ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ

23% ΦΠΑ επιβάλλεται από σήμερα, 1 Σεπτεμβρίου, σε πολλά είδη και υπηρεσίες, στα πλαίσια των μέτρων που ζήτησαν οι δανειστές μας από την κυβέρνηση ώστε να μειωθεί, λέει, το έλλειμα. Έτσι, λοιπόν, από σήμερα θα ακριβύνει η αστακομακαρονάδα αλλά και το σουβλάκι μας.

9 από τα 177 κρατικά νοσοκομεία της Ελλάδας που απάντησαν σε ερωτηματολόγιο από την Επιθεώρηση Περιβάλλοντος, παραδέχτηκαν ότι έχουν άδεια διαχείρησης στερεών απιοβλήτων. Τα 164 νοσοκομεία, ή μάλλον οι διοικήσεις τους, αγνοούσαν ότι όφειλαν να είχαν τέτοια άδεια. Έπειτα από κατεγγελία στη Βουλή της Ειδικής Γραμματέως Επιθεώρησης Περιβάλλοντος και Ενέργειας, κυρίας Μαργαρίτας Καραβασίλη, δήμαρχοι πολλών περιοχών λάμβαναν την μιζα τους για να δέχονται επικίνδυνα νοσοκομειακά απόβλητα στις χωματερές τους. 




15.000 τόνοι μολυμαστικών απόβλητων κάθε χρόνο, εκ των οποίων 7,5 τόνοι εναποτίθενται στα Λιόσια κάθε μέρα, ενώ οι υπόλοιποι αναμειγνύονται με οικιακά απορρίμματα και καταλήγουν σε χωματερές, είπε η κ. Καραβασίλη. 
Περισσότερα στοιχεία για αυτό το θέμα, στο πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ στην εξής ηλεκτρονική διεύθυνση του "Βήματος": http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=417321&h1=true


88 άνθρωποι δολοφονήθηκαν από τις συριακές αρχές ενώ τελούσαν υπό κράτηση λόγω συμμετοχής τους στις αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις τον περασμένο Ιούλιο. Αυτό ανακοινωσε χθες η Διεθνης Αμνηστία. Για ένα κόμμα στην Ελλάδα, που συνήθως πλειοδοτεί στην υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών, τα συμβαίνοντα στην κοντινή μας Συρία του συντρόφου Άσαντ δεν είναι άξια λόγου, και αυτό εξηγεί και την προκλητική σιωπή, επί τούτου, και της εφημερίδας που διαλαλεί του κόμματος τις θέσεις.


40.000 δολλάρια ξόδεψε η Facebook τις πρώτες 21 μέρες της καινούργιας εκστρατείας της που ανταμείβει τους χρήστες που την βοηθούν να ανακαλύψει και να κλείσει "τρύπες" στο σύστημά της που επιτρέπουν την εισβολή ιών.7000 δολλάρια πλήρωσε η Facebook σε έναν μόνο χρήστη της, που ειδικεύεται σε θέματα ασφάλειας στο Διαδίκτυο, που την βοήθησε να ανακαλύψει και να εξοντώσει 6 ιούς.


16,5 εκατομμυρια τουρίστες, εκτιμά η Ενωση Ξενοδόχων, ότι θα έχουν επισκεφθει τη χώρα μας ως το τέλος της φετεινης, θερινής, τουριστικής σεζόν. Πιστεύεται ότι η εντυπωσιακή (ιδίως στην υπό οικονομική δυσμένεια Ελλάδα) αύξηση του αριθμου του εισερχόμενου τουρισμού οφείλεται στην ανάκαμψη των οικονομιών της Ευρώπης, στις ταραχές στις χώρες της Βόρειας ΑΦρικής, στη διατήρηση των τιμών των ξενοδοχείων σε ανταγωνιστικά επίπεδα και στη βελτίωση του ρυθμού έκδοσης βίζας σε Ρώσους πολίτες.

47 πανεπιστημιακές σχολές τελούν, αυτήν την στιγμή (8.30 πρωί 31.08.2011) υπό κατάληψη από φοιτητές (;) που αντιδρούν έτσι στο νέο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε την περασμένη εβδομάδα, με ευρεία συναίνεση 250 βουλευτών, από την Εθνική Αντιπροσωπεία. Μαζί με μερίδα της λεγόμενης "επιστημονικής κοινότητας", οι εν λόγω καταληψίες ανήκουν προφανώς στην "μεγάλη Ελλάδα" που δεν θέλει να αλλάξει ποτέ τίποτα στον τόπο. Γιατί, εάν αλλάξει, θα χάσουν τα αμέτρητα αγαθά (υλικά και μη) που χρόνια τωρα απολαμβάνουν.

 14 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον θάνατο της Νταϊάνα Φράνσις Σπένσερ, πριγκηπισας της Ουαλίας και σύζυγος του Καρόλου, διαδόχου του βρετανικού θρόνου. Σκοτώθηκε σε τροχαίο στο Παρίσι, μαζί με τον τότε σύντροφό της Ντόντι Αλ Φαγιέτ, γιό του ιδιοκτήτη, εκείνον τον καιρό, του φημισμένου πολυκαταστηματος Harrod's του Λονδίνου. Μέχρι σήμερα διατυπώνονται απόψεις και δημοσιεύονται στοιχεία που συνηγορουν υπέρ της θεωρίας του Μωχάμεντ Αλ Φαγιέτ, που εξαρχής φώναζε ότι ο γιός του και η Νταιάνα δεν πέθαναν από τυχαίο τροχαίο, αλλά δολοφονήθηκαν από τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες, κατ' εντολήν του Μπάκινγχαμ, που ποτέ δεν συμβιβάστηκε με την ιδέα "να μολυνθεί με μουσουλμανικό αίμα, το γαλάζιο των μοναρχών".

Μιά προταση

 
Τόσα χρήματα δώσατε Εμίρη μου για δυό τράπεζες ελληνικές. Χάθηκε η κόσμος να προσθέτατε και λίγα ψίχουλα ακόμα για να πάρετε και μια ποδοσφαιρική ομάδα δοξασμένη, κιτρινόμαυρου χρώματος, με έμβλημα τον Δικέφαλο Αετό;

ΟΙ ΤΥΦΩΝΕΣ ΤΟΥ ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ!

"Γιουνάιτεντ", ο ένας, "Σίτι", ο άλλος, συνέτριψαν τα δύο γειτονόπουλα του βορείου Λονδίνου, Άρσεναλ και Τότεναμ, με σκόρ 8-2 και 5-1 αντίστοιχα. Μάλιστα, η νίκη της Μάντσεστερ Σιτι σημειώθηκε στην έδρα των "Πετεινών", το White Hart Lane.

Στο Όλντ Τραφορντ, η ομάδα του σερ Άλεξ Φέργκιουσον, πιθανότατα ο κορυφαίος προπονητής στον κόσμο σήμερα (κρίνοντας συνολικά την πορεία του), έκανε το πάρτι της ζωής του, με τον Ουέϊν Ρούνι σε μεγάλα κέφια, να σημειώνει χατ-τρικ. 'Οσο για τους κατ' εφηξμισμόν "κανονιέρηδες", ο Χένρι Ουίντερ που παρακολουθησε τον αγωνα στο Μάντσεστερ, έγραψε στην Ντέιλι Τέλεγκραφ σήμερα ότι "έπειτα από το πιο ταπεινωτικό για την Αρσεναλ αποτέλεσμα από τότε που η Βικτωρία ήταν βασίλισα και όχι μπιραρία, η ομάδα του Λονδίνου βρίσκεται σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι, και ο μεγαλύτερος φόβος των φίλων της είναι ότι ο προπονητής της Αρσέν Βενγκέρ θα την οδηγήσει σε ακόμα πιο εξευτελιστικές ήττες". Είναι αλήθεια πάντως, πως ο ικανότατος, δίχως αμφιβολία, αλλά και εξαιρετικά αλαζονικός και μονόχνωτος Γάλλος τεχνικός των "κανονιέρηδων" θα πρέπει, επειγόντως να αρχίσει να αγοράζει και μερικούς έμπειρους παίκτες (που τους είχε, μεταξύ μας, αλλά τους πουλησε), ώστε να προστατεύσουν και να εκπαιδεύσουν τους πιτσιρικάδες του.

Στο Ουάϊτ Χαρτ Λέϊν, η Τότεναμ δεν ηττηθηκε απλώς. Εξολοθρεύτηκε! "Δολοφόνος" της ήταν ο Βόσνιος Εντίν Ντζέκο, 25, ο οποίος αγοράστηκε τον περασμένο Ιανουάριο από την γερμανική Βόλφσμπουργκ έναντι έναντι 32 εκατ. ευρώ. Ο Ντζέκο, που φαινεται να συμπληρώνει φοβερό δίδυμο με τον Νασρί που πουλησε ο Βενγκέρ,  πέτυχε τα 4 από τα 5 γκολ της Σιτι, και το άλλο ο Καμπουλ.


Στα διάφορα αγγλικά αθλητικά sites διαβάζω σχόλια οπαδών των ομάδων. Οι της Τότεναμ συμφωνούν σε ένα μόνο πράγμα. "Ευτυχώς, ή Αρσεναλ ηταν χειρότερη από μας. Εφαγε 8"!

Αυτός ο άνθρωπος θα μπορουσε να ηταν, άξια, ο αυριανός πρωθυπουργός της Ελλάδος.

Αυτή η συνέντευξη του Υπουργού Εξωτερικών, Σταύρου Λαμπρινίδη, στην εκπομπή Hard Talk του BBC World, μία από τις καλύτερες εκπομπές με πολιτικές συνεντεύξεις που υπάρχουν στη ζούγκλα της εντυπωσιοθηρικής τηλεόρασης, ήταν μία αποκάλυψη για μένα.

Οπως οι περισσότεροι από εμάς, υποθέτω, γνώριζα και γνωρίζω πολύ λίγα πράγματα για τον Υπουργός Εξωτερικών που όμως, όπως συμβαίνει συχνά στα μέρη μας, χαίρει μεγαλύτερης εκτίμησης και αποδοχής μακρυά από την πατρίδα του. Μου το είπαν και δεν το πίστευα ότι, όταν αποχαιρετούσε τους συναδέλφους του στο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο για να αναάβει το Υπουργείο Εξωτερικών στον πρόσφατο ανασχηματισμό, οι περισσότεροι ξένοι και δικοί μας Ευρωβουλευτές τον χειροκροτούσαν επί πολλή ώρα, όρθιοι, και αρκετοί από αυτούς είχαν δακρύσει κιόλας.


