Όταν κάνεις το καλό για τον συνάνθρωπό σου και την κοινωνία, δεν χρειάζεται να το διαλαλείς. Εάν η πράξη σου είναι ανιδιοτελής, εάν πράγματι η προσφορά σου θα ανακουφίσει έναν ή και περισσότερους ανθρώπους, εάν η δωρεά σου αλλάξει ακόμα και τη ζωή τους προς το καλύτερο, θα το κάνουν για σένα αυτοί. Στόμα με στόμα, θα διαδοθούν τα νέα. Και τότε, νάσαι σίγουρος, θα έχουν μεγαλύτερη αξία από το να τα προκαλέσεις εσύ, είτε δια της επιρροής σου στην αγορά των μίντια (σχέσεις ιδιοκτησιακές, μεγάλα διαφημιστικά πακέτα, κλπ), είτε ακόμα και δια πληρωμένων καταχωρήσεών σου.
Στην κρίση που περνάμε, δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι εκμεταλλεύονται τις μεγάλες ανάγκες που έχουν πολλοί συμπολίτες μας για να γίνει γνωστή η βοήθειά τους προς αυτούς. Έχω εργαστεί σε πολλά μέσα ενημέρωσης, και έχω από πρώτο χέρι εμπειρία της πίεσης που ασκούν πολλές φορές διάφοροι επιχειρηματίες για να γράψεις ή να μεταδώσεις κάτι για την φιλανθρωπική τους προσφορά. Η πίεση έρχεται σε σένα μένα των διευθυντών σου. Και εάν έχεις εσύ διευθυντική θέση, το σχετικό τηλεφώνημα το λαμβάνεις εσύ.
Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται, ενίοτε και με πιο έντονη μορφή, όταν συμβαίνει μια μεγάλη φυσική καταστροφή. Πρόσφατα, άκουσα σε ραδιόφωνο ένα σποτάκι εταιρείας που κατέληγε με τη φράση "... κοντά στους σεισμόπληκτους της Κεφαλονιάς μας". Με κτύπησε πολύ άσχημα αυτό!
Από την άλλη, όμως, αντί να δηλητηριάζω τη ψυχή μου αναφέροντας τέτοιες περιπτώσεις, προτιμώ (έστω και με κίνδυνο να με επιπλήξουν ή να με παρεξηγήσουν), να εκθειάζω κατά καιρούς εκείνους που προσφέρου σιωπηλά. Μιας και αναφέρθηκα δε στη Κεφαλονιά, μου έκανε εντύπωση που διάβασα σε ένα μπλογκ (και νομίζω πως δεν πήρε καν διαστάσεις), ότι μία εταιρεία, η Γρηγόρης Μικρογεύματα, της οποίας οι ιδιοκτήτες, η οικογένεια Γεωργάτου, κατάγονται από το νησί, τις πρώτες-πρώτες μέρες που ο κόσμος εκεί χρειαζόταν, εκτός των άλλων, και λίγα τρόφιμα, έστειλε αμέσως εκείνο που μπορούσε. Το ίδιο, διάβασα στο kafaloniatoday.com, έκανε και η αλυσίδα σουπερμάρκετ ΑΒ Βασιλόπουλος, καί άλλοι όμως, πολλοί.
Οπως έμαθα από συναδέλφους μου εκεί, κανένας από αυτούς δεν τους πήρε τηλέφωνο να τους πεί, "ξέρετε, εγω βοήθησα, και καλό θα ήταν να γράψετε κάτι". Θα μπορούσαν να το κάνουν. Διότι είναι μεγάλες, επιτυχημένες επιχειρήσεις, καί έχουν το budget και την επιρροή να πετύχουν μέγιστη δhμοσιότητα. Δεν το έκαναν. Και αυτό ο κόσμος, νομίζω, το εκτιμά. Γι' αυτό και θέλησα σήμερα να το γράψω.
Καλημέρα. Καλή και ήρεμη Κυριακή να έχετε.
ΥΓ: Η φωτογραφία αυτή είναι από τις πιο δημοφιλείς στο Διαδίκτυο. Πρέπει να την έχουν δεί κι ανακυκλώσει εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι. Κανείς δεν ξέρει ποιός είναι αυτός ο άνδρας που προσφέρει με την ομπρέλα του προστασία από την καταρρακτώδη βροχή στον σκύλο. Μπορεί ναναι δικός του σκύλος, μπορεί όχι. Δεν έχουν τόση σημασία, βλέπετε, όλες αυτές οι πληροφορίες. Σημασία έχει η πράξη, η "εικόνα". Αυτή σε κάνει να νοιώθεις ωραία. Αυτή μπορεί να σε κάνει και καλύτερο άνθρωπο.
