Ίσες αποστάσεις για μένα δεν υπάρχουν

 

9^η  ημέρα του πολέμου που κήρυξε το Ισραήλ κατά της Χαμάς έπειτα από ξαφνική και ευρείας κλίμακας επίθεσή της, το περασμένο Σάββατο 07.10.2023, μέσα στο έδαφος του Ισραήλ, από αέρος (με πυραύλους) και ξηράς, όπου κυριολεκτικά έσφαξαν άμαχο πληθυσμό, πολλά μικρά παιδιά, και κράτησαν εκατοντάδες ομήρους. 

Η Γάζα αρχίζει να αδειάζει, αλλά το τίμημα σε ανθρώπινες ζωές θα είναι πολύ βαρύ. Το Ισραήλ φαίνεται αποφασισμένο να τελειώνει μια και καλή με την Χαμάς, τα θύματα της οποίας επίσης είναι αμέτρητα, ίσως και πολύ περισσότερα από εκείνα που καταλογίζονται στο Τελ Αβίβ. Αλλά, δεν παίζουμε παιχνίδι αριθμών εδώ. 

Σαφέστατα η Χαμάς είναι μια στυγνή, τρομοκρατική οργάνωση (καθοδηγούμενη από το Ιράν και άλλες χώρες του μεσαίωνα), κι ας καμώνεται πως αγωνίζεται υπέρ του δίκαιου αγώνα για αυτοδιάθεση των Παλαιστινίων. Αυτός ο αγώνας, όσο υπάρχει, δεν μπορεί να θεωρείται «καλού σκοπού» τη στιγμή που η Χαμάς και οι συγγενικοί της τρομοκράτες (οργανώσεις και χώρες), έχουν πρώτιστο στόχο την εξαφάνιση του Ισραήλ. Να μην υπάρχει. 

Εννοείται, λοιπόν, ότι για μένα δεν τίθεται καν θέμα με ποιανού το μέρος είμαι σε αυτό το συγκεκριμένο σταυροδρόμι. Αρνούμενος να δεχτώ ή και να απαντήσω στην κενή άποψη ότι με μια τέτοια τάση προδίδω, τάχα, τον αγώνα των Παλαιστινίων. Αυτόν , πρώτοι και καλύτεροι τον έχουν προδώσει οι τζιχαντιστές με τις οργανώσεις και τα κράτη που έχουν ως χορηγούς και στήριγμα. Και σίγουρα δεν θα καταθέσω εδώ τα ανθρωπιστικά μου διαπιστευτήρια, ή και τι έχω γράψει εδώ και χρόνια για το Παλαιστινιακό. 

Φωτό (Από το SKY News, Australia), με τη λεζάντα: Hamas sent to this Israeli mother α chilling video of her son's brutal murder after he was kidnapped by the terrorosts from Supernova Festival in Israel. 

Θα πουλήσουν και τον Παρθενώνα, να δεις!...

 

Φαντάσου να βρίσκεσαι στην Επίδαυρο, στο Ηρώδειο ή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών απολαμβάνοντας ένα σπουδαίο έργο - αρχαία τραγωδία, σύγχρονο θέατρο, όπερα, μπαλέτο, συμφωνία, κλπ -  και ξαφνικά να σταματά η παράσταση και να εμφανίζεται σε μια οθόνη διαφήμιση υπεραγοράς τροφίμων, κινητής τηλεφωνίας ή της υπερπλατφόρμας Alibaba, Και λοιπά! …

Ας μη προσπαθήσουμε να περιγράψουμε τις πιθανές αντιδράσεις. Ευτυχώς, επί του παρόντος, δεν έχουμε φτάσει σε αυτήν την κατάντια, όσον αφορά ζωντανές παραστάσεις. Οι χορηγίες, ευπρόσδεκτες και αξιέπαινες, κάνουν τη δουλειά τους προς αμοιβαίο όφελος. Και ευτυχώς, μέχρι στιγμής, δεν έχουν ξεφύγει σε βουλιμία, η και σε ακρότητες.

Πώς μου ‘ρθε ξαφνικά αυτός ο φόβος;

Χθες, κάθισα να απολαύσω στο YouTube το αξεπέραστο ορατόριο  Μεσσίας του Γκέοργκ Φρίντριχ Χέντελ, από την σπουδαία ορχήστρα της Ακαδημίας της Αρχαίας Μουσικής και το μουσικό σύνολο VOCES8, υπό τη διεύθυνση του Μπάρναμπι Σμιθ.

Το μέγα λάθος μου ήταν ότι επέλεξα να το παρακολουθήσω από το κινητό μου! Διότι εκεί, κάθε λίγο και λιγάκι διακοπτόταν το ορατόριο για να ενημερωθώ από διαφήμιση υπεραγοράς πόσο έχουν σήμερα τα αγγουράκια περιβολιού, πόσο το κιλό η σπάλα χοιρινού, και πόσο μια σκόνη πλυσίματος με 20% παραπάνω περιεχόμενο!

Φαντάσου να ακούς το Ρέκβιεμ του Φορέ, το υπέροχο αντάντε από το Κοντσέρτο για Φλάουτο και Άρπα του Μότσαρτ, τις καθηλωτικές Παραλλαγές Γκόλντμπεργκ του Μπάχ, την υπέροχη 1^η μπαλάντα σε σολ ελάσσονα του Σοπεν, και τόσα άλλα, και να τα σκοτώνουν, διακόπτοντάς τα πολλές φορές στην μέση, οι διαφημίσεις. Ας τις έβαζαν στην αρχή και στο τέλος. Στην μέση; Ιεροτελεστία!

Τι έκανα;

Απλά, έκλεισα το κινητό, και αποφάσισα από εδώ και στο εξής, αν θέλω να βλέπω μια παράσταση, να προτιμώ το λάπτοπ (όπου δεν έχουν πρόσβαση οι εταιρείες κινητής), ή να γραφτώ συνδρομητής σε συγκεκριμένους καλλιτεχνικούς ιστότοπους – υπάρχουν πολλοί, για κάθε είδος καλών τεχνών, στη μουσική, το θέατρο, τα κονσέρτα, κλπ.