Τον άκουσα επίσης μια δυό φορές να απαντά σε επερωτήσεις βουλευτών στο δικό μας Κοινοβούλιο, και μού έκανε εντύπωση πόσο ψύχραιμες και εμπεριστατωμένες απαντήσεις έδινε, αλλά κυρώς με πόση προσοχή και σεβασμό τόν άκουγαν όλοι, ακόμα και εκείνοι που είναι απάναντί του πολιτικά, και θα τους βόλευε η σκληρή αντιπαράθεση, όπως την λέμε.


Απόψε, παρακολούθησα αυτήν την συνέντευξή του στο BBC, και εντυπωσιάστηκα. Τόσο, που τολμώ να διακινδυνεύσω να αναφωνήσω "να ένας ανθρωπος, που και αύριο κιόλας, θα άξιζε να ήταν ο επόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδος".


Δεν ειναι μόνο η άριστη γνωση και χρήση της αγγλικής γλώσσας - αυτό το έχει και ο Γιωργος Παπανδρέου, και ίσως και σε καλύτερο επίπεδο. Είναι κυρίως η ουσία των απαντήσεών του σε πολύ σκληρές ερωτήσεις. Ερωτησεις, που αφορούν όχι το άμεσο πεδίο της αρμοδιότητο΄ς του, που ειναι η εξωτερική πολιτική, αλλά εκείνο της οικονομίας, που εναι "πατάτα καυτή¨, και ειλικρινά δέν γνωρίζω άλλον Ελληνα πολιτικό που θα μπορουσε, αυτήν την στιγμή, να τα βγάλει πέρα τόσο καλά σε μια τόσο σκληρή συνέντευξη. Αντίθετα, και μόνο που βλέπω ποιοί, από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ευρίσκονται στον τομέα εξωτερικής πολιτικής, με πιάνει τρόμος στη σκέψη ότι απέναντι από τον συγκεκεριμένο δημοσιογραφο, θα μπορουσε να κάθεται, αντί του κ. Λαμπρινίδη, ο Τομεάρχης Πολιτικής Ευθυνης Εξωτερικών, κ. Πάνος Παναγιωτόπουλος, ή ο αναπληρωτής του, κ. Γκιουλέκας! Η σύγκριση είναι συντριπιτική, υπέρ του νυν Υπουργού.


Αλλά, δέν θα σταθώ σε αυτήν - αλλοίμονό μας εάν το κάνουμε αυτό. Εδω μιλάμε για έναν άνθρωπο που, και μόνο το βιογραφικό του (το οποίο και αυτό, τώρα το μελέτησα προσεκτικά) δικαιολογεί την αισιόδοξη παραδοχή ότιδεν είναι άχρηστοι όλοι οι πολιτικοί μας, ότι υπάρχουν άνθρωποι ικανοί, που μπορουν να μας κάνουν να νοιωθουμε υπερήφανοι και, κυρίως, που μπορουν να βοηθήσουν τον τόπο να βγεί από το τέλμα στο οποίο τώρα ευρίσκεται.


(Για να προλάβω, επίσης, τυχόν κακαντρεχή σχόλια, τον κ. Λαμπρινίδη δεν τον γνωρίζω σε προσωπικό επίπεδο, δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ, και δεν έχουμε ανταλλάξει κουβέντα ούτε δια τηλεφώνου. Ο,τι χρειάστηκε, τον τελευταίο καιρό, να μάθω για το Υπουργείο Εξωτερικών, το έμαθα επικοινωνόντας με τον εκπρόσωπο Τύπου κ. Δελαβέκουρα).


Έλεγα, λοιπόν, για το βιογραφικό σημείωμα του κ.Λαμπρινίδη, από το οποίο παραθέτω μερικά αποσπάσματα, όπως τα βρήκα στην ιστοσελίδα του www.labrinidis.gr.


"Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Φεβρουαρίου 1962. Είναι απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών (έτος 1980). Από το 1975 ως το 1980 μεγάλωσε στο Οικοτροφείο του Κολλεγίου, όπου εξελέγη Πρόεδρος της Επιτροπής Εσωτερικών Μαθητών. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Άμχερστ (πτυχίο B.A., Amherst College) των ΗΠΑ, από όπου αποφοίτησε το 1984 στον τομέα των Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών με τις διακρίσεις «Magna Cum Laude» και «Phi Beta Kappa». Εν συνεχεία σπούδασε με υποτροφία στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Γιέιλ (Yale Law School), όπου το 1988 του απονεμήθηκε το πτυχίο Juris Doctor.


Στις 17 Iουλίου 2011, o Σταύρος Λαμπρινίδης ανέλαβε καθήκοντα Υπουργού Εξωτερικών.

Από τον Ιούνιο του 2004 μέχρι την ανάληψη των καθηκόντων του ως Υπουργός Εξωτερικών, υπήρξε Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ και από τον Απρίλιο του 2005 Επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.


Κατά την πρώτη θητεία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μεταξύ 2004-2009, υπήρξε Αντιπρόεδρος της Επιτροπής Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων. Υπήρξε επίσης αναπληρωματικό Μέλος της Επιτροπής Περιβάλλοντος, Δημόσιας Υγείας και Προστασίας των Καταναλωτών, Μέλος της Επιτροπής για τις σχέσεις της ΕΕ με την Παλαιστινιακή Αρχή, Μέλος της Αντιπροσωπείας για τις σχέσεις ΕΕ με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, αναπληρωματικό Μέλος της Αντιπροσωπείας για τις σχέσεις με το Ιράν και της Επιτροπής Συνταγματικών Υποθέσεων και Μέλος της Προσωρινής Επιτροπής για τη χρήση Ευρωπαϊκών Κρατών από τη CIA για τη μεταφορά και την παράνομη κράτηση ατόμων.


Υπήρξε Εισηγητής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σε θέματα όπως η Ενίσχυση της Ασφάλειας και των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων των Πολιτών στο Διαδίκτυο, οι Στρατηγικές και τα Μέσα για την Ένταξη των Μεταναστών στην Ευρώπη, και η Προστασία των Υποδομών Ζωτικής Σημασίας στο Πλαίσιο της Καταπολέμησης της Τρομοκρατίας.

Τον Ιούλιο του 2009 εξελέγη Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ως Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο των Διεθνών Σχέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.


Από το 1988 ως το 1993 εργάστηκε ως δικηγόρος στην εταιρία Wilmer, Cutler & Pickering στη Ουάσιγκτον των ΗΠΑ, με εξειδίκευση στο διεθνές εμπόριο και τις διεθνείς διαιτησίες. Διατέλεσε συνεργάτης του ιδρυτή της εταιρίας και μετέπειτα νομικού συμβούλου του Λευκού Οίκου επί προεδρίας Κλίντον, Lloyd Cutler. Το 1993 επέστρεψε στην Ελλάδα για να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις.


Έχει διατελέσει Βοηθός Καθηγητή στη Σχολή Οργάνωσης και Διοίκησης του πανεπιστημίου Yale. Διατέλεσε Αρχισυντάκτης της έγκριτης νομικής επιθεώρησης The Yale Journal of International Law (1987-88).


Στην επαγγελματική του δράση έχει, μεταξύ άλλων, διατελέσει πρόεδρος της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Δικηγορικού Συλλόγου του District of Columbia των ΗΠΑ.


Έχει χρηματίσει συνεργάτης της Νομικής Ομάδας της Ελληνικής Δημοκρατίας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στη νικηφόρα για την Ελλάδα Υπόθεση Ασφαλιστικών Μέτρων εναντίον της Ελληνικής Δημοκρατίας για το Εμπάργκο Εναντίον των Σκοπίων, υπό τον αείμνηστο Γιάννο Κρανιδιώτη.


Ο κ. Λαμπρινίδης έχει βραβευτεί από το Hellenic Leadership Conference, την επιτελική οργάνωση του ελληνοαμερικανικού λόμπι, για το έργο του στην προώθηση των ελληνικών θέσεων στο εξωτερικό.


Τέλος, έχει δημοσιεύσει σειρά άρθρων σε ελληνικές και ξένες εκδόσεις και έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα και την ΕΕ σε πλήθος επίσημων πολιτικών και ακαδημαϊκών επαφών και συνεδρίων σε πάνω από 40 χώρες και διεθνείς οργανισμούς σε όλη τη γη.


Ο κ. Λαμπρινίδης είναι παντρεμένος και έχει μια κόρη."


Εχουμε να κάνουμε, δηλαδή, με έναν πολιτικό που δέν κληρονομεί κανένα οφίτσιο. Οπου έφτασε, έφτασε μόνος του. Έχει "ένσημα του ΙΚΑ", έστω και (ή, ιδίως και) Αμερικάνικα. Δηλαδή, έχει δουλέψει ο άνθρωπος. Εχει βγάλει λεφτα με την εργασία του.

Αυτό που ειδα στο βιντεάκι του BBC, αλλά και σε άλλα που παρακολούθησα στο youtube, μου αποκαλύπτουν έναν άνθρωπο με κλάση, που νομίζω ότι δεν έχει άλλος Ελληνας πολιτικός σήμερα. Ισως να υπερβάλλω, αλλά σε μία εποχή που όλοι λέμε το κοινότοπο, "και δυστυχώς δεν έχουμε και κανέναν άξιο πολιτικό", νομίζω πως ο κ.Λαμπρινίδης, μαζί και με μερικούς άλλους που δεν θέλω να βιαστω να μνημονεύσω (μέσα σε αυτούς ειναι ο Ανδρέας Λοβέρδος και η Αννα Διαμαντοπουλου), έχουμε μεγάλη ανάγκη από ευχάριστες διαψεύσεις.

Το δέντρο δεν άντεξε την ανάσα της "Ειρήνης"

Φωτογραφία προ ολίγου, από τον φίλο μου τον Στέλιο, πολύ κοντά στο σπίτι του, στα περίχωρα της Νέας Υόρκης.

Η κρίση, το χάος, ή έξοδος

Τον Δεκέμβριο του 2008, η Αθήνα είχε μετατραπεί σε ζούγκλα. Ηταν οι μέρες που ακολούθησαν την δολοφονία, από αστυνομικό, του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Είχαμε, κάθε μέρα, διαδηλώσεις, επεισόδια και πολλή βία στους δρόμους της πόλης. Ο ξεσηκωμός του κόσμου ηταν μεγάλος, και δικαιολογημένος. Η δολοφονία ενός ανυποψίαστου παιδιού, ήταν η αφορμή. Η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει. Υπήρχε, όπως και τώρα, οργή στη κοινωνία. Ενα αίσθημα "μπλοκαρίσματος", αδιεξόδου, κυρίως ανάμεσα στους νέους, που μεγαλώνουν σε μία κοινωνία που δεν τους δίνει προοπτική. Αντί να πετάνε ψηλά με ανοιγμένα τα φτερά τους, τα παιδιά μας συντρίβονται στο τέλμα μιας επίπλαστης ευμάρειας που τους πάει προς τα πίσω. Το ξέσπασμα ειναι αυθόρμητο, και στόχο (απρογραμματιστο) έχει να ταρακουνήσει τους κρατούντες, να ταρακουνήσει όσους (ακόμα και εμάς, τους γονείς) κηδεμονεύουμε, χωρίς ποτέ να ακούμε.

