντας και διαβάζοντας επί ένα δίωρο περίπου, ανακάλυψα αυτήν, την «Ξεχασμένη Ιστορία των Ζωολογικών Κήπων με Ανθρώπους». Η Ιστορία αυτή πάει πολλά χρόνια πίσω, στα τέλη του 19^ου αιώνα, και φτάνει μέχρι τις παρυφές της δεκαετίας του ’60 στον 20^ο αιώνα.

 

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ, όπως διαβάζω σε άρθρο του M.B.David στο http://www.popularresistance.org/deep-racism-the-forgotten-history-of-human-zoos/, πρωτοστατούσε στα λεγόμενα Völkerschau, κάτι σαν «Λαϊκά Θεάματα», όπου οι διοργανωτές έφερναν Αφρικανούς από διάφορες ευρωπαϊκές αποικίες και τους τοποθετούσαν ως εκθέματα σε καρναβάλια ή ζωολογικούς κήπους «για να τους χαζεύουν οι επισκέπτες και να διασκεδάζουν μαζί τους». Τα «Θεάματα» αυτά παρουσιάζονταν σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης, κυρίως στην Ολλανδία και στο Βέλγιο, μερικές φορές όμως και στην Αμερική. Υπολογίζεται ότι σε κάθε πόλη προσήλκυαν περίπου 200.000 – 300.000 επισκέπτες. Τόσο πολύ τους άρεσε να βλέπουν τα παιδιά από την Αφρική και να διασκεδάζουν ταΐζοντάς τα λες και ήταν πιθηκάκια.

 

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ κατ’ αρχάς πως έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στον κόσμο μας από τότε. Έπειτα όμως, όταν με επισκέπτεται η «δεύτερη σκέψη», αναρωτιέμαι εάν πράγματι είναι έτσι. Θυμάμαι πρόσφατα, στο περίφημο βίντεο του BBC, όπου στελέχη και οπαδοί της ρατσιστικής Χρυσής Αυγής περίπαιζαν έναν περαστικό Πακιστανό στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, κάνοντάς του με τα δάχτυλα το ίδιο νόημα που κάνουμε σ’ ένα σκυλί για να έρθει κοντά μας. «Έλα-έλα», του φώναζαν. «Δεν δαγκώνουμε. Έλα να σου δώσουμε μια καραμέλα». Και επειδή εκείνος δεν πλησίαζε, του την πέταξαν, γελώντας ηχηρά και ξεδιάντροπα. Πόσο, λοιπόν, έχουμε στ’ αλήθεια αλλάξει από εκείνα τα χρόνια του σκληρού ρατσισμού και της στυγνής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ακόμα και για να εξασφαλίσουμε την διασκέδασή μας; Το γέλιο μας;

ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΣΟΚΑΡΕ, ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΕ

ΙΛΙ ΚΑΡΕΛΙ, 42, Αλβανός βαρυποινίτης, που βρέθηκε δολοφονημένος στο κελί του στις φυλακές της Νιγρήτας στον νομό Σερρών στην Ελλάδα έπειτα από άγριο ξυλοδαρμό και φρικτά βασανιστήρια από 15 σωφρονιστικούς υπαλλήλους, όπως αποφαίνεται σε πόρισμά της έπειτα από ενδελεχείς έρευνες η ανακρίτρια Σερρών κα. Τουτουντζή. Πρόκειται για πράξη εκδίκησης για την δολοφονία του συναδέλφου τους, Γιώργου Τσιρώνη, 46, στις φυλακές Μαλανδρίνου, στον νομό Φωκίδας της Στερεάς Ελλάδος.