(Όπως πχ της Deutsche Grammophon, του National Theatre, της France Musique Concerts, Royal Opera House, Berliner Philharmoniker, BR-Klassik, NDR Klassik, I Musici και άπειρα ακόμα, με τις καλύτερες εκτελέσεις, χωρίς διαφημίσεις).    

Πριν από αρκετά χρόνια στην Αγγλία, αρχές της δεκαετίας του ’90 θυμάμαι, πήγα στην Οξφόρδη και πήρα συνέντευξη από έναν σπουδαίο Άγγλο Ελληνιστή, Καθηγητή Ποίησης, Πίτερ Λίβι, που μόλις είχε κυκλοφορήσει ένα καταπληκτικό βιβλίο του με,  τίτλο  Ο Λόφος του Κρόνου. Είχα διάλλειμα μιας ώρας από την δουλειά μου στο BBC , κάθισα σ’ ένα παγκάκι στο St. James’s Park, και το τέλειωσα μονορούφι!

Ήταν μια συναρπαστική, ολοζώντανη αφήγηση για πράγματα που έζησε επισκεπτόμενος συχνά την Ελλάδα, αλλά και μένοντας εδώ για αρκετά χρόνια. Ήταν πολύ φίλος με τον Γιώργο Σεφέρη, την γυναίκα του Μαρώ, και τον σπουδαίο μας ποιητή Γιώργη Παυλόπουλο, από τον Πύργο της Ηλείας.

Η συνέντευξη ήταν στα ελληνικά, τα οποία γνώριζε πάρα πολύ καλά. Ονειρεύομαι στα ελληνικά κιόλας, μου είπε αιφνιδιάζοντάς με. Και εξομολογήθηκε ότι ο μεγαλύτερος όμως εφιάλτης του, είναι να μην πουλήσουν κάποτε τις κολώνες του Παρθενώνα για διαφήμιση, και αντί για κολώνες να βλέπουμε πλέον σωλήνες με οδοντόπαστα!...

Δεν απέχουμε πολύ από αυτό, αγαπημένε μου κ. Λίβι.

 

Μπαμπά μου;

Οι άνθρωποι αποφεύγουν να μιλούν για τον θάνατο, ιδίως όταν αυτός δεν τους έχει χτυπήσει τη πόρτα.

 Ένας παπάς μου έλεγε πριν από χρόνια ότι ακόμα και εκείνοι που στις κηδείες σπρώχνουν για να βρεθούν μπροστά-μπροστά την στιγμή της ταφής, το κάνουν για να ανακουφιστούν ότι εκείνοι είναι ακόμα εν ζωή.

Για μένα, που τον βρήκα μπροστά μου τον άτιμο από τα παιδικά μου χρόνια, η πιο βαριά επίπτωσή του δεν είναι τόσο πολύ ότι αναγκάζεσαι να συνηθίσεις την απουσία ενός αγαπημένου σου προσώπου, όσο το να συνειδητοποιείς ότι η μνήμη, τελικά, δεν αποθηκεύει εκείνα που έχεις πραγματική ανάγκη:

Την αίσθηση ενός αγγίγματος τη στιγμή που το χρειαζόσουν. Τον τόνο της φωνής, σε καλές και άσχημες στιγμές. Ένα χαμόγελο που καμιά, ποτέ, φωτογραφία δεν μπορεί να αποτυπώσει. Ένα νεύμα, που ήταν αρκετό να σε διαβεβαιώσει ότι «όλα θα πάνε καλά, μη στενοχωριέσαι».

Με συγκλόνισαν, θυμάμαι, τα λόγια που είπε ο Θανάσης Βέγγος σε μία τηλεοπτική εκπομπή, όπου τον κάλεσαν για να τον βραβεύσουν, ένα-δύο χρόνια πριν πεθάνει:

«Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια. Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμίσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν. Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις».

Σήμερα, είμαι μπλεγμένος κι εγώ στα πολλά χέρια που απλά με κατσιάζουν. Και μου λείπει εκείνο το ένα, που πάντα έκανε τη καρδιά μου να φτερουγίσει.

Ο Ηράκλειτος έλεγε: «Στην αναζήτηση της αλήθειας, να είσαι έτοιμος για το απροσδόκητο, επειδή είναι δύσκολο να τη βρεις και σε συγκλονίζει όταν την ανακαλύψεις».

Είναι λόγια που τα βρίσκω στην εισαγωγή ενός βιβλίου που με κράτησε ξάγρυπνο τρεις νύχτες, και θάθελα να το μοιραστώ μαζί σας, όσο κι αν το θέμα του, ο θάνατος και η μοναξιά, μοιάζει, και είναι, στενάχωρο.

Τιτλοφορείται «Η Επινόηση της Μοναξιάς», είναι γραμμένο από τον Αμερικανό συγγραφέα Paul Auster, και κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο» σε μετάφραση Σταυρούλας Αργυροπούλου. Ξεκινάει έτσι:

«Τη μία μέρα υπάρχει ζωή. Ένας άνθρωπος, για παράδειγμα, με θαυμάσια υγεία, ούτε καν γέρος, χωρίς ιστορικό ασθενειών. Όλα είναι όπως ήταν, όπως θα είναι πάντα. Εκείνος ζει από μέρα σε μέρα, νοιάζεται μονάχα για τη δουλειά του, ονειρεύεται μονάχα τη ζωή που απλώνεται μπροστά του. Και έπειτα, ξαφνικά, υπάρχει θάνατος. Ο άνθρωπος αφήνει έναν αναστεναγμό, σωριάζεται στην καρέκλα του κι έρχεται ο θάνατος. Το αιφνίδιο του πράγματος δεν αφήνει περιθώρια για σκέψεις, δεν δίνει στο μυαλό την ευκαιρία να αναζητήσει μια λέξη που θα μπορούσε να προσφέρει παρηγοριά. Μένουμε μονάχα με τον θάνατο, το αδιαμφισβήτητο γεγονός της θνητότητάς μας».

Έμαθα τα νέα για τον θάνατο του πατέρα μου, κάποια χρόνια πριν, τέτοιες μέρες, όταν το πρωί κάναμε μπάνιο στην Αμμόχωστο και το απόγευμα, που έκανα βόλτα με τους φίλους μου κάποιος μου φώναξε «τρέχα!».

