Οι μέρες μου κρεμασμένες από ένα κινητό τηλέφωνο. Που ακόμα και
στο αθόρυβο, θόρυβο κάνει. Έχω δώσει τον αριθμό μου σε ανθρώπους και υπηρεσίες,
που με ειδοποιούν για κάθε σημαντικό, τάχα, που συμβαίνει στον κόσμο. Όχι,
γενικώς, σε όλη την υφήλιο. Ειδικώς, στον δικό μας. Το μικρό μας περίγυρο.
Αυτόν που θεωρούμε κέντρο της Γης.
Ποιος το καθορίζει τι είναι σημαντικό, μη το ρωτάτε. Ο
καθένας έχει, φτιάχνει ή υπηρετεί τους δικούς του κανόνες του. Οι πολιτικοί τις
ματαιοδοξίες τους. Οι δημοσιογράφοι, κάτι πολύ χειρότερο. Τον φόβο μη μας
ξεφύγει το ασήμαντο. Την υστερία μήπως και μεταδώσουμε δεύτεροι ή τρίτοι την
καταστροφή, τον θάνατο.
Ένα «ντίνγκ» στα μηνύματα, με ειδοποιεί ότι στο μέιλ μου έχω νέα.
Σχεδόν ταυτόχρονα, ένα πιο βαρυκουδουνάτο σήμα επιβεβαιώνει ότι αυτό που μουπε
μόλις το sms, τώρα είναι στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο.
Από τη μέρα που ήρθε στα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο μηχανισμός
παραγωγής και μετάδοσης «ειδήσεων» είναι ανελέητος. Οι πιο πολλές φέρουν την
ειδοποίηση «non-paper», και λες εσύ ο αδαής «πως θα πιστέψω τώρα ένα ανύπαρκτο,
όπως αυτοχαρακτηρίζεται, χαρτί;». Κι όμως, άλλοι το έχουν ήδη δώσει στον αέρα.
Τόχουν κιόλας απλώσει στα ηλεκτρονικά τους περίπτερα, κι αρχίζει να μαζεύει
χτυπήματα. Έτσι λέμε πια την ανάγνωση – χτύπημα. Και αυτό έχει κριτήριο η διαφημιστική
αγορά όταν είναι να μοιράσει ρεκλάμες.
Εμένα όμως δεν με ενδιαφέρει αυτό το αλισβερίσι. Θέλω να μαθαίνω
πραγματικά γεγονότα, όχι ανακοινώσεις. Με νοιάζει η ψυχική μου υγεία, καθώς όλο
αυτό το «πράγμα» συμβαίνει συνεχώς, ασταμάτητα, όλη μέρα, και κάπως ο Μεγάλος
Αδελφός με έχει χρήσει τοποτηρητή της ενημέρωσης στο δικό μου χωριό και έχω
πελαγώσει. Ποιο χαρτί λέει την αλήθεια; Ποια ανακοίνωση είναι τεκμηριωμένη;
Ποια πληροφορία έχει διασταυρωθεί; Ποιο κουτσομπολιό είναι αξιόπιστο; Σε ποιο
αστείο να πιστέψω;
Αν σε κάτι, όμως, μας έχει φανεί χρήσιμη όλη αυτή η βιασύνη,
είναι στην στροφή όσων δεν γουστάρουμε «φαστ φουντ ενημέρωση» προς μια πιο
ερευνητική τεκμηρίωση των μεταδιδομένων. Μπορεί να είναι χρονοβόρο το ψάξιμο
της αλήθειας. Αλλά σε κάνει πιο πλούσιο – πιστέψτε με.
Υστερόγραφο: Κάθε φορά που πάω να σβήσω μια διαφήμιση στις
ηλεκτρονικές μου σελίδες, ένας «αόρατος αδερφός» με ρωτά «γιατί;», και μου
αραδιάζει μια λίστα από προκατασκευασμένες απαντήσεις, όπως «είναι επιθετική»,
«είναι προσβλητική», «είναι ανάρμοστη», «δεν με ενδιαφέρει», και λοιπά. Πατάω
μία από αυτές, και επανέρχεται αμέσως ρωτώντας με «γιατί;» πάλι. Δηλαδή, να του
εξηγήσω, του αόρατου αδερφού, γιατί εμένα μία διαφήμιση, φερ ειπείν, με ένα
πολύπριζο φόρτισης 5 κινητών ταυτόχρονα, δεν με ενδιαφέρει; Πάμε καλά;
No comments:
Post a Comment