 

ΑΥΤΟ συνέβη στις 25 του περασμένου Μαρτίου και, 2 μέρες αργότερα, στις 3.30 το μεσημέρι της 27^ης του μηνός, ο Ιλί, που εξέτιε ποινή κάθειρξης 12 ετών και 9 μηνών για απόπειρα ανθρωποκτονίας, σωματική βλάβη, απόπειρα κλοπής, ψευδή ανωμοτί κατάθεση και παράνομη είσοδο στη χώρα, έφτανε στις φυλακές Νιγρήτας. Εκεί, μεταφέρεται αρχικώς σε έναν προθάλαμο αναμονής των προσαχθέντων, μέχρι να τακτοποιηθούν στο κελί τους. Ο χώρος εκείνος είναι γνωστός ως το «ψυγείο». Σύμφωνα με το ανακριτικό πόρισμα που χθες δημοσιοποιήθηκε, εκεί τον παρέλαβαν από τις 3.57μμ έως και τις 6.38μμ οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι και του έκαναν τα εξής:

 

«Ενεργώντας όλοι από κοινού χτυπούσατε τον Ιλί Καρέλι με γροθιές, λακτίσματα και με τη χρήση τμήματος κλινοσκεπάσματος, διαμορφωμένου σε αυτοσχέδιο κοχλιότυπο βούρδουλα, μήκους περίπου 50 εκατοστών, σε διάφορα σημεία του σώματός του, στην πλάτη, στα πόδια, κυρίως στα πέλματα των ποδιών (φάλαγγα) και τις γαστροκνημίες (γάμπες), στους γλουτούς, το στήθος, την κοιλιακή χώρα και το κεφάλι, ρίχνοντάς του ταυτόχρονα νερό, ώστε τα χτυπήματα να καθίστανται πιο επώδυνα»

 

Ο ΚΑΡΕΛΙ μεταφέρθηκε υποβασταζόμενος στο κελί του από μερικούς από τους υπαλλήλους που τον έδειραν, και τον παράτησαν εκεί σε πολύ άσχημη κατάσταση. Στις 11.15 το βράδυ, διαπιστώθηκε από άλλον υπάλληλο των φυλακών, ότι δεν ανέπνεε πια. Μετά από την νεκροψία, η σωρός του μεταφέρθηκε στην Αλβανία όπου και ετάφη. Ο Καρέλι είχε συλληφθεί τον Μάρτιο του 2007 όταν προσπάθησε να σκοτώσει με γυαλί δύο ηλικιωμένους τους οποίους λήστεψε στο σπίτι τους στο Νέο Ηράκλειο, προάστιο της Αθήνας. Με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή με κομμένο γυαλί, δολοφόνησε τον σωφρονιστικό υπάλληλο στις φυλακές Μαλανδρίνου.

 

Η πολυδιάστατη αυτή ιστορία έχει συνταράξει την κοινή γνώμη στην Ελλάδα. Υπάρχει, από την μία, έξαρση της εγκληματικότητας σε επίπεδα πρωτόγνωρα για την κοινωνία – τόσο, που σε μερικές περιοχές της χώρας, αστικές και μη, φοβάται κάποιος να κυκλοφορήσει έξω. (Εξαιτίας αυτού δε, υπάρχουν πολλοί που, όταν μαθεύτηκε η δολοφονία του Καρέλι, αλλά και ο τρόπος της δολοφονίας του, αναφώνησαν "καλά του έκαναν, του παλιοαλβανού"). Από την άλλη, διαπιστώνεται ότι και εδώ, όπως και αλλού, το σωφρονιστικό σύστημα κάθε άλλο από σωφρονιστικό είναι.

(Η φωτογραφία που δημοσιεύουμε σήμερα, από φυλακές άλλης χώρας, δείχνει με έναν έντονα συμβολικό τρόπο ότι είναι εφικτό και σε έναν τέτοιο δύσκολο περιβάλλον, εάν βοηθηθεί, ο κατάδικος να αρχίσει μια καινούργια ζωή ως άλλος άνθρωπος. Αυτό, δεν θα σβήσει ποτέ τον πόνο και την απώλεια που προκλήθηκαν από τα εγκλήματά του, αλλά ίσως λιγοστέψει την πιθανότητα να τα ξαναδιαπράξει).