Μπαμπά;

(Για τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα, που έχω 50 χρόνια να τη γιορτάσω…)

« … Και κάπως έτσι, ένας εμετός με έκανε χαρούμενη σήμερα»

 

 

Η Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου είναι ψυχολόγος στην Πανεπιστημιακή Παιδοψυχιατρική Κλινική του Νοσοκομείου Παίδων  Αγία Σοφία στην Αθήνα. Είναι ιδρύτρια της Σχολής Σκύλων Οδηγών τυφλών «Λάρα» και δεν βλέπει. Έχασε την όρασή της στη θερμοκοιτίδα όπου μπήκε επειδή γεννήθηκε πρόωρα. Είναι από τα πρόσωπα που συγκρατήσαμε «καλύπτοντας» δημοσιογραφικά πέρυσι, 2022, την δεξίωση της Προέδρου της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου, για την 48 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα το 1974.  Την βλέπουμε στην φωτογραφία, μαζί με τον σκύλο-οδηγό της, τον Μπάμπου. Που δυστυχώς, πριν λίγες μέρες έφυγε από αυτή τη ζωή.

 

Το κομμάτι αυτό, γραμμένο από την Μαρία, το βρήκα στο propaganda.gr (ένα από τα αγαπημένα μου sites – το προτείνω με ενθουσιασμό), μέσω του @rosa_progressive, που επίσης εφεξής θα ακολουθώ. Είναι από τα πιο συγκλονιστικά που διάβασα ποτέ στα σοσιαλ μίντια. Κάτι που κάνει κάθε τι άλλο, («λαμπερό», «εκθαμβωτικό», viral, «συγκλονιστικό», κλπ), να φαντάζει, και να είναι αποδυναμωμένο και ευτελές. Θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.  Χωρίς σχόλια, εννοείται. Δεν χρειάζονται…

 «Σήμερα, γυρίζοντας σπίτι από τη δουλειά, έζησα μια πρωτόγνωρη εμπειρία που 18 χρόνια με έναν σκύλο-οδηγό στον πλάι μου δεν την είχα ξαναζήσει. Ο Μπάμπου, έκανε εμετό, ξαφνικά μέσα στο τρόλεϊ που ήταν γεμάτο κόσμο...

Το ταξίδι με το τρόλεϊ, είχε ξεκινήσει όμορφα. Ο οδηγός, με είδε στη στάση, καταμεσής στην Κηφισίας. Σταμάτησε το τρόλεϊ ακριβώς εκεί όπου έπρεπε να ανέβουμε. Φώναξε: «μια θέση δώστε για την κοπέλα με τον σκύλο!», κάποια στιγμή, μπήκε μια γυναίκα είδε τον Μπάμπου να κοιμάται μακαρίως κι αντέδρασε.

Της είπαν πως είναι σκύλος-οδηγός και κατάλαβε... μια κυρία απέναντι χαμογελούσε... Κι έπειτα ξέρασε ο Μπάμπου. Τον κατάλαβα μα δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα και μάλλον χειρότερα έγιναν τα πράγματα, έτσι όπως ενστικτωδώς έβαλα τα χέρια μου.. φορούσα και το καλό μου σακάκι...

Ο Μπάμπου μετά, ξάπλωσε ακριβώς εκεί που ήταν. Δεν κουνήθηκε, ούτε χιλιοστό.. ούτε να πανικοβληθεί ούτε να ενοχλήσει…» γράφει η Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου και όπως μοιράζεται στην ανάρτησή της, ένας νεαρός στο φάσμα του αυτισμού, την βοήθησε να καθαριστεί και να καθαρίσει το πάτωμα και κάποια στιγμή της είπε: "σας πειράζει να φύγω γιατί εδώ είναι η στάση μου;"...

«Η κυρία απέναντι, μου έδωσε ένα ολόκληρο πακέτο με μαντηλάκια, η άλλη κυρία που είχε αντιδράσει μπαίνοντας δεν είπε τίποτα, η κυρία απέναντι διαγώνια που λερώθηκε, τη ρώτησα αν θέλει να την καθαρίσω και το μόνο που είπε ήταν: «όχι παιδί μου..» όλο το τρόλεϊ δεν είπε τίποτα.

Καθάρισα το πάτωμα, τον Μπάμπου, εμένα, μα η καρδιά μου ήταν ήρεμη. Ένας εμετός ήταν... Χαιρέτησα τον οδηγό φεύγοντας. Του ζήτησα συγνώμη εκ μέρους του Μπάμπου, μου φώναξε: «δεν πρόλαβα να το χαϊδέψω»...Και κάπως έτσι, ένας εμετός, με έκανε χαρούμενη σήμερα.

Χαρούμενη, ανακουφισμένη διότι μερικά χρόνια πριν, ένας οδηγός λεωφορείου, είχε φωνάξει την αστυνομία να με κατεβάσει από το όχημα επειδή συνοδευόμουν από σκύλο-οδηγό [...]

🤲 Η ομορφιά και η αλληλεγγύη πάντα θα νικάνε την ασχήμια αυτού του κόσμου.»

 Και, μιας και μιλάμε για την καλή πλευρά των social media,…

 > Η Σκέψη της Ημέρας μας έρχεται σήμερα από τον 41 ετών, Αμερικανό επιχειρηματία, διευθύνοντα σύμβουλο (CEO) της Airbnb, Μπράϊαν Τσέσκι. Δεν είναι δική του. Αλλά μια πολύτιμη συμβουλή από έναν επενδυτή φίλο του, που τον βοήθησε πολύ να μετατρέψει την εταιρεία του από μια ταλαιπωρημένη startup σε έναν κολοσσό αξίας περίπου $70 δις. Αυτή η συμβουλή, είπε ο Τσέσκι σε εκδήλωση του Stanford Business School πρόσφατα, είναι: «Εστιάστε σε εκατό ανθρώπους που σας αγαπούν, αντί να κάνετε ένα εκατομμύριο ανθρώπους να σας συμπαθούν – aka, Like!)»

> Το κομμάτι αυτό δημοσιεύεται την Δευτέρα 29/5/2023 στην στηλη μου Πρόσωπα & Προσωπεία στην κυπριακή εφημερίδα "Φιλελευθερος".