Πολύ γρήγορα, δυστυχώς, ο ξεσηκωμός αυτός, ξέφυγε από το αυθρόμητό του "πλαίσιο", και καπελλώθηκε από τα πιο άρρωστα και βίαια κύτταρα της κοινωνίας. Ηταν ορατός ο κίνδυνος να παραδοθούμε σην πλήρη αναρχία τους.

Ενα άρθρο του Λεωνίδα Κύρκου, ήρθε τη καταλληλη στιγμή για να φέρει λίγη ψύχραιμη σκέψη σε ένα σκηνικό όπου επικρατούσε το πολύ και τό τίποτα. Εγραψα, τότε, ένα μικρό σημείωμα στο προηγούμενό μου μπλογκ, το www.bavzer.blogspot.com, και αναδημοσίευσα το άρθρο εκείνο.

Με αφορμή τον θάνατό του σήμερα, το επαναφέρω εδώ. Θα μπορουσε να το είχε γράψει και χθες, λίγο πρίν φύγει...

Παλαιότερα, όταν κάτι στράβωνε στη κοινωνία μας, όταν δέν πηγαίναν καλά τα πράγματα και κάποια κρίση κτυπούσε τη πόρτα, υπ΄ρχαν οι πνευμαικοί μας άνθρωποι που έβγαιναν, έλεγαν δυο-τρείς μεστες κουβέντες, και αυτό ηταν: η περίσκεψη υπερίσχυε του παραλογισμού, του φανατισμού και όλων των αρρωστημένων «-ισμών».

Το ξέραμε ότι θα «εβγαιναν». Και τους περιμέναμε.

Θυμάμαι εκείνες τις μέρες που την Ελλάδα έπνιγε ο καταπράσινος, τότε, βόρβορος της «Αυριανής». Που έφτασε στο σημείο να σπιλώσει υπολύψεις, να «δολοφονήσει» ανθρωπους με τη λάσπη και τον κιτρινισμό της, να εκθρέψει μια καινούργια κάστα ανθρωπων διεφθαρμένων, αγενών, άξεστων, που έβαλαν γερα το χέρι τους και στη σαβούρα που βιώνουμε σήμερα.

Τότε, λοιπόν, βγηκε ένας Χατζιδάκις, και με μιά μονο κουβέντα του αποκάλυψε πλήρως το προσωπείο του δηλητηριώδους εείνου φιδιού, και έκαναν όλοι μόκο.

Ο ίδιο έκαναν, σε άλλες περιπτώσεις ο Τσαρούχης, ο Ελύτης, ο Αναγνωστάκης, ο Πατρίκιος – αργότερα, και ως σημερα αραιά και που, ο Μίκης θεοδωράκης.

Τούτες τις μέρες τις αδέσποτες, η ψύχραιμη σκέψη φωτισμένων, γενναίων και καθαρων ανθρωπων, είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία. Τέτοιος, ηταν πάντα και ειναι ακόμα ο Λεωνίδας Κύρκος. Και το άρθρο του, που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008 στην «Ελευθεροτυπία», ειναι από τα λίγα που βάζουν τα πράγματα στη θέση τους. Γιατί, μιλήσαμε και μιλάμε όλοι. Ειναι πολλύς ο θόρυβος, και λίγη η σκέψη. Περισσευει η κραυγή και το σύνθημα, καί λείπει ο τεκμηριωμένος λόγος και η λογική.

Το αναδημοσιεύω το άρθρο, προσυπογράφοντας κάθε του λέξη.

         
                                           *************                        
Η κρίση, το χάος, η έξοδος
Του ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΥΡΚΟΥ

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο δύσκολη, που μέσα από μια σοβαρή κρίση γεννοβολάει κάτι καινούργιο. Κανείς δεν είναι έξω απ' αυτή την κρίση. Το ζήτημα δεν είναι να την περιγράψουμε απλώς, να την ξορκίσουμε ή να την εκμεταλλευτούμε μικροκομματικά. Το ζήτημα είναι να την κατανοήσουμε, να την αναλύσουμε και αναζητήσουμε διεξόδους ρεαλιστικές προς όφελος των πολλών, των εργαζομένων και συνολικά της πατρίδας μας.Το κείμενο είχε γραφεί πριν ξεσπάσουν τα γεγονότα στην Αθήνα και στις άλλες μεγάλες πόλεις. Εκρινα αναγκαίο να περιλάβω μερικές σκέψεις.Με κατέχει, όπως όλους, μια ασυγκράτητη οργή και αγανάκτηση. Πρώτα για τον φόνο του νεαρού μαθητή, του Αλέξη, που βύθισε σε βαθύ πένθος ολόκληρη την Ελλάδα. Και στάθηκε η θρυαλλίδα μιας πρωτοφανέρωτης έκρηξης που κινητοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, με πρώτη τη νεολαία. Οι διαδηλώσεις, οι συγκεντρώσεις ήταν η αυθόρμητη απάντηση στο έγκλημα και ήταν μια υγιής, υγιέστατη αντίδραση της κοινωνίας που έδειξε πως ζει, πως υπάρχει. Ως εδώ. Από κει και ύστερα οι εμπρησμοί, οι καταστροφές, οι λεηλασίες ήταν μια οικτρή συνέχεια που μόνο προβοκάτορες, άθλια υποκείμενα, κινούμενα από σκοτεινές επιδιώξεις ορκισμένων εχθρών της Δημοκρατίας που έχουν σαν στόχο το ειρηνικό μαζικό κίνημα, μπορούσαν να το αποτολμήσουν. Οι τάχατες αντιεξουσιαστές, οι τάχατες αναρχικοί, οι κουκουλοφόροι, οι ποικιλώνυμοι δειλοί ταραχοποιοί και κάποιοι ανώριμοι νεαροί που κάνουν σύγχυση ανάμεσα στα επαναστατικά γεγονότα και σε ευκαιρίες για πλιάτσικο και κάποιοι άλλοι που αρέσκονται να παίζουν τους κλέφτες και αστυνόμους ήταν οι ήρωες αυτών των ταραχών που βύθισαν στην απόγνωση εκατοντάδες καταστηματάρχες και χιλιάδες εργαζομένους, που έχασαν τις δουλειές τους και το γλίσχρο μεροκάματο. Ολους αυτούς που τους κατηγορώ στο όνομα της ιστορίας του εργατικού κινήματος, τους ΑΠΑΓΟΡΕΥΩ να επικαλούνται το όνομα της Αριστεράς. Δεν έχουν, ούτε μπορούσαν να έχουν καμία σχέση μαζί της. Και τους κατηγορώ ακόμα μία φορά σαν προβοκάτορες, εχθρούς της Δημοκρατίας. Και τους καλώ, αν έχουν κουκούτσι μυαλό και αίσθημα ευθύνης, να εγκαταλείψουν τις άθλιες μεθόδους τους και να εξαφανιστούν από τη δημόσια ζωή.Μας λένε, το φαινόμενο της κρίσης είναι παγκόσμιο. Ναι είναι! Αλλά αυτό ταυτόχρονα χρησιμοποιείται για να συγκαλύψει τις ελληνικές ιδιαιτερότητες, τις ευθύνες των ντόπιων που συμπορεύτηκαν χρόνια με τους μεγάλους, τους ξένους. Και τους ακολούθησαν στις συνταγές του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, στον ξέφρενο δρόμο της συμπίεσης των λαϊκών εισοδημάτων, της εξουδετέρωσης των κατακτήσεων των εργαζομένων, της συρρίκνωσης της ζήτησης, της υπερχρέωσης των νοικοκυριών, της εμφάνισης με απειλητικές διαστάσεις του φαινομένου της ανεργίας, της νέας φτώχιας, της διάλυσης του παραγωγικού ιστού, της συστηματικής επίθεσης κατά του κράτους πρόνοιας, με όλες τις οικτρές συνέπειες στην υποβάθμιση των κοινωνικών υπηρεσιών, ιδιαίτερα υγείας - παιδείας. Σ' αυτά να προσθέσουμε την εκτίναξη της διαφθοράς, την επιδημία των σκανδάλων, την καταβύθιση των αρχουσών τάξεων σ' ένα βούρκο απίστευτου εγωισμού και ηθικής αμβλύτητας, που μετράται με την εξοργιστική απόσταση ανάμεσα στα εισοδήματα και τον τρόπο ζωής διαφορετικών ομάδων του πληθυσμού. Μια χαρακτηριστική εικόνα μάς προσφέρει το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, όπου παπάδες και πολιτικοί τους προστάτες συναγωνίζονταν σε μια ευρηματική επιχείρηση διαρπαγής και λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας υπό την ηγεσία ενός σατανικού ηγούμενου.Αυτή τη ζοφερή κατάσταση καλείται να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση της Ν.Δ. Ηρθε στην εξουσία με την υπόσχεση να εφαρμόσει πολιτική σεμνότητας και ταπεινότητας. Επέλεξε λάθος πεδίο αναμέτρησης. Γιατί οι δυνάμεις στο εσωτερικό της, που βιάζονταν όχι για την επανίδρυση του κράτους, αλλά για την ανακατάληψή του και την αδίστακτη νομή του, ήταν ασυγκράτητες. Και οι σεμνότυφες επαγγελίες παραβιάστηκαν γρήγορα. Τώρα πια έγινε φανερό ότι αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει το γρηγορότερο. Και ποιος θα έρθει στη θέση της;Κάποιοι στην Αριστερά προωθούν την ιδέα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς ή με κύριο πυρήνα την Αριστερά (ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ). Ευχολόγιο και άκρατος βολονταρισμός!Δεν ήρθε ακόμα η ώρα. Χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά για να 'ρθει. Και θα 'ρθει. Αν κερδίσουμε τον νου και την καρδιά του Λαού μ' ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς. Και συγκροτήσουμε για στήριξη τη μεγάλη κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία που από χρόνια κηρύχνει η ανανεωτική Αριστερά, χωρίς δογματισμούς, αποκλεισμούς και χωρίς -σήμερα, θα έλεγα- περιττές ηθικολογίες.Το πρώτο βήμα που προτείνω είναι η συνάντηση των δύο μεγάλων ρευμάτων του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ. Οχι απλώς μια συνάντηση κορυφής, αλλά συνάντηση, συνεργασία, ώσμωση των δύο μεγάλων ρευμάτων με κοινή δράση, κοινές συζητήσεις, κοινές προγραμματικές κατευθύνσεις. Αυτό το τελευταίο θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Οσο είναι απαραίτητο, όχι σαν φράσεις, αλλά ουσιαστικά, τόσο είναι παγιδευτικό γιατί κάποιοι το επικαλούνται σαν άλλοθι -ότι δηλαδή δεν είναι δυνατό να βρεθεί κοινή βάση για συμφωνία- για να μην προχωρήσει οποιαδήποτε διαδικασία για την εξεύρεση κοινής βάσης που παρά τις διαφορές είναι δυνατή αν υπάρξει ισχυρή βούληση γι' αυτό.Βλέποντας σε μεγάλους ορίζοντες, μπορούμε να πούμε ότι το ΠΑΣΟΚ μέσα και από την κρίση του ωρίμασε περισσότερο, κατανοεί πιο πολύ στη βάση του αλλά και στην ηγεσία του ότι η υπεροψία της εξουσίας, η αλαζονεία δεν του έκανε καθόλου καλό, δημιούργησε σκοτεινές περιοχές στη διακυβέρνησή του, που προκαλούν δυσπιστία απέναντι σε θετικές του διακηρύξεις. Πρέπει να πούμε ότι και ο δικός μας καταγγελτικός λόγος και η υπερφίαλη διεκδίκηση, ότι εμείς έχουμε σε όλα δίκιο, δημιουργούν εύλογες απώσεις και από την άλλη πλευρά. Για να 'μαστε ρεαλιστές, δυσκολίες και διαφορές υπάρχουν και θα υπάρξουν. Παρ' όλα αυτά πρέπει να καταβληθούν έντιμες και φωτισμένες προσπάθειες να προσεγγίσουν τα δύο μεγάλα δημοκρατικά ρεύματα ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ(ΣΥΡΙΖΑ) για να ασφαλίσουν την έφοδο προς τη Δημοκρατική Αναγέννηση και τον δημοκρατικό σοσιαλισμό που έχει ανάγκη ο τόπος. Σ' αυτή την κατεύθυνση πρέπει να αναλάβουμε προσπάθειες για μιαν ευρύτερη συνάντηση με το ρεύμα της Σοσιαλδημοκρατίας, τώρα που ο νεοφιλελευθερισμός χρεοκόπησε και χρεώθηκε την ευθύνη για τη σημερινή παγκόσμια κρίση. Η παρουσία του Γ. Παπανδρέου ως προέδρου της Σ.Δ. Διεθνούς αποτελεί θετική συγκυρία. Χρειάζεται κι εδώ να απαλλαγούμε από τους σεκταρισμούς μας και να καταλάβουμε σε βάθος το μήνυμα ότι μπήκαμε σε νέα εποχή και ότι η Ιστορία αλλάζει σελίδα. *