 

ΠΡΟΣΩΠΑ & ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ 08.04.2014

ΜΙΚΙ ΡΟΥΝΙ, 93, κάποτε το «παιδί θαύμα» του Χόλιγουντ και αργότερα ένας μουσικός και ηθοποιός σούπερ-στάρ που κάθε του ταινία και κάθε του ζωντανή εμφάνιση «έσπαγε» τα ταμεία, πέθανε αυτην την εβδομάδα στο σπίτι του στο Χόλιγουντ, περιστοιχισμένος από μέλη της οικογένειάς του, ήρεμος και πλήρης ημερών. Είναι από εκείνες τις διασημότητες που εντάσσονται στη χορεία των μύθων. Και μάλιστα για πολλούς λόγους. Ως το 1965, οι ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε είχαν εισπρακτική επιτυχία της τάξης των 3 δις δολαρίων. Προτάθηκε 8 φορές για Όσκαρ, και κέρδισε 2 τιμητικές διακρίσεις. Ο μέγας σερ Λόρενς Ολίβιε τον είχε περιγράψει ως «τον μεγαλύτερο ηθοποιό που είχε ποτέ η Αμερική». Επίσης, παντρεύτηκε 8 φορές. Την πρώτη φορά, με την θεά του κινηματογράφου Άβα Γκάρντνερ. Απέθανε διαζευγμένος. Με την τελευταία του σύζυγο, Τζαν Τσάμπερλιν, χώρισα το 2012, πριν 2 μόλις χρόνια δηλαδή, έπειτα από 36 χρόνια γάμου. Όταν ρωτήθηκε, πρόσφατα, αν θα ξαναπαντρευόταν κάποια από τις 8 πρώην γυναίκες του, απάντησε «όλες»!

ΜΟΧΑΜΕΝΤ ΜΟΥΣΑ, 9 μηνών παιδί από το Πακιστάν, ανίκανο να σηκώσει μόνο του ακόμα και το μπιμπερό με το γάλα του, βρέθηκε να είναι κατηγορούμενο για απόπειρα φόνου, ότι δήθεν μαζί με άλλους 30 προσπάθησαν να δοφονήσουν εργαζόμενους σε υπηρεσία παροχής υγραερίου, πετώντας τους πέτρες! Σύμφωνα με το βρετανικό τηλεοπτικό κανάλι SkyNews, το μωρό προσήχθη μαζί με τον παππού του στο αστυνομικό τμήμα στην Λαχόρη για προανάκριση και για λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων. Ο δικαστής έδωσε εντολή να αφεθεί «προσωρινά ελεύθερος» ώσπου η αστυνομία να εξετάσει προσεκτικότερα την υπόθεση. Ο παππούς, πάντως, υποστηρίζει ότι η ίδια η αστυνομία, που είναι συνώνυμη με την διαφθορά στη χώρα αυτή, κατασκεύασε την κατηγορία διότι θέλει να διώξει από την περιοχή εκείνους που αντιδρούν στη ν ύπαρξη εκεί την μονάδος υγραερίου. Και  βρήκε τον πανέξυπνο τρόπο να κατηγορήσει βρέφος 9 μηνών; (Στην φωτογραφία, δικηγόρος παίρνει τα δακτυλικά αποτυπώματα του παιδιού).

ΓΙΡΚΙ ΚΑΤΑΪΝΕΝ, 42, Πρωθυπουργός της Φινλανδίας, ανακοίνωσε προχθές, Σάββατο, ότι δεν θα θέσει ξανά υποψηφιότητα για την ηγεσία του συντηρητικού κόμματος Εθνικής Συμμαχίας επειδή έχει αποφασίσει να διεκδικήσει μία από τις τρείς κορυφαίες θέσεις που «ανοίγουν» τον ερχόμενο Ιούνιο στην ΕΕ, που είναι: επικεφαλής του Eurogroup, αντικαθιστώντας τον Γιερούν Ντάϊσλεμπλουμ, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στη θέση του Χέρμαν Βαν Ρομπάϊ, ή και «συμβιβαστικός υποψήφιος» ως επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ως εκ τούτου, θα παραιτηθεί από το αξίωμα του πρωθυπουργού και, όπως δήλωσε χθές, ότι η κυβερνητική συμμαχία θα επιβιώσει και χωρίς αυτόν, και ότι «η Φινλανδία είναι μία ώριμη πολιτικά χώρα, οι πολιτικοί δρουν με υπεύθυνο τρόπο, και ε΄τσι τα κόμμα του συνασπισμού θα αφήσουν τις διαφορές τους εκτός του κυβερνητικού έργου» Μακάρι να είχαμε και εμείς τέτοιους πολιτικούς.