Ο Άστεγος Ιησούς

 

Μπρούντζινο άγαλμα το οποίο φιλοτεχνήθηκε από τον Καναδό γλύπτη Τίμοθι Σμαλτς, και δείχνει τον Χριστό να κοιμάται επάνω σ’ ένα παγκάκι, σκεπασμένος με μια κουβέρτα που καλύπτει το πρόσωπό του, αλλά εξέχουν τα πόδια και φαίνονται επάνω σε αυτά τα σημάδια από τα καρφιά με τα οποία τον κάρφωσαν στον σταυρό. Το έργο έχει μεγάλη απήχηση, καθώς ερμηνεύεται από πολλούς ως «οπτική μετάφραση» εκείνου του αποσπάσματος από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο στο οποίο ο Ιησούς λέει στους μαθητές του ότι εάν συμπεριφερθούν άσχημα και στον τελευταίο ακόμα αδελφό τους, είναι σαν να κάνουν το ίδιο και σε αυτόν. Ένας επίσκοπος στο Μάντσεστερ, που είναι μία από πολλές πόλεις όπου έχει τοποθετηθεί πιστό αντίγραφο του συγκεκριμένου αγάλματος, είπε πως αυτό το έργο μας θυμίζει ότι εάν ζούσε σήμερα ο Ιησούς, το πιθανότερο είναι ότι θα ήταν άστεγος, και ότι θα περνούσαν δίπλα του άνθρωποι χωρίς να του δίνουν την παραμικρή σημασία.

Το πρωτότυπο βρίσκεται στην πόλη όπου ζει ο γλύπτης, στο Τορόντο. Πριν από περίπου 5 χρόνια βρέθηκα στα αποκαλυπτήρια του έργου στην αγαπημένη μου πλατεία της Αγίας Άννας στο Μάντσεστερ, όπου έζησα έναν καιρό και επισκέπτομαι τακτικά. Τα αποκαλυπτήρια πραγματοποίησε ένα άστεγος πολίτης που κοιμόταν σε ένα από τα παγκάκια κοντά στην εκκλησία.

Ο επίσκοπος του Μάντσεστερ είπε ότι το ‘άγαλμα αυτό θα λειτουργεί ως μία προειδοποίηση και υπενθύμιση πως, στον κόσμο αυτόν που ζούμε, άστεγος τελικά μπορεί να καταλήξει οποιοσδήποτε άνθρωπος. Ακόμα και ο Υιός του Θεού.

> Στην εικόνα, ο Άστεγος Ιησούς στο Μόντρεαλ.

Βρέ τον Κοτζιά!...

Πάμε λοιπόν τώρα να ξεδώσουμε λιγάκι, με τα παρατράγουδα από τον διαγωνισμού της Eurovision.  Χαμός γίνεται στα social media  με τον χαμηλό βαθμό που έδωσε η Μητέρα Πατρίδα στο παιδί της. Προκαταβολικά ομολογώ ότι το θέμα δεν το θεωρώ σοβαρό, ούτε και με προβληματίζει ιδιαίτερα. Αντίθετα, με διασκεδάζει!

 

Επειδή όμως παρατράβηξε το πράγμα (ως και ο Κοτζιάς, όπως θα διαβάσετε, έκανε παρέμβαση με θέση πατριωτική), εγώ λέω να ηρεμήσουμε λιγάκι, όσοι έχουμε αφηνιάσει δηλαδή με το 4άρι της Ελλάδας στην Κύπρο για την Eurovision, και να κοιτάξουμε να τακτοποιήσουμε κάπως, όσο γίνεται δηλαδή, τα … εθνικά μας κωλύματα. Έχουμε πολύ πιο σοβαρές εκκρεμότητες να τακτοποιήσουμε, από το να διατηρήσουμε αρραγές το εθνικό μέτωπο της «μιας φωνής» σε έναν απλώς διασκεδαστικό, και τίποτ’ άλλο, διαγωνισμό τραγουδιού!

 

Επιβεβαίωση όμως αυτής της «εθνικής παραίσθησης», έρχεται και από τον αλήστου μνήμης πρώην Υπουργών Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Νίκο Κοτζιά, ο οποίος έγραψε στο τουίτερ, με αφορμή το τραγούδι της Κύπρου, το εξής μνημειώδες: «Το τεσσάρι στην Κύπρο στο Eurovision δεν είναι το πρόβλημα, αλλά το αποτέλεσμα, ένα ακόμα δείγμα της προσπάθειας που κάνουν πολλές πλευρές του κυρίαρχου συστήματος να αποξενωθεί η ελληνική κοινωνία από την Μεγαλόνησο και το Κυπριακό, ώστε να προωθηθούν τα απορριπτικά σχέδιά τους».

 

Υπάρχουν πολλοί στο νησί που πιστεύουν το συγκεκριμένο θεώρημα. Για αυτό και είναι πολύ δημοφιλής εκεί ο ξεχασμένος εδώ πρώην Υπουργός, ο οποίος και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην τελευταία, αποτυχημένη προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού.

 

Ειλικρινά, μα τον Θεό δηλαδή, αν ήξερα ότι με 12άρι στο τραγούδι της Κύπρου δεν θα αποξενωνόμουν από το νησί και θα βοηθούσα στην απελευθέρωσή του, ας πάει στην ευχή, θαλεγα, και θα το φήφιζα το τραγούδι της με χέρια και με πόδια, με με πολλαπλά sms μάλιστα κι ας μου κόστιζε ο κούκος αηδόνι…

 

ΥΓ: Να και το σχόλιο της φίλης μου Κυπρίας εκπαιδευτικού, Ρένας Χόπλαρου στο πόνημα του Κοτζιά στο τουίτερ: «Ο πρώην ΥπΕξ Ελλάδος, ο οποίος διαχειρίστηκε τις τύχες μας στον Κραν Μοντανά. Αριστερός και καλά,  αλλά μιλά σαν τον Θεμιστοκλέους. Να το εμπεδώσουμε: από τύχη υπάρχουμε.» 

Η ΑΕΚ της καρδιάς μας…

 

Αυτή που λάμπει μες το γήπεδο ( και τι γήπεδο αλήθεια, αυτό που χτίσαμε πάνω στις στάχτες του γκρεμισμένου μας σπιτιού!).

