Αυτή
που σε κάνει, ακόμα κι όταν χάνει ή και φέρνει ισοπαλία, να την χειροκροτάς.
Από τις
χρυσές εποχές του Φάντροκ και του Μπάγεβιτς είχα να ακούσω και ακόμα και από δύσκολους
στον καλό λόγο αντιπάλους μας, να λένε ρε σεις, έχετε πολύ καλή ομάδα - θα πάτε
ψηλά!
Με
φοβίζουν τα ύψη, γιατί κάποια στιγμή, εκεί που πετάγαμε, ξαφνικά
γκρεμοτσακιστήκαμε και πέρασαν πολλοί ποδοσφαιρικοί αιώνες ώσπου να τολμήσουμε
να σηκωθούμε και να ονειρευτούμε πάλι.
Έβαλαν
πολλοί το χέρι, μα κυρίως την ψυχή τους για να γίνει αυτό. Από τις χρυσές
εποχές του Ολλανδού και του Βόσνιου προπονητή μας, περάσαμε τώρα στην εποχή του
Αργεντινού Αλμέιδα.
Τρεις
σπουδαίες ποδοσφαιρικές σχολές σταμπάρουν το όμορφο ποδόσφαιρο της ΑΕΚ, που
ξανά την κάνει αγαπησιάρικη.
Για
μένα όμως, το υπέρτερο που έχει κατορθώσει φέτος αυτή η ομάδα είναι ότι, μαζί
με την ωραία μπάλα που παίζει, σύμφυτο έρχεται και κολλάει το
καινούργιο ήθος της που, εκτός του ότι κερδίζει σεβασμό και από αντιπάλους,
έχει αρχίσει να αποφορτίζει κιόλας ακόμα και τους πιο θυμωμένους, ατίθασους και
δύσκολους οπαδούς μας! Λίγο έστω, αλλά τόσο που να με κάνει να ελπίζω ότι και η
κερκίδα μπορεί να λάμψει.
Αν
σεβόμαστε τις ρίζες και την διαδρομή αυτής της ομάδας, πρέπει να ξεχωρίσουμε σε
όλα. Να γίνουμε αντάξιοι της ιστορίας της, αλλά και της καινούργιας της πορείας
– αυτής στην οποία ετοιμάζεται αύριο (Κυριακή) να κάνει ποδαρικό ως
Πρωταθλήτρια!
Η
Ιστορία της ΑΕΚ είναι βουτηγμένη μέσα σε δυσκολίες, αδικίες, διώξεις. Οι
ιδρυτές της ουδέποτε απάντησαν με εκδίκηση. Σηκώθηκαν από τις στάχτες και
δούλεψαν. Προχώρησαν και πρόκοψαν.
Να τι
μας δίνει λοιπόν αυτό το Πρωτάθλημα. Μια καινούργια αρχή, σε όλα. Πχ, τα λέιζερ
στα μάτια των αντιπάλων, δεν ταιριάζουν σ´ αυτήν την ομάδα της καρδιάς μας.
Αποδείχτηκε ότι δεν τα χρειαζόμαστε για να πάρουμε Πρωτάθλημα. Έχουμε ομάδα.
Την
Κυριακή πάμε να την στέψουμε Βασίλισσα! Ομολογώ ότι δεν περίμενα, ούτε και στα
πιο τρελά όνειρά μου να συμβεί αυτό την πρώτη κιόλας χρονιά στο καινούργιο μας
γήπεδο. Που, μεταξύ μας δεν μουρχεται να το πω «Οπαπαρίνα», (διότι ο τζόγος με
απωθεί, και ηχητικά μου φαντάζει φτηνο), ούτε και Αγιά Σοφιά (διότι την πίστη
μου την θέλω και την βιώνω βαθιά εσωτερικά).
Ο
αναστοχασμός στα περασμένα, δίσεκτα χρόνια μας, είναι επίπονος. Πόσες φορές δεν
συζητούσαμε με φίλους μας Ενωσίτες για την παρακμή της ομάδας, και «πώς τα
βγάλαμε πέρα, ρε παιδιά;»
Πώς
φεύγαμε από το γήπεδο μετά από ακόμα μία ήττα; Πολλές ήττες; Πώς, κάποια
στιγμή, σταματήσαμε εντελώς να πηγαίνουμε στο γήπεδο; Το αχανές ΟΑΚΑ, που ποτέ
δεν νοιώσαμε δικό μας;
Πόσες
φορές δεν θέλαμε καν να συζητήσουμε, ούτε και με τον ίδιο τον εαυτό μας, για
την φρικτή εξορία στην Γ Εθνική;
Όμως, ακόμα
και σε όλα αυτά τα σκοτεινά τοπία, το καντηλάκι της ΑΕΚ στο δικό μου
εικονοστάσι δεν έσβησε ποτέ.
Γυρίσαμε
σελίδα τώρα. Από τη μιζέρια περνάμε στην σύγχρονη εποχή, όπου το ποδόσφαιρο έχει
άλλες συντεταγμένες, άλλες απαιτήσεις, κι άλλη ανταμοιβή. Αλλά, είμαστε
μόνο στην αρχή, και έχουμε δρόμο μακρύ μπροστά μας.
Θέλουμε
την ΑΕΚ της καρδιάς μας να γίνει μια σύγχρονη ευρωπαϊκή ομάδα. Οι βάσεις έχουν
μπει. Υπάρχουν. Τις έβαλε η διοίκηση, τις στερέωσε ο προπονητής, τις
αξιοποίησαν οι παίκτες, τις ενισχύουμε εμείς, οι φίλαθλοι.
Επιστρέψαμε!
ΥΓ
εξομολογητικό: Αν και, όπως θα αποδειχθεί ελπίζω, ο θεσμός των play-offs
μας ανταμείβει, τον θεωρώ άχρηστο, υπερβολικό και, αν θέλετε, άδικο.
Στην Ευρώπη, όλα τα πρωταθλήματα τελειώνουν και κρίνονται όταν όλες οι ομάδες
παίξουν μεταξύ τους δύο φορές. Η παράταση της δικής μας σεζόν ωφέλησε μόνο τον «θεσμό»
που, πολλαπλώς ωφελήθηκε οικονομικά (εισιτήρια, Στοίχημα, προπαντός,
τηλεοπτικά, διαφημίσεις). Ήταν και πολύ σκληρό για τις ομάδες. Οι επιπλέον
αγώνες τις έλιωσαν – ρωτήστε τους παίκτες.
Στην
διάρκεια μιας κανονικής σεζόν λοιπόν, πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Παναθηναϊκός.
Ήταν και αυτός πολύ καλός, και όπως και η ΑΕΚ είχε έναν σπουδαίο προπονητή, τον
Γιοβάνοβιτς. Που, νομίζω, μαζί με τον Αλμέϊδα ήταν οι κόουτς της χρονιάς.
Φωτό: InTime Sports
No comments:
Post a Comment