 

ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΖΟΥΜΕ ΕΔΩ!

ΡΑΧΗΛ ΜΑΚΡΗ, 41, βουλευτής Κοζάνης των Ανεξάρτητων Ελλήνων (ΑΝΕΛ), πρόσωπο τών ημερών μετά τις μηνύσεις που υπέβαλε εναντίον 3 δημοσιογράφων της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος», η μία εκ των οποίων, η αρχισυντάκτης Δέσποινα Κονταράκη συνελήφθη την Κυριακή το βράδυ και αφέθηκε ελεύθερη, ενώ οι άλλοι δύο, Γιώργος Κουβαράς και ο διευθυντής Αλέξης Σκαναβής, ως τη Δευτέρα καταζητούνταν. Η κ. Μακρή, που τον περασμένο Ιούνιο είχε σκαρφαλώσει στα κάγκελα της ΕΡΤ για να διαμαρτυρηθεί για το κλείσιμό της και «το φίμωμα της ελευθερίας έκφρασης», ενοχληθηκε από άρθρο της κ. Κονταράκη που αναφέρεται σε δηλώσεις πως φέρεται να είχε κάνει η βουλευτής για τις συλλήψεις στελεχών της Χ.Α. Στο άρθρο η Ραχήλ Μακρή περιγράφεται ως «ανεκδιήγητη» και αυτό, όπως είπε, την ενόχλησε περισσότερο απ’ όλα. Υπέρ της παρενέβη ο ανεκδιήγητος Πρόεδρος του Κόμματος, Πάνος Καμμένος, ο οποίος στο twitter του προειδοποιεί ότι «όποιο ΜΜΕ ή δημοσιογράφος λειτουργεί ως ρουφιάνος των δυνάμεων κατοχής των δανειστών θα διώκεται». Νωρίτερα, εκ μέρους της Δημοκρατικής Αριστεράς, ο υποψήφιος Ευρωβουλευτής Ανδρέας Παπαδόπουλος, είχε χαρακτηρίσεις τους Ανεξάρτητους Έλληνες ως «Χρυσαυγίτες με πολιτικά». Και πάλι παρενέβη μεσω twitter ο ανεκδιήγητος Πάνος Καμμένος, αποκαλώντας τον «μπουζουκόβιο προικοθήρα πολιτικής κληρονομιάς», και προειδοποιώντας τον «να είναι προσεκτικότερος με τους ΑΝΕΛ». Ωραία πράματα ζούμε στην Ελλάδα, παιδιά. Μεγαλεία.

ΜΠΑΛΤΑΚΟΣ & ΣΙΑ: ΤΙΠΟΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ...

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Αυτό δεν είναι ένα ... ψύχραιμο κείμενο. Γράφεται εν βρασμώ ψυχής βράδυ Πέμπτης 3 Απριλίου και, αυτήν την στιγμή που γράφεται, φυσικό είναι να αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτό: Οργή, αηδία, απογοήτευση!

Αυτα τα συναισθήματα θα υήρχαν ακόμα και εάν έγραφα εν ψυχραιμία ευρισκόμενος. Απλώς, θα τα χαλιναγωγούσα. Τώρα, όχι.

Είμαστε τελικά για κλάματα και για κλωτσιές. Ταυτόχρονα. Να μας κλαίς, από την μιά, και να μας δέρνεις από την άλλη.

Κάθε μέρα, εκεί που λές "ωραία φαίνεται, καθαρός ο ουρανός, λάμπει ο ήλιος", δύο τινά συμβαίνουν, κάποτε χώρια, κάποτε και μαζί:

1. Πετάγεται σαν "μη πω τί" κάποιος σκατόψυχος και σου αμφισβητεί αυτό που βλέπεις, προσπαθώντας δηλαδή να σου αφαιρέσει ακόμα και την τόσο δα μικρούλα χαρά που πήρες το πρωί ανοίγοντας το παράθυρό σου. Αυτός, είναι πολλοί! Είναι η μίζεροι της καθημερινότητός μας. Παλιά, τους έκανες εύκολα πέρα. Έβλεπες από το "μάτι" της πόρτας σου ποιός είναι, κι αν ήταν αυτοί, απλά δεν άνοιγες. Τώρα, με τα social media, παραμονεύουν παντού. Αρματωμένοι με την μιζέρια τους.

2. Κάτι θα γίνει (δεν ξέρω τι είδους παιχνίδια, ακριβώς, μας παίζει ο καιρός τα τελευταία χρόνια, αλλά), θα σκοτεινιάσει ο ουρανός, θα μαζευτούν πάνω από τα δικά μας κεφάλια μαύρα σύννεφα, και θα πλακώσει βροχή του άλλου κόσμου. Κάθε μέρα κι ένα νέο χαστούκι. Όχι τόσο πολύ από τους άλλους, τους "απέξω", τους βολικούς μας εχθρούς. Αλλά από εμάς τους ίδιους. Τούς πιο αυτοκαταστροφικούς πολίτες αυτού του Πλανήτη!

Να μην ησυχάζεις. Κάθε τόσο, μια νέα αποκάλυψη μιας Ελλάδας που ειναι ακόμα βουτηγμένη στα σκατά - συγγνώμη, αλλά σας προειδοποίησα!

Κυνηγάω δυο μέρες τώρα, δημοσιογραφικά, την υπόθεση Μπαλτάκου. Διαβάζω το βιογραφικό του. Ρωτώ ανθρώπους που τον ήξεραν. Φυλλομέτρησα ακόμα και ένα βιβλίο που έγραψε. Χάζεψα φωτογραφίες του. Τίποτα αξιόλογο. Τίποτα διαφορετικό απ' όσα ήδη ξέρουμε, χρόνια τώρα. Μια μέρα, σκάει η κακιά είδηση, μαζεύονται γύρω από αυτήν όλοι οι γνωστοί και γείτονες, ομόφωνη η ετυμηγορία τους: "Μας κάνει εντύπωση. Ήταν καλό παιδί".

Διαβάζω για τον γιό του, τον Δημητρη, που τσαντίστηκε επειδή ένοιωσε ότι οι Χρυσαυγίτες την έφεραν του μπαμπά του, πήγε στη Βουλή και τους πλάκωσε στα "γαλλικά" και στις μπάτσες.Κι εκεί που, έστω για μιά λάμψη στιγμής, πήγα να ψιθυρίσω "εντάξει, μια τέτοια αντίδραση γιού για ένα κακό που βρήκε τον πατέρα του, ας μην την κακίσουμε εντελώς", εμφανίζονται μπροστα μου τα "αστεράκια" του βιογραφικού του - πως διορίστηκε σε διάφορα πόστα, πως "τοποθετήθηκε" στον στρατό - και γαμώ το κέρατό μου αρχίζω και βλέπω ξανά μπροστά μου όλη την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας κι ανακατεύομαι!

Το επίμαχο βίντεο, λες και κάποιος το προγραμματισε να παίζει λούπες μες το μυαλό μου. Με το που τελειώνει, ξαναρχίζει. Κασιδιάρης-Μπαλτάκος-Μπαλτάκος-Κασιδιάρης. Οι ψίθυροί τους μου τρυπώνουν τ' αυτιά, σαν κομπρεσέρ στην άσφαλτο. Η προσπάθειά τους να κάνουν πιο γλυκειά τη φωνή τους - αυτοί, που μόνο καραυγές έμαθαν να ξερνάνε, ξαφνικά γλυκοτιτιβίσματα, και "για πές;", και χειρονομίες απρεπείς, μια ζωή, ολόκληρος λαός μέσα σε μιά διαρκή απρέπεια.

Ακολουθούν - και εννοείται ότι δεν τελειώνουν ποτέ - οι συζητήσεις. Τρόπος του λέγειν "συζητήσεις" Συρραφές από επαναλαμβανόμενη εθνική σαχλαμάρα. "Αγχωμένη μαλακία", όπως τραγουδούσαμε κάποτε στο Διδυμότειχο Μπλούζ.