Αυτή που σε κάνει, ακόμα κι όταν χάνει ή και φέρνει ισοπαλία, να την χειροκροτάς.

 

Από τις χρυσές εποχές του Φάντροκ και του Μπάγεβιτς είχα να ακούσω και ακόμα και από δύσκολους στον καλό λόγο αντιπάλους μας, να λένε ρε σεις, έχετε πολύ καλή ομάδα - θα πάτε ψηλά!

 

Με φοβίζουν τα ύψη, γιατί κάποια στιγμή, εκεί που πετάγαμε, ξαφνικά γκρεμοτσακιστήκαμε και πέρασαν πολλοί ποδοσφαιρικοί αιώνες ώσπου να τολμήσουμε να σηκωθούμε και να ονειρευτούμε πάλι. 

 

Έβαλαν πολλοί το χέρι, μα κυρίως την ψυχή τους για να γίνει αυτό. Από τις χρυσές εποχές του Ολλανδού και του Βόσνιου προπονητή μας, περάσαμε τώρα στην εποχή του Αργεντινού  Αλμέιδα.  

 

Τρεις σπουδαίες ποδοσφαιρικές σχολές σταμπάρουν το όμορφο ποδόσφαιρο της ΑΕΚ, που ξανά την κάνει αγαπησιάρικη. 

 

Για μένα όμως, το υπέρτερο που έχει κατορθώσει φέτος αυτή η ομάδα είναι ότι, μαζί με την ωραία μπάλα που παίζει,  σύμφυτο έρχεται και κολλάει το καινούργιο ήθος της που, εκτός του ότι κερδίζει σεβασμό και από αντιπάλους, έχει αρχίσει να αποφορτίζει κιόλας ακόμα και τους πιο θυμωμένους, ατίθασους και δύσκολους οπαδούς μας! Λίγο έστω, αλλά τόσο που να με κάνει να ελπίζω ότι και η κερκίδα μπορεί να λάμψει.

 

Αν σεβόμαστε τις ρίζες και την διαδρομή αυτής της ομάδας, πρέπει να ξεχωρίσουμε σε όλα. Να γίνουμε αντάξιοι της ιστορίας της, αλλά και της καινούργιας της πορείας – αυτής στην οποία ετοιμάζεται αύριο (Κυριακή) να κάνει ποδαρικό ως Πρωταθλήτρια!

 

Η Ιστορία της ΑΕΚ είναι βουτηγμένη μέσα σε δυσκολίες, αδικίες, διώξεις. Οι ιδρυτές της ουδέποτε απάντησαν με εκδίκηση. Σηκώθηκαν από τις στάχτες και δούλεψαν. Προχώρησαν και πρόκοψαν.

 

Να τι μας δίνει λοιπόν αυτό το Πρωτάθλημα. Μια καινούργια αρχή, σε όλα. Πχ, τα λέιζερ στα μάτια των αντιπάλων, δεν ταιριάζουν σ´ αυτήν την ομάδα της καρδιάς μας. Αποδείχτηκε ότι δεν τα χρειαζόμαστε για να πάρουμε Πρωτάθλημα. Έχουμε ομάδα.

 

Την Κυριακή πάμε να την στέψουμε Βασίλισσα! Ομολογώ ότι δεν περίμενα, ούτε και στα πιο τρελά όνειρά μου να συμβεί αυτό την πρώτη κιόλας χρονιά στο καινούργιο μας γήπεδο. Που, μεταξύ μας δεν μουρχεται να το πω «Οπαπαρίνα», (διότι ο τζόγος με απωθεί, και ηχητικά μου φαντάζει φτηνο), ούτε και Αγιά Σοφιά (διότι την πίστη μου την θέλω και την βιώνω βαθιά εσωτερικά). 

 

Ο αναστοχασμός στα περασμένα, δίσεκτα χρόνια μας, είναι επίπονος. Πόσες φορές δεν συζητούσαμε με φίλους μας Ενωσίτες για την παρακμή της ομάδας, και «πώς τα βγάλαμε πέρα, ρε παιδιά;» 

 

Πώς φεύγαμε από το γήπεδο μετά από ακόμα μία ήττα; Πολλές ήττες; Πώς, κάποια στιγμή, σταματήσαμε εντελώς να πηγαίνουμε στο γήπεδο; Το αχανές ΟΑΚΑ, που ποτέ δεν νοιώσαμε δικό μας;

 

Πόσες φορές δεν θέλαμε καν να συζητήσουμε, ούτε και με τον ίδιο τον εαυτό μας, για την φρικτή εξορία στην Γ Εθνική;

 

Όμως, ακόμα και σε όλα αυτά τα σκοτεινά τοπία, το καντηλάκι της ΑΕΚ στο δικό μου εικονοστάσι δεν έσβησε ποτέ.

 

Γυρίσαμε σελίδα τώρα. Από τη μιζέρια περνάμε στην σύγχρονη εποχή, όπου το ποδόσφαιρο έχει άλλες συντεταγμένες, άλλες απαιτήσεις, κι άλλη ανταμοιβή. Αλλά, είμαστε μόνο στην αρχή, και έχουμε δρόμο μακρύ μπροστά μας.

 

Θέλουμε την ΑΕΚ της καρδιάς μας να γίνει μια σύγχρονη ευρωπαϊκή ομάδα. Οι βάσεις έχουν μπει. Υπάρχουν. Τις έβαλε η διοίκηση, τις στερέωσε ο προπονητής, τις αξιοποίησαν οι παίκτες, τις ενισχύουμε εμείς, οι φίλαθλοι.

 

Επιστρέψαμε!

 

ΥΓ εξομολογητικό: Αν και, όπως θα αποδειχθεί ελπίζω, ο θεσμός των play-offs μας ανταμείβει, τον θεωρώ άχρηστο, υπερβολικό και, αν θέλετε, άδικο. Στην Ευρώπη, όλα τα πρωταθλήματα τελειώνουν και κρίνονται όταν όλες οι ομάδες παίξουν μεταξύ τους δύο φορές. Η παράταση της δικής μας σεζόν ωφέλησε μόνο τον «θεσμό» που, πολλαπλώς ωφελήθηκε οικονομικά (εισιτήρια, Στοίχημα, προπαντός, τηλεοπτικά, διαφημίσεις). Ήταν και πολύ σκληρό για τις ομάδες. Οι επιπλέον αγώνες τις  έλιωσαν – ρωτήστε τους παίκτες.

