tag:blogger.com,1999:blog-6189280573002526901.post8831924292908087475..comments2023-12-09T00:35:14.308+02:00Comments on filoftero: Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ "ΦΩΝΑΖΕΙ"...Christos Michaelideshttp://www.blogger.com/profile/05403484298205787459noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-6189280573002526901.post-24351427352952456862014-02-24T10:47:49.265+02:002014-02-24T10:47:49.265+02:00Καλημέρα Χρήστο μου,
Συμφωνώντας απόλυτα μαζί σου...Καλημέρα Χρήστο μου,<br /><br />Συμφωνώντας απόλυτα μαζί σου, θα ήθελα να μοιραστώ τη δική μου "μικρή" ιστορία που έζησα που πριν μερικούς μήνες. <br />Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, σκέφτηκα πως ήθελα πολύ να βοηθήσω συνανθρώπους μας και διάλεξα να στηρίξω παιδιά που ζουν σε ορφανοτροφεία ή ανάδοχες οικογένειες. Έτσι ενεργοποίησα την παρέα μου (4 συμμαθήτριες) φίλες, παντρεμένες πλέον που κάνουμε παρέα σε οικογενειακό επίπεδο και αποφασίσαμε αντί να ανταλλάξουμε δώρα μεταξύ μας τα Χριστούγεννα, να αγοράσουμε τρόφιμα-υλικα συσκευασίας-παιχνίδια και να τα προσφέρουμε στα παιδάκια. Στόμα με στόμα, στη γειτονιά και στους συγγενείς, συλλέξαμε 200 δεματα περίπου τα οποία τα κάναμε συσκευασία δώρου και τα εμπλουτίσαμε με ζαχαρωτά και λιχουδίες (Βιβλία-παιχνίδια-ρούχα-παπούτσια).<br />Αφού νιώσαμε μεγαλη "απογοήτευση" απο διάφορα ορφανοτροφεία τα οποία υποτίθεται ότι ζητούσαν βοήθεια απο τα ΜΜΕ και όταν τηλεφωνήσαμε απλά μας είπαν ότι χρειάζονται μόνο χρήματα και πως απαγορεύεται να έρθουμε σε επαφλη με τα παιδιά, καταλήξαμε στο Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα του Πειραιά όπου είναι θηλέων και στην Κιβωτό του κόσμου. <br />Οι στιγμές που ζήσαμε δεν περιγράφονται, γέμισε η ψυχή μας αγάπη, παιδικά χαμόγελα και ευτυχία. Όσο διάστημα μιλούσαμε με τη διευθύντρια του Χατζηκυριάκειου Ιδρύματος, διάφοροι εθελοντές έφερναν σακούλες με τρόφιμα και ρούχα και έφευγαν, εμείς, της ζητήσαμε να δούμε και να μείνουμε λίγο με τα παιδιά, αφού μας ξενάγησε στους χώρους και μας περιέγραψε το έργο τους, φτάσαμε στην τραπεζαρία - σαλόνι που ήταν περίπου 15 κοριτσάκια δημοτικού και με τα οποία ζήσαμε ανεπανάληπτες στιγμές, έπεσαν επάνω μας και αρχισαν να μας αγκαλιάζουν και να μας φιλάνε, σαν να είμασταν φίλες τους, μας έκαναν ζωγραφιές και μας έφτιάχναν τα μαλλιά..Τα γράφω όλα αυτά και συγκινούμαι. Γίναμε μαζί τους και εμείς "παιδιά". Μείναμε 3 ώρες μαζί τους και ο αποχωρισμός πολύ δύσκολος. Η Βαρβαρούλα ήταν η "δική μου" αυτοκολλητούλα. Έπεσε στην αγκαλιά μου απο την πρώτη στιγμή που με αντίκρυσε και δεν ξεκολλησε απο πάνω μου, μέχρι που φύγαμε. Πηγαίνει Τετάρτη Δημοτικού και είναι υπέροχη. Όταν πια νύχτωσε και έπρεπε να φύγουμε, αυτό που θέλησαν να εισπράξουν απο εμάς, δεν ήταν τι δώρα τους φέραμε, αλλά ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΕΠΙΣΚΕΦΘΟΥΜΕ. Κοιταχτήκαμε και οι 4 μας, έτοιμες να βάλουμε τα κλάματα. Έτσι καθε 15 μέρες αντί να πίνουμε καφέ για να λέμε τα νέα μας, επισκεφτόμαστε τις νέες μας μικρές φίλες και παίζουμε μαζί τους, μέχρι τελικής πτώσης. Δοκιμάστε το και θα δείτε πως η εμπειρεία είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗ. ΤΑΝΙΑhttps://www.blogger.com/profile/04982774374756824903noreply@blogger.com