Πήγα στη Βουλή χθες, να το δώ και να το ακούσω όλο αυτό το "πράγμα" από κοντά. Μπήκα την ώρα που άρχησε να αγορεύει ο Παναγιώταρος της Χρυσής Αυγής, και έφυγα γιατί δεν άντεξα να τον ακούσω να τελειώνει. Είπε για τον Μπαλτάκο:

"Μαζί πήγε με τον Σαμαρά πρόσφατα στο Άγιον Όρος. Στο ίδιο δωμάτιο έμειναν. Στο ίδιο κελί κοιμήθηκαν. Ίσως και στο ίδιο κρεβάτι".

Μούρθε ξανα αναγούλα. Εβλεπα το ανήμερο αυτό θηρίο να ξερνάει, φορώντας μπλου-τζην και ήφος νταβατζή, και αναρωτιόμουν αν ήμουν στη Βουλή ή σε καμπαρέ - αν και εκεί, απ' ότι θυμάμαι από τα άτακτα νιάτα μου, δεν γεύτηκα ποτέ την απρέπεια. Δεν ένοιωσα ποτέ αναγούλα. Δεν αισθάνθηκα ποτέ να με κοροιδεύουν ή να με προσβάλουν.

ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ...

Νά ένας άνθρωπος που, για μένα, αξίζει να εκπροσωπεί την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Έχω παρακολουθήσει μερικες συνεντεύξεις της στην τηλεόραση. Απαντά επί της ουσίας, εν συντομία, και χωρίς να πέφτει σε παγίδες δημοσιογράφων για να παρασυρθεί σε αντιπαράθεση άγονη με τους άλλους καλεσμένους - κομματικά αναγνωρίσιμες φιγούρες, συνήθως, που επιπλέουν μόνο εάν έχουν χάρισμα στη δημιουργία χαβαλέ. Πάνω απ' όλα όμως, η γυναικα αυτή ξέρει τι λέει. Ή, όπως λένε οι Εγγλέζοι, she makes sense.

Μίλησα με μερικούς ανθρώπους που την γνωρίζουν πολύ καλά. Εκτιμώ την γνώμη τους, και ας διαφωνώ πολλές φορές με μερικούς από αυτούς. Μοιραζόμαστε όλοι, όμως, την ίδια αγωνία για το πού πάει αυτός ο τόπος, και έχουμε όλοι το ίδιο πρόβλημα χρόνια τώρα. Άναγκαζόμαστε να ψηφίζουμε ανθρώπους, όχι με βάση τον προεκλογικό τους λόγο, αλλά για ακριβώς το αντίθετο - δηλαδή, με την ελπίδα ότι εάν τυχόν εκλεγούν, θα ξεχάσουν όλα αυτά τα ανόητα που υποστήριζαν πριν, και θα κάνουν κάτι άλλο, κάτι καλύτερο.

Δεν μπορεί, όμως, μια ζωή να ψηφίζεις κάποιον ελπίζοντας ότι θα διαψεύσει τον προεκλογικό εαυτό του. Ψυχοφθόρο είναι. Και για να είμαι ειλικρινής, νοιώθω ήρεμος μέσα μου ότι ποτέ, μέχρι τώρα, δεν ένοιωσα ντροπή για το κόμμα ή το πρόσωπο που ψήφισα.

Εμείς λοιπόν, δηλαδή οι λίγοι καλοί μου φίλοι και εγω, που τα δύο τελευταία χρόνια μας έχει φέρει πιο κοντά η σχεδόν καθημερινή συζήτηση για τα όσα συμβαίνουν, και η προσπάθεια να σκεφτούμε και να προτείνουμε λύσεις, δεν έχουμε καμία εξάρτηση από τους υπάρχοντες κομματικούς χώρους, και απεχθανόμαστε τα παιχνίδια που παίζονται στα σκοτεινά κομματικά παρασκήνια. Θεωρούμε κάτω του μετρίου τους πλείστους που μας κυβερνούν και μας εκπροσωπούν στη Βουλή.

Η τελευταία συζήτηση (;) στο Κοινοβούλιο, για το λεγόμενο Πολυνομοσχέδιο, επιβεβαιώνει την απογοήτευση όλων των λογικά σκεφτόμενων ανθρώπων για το τωρινό πολιτικό μας τοπίο. Δεν θα σταθώ στα προφανή χυδαία που ακούσαμε από τα έδρανα, κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Θα αναφέρω μόνο τις απίστευτες σκηνές που όλοι είδαμε, να έρχονται χαρτάκια συνεχώς από την πίσω πόρτα, να πασσάρονται στους υπουργούς Οικονομικών, Ανάπτυξης και Εργασίας λες και ήταν ραβασάκια ερωτικά, και αυτοί, την ύστατη κυριολεκτικά στιγμή, να σπεύδουν να ανακοινώσουν πλειάδα τροπολογιών, με προφανή αμηχανία στην όψη τους.