 

Στην διάρκεια μιας κανονικής σεζόν λοιπόν, πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Παναθηναϊκός. Ήταν και αυτός πολύ καλός, και όπως και η ΑΕΚ είχε έναν σπουδαίο προπονητή, τον Γιοβάνοβιτς. Που, νομίζω, μαζί με τον Αλμέϊδα ήταν οι κόουτς της χρονιάς.

Φωτό: InTime Sports

Η πομπή του Καρόλου: Από την Καραϊβική στο Μπάκιγχαμ

 

Όταν το Μπαρμπέϊντος αποφάσισε να απαλλαγεί από το βρετανικό στέμμα το 2021, βρέθηκε εκεί ένας υψηλός καλεσμένος, μέλος της βασιλικής οικογένειας. Ο τότε Πρίγκηπας Κάρολος, τώρα βασιλεύς. Εκπροσωπούσε τον Θρόνο στην επίσημη τελετή για την μετάβαση του Μπαρμπέϊντος σε Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, 55 χρόνια μετά την ανεξαρτησία του από την Βρετανία.

Αντί να εμφανιστεί η Βασίλισσα Ελισάβετ Β’ ως αρχηγός κράτους, το Μπαρμέϊντος καλωσόρισε μια νέα Πρόεδρο. Την παγκόσμια σταρ Ριάννα, γέννημα-θρέμμα αυτού του νησιού της Καραϊβικής. Ανέβηκε περίλαμπρη στη σκηνή, όπου και της απονεμήθηκε ο τίτλος της «εθνικής ηρωίδας».  Το μήνυμα ήταν υπόκωφο, και κατάλληλα ασεβές — ποιος χρειάζεται τους μονάρχες του Οίκου των Ουίντσορ, όταν έχεις αυτήν για βασίλισσα;

Αυτή η υπέροχα τοποθετημένη εισαγωγή του Ισχαάρ Θαρούρ, Αμερικανο-Ινδού δημοσιογράφου, στην καθημερινή στήλη του στην Ουάσιγκτον Ποστ για διεθνή θέματα, φωτίζει μια άλλη πτυχή και φιλοσοφία της προσωπικότητς του ανθρώπου που έλαμψε στην παγκόσμια ειδησεογραφία του Σαββατοκύριακου, με την ενθρόνισή του στ Μπάκινγχαμ.

Σε εκείνη λοιπόν την τελετή στο Μπαρμπέϊντος , ο Κάρολος ανέλαβε τον ρόλο «ενός συμβιβαστικού μέλους του βασιλικού οίκου της Αγγλίας με εμφανή αξιοπρέπεια», γράφει ο Θαρούρ. Συγκεκριμένα, προέβη σε συγκεκριμένες παρατηρήσεις οι οποίες χαρακτηρίστηκαν από μερικούς αναλυτές εκεί ως πιθανόν τα πιο σημαντικά πράγματα που ειπώθηκαν ποτέ για τα λάθη, τις παραλείψεις και τα εγκλήματα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Να τι είπε:

 

 «Από τις πιο σκοτεινές μέρες του παρελθόντος μας, και την απεχθή  θηριωδία του δουλεμπορίου, που λεκιάζουν για πάντα την ιστορία μας, οι άνθρωποι αυτού του νησιού χάραξαν τον δικό τους  δρόμο με εξαιρετικό σθένος. Η χειραφέτηση, η αυτοδιοίκηση και η  ανεξαρτησία ήταν οι σταθμοί σας. Η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η αυτοδιάθεση ήταν οι οδηγοί σας».

 

Πίσω στην Βρετανία, οι παρατηρητές εντυπωσιάστηκαν από τα καθαρά λόγια μετάνοιας του τότε Πρίγκηπα Καρόλου. Ο δημοσιογράφος της Ουάσιγκτον Πόστ, και πρώην αρχισυντάκτης του περιοδικού Τάϊμ, Ισχαάρ Θαρούρ, τον Σάϊμον Ουούλι, μόνο μέλος της Βουλής των Λόρδων με καταγωγή από το Μπαρμπέϊντος, που είπε τότε στους δημοσιογράφους ότι η ομιλία του Καρόλου ότι «μας διευκόλυνε να αναγνωρίσουμε, στο πιο ψηλό επίπεδο, το σκοτεινό και τραγικό παρελθόν μέσα από το οποίο γεννήθηκε το έθνος μας», εννοώντας το νησί του στην Καραϊβική. Και πρόσθεσε ότι εκείνα που είπε τότε, το 2021, ο Κάρολος, «ήταν η αρχή μιας ενήλικης, ώριμης συζήτησης, την οποία άνοιξε μάλιστα ένας μελλοντικός βασιλιάς».

 

Αυτός, είναι κιόλας εδώ! Και τον είδαμε το Σάββατο, κάπως αμήχανο ειν’ αλήθεια, μες το χρυσάφι, την «μεγαλοπρέπεια και τις περιστάσεις» (αυτό που οι άγγλοι πολύ ωραία λένε pomp and circumstance),να οδεύει προς την δική του βασιλεία. Για την οποία ήταν σε διαρκή ετοιμότητα όλη του τη ζωή.

Τώρα, πως θα καταφέρει ο Βασιλιάς Κάρολος ο Γ’ να συνεχίσει στα χρόνια που έρχονται εκείνη την «ώριμη συζήτηση» που άνοιξε πρόπερσι στο Μπαρμπέϊντος, είναι ερώτημα ανοικτό αλλά και «διαρκώς επείγον», γράφει ο Θαρούρ.

Η πομπή με την άμαξα από το Αββαείο του Ουέστμινστερ προς το Παλάτι του Μπάκινγχαμ, δεν ήταν η πιο αναπαυτική για το βασιλικό ζεύγος, αλλά σίγουρα ήταν η πιο εντυπωσιακή που έχουμε δει. Έβρεχε κιόλας, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που ήταν έξω, κατά μήκος της διαδρομής, δεν πτοήθηκαν. Ο Κάρολος και η Καμίλα μπροστά, ο Ουίλλιαμ, η Κέϊτ και τα παιδιά από πίσω, ήταν ίσως οι μόνοι στεγνοί άνθρωποι στο Λονδίνο προχθές.

«Με όλη την αυθάδειά της, η στέψη αντιπροσωπεύει λιγότερο το γνήσιο μεγαλείο και τη δύναμη που κάποτε υπογράμμιζε την βρετανική μοναρχία, και πιο πολύ τους σκοτεινούς αναχρονισμούς που βοηθούν τη μοναρχία να είναι αγαπητή στο κοινό του 21ου αιώνα. Υπάρχουν όμως πολλοί στη Βρετανία που δυσανασχετούν με την γενικά «μη σοβαρότητα» της εκδήλωσης, ιδίως σε μια εποχή που πολλές απλές οικογένειες αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα. Από την άλλη, η στέψη προκαλεί μεγάλη υπερηφάνεια στους περισσότερους πολίτες της χώρας, και επίσης είναι για αυτούς και μια σημαντική άσκηση δοκιμής και επιβεβαίωσης της λεγόμενης βρετανικής ήπιας δύναμης»…

 

Προς αυτήν την κατεύθυνση, το Μπάκιγχαμ προσπάθησε να τονίσει και να αναδείξει τον «περιεκτικό» χαρακτήρα της πρώτης στέψης σε επτά δεκαετίες, καθώς και το πιο ταπεινό, σύγχρονο προφίλ που ελπίζει να προβάλει ο νέος βασιλιάς. Η τελετή που κάποτε ήταν εξ ολοκλήρου στην κυριότητα της Εκκλησίας της Αγγλίας, είδαμε το Σάββατο να  περιλαμβάνει Βουδιστές, Ινδουιστές, Εβραίους, Μουσουλμάνους, Σιχ ηγέτες, Ελληνορθόδοξο Μητροπολίτη και Καθολικό Καρδινάλιο να παρουσιάζουν στον Κάρολο τις δικές τους συμβολικές προσφορές. Παρουσία γυναικών επισκόπων - άλλο ένα σημάδι των καιρών - ο Κάρολος ταπεινά υποσχέθηκε ότι : «Δεν έρχομαι για να με υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσω».

> Από τη στήλη μου Πρόσωπα & Προσωπεία στην κυπριακή εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 08.05.2023

Ένας χορός που σου κόβει την ανάσα

«Η μουσική είναι σαν ένα όνειρο. Ένα όνειρο που δεν μπορώ ν’ ακούσω», έλεγε ο Λούντβιχ φαν Μπετόβεν, που φέτος γιορτάζουμε τα 250 χρόνια από την γέννησή του.

Αυτό το βίντεο που ανέβασε τον Μάρτιο του 2021 στο YouTube η Deutsche Grammophon, το έχουν δει πάνω από 1 εκατομμύριο επισκέπτες. Πρωταγωνίστρια είναι η Γερμανίδα χορεύτρια, ηθοποιός, καθηγήτρια, χορογράφος και πρωταθλήτρια στον χιπ-χοπ χορό, Κασάντρα Βέντελ, 36, η οποία έχει ένα κοινό σημείο με τον μεγάλο συνθέτη: είναι κωφή. Έχασε την ακοή της στα 3 της χρόνια.

Η παραγωγή το βίντεο που θα απολαύσουμε, έγινε και με την υποστήριξη της Google Arts & Culture.  Η εκστατική ερμηνεία της στη μουσική του πρώτου μέρους της περίφημης 5^ης Συμφωνίας του Μπετόβεν, (ηχογράφηση 1977, με την Φιλαρμονική του Βερολίνου, υπό τη διεύθυνση του Χέρμπερτ φον Κάραγιαν), σ’ αφήνει μ’ ανοικτό το στόμα. Λες και ξαναζωντανεύει μέσα από τον δικό της προσωπικό χορό η ψυχή του συνθέτη.

Καλημέρα σας.

https://youtu.be/RzcvqQnxMGU

 

1 + Τέσσερα βιβλία…

 

… για όχι εύκολη ανάγνωση – σίγουρα, όμως, συναρπαστική – είναι η μικρή συνεισφορά μου στους αναγνώστες και αναγνώστριες που τόσα χρόνια τώρα, είτε συμφωνούμε είτε όχι, πιστοποιούν ότι ανήκουν σε αυτήν την «ωραία συνωμοταξία» των ανθρώπων που ακόμα διαβάζουν και, κυρίως, σχεδόν φανατικά αγαπούν το βιβλίο.

 

Το πρώτο λοιπόν που προτείνω, μέσα στο πνεύμα του Πάσχα, αλλά όχι ΓΙΑ αυτό, είναι το εξαιρετικό πόνημα του Σταύρου Ζουμπουλάκη, «Ποιος Θεός και Ποιος Άνθρωπος;», από τις εκδόσεις Πόλις. Εμπεριέχει φιλοσοφικά δοκίμια (των Σεστώφ, Σιμόν Βέιλ, Χάμπερμας, πάπα Βενέδικτο τον 16^ο, Μισέλ Φουκώ, και άλλων), και επιχειρεί και μια φιλοσοφική προσέγγιση στη σχέση Θεού και Ανθρώπου. «Μια σχέση θυελλώδης!», όπως λέει. Από την μία έχουμε «τον Θεό της Βίβλου», της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης αξεχώριστα. «Ο Θεός δηλαδή», σημειώνει ο συγγραφέας, που κλείνει συμφωνίες μαζί του, που γίνεται τελικά άνθρωπος ο ίδιος». Κι από την άλλη, ο άνθρωπος, της ευθύνης απέναντι στον συνάνθρωπο, του ελέους και της αλληλεγγύης. «Ο άνθρωπος που, όταν είναι πιστός, ξέρει ότι ο δρόμος για τη συνάντηση με τον Θεό περνάει μέσα από την έμπρακτη αγάπη για τον πλησίον, είναι δηλαδή ο δρόμος της ηθικής».

Τα άλλα τέσσερα βιβλία είναι πολιτικά.

Το πρώτο, δίνει την ιστορική διάσταση ενός φαινομένου που έχει καταρρακώσει το έθνος. Είναι το «Εθνική Ολοκλήρωση και Διχόνοια – Η Ελληνική Περίπτωση», του Καθηγητή Πολιτικής Ιστορίας και Επιστήμης Γιώργου Θ. Μαυροκορδάτου, και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Κυκλοφόρησε ως συμβολή στον εορτασμό της συμπλήρωσης 200 χρόνων από τότε που, όπως λέει ο συγγραφέας, διακηρύχθηκε η εθνική μας υπόσταση και ανεξαρτησία. Κάθε έθνος, μας επισημαίνει, περνάει από μια φάση «εθνικής ολοκλήρωσης», που συνήθως περιλαμβάνει την απελευθέρωσή του από «ξένο» ζυγό, και την ενοποίησή του στο πλαίσιο ενός ανεξάρτητου εθνικού κράτους. Η διαδικασία ενέχει διαμάχη και σύγκρουση – ιδεών, μα και συμφερόντων. «Τελικά – γράφει – όμοια με κεφαλή Ιανού, η άλλη όψη της εθνικής ολοκλήρωσης είναι, νομοτελειακά, η εμφύλια σύγκρουση μεταξύ ομοεθνών, κάποτε με αυτοκαταστροφικά αποτελέσματα, όπως συνέβη τελευταία φορά το 1974».

Το δεύτερο από τα πολιτικά βιβλία είναι το «Ανήμερη Χώρα» (Εκδόσεις Μελάνι) του Σωτήρη Μανωλόπουλου, ο οποίος είναι ψυχαναλυτής, κυρίως παιδιών, και σχολιάζει την βία και την κρίση εμπιστοσύνης στην πολιτική». Παραθέτω ένα απόσπασμα από τον πρόλογο του Ηλία Μαγκλίνη, που είναι αρχισυντάκτης στο πολιτιστικό ένθετο «Τέχνες και Γράμματα» της κυριακάτικης Καθημερινής των Αθηνών, και φέρει τον τίτλο «Η Ελλάδα στο Ντιβάνι»:

 "Η Ελλάδα, ο Έλληνας, πέρα από κρίσεις, είναι ένας αδούλευτος ψυχισμός. Μπορεί να ζει μια χαρά όταν ορισμένες βασικές εξωτερικές συνθήκες είναι ευνοϊκές, μπαλώνοντας και κουκουλώνοντας, ειδικά όταν η οικονομία έχει μια ροή. Είτε σε ένα ζευγάρι ή μία οικογένεια είτε σε μία κοινωνία, μια χώρα, η καλή οικονομία έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό: υπνωτίζει. Σε κάνει να νομίζεις ότι τα κατάφερες. Η κακή οικονομία, όμως, κάνει όλα τα φίδια να βγαίνουν από τις φωλιές τους. Κανονικά η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε ξαπλώσει στο ντιβάνι πολύ πριν από τα μνημόνια, από την εποχή της αστακομακαρονάδας ή και από το 1974. Μήπως και καταλάβει γιατί και πως άφησε να γίνει,π.χ.,  ο Εμφύλιος ή γιατί και πως άφησε να συμβεί η Δικτατορία.»  

Το τρίτο από τα 4 πολιτικά βιβλία που προτείνω, είναι το «Κράτος και Ομάδες Συμφερόντων» - Μια Κριτικής της Παραδεδεγμένης Σοφίας – (Εκδόσεις Πόλις), από τον Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (με σπουδές στα νομικά και στα οικονομικά, στην Ελλάδα και στην Αγγλία), Χρυσάφη Ι. Ιορδάνογλου. Εξηγεί πως αυτές οι ομάδες συμφερόντων στρέβλωσαν τη λειτουργία της οικονομίας και ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την σημερινή κρίση. Τον φιλοξένησα στην εκπομπή μου στην ΕΡΤ λίγες μέρες μετά την σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη, και «είδα» ξεκάθαρα δύο πτυχές της πολιτικής και της κοινωνίας που «συμμάχησαν» γίνει το κακό αυτό, αλλά και άλλα πολλά:  (α) Οι πελατειακές σχέσεις, και (β) η ασθενής κοινωνία των πολιτών, αφού το κράτος και τα κόμματα είναι ισχυρά και η υπερτροφία τους στραγγίζει την δυνατότητα της κοινωνίας για αυτόνομη έκφραση».

 Και το τελευταίο πολιτικό βιβλίο, είναι το «Έγκλημα στο Κραν Μοντανά» του Κύπριου ερευνητή-δημοσιογράφου Μακάριου Δρουσιώτη. Είναι το δεύτερο της πολυσυζητημένης «τριλογίας» «Η Συμμορία» και του «Κράτος Μαφία»,  έχω διαβάσει το πρώτο, αναφέρετυαι κυρίως στην εποχή του "κουρτέματος" στην Κύπρο, και έφριξα! ακόμα. Αυτό που αφορά το εθνικό μας θέμα, το Κυπριακό, και όσα έγιναν (και κυρίως ΔΕΝ έγιναν στο ελβετικό θέρετρο), με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως. (α) Γιατί επί χρόνια καταγράφω και διαβάζω πολλές φορές ό,τι έχω συλλέξει από αυτόν τον απίστευτο πολιτικο-διπλωματικό μαραθώνιο που ακούει στο όνομα «Κυπριακό». Παρακολούθησα δημοσιογραφικά όλη την διαδικασία της τελευταίας, αποτυχημένης προσπάθειας για λύση του προβλήματός μας – έχοντας μιλήσει με σχεδόν όλα τα πρόσωπα που άμεσα ή και έμμεσα ενεπλάκησαν σε αυτό. Έχω δει έγγραφα και έγγραφα, έχω ακούσει και ξανακούσει ώρες ηχογραφημένο υλικού από on και off the record συνομιλίες. Όλα αυτά, μαζί και με πολλά που διάβασα στο βιβλίο του Δρουσιώτη, σιγά-σιγά και πολύ επώδυνα λέω, απαντούν σε όλα σχεδόν τα «γιατί» μου. (Και τα τρία βιβλία κυκλοφορο΄λυν από τις εκδόσεις αλφάδι).

Το κομμάτι αυτό δημοσιελυεται σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου, στην στήλη μου Πρόσωπα και Προσωπεία στην κυπριακή εφημερίδα "Φιλελεύθερος". - ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