Η Συννεφιασμένη Κυριακή της Αριστεράς (In Memoriam. Λεωνίδας Κύρκος 1924 - 2011.

Τα ξημερώματα σήμερα, Κυριακή 28 Αυγούστου 2011, απεβίωσε ο Λεωνίδας Κύρκος, ιστορικός ηγέτης της ανανεωτικής αριστεράς, ένα από τους πιο άξιους Έλληνες πολιτικούς των τελευταίων δεκαετιών. Είναι ο άνθρωπος ο οποίος έκανε πολλούς από εμάς, στην αυγή της Μεταπολίτευσης, να πιστέψουμε, και μάλιστα με ενθουσιασμό (από τους ελάχιστους που είχαν το χάρισμα να μεταδίδει αυτό τό συναίσθημα), ότι μία μή δογματική, μή σοβιετικού τύπου, μία σύγχρονη, ανοικτή, συνεργάσιμη, με προτάσεις (και όχι μονο με συνθήματα), με ανθρώπινο πρόσωπο Αριστερά, είναι πραγματικά εφικτή.

Ο τρόπος της ζωής του - λιτός, απέριττος, αξιοπρεπής, γενναίος, και τόσα άλλα επίθετα που δεν μπορώ τώρα να θυμηθώ για να τα αναφέρω - ήταν παράδειγμα για κάθε νέο άνθρωπο που έμπαινε τότε, με φόβο αλλά και με ενθουσιασμό στη πολιτική ζωή του τόπου.

Η βαθιά δημοκρατική του σκέψη, παιδεία και πολιτική πρακτική, ενέπνεε τον σεβασμό όλων - ακόμα και όσων πολιτικών του αντιπάλων δεν πορεύονταν με παρωπίδες, μονομανίες "αποκλειστικότητας των ιδεών", και αντιλήψεις μιας στρατευμένης αρτηριοσκλήρωσης.

Τον θυμάμαι πολλές φορές να μπαίνει στο ασανσέρ τελευταίος, να τραβά την καρέκλα για να καθήσει πρώτα η σύντροφος της ζωής του, Καλή, που την έχασε νωρίς, και με πόση αξιοπρέπεια υπέμενε την απουσία της. Τον θυμάμαι να περιμένει πάντοτε να τελειώσει την κουβέντα ο συνομιλητής του για να μιλήσει εκείνος. Να κατακρίνει πράξεις ανθρώπων, αλλά ποτέ τους ίδιους τους ανθρώπους. Να απεχθάνεται κάθε μορφή βίας και να ενθαρρύνει τα μέλη της τότε νεολαίας του ΚΚΕ εστωτερικού, της "Ρήγας Φεραίος", ακόμα και εάν δεχτούν απροκάλυπτη επίθεση από την αστυνομία σε κάποια συγκέντρωση, να μείνουν ακλόνητοι στο "μπλοκ" τους, αλλά να μήν ανταποδώσουν κανένα κτύπημα.

Θυμάμαι τους φλογερούς λόγους του στα μπαλκόνια. Πως συνέπαιρνε τον κόσμο με αυτά που έλεγε, και με τον τρόπο που έλεγε. Ηταν από τους ελάχιστους Ελληνες πολιτικούς που ήξερε να χειρίζεται τόσο άρτια, και τόσο όμορφα, την ελληνική γλώσσα.

Είναι περίπου 12 το μεσημέρι Κυριακής, και ήδη μπλογκς και ιστότοποι έχουν πλημμυρίσει από κομμάτα για τον "σύντροφο Λεωνίδα", όπως όλοι τον έλεγαν. (Υπάρχουν και μερικά φαρμακερά, αλλά "δεν είναι για σημασία", όπως έλεγε στωικά, πάντοτε, ο ίδιος, όταν γευόταν το δηλητήριό τους).

Περισσότερα δεν θα γράψω τώρα. Υπερτερεί η λύπη μου.

Θα ανεβάσω, όμως, ένα άρθρο του, που είχα αναδημοσιεύσω στο παλιό μου μπλογκ, www.bavzer.blogspot.com, στις 12 Δεκεμβρίου του 2008, λίγο μετα τον φόνο του μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλου, και τα επεισόδια που ακολούθησαν.

Μου κάνει εντύπωση τέλος η, ώς αυτήν την ώρα, απουσία της είδησης του θανάτου του από την ιστοσελίδα της "Αυγής" (της εφημερίδας για την οποία, μαζί με πολλούς συντρόφους του, είχε χύσει αίμα για να την βλέπει να κυκλοφορεί ελεύθερα, μέ λίγες έστω σελίδες, αλλά με πλούσιο, πάντα, περιεχόμενο), αλλά θέλω να την αποδίδω, την απουσία αυτήν, μόνο σε αδυναμία της εφημερίδας, που ακόμα διαβάζω ανελλιπώς, λόγω πολύ περιορισμένων πόρων, άρα και σοβαρή έλλειψη προσωπικού, να ανανεώνει συχνά το site της, ιδίως μέρες αργίας, όπως είναι η σημερινή. Η συνννεφιασμένη Κυριακή της Αριστεράς.

Η κηδεία του θα γίνει την Τετάρτη το απόγευμα στο Α'Νεκροταφείο.

ΥΓ: "ΠΡΟΧΘΕΣ Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΥΡΚΟΣ ΑΛΛΕΣ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ , ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΑΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΤΕΡΟΙ ! ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΣΚΕΠΑΖΕΙ. Θοδωρής Αγγελίδης"

ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ (1922 - 1997). In Memoriam

Σαν σήμερα, 27 Αυγουστου του 1997, έφυγε από τη ζωή αυτή η μεγάλη Ελληνίδα τραγουδίστρια Σωτηρία Μπέλλου. Γεννήθηκε το 1922 σ' ένα χωριό κοντά στη Χαλκίδα, που το λένε Χάλια. Η ίδια έλεγε συχνά, "μόνο εγώ μπορούσα να γεννηθω σε χωριό με τέτοιο όνομα"! Το 1993 διαγνώστηκε ότι πάσχει από καρκίνο του πνεύμονα. Δυστυχώς, κάπνιζε ασταμάτητα. Έχασε τη φωνή της στο τέλος, και κατέληξε το πρωινό αυτής της μέρας, 27/8. Οι επιτυχίες της στο τραγούδι είναι πολλές, και δεν θα σβήσουν ποτέ. η "Συννεφιασμένη Κυριακή" του Τσιτσάνη, το "Ανοιξε, Ανοιξε" του Παπαιωάνου, το "Ειπα να σβήσω τα παλιά", του Καλδάρα, το "Δε λες κουβέντα" του Μούτση, και το "Μ' αεροπλάνα και βαπόρια του Σαββόπουλου", που επιλέγουμε σήμερα, είναι μερικά απο τα τραγούδια-διαμάντια, που είναι παντοτεινά.

Ενα άρθρο υπέρ της "Ραδιοτηλεόρασης"

Ενα εβδομαδιαίο περιοδικό με ιστορία πάνω από μισόν αιώνα, η «Ραδιοτηλεόραση» (παλαιότερα «Ραδιοπρόγραμμα»), σήμερα στο τεύχος αρ. 2166, θα «κλείσει», όπως ανακοίνωσε στομφωδώς σε συνέντευξη τύπου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Μόσιαλος.  Το μοναδικό περιοδικό με αναγραφή των προγραμμάτων/ εκπομπών πολλών τηλεοπτικών/ ραδιοφωνικών σταθμών (και σίγουρα η μοναδική πηγή πληροφοριών για τους ακροατές των μουσικών εκπομπών του Τρίτου Προγράμματος της ΕΡΑ), με σταθερά διατηρούμενη προσιτή τιμή μέσα στις δεκαετίες που πέρασαν και με πλούσια πάντοτε περιεχόμενα για τα καλλιτεχνικά νέα της χώρας, με σοβαρές προσφορές ποιοτικού θεάτρου σε DVDs και σε CDs, με ειδικές σελίδες βιβλίου, θεάτρου, κινηματογράφου κ.λπ., αναστέλλει τη λειτουργία και την προσφορά του. Βλέπετε, πρέπει να γίνουν … οικονομίες παντού (ας αποφύγω εδώ κάποιο σχετικό χαρακτηρισμό για τον βαθυστόχαστο νου που είχε τη φαεινή αυτή ιδέα…). Τι έχει να πει περί αυτού ο συνήθως λαλίστατος Υπουργός Πολιτισμού κ. Γερουλάνος; Ας πούμε μόνο με θλίψη το «Χριστός κι Απόστολος …» για το τι άλλο μας περιμένει ακόμα σε μια χώρα που το επίσημο κράτος θεσμοθέτησε στη συνείδηση του κόσμου την πεποίθηση ότι κλασσική είναι η μουσική που ακούγεται στις κηδείες (και δη πολιτικών προσώπων)!