Καλημέρα Χρήστο μου,
ReplyDeleteΣυμφωνώντας απόλυτα μαζί σου, θα ήθελα να μοιραστώ τη δική μου "μικρή" ιστορία που έζησα που πριν μερικούς μήνες.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, σκέφτηκα πως ήθελα πολύ να βοηθήσω συνανθρώπους μας και διάλεξα να στηρίξω παιδιά που ζουν σε ορφανοτροφεία ή ανάδοχες οικογένειες. Έτσι ενεργοποίησα την παρέα μου (4 συμμαθήτριες) φίλες, παντρεμένες πλέον που κάνουμε παρέα σε οικογενειακό επίπεδο και αποφασίσαμε αντί να ανταλλάξουμε δώρα μεταξύ μας τα Χριστούγεννα, να αγοράσουμε τρόφιμα-υλικα συσκευασίας-παιχνίδια και να τα προσφέρουμε στα παιδάκια. Στόμα με στόμα, στη γειτονιά και στους συγγενείς, συλλέξαμε 200 δεματα περίπου τα οποία τα κάναμε συσκευασία δώρου και τα εμπλουτίσαμε με ζαχαρωτά και λιχουδίες (Βιβλία-παιχνίδια-ρούχα-παπούτσια).
Αφού νιώσαμε μεγαλη "απογοήτευση" απο διάφορα ορφανοτροφεία τα οποία υποτίθεται ότι ζητούσαν βοήθεια απο τα ΜΜΕ και όταν τηλεφωνήσαμε απλά μας είπαν ότι χρειάζονται μόνο χρήματα και πως απαγορεύεται να έρθουμε σε επαφλη με τα παιδιά, καταλήξαμε στο Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα του Πειραιά όπου είναι θηλέων και στην Κιβωτό του κόσμου.
Οι στιγμές που ζήσαμε δεν περιγράφονται, γέμισε η ψυχή μας αγάπη, παιδικά χαμόγελα και ευτυχία. Όσο διάστημα μιλούσαμε με τη διευθύντρια του Χατζηκυριάκειου Ιδρύματος, διάφοροι εθελοντές έφερναν σακούλες με τρόφιμα και ρούχα και έφευγαν, εμείς, της ζητήσαμε να δούμε και να μείνουμε λίγο με τα παιδιά, αφού μας ξενάγησε στους χώρους και μας περιέγραψε το έργο τους, φτάσαμε στην τραπεζαρία - σαλόνι που ήταν περίπου 15 κοριτσάκια δημοτικού και με τα οποία ζήσαμε ανεπανάληπτες στιγμές, έπεσαν επάνω μας και αρχισαν να μας αγκαλιάζουν και να μας φιλάνε, σαν να είμασταν φίλες τους, μας έκαναν ζωγραφιές και μας έφτιάχναν τα μαλλιά..Τα γράφω όλα αυτά και συγκινούμαι. Γίναμε μαζί τους και εμείς "παιδιά". Μείναμε 3 ώρες μαζί τους και ο αποχωρισμός πολύ δύσκολος. Η Βαρβαρούλα ήταν η "δική μου" αυτοκολλητούλα. Έπεσε στην αγκαλιά μου απο την πρώτη στιγμή που με αντίκρυσε και δεν ξεκολλησε απο πάνω μου, μέχρι που φύγαμε. Πηγαίνει Τετάρτη Δημοτικού και είναι υπέροχη. Όταν πια νύχτωσε και έπρεπε να φύγουμε, αυτό που θέλησαν να εισπράξουν απο εμάς, δεν ήταν τι δώρα τους φέραμε, αλλά ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΕΠΙΣΚΕΦΘΟΥΜΕ. Κοιταχτήκαμε και οι 4 μας, έτοιμες να βάλουμε τα κλάματα. Έτσι καθε 15 μέρες αντί να πίνουμε καφέ για να λέμε τα νέα μας, επισκεφτόμαστε τις νέες μας μικρές φίλες και παίζουμε μαζί τους, μέχρι τελικής πτώσης. Δοκιμάστε το και θα δείτε πως η εμπειρεία είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗ.