"ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΣΥΜΒΕΙ"

ΤΖΕΝΙ ΜΠΛΟΥΜΦΙΛΝΤ, ελληνικής καταγωγής Πρέσβειρα της Αυστραλίας στην Ελλάδα, έχοντας στη δικαιοδοσία της επίσης την Βουλγαρία και την Αλβανία. Σε συνέντευξή της την περασμένη Παρασκευή στην τηλεόραση του Σκάϊ, στην Ελλάδα, αναφέρθηκε στην μακρά οικονομική κρίση που υπέφερε η χώρα της στις αρχές της 10ετίας του 1990, και τόνισε ότι εκείνο που έβγαλε την Αυστραλία από την κρίση, και την έφερε έκτοτε στην διαρκή ανάπτυξη και ευημερία, ήταν «η κατάργηση κάθε είδους προστατευτισμού». Μιλώντας άπταιστα ελληνικά, η κα. Μπλούμφιλντ είπε ότι «όσο δύσκολο ακούγεται αυτό, τόσο εύκολο αποδεικνύεται στην πράξη». Δηλαδή: είναι θέμα πολιτικής βούλησης και μόνο. Ρίχνεις τα τείχη του προστατευτισμού «εν μία νυκτί», δεν κάνεις καμία απολύτως εξαίρεση (πχ. όπως πάνε να κάνουν στην Ελλάδα αφήνον τας απ’ έξω τους φαρμακοποιούς, τους αγελαδοτρόφους και τις βιομηχανίες γάλακτος, τους ταξιτζήδες, τους ηχολήπτες, και άλλους πολλούς), και ρίχνεις όλο το βάρος σου στην προώθηση της Ανάπτυξης και του υγιούς και ισότιμου ανταγωνισμού.

 

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, μάθαμε με το «ναι μεν, αλλά». Συμφωνούμε θεωρητικώς, στα λόγια, αλλά όταν έρθει η στιγμή της εφαρμογής, αρχίζουμε τις εξαιρέσεις, ενδίδουμε σε πιέσεις, δημιουργούμε βολικές δικαιολογίες, και καταλήγουμε πάλι να είμαστε σχεδόν όλοι υπό κάποιου είδους προστασία. Αυτό το «άθλιο προνόμιο», όπως ενσυνειδήτως το ονομάζω, όχι μόνο εξασφαλίζει σε ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων ένα καλό εισόδημα βρέξει-χιονίσει, αλλά καλλιεργεί ταυτόχρονα μία φιλοσοφία τεμπελιάς, μία τάση βολέματος, που εμποδίζει κάθε καινοτομία και φυσιολογική ανάπτυξη.

 

Ο ΠΟΛ ΚΙΤΙΓΚ, Υπουργός Οικονομικών της Αυστραλίας μέχρι το 1991, και ακολούθως Πρωθυπουργός, έκανε τότε, στην αρχή της κρίσης, την μνημειώδη δήλωση ότι «έχουμε την ύφεση που χρειαζόταν να συμβεί στην Αυστραλία». Ομοίως, μερικοί σώφρονες πολιτικοί στην Ελλάδα που δυστυχώς δεν είναι δημοφιλείς γιατί λένε αλήθειες που ο λαός δεν θέλει να ακούει, όπως ο πρώην Υπουργός Αλέκος Παπαδόπουλος, και άλλοι, εξαρχής έλεγαν ότι «ακόμα κι αν δεν ερχόταν η κρίση στην Ελλάδα, έπρεπε εμείς οι ίδιοι να την είχαμε εφεύρει». Δεν εννοούσαν, βεβαίως, ότι έπρεπε να χάσουν τόσοι άνθρωποι τις δουλειές τους, να ξενιτευτούν εκατοντάδες χιλιάδες, και να έλθουν στη ζωή μας τα συσσίτια, οι άστεγοι, και τα κλειστά μαγαζιά. Εννοούσαν, όμως, ότι θα έπρεπε να χάσουν κάποιοι ευνοημένοι τα προνόμιά τους ή, όπως τα λένε οι ίδιοι, τα «κεκτημένα» τους δικαιώματα. Όταν κάποιος σου έχει χαρίσει ένα προνόμιο, αναμενόμενο είναι να ξεπέσεις στο βόλεμα, και η παραγωγικότητα της χώρας σου στο «μηδέν».

 

ΤΩΡΑ που αρχίζει επιτέλους να γυρίζει λίγο ο τροχός, όλοι οι προστατευόμενοι έχουν υψώσει φωνήν μεγάλην, και κάνουν σαματά αποκρουστικό. Κατανοητό, από την μια. Προσπαθούν ό,τι μπορούν να διασώσουν. Και έχουν ακόμα τα όπλα να το κάνουν. Συγγενιλίκια. Πολιτικές πατρωνίες, Πατριωτικές κορώνες (του τύπου «ξεπουλάνε την χώρα μας». Και άλλα τέτοια, κεχαριτωμένα. Η Κύπρος, αν είναι να κάνει άλμα προς τα εμπρός, πρέπει να το κάνει τώρα που είναι ακόμα στην αρχή της κρίσης - η Ελλάδα άργησε, φοβούμαι ότι έχασε το τρένο. Αυτα τα πράγματα γίνονται γρήγορα και με το μαχαίρι, όπως λέει και η κα. Μπλούμφιλντ. Τα καρκινώματα, από νωρίς τα σκοτώνεις. Αμα τα αφήσεις, θα σου κάνουν μεταστάσεις παντού και θα σου καταφάνε όλο το κορμί. Δεν μπορεί «πέντ-έξ παρέες» να εμποδίσουν τη χώρα να πάει μπροστά. Να την κρατήσουν καθηλωμένη στα δικά τους, πενιχρά μέτρα. Η Ελλάδα προσπαθεί, αλλά σέρνεται. Τα "κεκτημένα", πολλά, και ο κόσμος διχασμένος.  Η Κύπρος μπορεί. Η πλειοψηφία του κόσμου το πιστεύει και το θέλει. Αρκεί να το κατανοήσει και να το πάρει επάνω της και η ηγεσία, ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους. Απελευθερώστε την πρόοδο.