Αλέξιος Γ.Κ. Σαββίδης*

* Καθηγητής και Πρόεδρος του Τμηματος Ιστορίας Αρχαιολογίας και Διαχείρησης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

Λάτρης της κλασσικής μουσικής, έχοντας γράψει και το εξαιρετικό Βιογραφικό Λεξικό για τους Μεγάλους Μαέστρους, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.

Και τακτικός ακροατής του Τρίτου, έχοντας δώσει πολύτιμη βοήθεια και συμβουλές, με τις γνωσεις του, και στην αφεντιά μου.

Εννοείται ότι κάθε ενυπόγραφο άρθρο που δημοσιεύουμε εδώ, αποτυπώνει την προσωπική άποψη του συγγραφέα του.

Η λεζάντα της εβδομάδας

Ιδού η φωτογραφία που αναζητουσε τις χίλιες, ή και λιγότερες, λέξεις της...

... και ιδού η λεζάντα του Φώτη Παπαστεργίου: "Τελικά είμαστε άνθρωποι του...δάσους???".

H λεζάντα του Στέλιου Τακετζή από τη Νέα Υόρκη:

"- Νίκολας, ήπια δυο μπύρες και ξέχασα τι πρέπει να πούμε..συμφωνούμε για τα ομολόγα η όχι??
- Οχι οχι, εγώ θα συμφωνήσω και εσύ θα διαφωνήσεις, κι αύριο ο Τρισέ
θα προτείνει κάτι άλλο που  δεν το θυμάμαι ακριβώς. Την επόμενη εβδομάδα νομίζω είναι που πρέπει
να συμφωνήσεις."

Και η λεζάντα του Μανώλη Σφακιανάκη, από τη Κρήτη (βεβαίως):

"Πως αγαπιόμαστε τα δυό!"

ΥΓ: Στη πλαϊνή στήλη, η επόμενη φωτογραφία-πρόκληση

Το "Καραβάνι" του Σούπερ...

Οι φίλοι από την Κύπρο, με τους οποίους συμπορευτήκαμε, στο Σούπερ, στη πρώτη περιπέτεια της ελεύθερης/ιδιωτικής ραδιοφωνίας στο νησί, ίσως να θυμούνται αυτό το κομμάτι, το Caravans, (σύνθεση του Mike Batt), στη πρωινή ενημερωτική ζώνη του σταθμού μας. Το αφιερώνω σέ όλους, με πολλή αγάπη. Εξαιρετική, εννοείται, η ερμηνεια από την Βανέσσα Μέι.

Η Παναγιά του Αιγαίου

Από το εξαιρετικό ιστολόγιο www.kalimnos.wordpress.gr, μαζεμένες, λες κι ηταν παραγγελιά για μένα, όλες οι απαντήσεις στ’αθώα εφηβικά μου ερωτήματα, τότε που καλοκαίρι όργωνα τα νησιά του Αιγαίου, «μά πόσες εκκλησιές έχει η Παναγιά εδώ πέρα;». Τώρα πού'μαθα, νομίζω πως θάναι πιο ωραίο το ταξίδι...

Η Μεγαλόχαρη, Τήνος

Η Παναγία η Μεγαλόχαρη, στη Τήνο. Στη Νάξο, η Μυρτιδιώτισσα, στον αφρό της θάλασσας. Στην Πάρο, η Εκατονταπυλιανή, ένα από τα σπουδαιότερα βυζαντινά μνημεία της Ελλάδος.

Στη Μύκονο η Παναγία Τορλιανή. Η Παναγιά Επισκοπή, ή Παναγιά της Γωνιάς, (Φωτογραφία), στη Σαντορίνη, η οποία κτίστηκε τον 11ο αιώνα.

Στη Σέριφο στο χωριό Παναγιά η παλαιότερη εκκλησία του νησιού, η οποία χτίστηκε ανάμεσα στο 950 και 1000 μ.Χ.

Στη Σίφνο το μοναστήρι με το περίεργο όνομα Παναγιά «Τόσο νερό», όπου γίνεται γνήσιο νησιώτικο πανηγύρι.

Στην Ανδρο η Παναγιά η Θαλασσινή, ένα εκκλησάκι πάνω στον βράχο μέσα στη θάλασσα. (Φωτογραφία δίπλα). Εδώ το έθιμο στο πανηγύρι είναι να παίζουν τα βιολιά ως την ανατολή του ήλιου και να προσφέρονται η παραδοσιακή ανδριώτικη ομελέτα «φρουτάλια» και το ποτό «σουμάδα».

Στην Ιο η Παναγιά η Γκρεμιώτισσα, φωτό, όπου στήνεται μεγάλο πανηγύρι. Στην Κέα το μοναστήρι της Παναγιάς της Καστριανής, δίπλα στον Οτζιά. Είναι κτισμένο σε απότομο θαλασσοδαρμένο βράχο, μέσα σ’ ένα τοπίο επιβλητικό λόγω της αγριότητάς του.

Στην Κίμωλο η Παναγία η Οδηγήτρια. Στην Κύθνο το μοναστήρι της Παναγίας του Νίκους, στη Χώρα. Στο πανηγύρι προσφέρονται ντομάτες γεμιστές, κρέας ψητό και γίνεται τρικούβερτο γλέντι. Ακόμη μεγαλύτερο πανηγύρι όμως γίνεται στην Παναγιά την Κανάλα, την προστάτιδα των Κυθνίων.



Λιτανεία της εικόνας της Παναγιάς της Ακαθής στη Σχοινούσα

Φολέγανδρο η εκκλησία της Κοίμησης, το έμβλημα του νησιού, όπου γίνεται το μεγαλύτερο πανηγύρι και στήνεται κοινό τραπέζι για όλους τους πανηγυριώτες.

Στη Σχοινούσα η Παναγιά η Ακαθή.

Στην Αστυπάλαια η Παναγία η Πορταΐτισσα, όπου στο τριήμερο γλέντι προσφέρεται «λαμπριανός», που είναι αρνί γεμιστό.

Στη Λέρο η πολιούχος του νησιού Παναγιά του Κάστρου. Οι προσκυνητές πηγαίνουν στον Εσπερινό ανεβαίνοντας εκατοντάδες σκαλοπάτια. Η Παναγια η Καβουράδενα στο Ξυρόκαμπο, (φωτγραφία), μές στο βράχο και πάνω στο κύμα. Στη Νίσυρο η Παναγιά η Σπηλιανή, προστάτις του νησιού. Στο πανηγύρι παίρνει μέρος όλο το νησί.

Στην Πάτμο η Παναγιά η Ελεημονήτρα.

Στην Κάλυμνο η Παναγιά η Κυρά Ψηλή, η Γραφιώτισσα, η Παναγιά του Γλυκιού, κ.α..

Στην Κάρπαθο η πιο φημισμένη εκκλησία της Καρπάθου, η Παναγία του χωριού Μενετές. Στην Κάρπαθο τα πανηγύρια διατηρούν ακόμη αναλλοίωτο το παραδοσιακό τους χρώμα.

ΥΓ: Εάν έχετε άλλες υπ' όψιν σας, στο Αιγαίο, με χαρά να τις προσθέσουμε εδώ.

Κοιτάζω λίγο, και προσκυνώ

Χρόνια πολλά σε όλους. Καλό 15αύγουστο.

«Να πάμε στο ραντεβού με την κρίση κρατώντας για ανθοδέσμη την εργασία μας»

ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΑ πριν από περίπου δύο χρόνια στις Σέρρες, διευθυντής του εκεί ΔΗΠΕΘΕ εκείνος, ναυαγός η αφεντιά μου ενός παράτολμου τηλεοπτικού ταξιδιού με σκαρί σάπιο, κι αρχίσαμε ν' ανταλλάσσουμε (κάποτε και διά της σιωπής) άγραφα και άλαλα ποιήματα. Πίναμε, επίσης. Κρασί απρόσεχτης εμφιάλωσης και τσίπουρο προσεγμένης. «Να κάνουμε κάποτε μια συνέντευξη» έλεγα. «Οποτε θες» απαντούσε. Και να, τώρα, «δι' αλληλογραφίας», όπως με τους Κατσιμιχαίους προ μηνός, η συνάντηση με τον Θοδωρή Γκόνη. Ιντερνετική. Ωστε να έχει ο καθένας τον χρόνο και τον χώρο του. Το προνόμιο αυτό, ως οικοδεσπότης, το μοιράζομαι μόνο με όσους δεν χρειάζεται, αναγκαστικά, να βρεθούμε για να συνεννοηθούμε.

@Καλώς τον! Εχει από τις Σέρρες να τα πούμε...
Ναι, πέρασαν κιόλας δύο χρόνια. Για φαντάσου!
@Τώρα, πού σε βρίσκω;
Στην Καβάλα. Στο Φεστιβάλ Φιλίππων Θάσου. Στον Παπαδιαμάντη. Στα καλά νερά, στα κείμενά του, στη χαμηλή ματιά του.
@Και σε ποια κατάσταση;
Αθλητική. Πολεμική. Σε ετοιμότητα, θέλω να πιστεύω.
@Η Καβάλα πέφτει. Ο Πανσερραϊκός ανεβαίνει. Εντάξει είσαι, ισόπαλος!
Και η Καβάλα και οι Σέρρρες ελπίζω-πιστεύω, το αξίζουν να είναι πολύ πιο ψηλά από τα σημερινά ποδοσφαιρικά πράγματα. Πώς το κατάντησαν το ποδόσφαιρο...
@Θέλεις να ανοίξουμε και το κεφάλαιο «ΑΕΚ»; Ή πονάει κι αυτό και να το αφήσουμε;
Λέω να πάρουμε ένα τρανζίστορ και να πάμε στο «ξεπατωμένο οικόπεδο» στη Νέα Φιλαδέλφεια, να περπατάμε πάνω κάτω ακούγοντας ένα ματς της δεκαετίας του '80. Να πανηγυρίσουμε ξανά από την αρχή τα γκολ του Χάρη Κοπιτσή...
@Αρχίζοντας από τα «βαρέα κι ανθυγιεινά», πες μου, κύριε, έχοντας σπουδάσει οικονομικά, πώς την αναλύεις την κρίση μας;
Σαν κάτι απολύτως φυσιολογικό. Αν θυμηθούμε τα παλιά μαθήματα πολιτικής οικονομίας: ο καπιταλισμός, ο καπιταλιστής, και το σχοινί που θα κρεμαστεί θα το πουλήσει.
@Θα βγούμε απ' αυτήν; Και πώς;
Νομίζω πηγαίνοντας στο ραντεβού με το πρόβλημα. Μη αποφεύγοντάς το. Κρατώντας για ανθοδέσμη την εργασία μας, τη συνέπεια, τη σιωπή τώρα όσο ποτέ φωναχτά, την αγάπη για τον τόπο μας.
@Πώς έχει επηρεάσει εσένα -και πρακτικά- αυτή η κρίση;
Εργαζόμενος στο θέατρο, στο ελληνικό θέατρο, νιώθω βετεράνος στη δυσκολία, συνηθισμένος. Το μόνο που συμβαίνει τώρα είναι ότι δίπλα μου, μπροστά μου, συναντώ περισσότερους ανθρώπους στην ίδια θέση με μένα.
@Πώς το αντιμετωπίζεις αυτό;
Με την εργασία, όπως πάντα. Κλέβοντας ξανά και ξανά τους παλιούς δασκάλους, τώρα ακόμα πιο πολύ. Ας σφυρίζουν οι συναγερμοί, δεν τους φοβάμαι.
@Τι σ' έχει ενοχλήσει πιο πολύ όλο αυτό το διάστημα;
Ενα είδος κλάματος, μια κακομοιριά από ανθρώπους που δεν το περίμενα. Μια έλλειψη αρχοντιάς στη δυσκολία. Επίσης, είναι ενοχλητικό πολύ να είναι τιμητές σήμερα άνθρωποι οι οποίοι έχουν τις μεγαλύτερες ευθύνες για όλο αυτό που ζούμε τώρα και να βγαίνουν και να ομιλούν με περίσσιο θράσος. Είναι αξιοθαύμαστοι! Οσο τους θαυμάζω τόσο δεν τους εκτιμώ.
@Δείξε μου κάτι αισιόδοξο, που μπορεί εγώ να μην έχω δει.
Τους ανθρώπους που σκύβουν, επιστρέφουν στον τόπο τους, τον ανακαλύπτουν ξανά κι αυτός, χωρίς καμία κακία, φέρνει στο τραπέζι «τον μόσχον το σιτευτό».
@Η κρίση έχει παρεισφρήσει στην ποίησή σου;
Θέλω να πιστεύω πως όχι επιφανειακά. Θέλει τον χρόνο του «το καλό» για να στάξει, να σταλάξει, να κατασταλάξει, να σε αλλάξει.
@Τι τραγούδια ακούς αυτόν τον καιρό;
«Τραγούδια του Θεού» - Παπαδιαμάντη. Αλλά και Βαμβακάρη, τις πρώτες εκτελέσεις τραγουδισμένες από τον ίδιο. Και Amy Winehouse, τι κρίμα!
@Από την «προηγούμενη» (προ κρίσης) ζωή μας, τι θα ήθελες να κρατήσουμε, και τι να πετάξουμε;
Να μην πετάξουμε τίποτα. Θα ήθελα να τα γυρίσουμε όλα στην καλή τους πλευρά. Γιατί όλα είναι διπλά σ' αυτόν τον τόπο. Εχουν την τούμπα τους. Ας τη σκάψουμε. Είναι δικό μας το πουκάμισο. Ας γυρίσουμε τον τριμμένο γιακά από τη μέσα πλευρά, να μας θυμίζει ποιοι είμαστε, γιατί πάλι θα ξεχαστούμε και θα επιστρέψουμε στα ίδια.
@Πες μου μια σύντομη ιστορία για σένα! Πραγματική ή φανταστική, δεν πειράζει...
Μικρός στο Ναύπλιο δούλευα στα εστιατόρια... που τρών' τα συνεργεία. Τώρα που γυρνώ μονάχος μου στην επαρχία, όταν κάθομαι και τρώω, φεύγοντας μαζεύω τα σερβίτσια και τα ψίχουλα.
@Από πού ήρθες;
Από την Πελοπόννησο. Από την παλιά διαδρομή.
@Πού θα 'θελες να πας;

Στην Πελοπόννησο. Από τη νέα διαδρομή.

@Μίλησε μου λίγο για την «άλλη Ελλάδα», που τόσα χρόνια μαθαίνεις ή και ανακαλύπτεις στα ΔΗΠΕΘΕ όπου δουλεύεις.
Είναι δύσκολα στα ορεινά εργοτάξια, στα προκεχωρημένα φυλάκια. Ομως, όσο μεγαλώνω και καταλαβαίνω και χάνω όλο και πιο αραιά την ψυχραιμία μου, πιστεύω πως έχει το ενδιαφέρον του.
@Είναι τα «άθλια χωριουδάκια και η ασυνάρτητη επαρχία», που λέει κι ο Σαββόπουλος;
Οπως είπαμε και προηγουμένως, όλα είναι διπλά. Υπάρχει και το ψηλό το κυπαρίσσι, και η... στερημένη βρύση. Κι ας ξεπέφτουμε στην ομοιοκαταληξία! Παλιά μας τέχνη κόσκινο. Αν πρέπει, όμως, να πούμε και κάτι σοβαρό, στην επαρχία ανθεί, όχι ότι δεν υπάρχει και στην Αθήνα -απλώς είναι μεγάλη πόλη και κρύβεται πιο καλά- ευδοκιμεί ένα καινούριο επικίνδυνο άνθος, ενός καινούριου τύπου άνθρωπος: «ο τοπικής εμβέλειας». Ενας Προκρούστης που όλα τα φέρνει στα μέτρα του, αλίμονο αν σε ξαπλώσει στο κρεβάτι του.
@Πρέπει να συνεχιστούν τα ΔΗΠΕΘΕ; Γιατί;
Πρέπει αυτή την ερώτηση να την κάνουμε πολύ σοβαρά κι επίμονα στο υπουργείο Πολιτισμού. Θέλει να έχει εθνική πολιτική για τον πολιτισμό; Εχει μια πραγματική σκέψη γι' αυτό; Γιατί τα αφήνει και σέρνονται έτσι, δίνοντάς τους κάθε φορά και μια εξάμηνη περίοδο χάριτος σαν σε μελλοθάνατους;
@Πες μου ένα μικρό «παραμύθι της επαρχίας».
Υπάρχει ένα μικρό καλάθι που το κρατάς στην αγκαλιά σου, έχει τα χάδια της μαμάς σου, τους καρπούς της αχλαδιάς σου, τους παλμούς, τους χτύπους της καρδιάς σου. Υπάρχει ένα μικρό καλάθι, αυτό κρατάς και περπατάς. Κι αν βρίσκεις άνθρωπο, ρωτάς.
@«Ο έρωτας στα χρόνια της κρίσης». Να, ένας τίτλος βιβλίου -γνώριμος βέβαια, αλλά με την κρίση στη θέση της χολέρας. Μπορείς να μου γράψεις την περίληψη που θα έβαζες στο οπισθόφυλλο;
Ενας καρπός έχει πεταχτεί από το παράθυρο στο οικόπεδο. Για κακή του τύχη, πέφτει πάνω σε μια σόλα παπουτσιού. Τι κάνει; Ανοίγει, βγάζει πολλές ρίζες, βρίσκει τις τρύπες της σόλας και χώνεται στη γη.
@Η καλύτερη δουλειά που έχεις κάνει;
Κάποιοι χώροι θεατρικοί, καινούριοι, που ανοίχτηκαν στο Αγρίνιο, στις Σέρρες, στην Καβάλα. Κάποιοι τόποι που τους δώσαμε τα λόγια τους. Το «Κάιρο-Ναύπλιο-Χαρτούμ». Τα πρώτα τραγούδια.
@Η χειρότερη;
Με δική μου και μόνο ευθύνη, η επιπόλαιη, η πρόχειρη ματιά μου πάνω σε δύο σπουδαία κείμενα, στον «Αγαμέμνονα» και στον «Ματωμένο Γάμο».
@Τυπικό ερώτημα που μ' εκνευρίζει, αλλά θα σου το κάνω: «Πού είναι ο πνευματικός κόσμος;»
Πιστεύω πως ο πραγματικά πνευματικός κόσμος εργάζεται, έχει συρτάρι γεμάτο, αυτή είναι η δουλειά του. Ξέρει να περιμένει τη στιγμή. Να τώρα, π.χ., τα ποιήματα του Νίκου Καρούζου είναι αναγκαία και καλύτερα από ποτέ.
@Υπάρχει πολιτικός, συγκεκριμένος, που θα 'ταν χαρά σου να τον γιαούρτωνες;
Μόνο αν είχε καεί στη θάλασσα. Κι ας τα 'χουν κάνει θάλασσα.
@Είσαι υπέρ της «επιθετικής αντίστασης»; Να τα κάνουμε όλα λίμπα, να μη μείνει τίποτα όρθιο, να καθαρίσει ο τόπος από τη σαπίλα, όπως λένε;
Οχι. Αγαπώ τη στάση του Γκάντι.
@Οταν κλαις, θυμάσαι μετά γιατί;
Φυσικά, δύο φορές το θυμάμαι.
@Οταν γελάς;
Μία φορά.
@Στις στιγμές τις δύσκολες, πού στέλνεις τη σκέψη σου; Σ' ένα πρόσωπο; Ενα τοπίο; Εναν στίχο; Μια ανάμνηση;
Σ' έναν τόπο· είναι όλα αυτά εκεί.
@Ποιοι κλείσανε με χώματα τα άγια στόματα;
Ολοι αυτοί οι lifestyle δυναμικοί τύποι, ο Θεός να τους κάνει!
@Τι σου φταίει το hands free;
Οτι πήρε τη θέση που είχε το γαρίφαλο στο αφτί.
@Πώς σου φάνηκε αυτή η γραπτή, μέσω e-mail, συνέντευξη; Είναι «δείγμα» ότι απομακρυνόμαστε; Ή μήπως, σε μια εποχή που ο ένας διακόπτει συνεχώς τον άλλον, είναι καλό που, τουλάχιστον έτσι, γραπτώς και εξ αποστάσεως, ξαναγυρνάμε σε ένα είδος «λογοτεχνικής αλληλογραφίας»;
Μου αρέσει η αλληλογραφία, όταν είναι σοβαρή και ειλικρινής κι απευθύνεται στον παραλήπτη και μόνο.

@Ευχαριστώ, Θοδωρή.

Γεια χαρά, Χρήστο.