Σημείωσα μία από αυτές τις τροπολογίες. Ηταν αρμοδιότητας Χατζηδάκη. Και αναφερότανε  στο διάταγμα που προβλέπει να παραμένουν ανοικτά τα καταστήματα και τις Κυριακές, για μία δοκιμαστική περίοδο σε κάποιες περιοχές. Αυτό το "κάποιες περιοχές" στην αρχή, έγινε "τουλάχιστον τρείς" στο τελικό Νομοσχέδιο. Και στην τροπολογία του "παρά πέντε", όπως ανακοινωσε ο ίδιος ο υπουργός, "φευγει το "τουλάχιστον" και μένει "σκέτο το τρείς"".

Ξέρετε πόσες διαβουλεύσεις (για να μην πω κάτι πιο χοντρό), κρύβεται πίσω από την διαγραφή της λέξης "τουλάχιστον";

Ξέρετε πόσες ειλλημένες υποχρεώσεις εξυπηρετήθηκαν πίσω από κάθε αθώα, δήθεν, τροπολογία της τελευταίας στιγμής; Ξεδιάντροπα, μπροστα στα μάτια του λαού, να πηγαινο-έρχονται χαρτάκια;

Ξέρετε, ιδίως στα φορολογικά νομοσχέδια που δυσκολεύεται να τα καταλάβει ο απλός λαός γιατί, σε αντίθεση με τις άλλες πολιτισμένες χώρες, γράφονται με jargon που εξυπηρετεί όλο το διαπελκόμενο σύστημα "πολιτικούς-επιχειρηματίες-δικηγόρους",΄σε πόσα εκατομμύρια, για να μην πώ δισεκατομμύρια μεταφράζονατι πολλές τροπολογίες που έχουν γίνει, όπως προχθές, την ύστατη στιγμή;

Λοιπόν: Τέτοιες εικόνες δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε, αν και δεν τρέφουμε την ψευδαίσθηση ότι αυτό θα φύγει από τη μια μέρα στην άλλη. Όσο μπορούμε, όμως, θα φωνάζουμε. (Και μην ξεγαλαστείτε εδω να νομίσετε ότι μιλάμε για κάποιο υπο εκκόλαψη κόμμα. Όχι! Έχουμε το γνώθι σ' εαυτώ. Εννοώ μόνο την δύναμη που μπορεί να απορρέει από την σκέψη και τον προβληματισμό που έχουν πολλές παρέες σαν και τη δικιά μας).

Ας επανέλθω, όμως, στην κα. Λυμπεράκη, η οποία είναι υποψήφια με την "Δράση" στις επερχόμενες Ευρωεκλογές.

Διάβασα αυτήν την συνέντεξη της στο kourdistoportokali.com. Της την πήρε η Έρη Τριανταφύλλου.

Αισθάνομαι, από όσα λέει, ότι είναι ένας άνθρωπος τον οποίο, εγώ τουλάχιστον (είμαι βέβαιος και πολλοί φίλοι μου) μπορώ να εμπιστευτώ με την ψήφο μου στις επερχόμενες Ευρωεκλογές. Δεν ζητώ από κανέναν να κάνει το ίδιο, διότι ξέρω ότι θα εμπλακώ τότε σε έναν κομματικού-τύπου καυγά, του στύλ "εντάξει, δεν λέω, μπορεί να είναι καλός ή καλή η δική σου επιλογή, αλλά εδώ μπορεί να παίζεται το μέλλον του τόπου", και άλλα παρόμοια.

Σ' αυτόν τον καυγά έχουμε, έχω, εξασκηθεί χρόνια τώρα. Κάποτε, είχαμε γευτεί και την άλλη απειλή. Εκείνην της "χαμένης ψήφου". "Μην το κάνεις αυτό, διότι στην ουσία θα είναι σαν να ενισχύεις τον τάδε".

Ωραία - απαντώ σήμερα σε όλους αυτούς: Τούς ενισχύσατε εσείς, όλους τους "τάδε", και είδαμε τα χαϊρια. Εμένα, και άλλους πολλούς, μας αρκεί σήμερα, ξεκινώντας κυριολεκτικά από το "σημείο μηδέν", να ξεχωρίζουμε μέσα από τους "συνηθισμένους πολλούς", τους "ασυνήθιστους λίγους". Εκείνους, που να καταλαβαίνουμε τι λένε. Και να αισθανόμαστε ότι εάν γίνουν πολλοί, μπορεί μια μέρα να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται αυτός ο τόπος.

Για αυτούς τους λόγους, και για άλλους πολλούς που θα τους συζητήσουμε κατά την διάρκεια των λίγων μηνών πού έμειναν ως τις εκλογές, αναδημοσιεώ αυτήν την συνέντευξη, και σας προτρέπω τουλάχιστον να την διαβάσετε.

Η Αντιγόνη Λυμπεράκη είναι μια πολύ ευγενική και δραστήρια παρουσία στη πολιτική ζωή της χώρας.Καθηγήτρια Οικονομικών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, αντιπρόεδρος της Δράσης και επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου της.

Σπούδασε οικονομικά στην Αθήνα και οικονομική ανάπτυξη στο Sussex. Έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης, στο City University of New York  και στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales στο Παρίσι. Είναι μέλος της Διεθνούς Ένωσης για τα Φεμινιστικά Οικονομικά (IAFFE) και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της οργάνωσης ActionAid στην Ελλάδα και στην Κένυα.

Ζει στο Παγκράτι με το σύζυγο της, τα δύο της παιδιά, και τρεις γάτες.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:

ΑΝ ΘΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΛΙΑ Ή ΡΑΠΑΝΑΚΙ, ΕΙΝΑΙ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝ.

 

Του

Θεόδωρου Πάγκαλου*

 

Ενα από τα μεγαλύτερα εργατικά κέντρα της Ελλάδας είναι εκείνο της Ελευσίνας και της υπόλοιπης Δυτικής Αττικής. Εκατοντάδες χιλιάδες μισθωτοί είναι το εν δυνάμει ποίμνιό του. Εκεί, σ’ αυτή την περιοχή που παλιά κάλυπταν εκτεταμένες φυτείες ελαιοδέντρων και μερικά άγονα μεν, αλλά με καρπούς εξαιρετικής ποιότητας σταροχώραφα, χτυπάει η καρδιά της ελληνικής βιομηχανίας. Τα 2/3 των προϊόντων της μεταποίησης στη χώρα μας, αν εξαιρέσει κανείς τη διατροφή, προέρχονται από αυτή την περιοχή. Οι καινούργιοι κλάδοι (συσκευασία, τελική παρουσίαση προϊόντος, μεταφορά, αποθήκευση, συναρμολόγηση, επανεξαγωγή και τα κάθε είδους logistics) εκεί έχουν, κατά κύριο λόγο, την έδρα τους. Εκεί και οι πολυεθνικές: η κινεζική COSCO, η αμερικανική Ηewlett Packard για την ασιατική παραγωγή της, οι έλληνες κυρίαρχοι στον τομέα του τσιμέντου με τον Τιτάνα κ.ά. εκεί έχουν τα στρατηγεία τους, τη διοίκησή τους, τα παγκόσμια ή πανευρωπαϊκά επιτελεία τους.

Είναι πολύ λογικό λοιπόν οι εξελίξεις στο Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Ελευσίνας να αποτελούν ένδειξη για το πώς σκέπτεται και προσανατολίζεται ουσιαστικά η εργατική τάξη της χώρας. Αν βέβαια οι μαρξιστές των βορείων προαστίων αποδέχονται ακόμα ότι η εργατική τάξη είναι άνθρωποι που έχουν συγκεκριμένο ρόλο στην παραγωγή και διακίνηση προϊόντων, πληρώνονται με μισθό και παράγουν, όπως θα έλεγε και ο Κάρολος, υπεραξία.