***Γεννημένος στο Ναύπλιο, απόφοιτος δραματικής σχολής, πτυχίο στα οικονομικά, θητεία στα θέατρα της μισής Ελλάδος, και στα βιβλία που σου κρατούν συντροφιά τις ώρες τις ιδιαίτερες. Απ' αυτήν την ιντερνετική συνομιλία, που σιγά σιγά, τώρα μάλιστα που με πολλούς ανθρώπους βαριέμαι ακόμα και μια κουβέντα ν' ανταλλάξουμε, αποκτά μια ξεχωριστή γοητεία, κρατώ την απέχθειά του για την εθνική μας κλάψα και την αγωνία του να συναναστραφεί με ανθρώπους που μπορεί να έχασαν πολλά αλλά κράτησαν την αρχοντιά τους. Ευτυχώς, λέω, οι άνθρωποι που μπορούν ακόμα να σε εμπνεύσουν και να σε ενθουσιάσουν, είναι εδώ, σε απόσταση ενός, μόλις, κλικ...

ΥΓ: Το κομμάτι δημνοσιεύτηκε την Κυριακή 7 Αυγούστου στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", από την οποία παίρνω άδεια ώς τ τέλος του μηνός. Την τελευταία φορά που το έκανα αυτό, επιστρέφοντας, μου ανακοινώθηκε η "μετάταξή" μου από το καθημερινό στο κυριακάτικο φύλλο. Τώρα;

Μετάνοια

Γίνομαι έξαλλος όποτε βλέπω άνθρωπο να πετάει το τσιγάρο του από το ανοικτό παράθυρο του αυτοκινήτου του. Πολλές φορές μπλέκω και σε καυγάδες, είτε κάνοντας δριμύτατες παρατηρήσεις στον "δράστη", είτε κατεβαίνοντας από το δικό μου αυτοκίνητο για να μαζέψω τη γόπα του, και μετα να προσπαθήσω να τον φτάσω για να του την δώσω πίσω, και να του πώ μια εξυπνάδα του τύπου "κάτι σας έπεσε". Τις προάλλες, στην οδό Χαριλάου Τρικούπη στη Κηφισιά, σταμάτησα δίπλα σε έναν οδηγό που μόλις είχε πετάξει τό αποτσίγραρό του από το αυτοκίνητο, και χαμογελώντας ευγενικά, αλλά και λίγο ειρωνικά, τον ρώτησα "γιατί το κάνατε τώρα αυτό;". Ο άνθρωπος αντέδρασε κάπως αμήχανα, κουνώντας το κεφάλι του με νόημα, σαν να ήθελε να πεί κάτι σαν "συγγνώμη, έχετε δίκιο". Αλλά εγώ, ο στρατηγός, δεν τον άφηνα να το πει.

Ευτυχώς, άναψε τότε το πράσινο φως, και μ' έβγαλε εμένα από την ακόμα μεγαλύτερη, δική μου πιά, αμηχανία. Αλλά και δυσφορία. Διότι συνειδητοποίησα ότι, πιο πολύ από την συμπεριφορά του άλλου, με ενόχλησε η δική μου. Θυμήθηκα ότι και η αφεντιά μου, πριν κόψει το κάπνισμα και περάσει στο στρατόπεδο των φανατικών αντικαπνιστών, έκανε το ίδιο ακριβώς πράγμα που σημερα τον ενοχλεί και τον θυμώνει. Αφού ανένηψες όμως, θα αντιτείνει ίσως κάποιος, έχεις δίκιο τώρα που ενοχλείσαι. Είναι όντως εγκληματικό να ρίχνεις το τσιγάρο από το αυτοκίνητό σου. Αλλά νομίζω πιά πως η αντίδραση απέναντι σε αυτόν που διαπράττει το "έγκλημα" δεν μπορεί, ιδίως όταν προέρχεται από κάποιον που το έχει διαπράξει πολλάκις και εκείνος, να είναι της επιθετικής και δασκαλίστικης-"αστυνομικής" μορφής που μέχρι τωρα εφάρμοζα, και για την οποία πικρά μετανιώνω.

Ο "άλλος τρόπος", είναι ίσως να σταματώ τη "διαμαρτυρία" μου στο σημείο που μαζέυω το αποτσίγαρο, και να μήν εκτονώνω τον θυμό μου στον "δραστη". Σίγουρα, μιας και έχω την δυνατότητα, ακόμα, να γραφω σε εφημερίδα και να μιλω σε μικρόφωνο, ίσως να είναι καλύτερα, με πιο κόσμιο και πειστικό τρόπο να επισημαίνω τα κακώς κείμενα (χωρίς, εννοείται, να χαρακτηρίζω τον "δραστη"), και να αναφέρω τις επιπτωσεις της πραξης του. Θέλω να πω εν κατακλείδει ότι έχω δοκιμάσει ο ίδιος την μέθοδο της οργισμένης, κάποτε και βίαιης αντίδρασης, την έχω δει επίσης να εφαρμόζεται και από άλλους, και πουθενά, σε καμμία περίπτωση, δεν ειδα να προκύπτει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αντίθετα, εάν λάβει κάποιος υπ όψιν και την ψυχολογική επιβάρυνση εκείνου που θυμώνει και αντιδρά υπό θυμό, το όλο πρόβλημα χειροτερεύει

Θεωρώ, επομένως, ότι η λύση, βεβαίως δεν ειναι να σιωπάς, αλλά να ψάξεις να βρεις έναν τρόπο αντιδρασης διαφορετικό. Μπορει να είναι ένα γράμμα στην τοπική σου εφημερίδα. Ενα e-mail σε 5-6 φίλους. Πρόταση στο σχολείο των παιδιών σου για μία μικρή εκδήλωση σχετική με το θέμα, που να διοργανωθεί με κέφι, φαντασία και πρωτοτυπία. Μπορεί να είναι μία πρωτοβουλία, για να μοιράζεις με άλλους της γειτονιάς σου ένα ωραίο φυλλάδιο σε κάποια κεντρικά φανάρια της τροχαίας, όπου θα επισημαίνεις μερικά από τα πράγματα που άλλες φορές τα μετέφερες με θυμό και επιθετικότητα σε όποιον συμπεριφερόταν άσχημα.

Μιλώ, δηλαδή, για μιαν άλλην "κοινωνικότητα", που είναι, νομίζω, ο μόνος δρόμος για να φύγουμε από τους χίλιους, σήμερα, εγκλωβισμούς μας.

"Πατήστε" τους!...

Από το site: www.streetpanthers.gr

Εν τω μεταξύ, ο Δήμαρχος του Βίλνιουζ, στη Λιθουανία, ο Αρτούρας Ζουόκας, όπως βλέπετε και στη φωτογραφία, κατέφυγε σε αυτήν την λύση, του άρματος μάχης, για να δώσει ένα μάθημα στον οδηγό της παράνομα παρκαρισμένης Μερσεντές. Ο κ.Δήμαρχος, που του σφίγγω ολόθερμα υτο χέρι, προιέβη σε αυτήν την συμβολική, πλήν όμως και πολύ αποτελεσματική ενέργεια, για να καταδείξει πόσο αποφασισμένος είναι να μήν επιτρέψει σε κανέναν οδηγό (ιδίως σε εκείνους που ειναι πλούσιοι και δεν τους νοιάζει να πληρώσουν ένα πρόστιμο) να παρατάει όπου νάναι το αυτοκίνητό του, και κυρίως να κλείνει διαβάσεις πεζών, αναπήρων, και λωρίδες ποδηλατών. Τόσους ποδοσφαιριστές, καλαθοσφαιριστές, προπονητές, μάντατζερς, κλπ εισάγουμε στη χώρα μας. Γιατί δεν γίνεται να εισάξουμε και κανάν Δήμαρχο τέτοιον;

ΟΙ ΛΕΖΑΝΤΕΣ ΠΟΥ ΓΥΡΕΥΑ...

H Kyoko και η Mariko 
Η Κyoko γεννήθηκε στα περίχωρα της Osaka. To  όνομα της σημαίνει παιδί της πόλης. Τις το έδωσε η μητέρα της επειδή τη γέννησε στην πόλη λίγα χρόνια αφού μετανάστευσε στα μέσα της δεκαετίας του 80. Ηταν μια απο τα εκατομμύρια που μεταναστευσαν για να υλοποιηθεί το Ιαπωνικό θαύμα
Η Kyoko δουλεύει σε μια επιχείρηση και όταν κανουν διαλειμα τις αρέσει να πηγαίνει στο παρκο και να χαζεύει τα λουλούδια. Δεν εχει ζήσει ποτέ σε χωριό ή έστω σε αγροτική κωμόπολη όπως η φίλη της η Mariko. Το όνειρό της είναι καποτε ενα κατορθώσει να ζήσει κοντά στην φύση
Θυμάται τις ιστορίες της μητέρας της για τη ζωή στο χωριό. Στην αρχή οι αφηγήσεις ήταν ανέμελες. Σιγά σιγά όμως την έσφιγγαν  γιατί ξεθωριάζανε  την πραγματικότητα της ζωής τους. Τα όνειρα του 80 γεμίσανε σκιές.
Η  Mariko γεννήθηκε στο χωριό Yamato σήμερα τμήμα της καινούργια πόλης  Koshu βόρεια του Τόκιο, κοντά στις πηγές του ποταμού Tama. Μετανάστευσε πριν λίγα χρόνια όταν τα περιβαλλοντικά προβλήματα του ποταμού κατστρέψαν και τους τελευταίους παραδοσιακούς θύλακες. 
Το όνομά της σημαίνει αληθινό παιδί του χωριού. 
Με την Kyoko εκτός απο συνάδελφοι στην ίδια άχαρη δουλειά, διοκητικό προσωπικο σε μια μεγάλη μεταφορική εταιρία, είναι και φίλες.
Η Mariko μπορεί να ξεχαστεί  μπροστά σε ένα λουλούδι. Ο καϋμός της είναι το δεν  έζησε ποτέ μια πραγματική γιορτή της Sakura τότε που αρχές τις άνοιξης πηγάινουν στο ύπαιθρο να γιορτάσουν την ανθισμένη κερασιά.
Η Kyoko κουβαλάει ακόμα την δίψα του πολιτισμού.  Κοινωνική, εξωστρεφής, και με μια αθεράπευτη εμμονή να μιλάει στο κινητό τηλέφωνο. Η Mariko το παιδί της πόλης την αγαπάει, αλλά όταν την δεί να μιλάει με τις ώρες στο κινητό απομακρύνεται και περιμένει να ξαναβρεί την φίλη της.
Ως τότε τις κάνουν συντροφιά τα λουλούδια.
Αυτά δεν έχουν κινητό.
Έχουν όμως ψυχή.

Του Γ.Λ.



"Χαμένες στην...αναπόληση; Ή λίγων λεπτών ανάπαυλα από το μεροκάματο του ...τρομου;"  Σοφία



Οι Ανθρωποι Κάνουν Τους Αριθμούς

24% από 17% αυξήθηκε από πέρυσι το ποσοστό των καταστημάτων που έκλεισαν στο κέντρο της Αθήνας λόγω της οικονομικής κρίσης. Τα περισσότερα λουκέτα μπήκαν σε μαγαζιά της οδού Σταδίου, όπου από πέρυσι τέτοιο καιρό, το ποσοστό των καταστημάτων που έκλεισαν ανέβηκε στο 34%.

7 από 42 καταστηματάρχες της Πάρου και της Μυκόνου που ελέγχθηκαν σε μία ημέρα από στελέχη του ΣΔΟΕ, διαπιστώθηκε ότι πωλούσαν προιόντα τους χωρίς να εκδίδουν απόδειξη. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου, ή είδηση θα ήταν ασυνήθιστη, και θα προβαλλόταν "δυνατά". Εδώ, δεν προκαλεί εντύπωση, και την προσπερνάμε. Το ψάρι δεν βρωμάει μόνο από το κεφάλι. Είναι δύσοσμο ολόκληρο, και εμείς ψάχνουμε να βρούμε ποιό μέρος του μυρίζει περισσότερο...

16.000 αστυνομικοί προστίθενται απόψε στις δυνάμεις που ήδη βρίσκονται στους δρόμους του Λονδίνου, για να αποτρέψουν νέες ταραχές, για 4η συνεχόμενη μέρα, στη βρετανική πρωτεύουσα. Τα επεισόδια άρχισαν το πέρασμένο Σάββατο στο Τότεναμ, έπειτα από μία ειρηνική διαδήλωση διαμαρτυρίας για τον θάνατο ενός 29χρονου άνδρα, του Μαρκ Νταγκαν, από πυρά αστυνομικού.

563 άνθρωποι έχουν συλληφθεί ως τώρα, και έχουν απαγγελθεί κατηγορίες εναντίον 105. Τα επεισόδια έχουν επεκταθεί και σε άλλες πόλεις της Αγγλίας. Υπάρχει συνεχής, ζωντανή και έγκυρη ενημέρωση από το news.bbc.co.uk

Ενδιαφέρον άρθρο έχει αναρτήσει στην ιστοσελίδα του BBC ο συντάκτης του Γκάβιν Χιούιτ, με τίτλο "Τί έχει να μάθει η βρετανική αστυνομία από άλλες ευρωπαικές δυνάμεις καταστολής". Αναφέρεται εδώ, μάλλον ώς καλό παράδειγμα, και η δική μας αστυνομία που, κατα τον Χιούιτ, έχει γίνει τελευταία πιο αποτελεσματική. Βρήκα, όμως, πολύ πιο ενδιαφέρον το σχόλιο ενός απλού επισκέπτη του site, ονόματι Roger, με τον οποίο, αν και είμαι εκ πεποιθήσεως εναντίον κάθε μορφής βίας, μοιράζομαι τον προβληματισμό του, με την έννοια του πως μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματική μία ειρηνική διαδήλωση. Ο Γκάντι έλεγε ότι ο κόσμος πρέπει να αντισταθεί αποφασιστικά στην οργή των δυνάμεων καταστολής, αλλά όχι να την προκαλέσει. Ηθελε περισσότερα κότσια ο διαδηλωτής της εποχής του Γκάντι, απ' ότι ο σημερινός. Διότι δεχόταν τα κτυπήματα των Βρετανών στρατιωτών και της αστυνομίας, χωρίς να τα ανταποδίδει. Αυτό πονούσε πολύ, αλλά είχε άμεσο αποτέλεσμα, γιατί στην ουσία αποκαλυπτόταν έτσι, και εξετίθετο ολοκάθαρα το απεχθές πρόσωπο του κατακτητή/εξουσιαστή, ο οποίος, τελικά, και ηττάτο.

Λέει, λοιπόν, ο Ρότζερ:

"So the riots are just a matter of policing eh? What about the fact that peaceful protests, whether against tuition rises, or the Iraq war have absolutely no effect? People are not going to sit back and take austerity measures and poverty lying down. I am sure if Hewitt had been around at the time of the French revolution, he would have said it was a matter of law and order."

"Ωστε, λοιπόν, οι διαδηλώσεις είναι μόνο ζήτημα αστυνόμευσης έ; Τι έχει νά πεί άραγε κάποιος για το γεγονός ότι οι ειρηνικές διαμαρτυρίες, είτε είναι για την αύξηση των διδάκτρων, είτε για τον πόλεμο στο Ιράκ, δεν έχουν πιά καμμία επίπτωση; Κι' όμως, οι απλοί πολίτες δεν πρόκειται να καθήσουν με σταυρωμένα χέρια, και να αντιμετωπίσουν την φτώχεια και τα μέτρα λιτότητας παθητικά. Είμαι βέβαιος πως άν ο Χιούιτ ήταν παρών τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης, θα έλεγε και πάλι πως οι διαδηλώσεις είναι "θέμα τάξης και ασφάλειας"."

30, μόνο, λεπτά χρειάστηκαν οι ένορκοι στη δίκη του Τζεφ Ουόρεν, 55, πολυγαμικού ηγέτη μιας θρησκευτικής σέχτας στην Αμερική που αποσπάθηκε από εκείνην των Μορμόνων, για να τον δικάσουν σε ισόβια κάθειρξη, με την κατηγορία ότι ασέλγησε επί 2 ανήλικων κοριτσιών, τα οποία επίσης είχε παντρευτεί.

"Δε βλέπετε, λοιπόν, πως το κάθε τι που συμβαίνει, είναι και μιά αρχή;"

"Όπως οι μέλισσες μαζεύουν το μέλι, έτσι κι εμείς ξεδιαλέγουμε ό,τι πιο γλυκό έχει το κάθε πράγμα και πλάθουμε Εκείνον. Αρχίζουμε ακόμα και με το πιο ασήμαντο, το πιο παρατεταμένο (φτάνει μόνο να το γεννάει η αγάπη), με τη δουλειά και την ξεκούραση, με τη σιωπή ή με μια μικρή μοναχική χαρά, με το κάθε τι που κάνουμε μόνοι χωρίς συμπαραστάτες κι οπαδούς, τον θεμελιώνουμε αυτόν - που δεν θα προφτάσουμε να τον γνωρίσουμε, όπως οι πρόγωνοί μας δεν πρόφτασαν να γνωρίσουν εμάς. Κι ωστόσο, οι σβησμένες αυτές σκιές των περασμένων ζουν μέσα μας με πλήθος μορφές: είναι οι κλίσεις μας, είναι οι τροπές της μοίρας μας, το αίμα μας που σφυροκοπάει, κι η αιώνια χειρονομία που ανεβαίνει από τα βάθη των Καιρών".

Rainer Maria Rilke, "Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή", μετάφραση Μάριου Πλωρίτη, εκδόσεις Ικαρος.

Τρομάζω

ΟΤΑΝ η ελληνική σημαία εμπλέκεται στα αιτήματά μας

ΟΤΑΝ το σύνθημα αρχίζει με τη φραση "κάτω τα χέρια"

ΟΤΑΝ τα χέρια γίνονται γροθιές, και οι γροθιές απειλή

ΟΤΑΝ οι "αγανακτισμένοι" πάνε διακοπές

ΟΤΑΝ δεν υπάρχει πλοίο στο λιμάνι

ΟΤΑΝ η μουσική δεν ακούγεται πια

ΟΤΑΝ η βροχή διαρκεί πολύ λίγο

ΟΤΑΝ τ' αστέρια δεν κάνουν βουτια στη Γη

ΟΤΑΝ ο εφιάλτης δεν σταματά, ακόμα κι αν ξυπνησεις

ΟΤΑΝ δεν μπορείς ν' αντιμετωπίσεις το ψέμμα

ΟΤΑΝ δεν έχει νερό η βρύση

ΟΤΑΝ δεν έχουν νόημα τα λόγια

ΟΤΑΝ οι άνθρωποι πνίγονται στο ... συμφέρον τους

ΟΤΑΝ κλείνει απότομα μια πόρτα

ΟΤΑΝ το παιδί σου ζητα βοήθεια και δεν μπορείς

ΟΤΑΝ δεν φτάνεις το χέρι που σου απλώνεται

ΟΤΑΝ δεν έχεις τον Θεό σου

ΟΤΑΝ αντικρύζω το άδειο πρόσωπο ενός ανθρωπου που δεν πιστεύει σε τίποτα

ΟΤΑΝ ένα λουλουδι δεν έχει μυρωδιά

ΟΤΑΝ μια ντομάτα δεν έχει γεύση

ΟΤΑΝ το γάλα διαρκεί μήνες

ΟΤΑΝ το βλέμμα σταματά πάντα σ' έναν τοίχο

ΟΤΑΝ περνάω από σπίτια με πανύψηλες μάντρες και μηχανήματα παρακολούθησης

ΟΤΑΝ αστράφτει και βροντά, και είμαι μέσα

ΟΤΑΝ σε κάθε βημα μου σκοντάφτω σε κανόνες

ΟΤΑΝ τελειώνει η 9η του Μπετόβεν

OTAN μαρσάρει μια μοτοσικλέτα

ΟΤΑΝ ο οδηγός έχει το χέρι κρεμασμένο από το τζαμι του αυτοκινήτου

ΟΤΑΝ δεν μπορείς ελεύθερα να εκφραστείς

ΟΤΑΝ δεν σου συγχωρούν το λάθος

ΟΤΑΝ δεν σου επιτρέπουν το λάθος

ΟΤΑΝ βλέπεις νάρχεται καταπάνω σου η "λαική μάζα"

ΟΤΑΝ περπατώ νύχτα στο δάσος

ΟΤΑΝ κινδυνεύεις να μείνεις μετέωρος σε μια απότομη βουνοπλαγιά

ΟΤΑΝ σηκώνεται αέρας που βουίζει

ΟΤΑΝ με απειλεί με μόνιμη εγκατάσταση ο νοτιάς

ΟΤΑΝ δεν φυσσά καθόλου

ΟΤΑΝ ο άλλος σφυράει κλέφτικα

ΟΤΑΝ θυμάμαι τι έχουν πεί οι ίδιοι άνθρωποι πριν

ΟΤΑΝ ακούω τι λένε μετά

ΟΤΑΝ δεν με παίρνει ο ύπνος και αργεί να ξημερώσει

ΟΤΑΝ η απάντηση στην ερώτηση "τί έχεις;", προς κάποιον που επιδεικτικά δεν σου μιλά, είναι ένα ξερό και φαρμακερό "τίποτα"

(Συνεχίζεται... Βοηθήστε και σείς!)