Με πλημμυρίζουν τυφλές ελπίδες...*

Τη χρονιά που σε λίγο ξημερώνει, θα έχουμε νέο Πρόεδρο. Μια πρόσληψη 5ετή, ένα καινούργιο κοντράτο, που θα φέρει την δική μας υπογραφή. Των πολιτών. Μπορεί να είναι πάλι ο προηγούμενος, μπορεί κάποιος άλλος που δεν δοκιμάστηκε ακόμα στο ύπατο αξίωμα.

Δεν με απασχολεί τόσο πολύ το ποιος θα είναι, όσο το εάν το εκλεκτορικό σώμα που θα τον επιλέξει, έχει αλλάξει καθόλου και κυρίως εάν έχει βελτιωθεί κατά τι σε σχέση με ό,τι ήταν τις προηγούμενες φορές που κλήθηκε να αποφασίσει. Εάν έγραφα βιβλίο σχετικό, θα το τιτλοφορούσα The Evolution of the Political Masses (Η Εξέλιξη των Πολιτικών Μαζών), αρκεί να το στήριζα σε ποσοτική και ποιοτική έρευνα που θα εξέταζε την πιθανή αυτονόμηση και διαφοροποίηση του ψηφοφόρου από τον υποψήφιο.

Δηλαδή, εάν οι πολιτικοί είναι μία κατηγορία ή αγέλη από μόνοι τους, γιατί να μην είναι το ίδιο και οι ψηφοφόροι;

Το ερώτημα τίθεται επιτακτικά, καθώς είμαστε κλασσική περίπτωση κοινωνίας που μοιάζει με τους πολιτικούς της, παρά το αντίθετο. Κι ας μας μπερδεύει το σύμπτωμα της απ´ τα κάτω προς τα πάνω απαξίωσης.

Ο απαθής πολίτης δεν με απασχολεί ως άτομο, αλλά ως φαινόμενο. Η απογοήτευσή του από τον κατήφορο της πολιτικής, προσμένω να είναι αιτία ενεργότερης ανάμιξής του στα κοινά, όχι παθητικής και βολικής απομάκρυνσής του από αυτά. 

Εάν κάποιος έχει μπαφιάσει με το πως χρόνια τώρα λειτουργούν τα κόμματα και οι μηχανισμοί τους - πάντως όχι όλοι με τον ίδιο τρόπο - ας φροντίσει μαζί με άλλους να τον αλλάξουν. Κι αν ούτε αυτό μπορεί, ας ενταχθεί σε υπάρχουσες ή ας φτιάξει καινούργιες «ομάδες πολιτών», κι ας αναπτύξει μέσω αυτών τις  πρωτοβουλίες, ανησυχίες, προβληματισμούς και, κυρίως, τις δράσεις του. 

Η βαθιά απολιτική Κύπρος είναι η καλπάζουσα μετάσταση του πρωτογενούς προβλήματός της - αυτού της απαλλαγής από την βίαιη διχοτόμηση που υπέστη - και η διαρκής βύθιση σε ένα καθεστώς βολέματος, απόκρυψης, αποσιώπησης, διαφθοράς, συγκάλυψης, απραξίας και πνευματικού τέλματος. (Η οικονομική ανάταξη είναι αξιοσημείωτη διαφοροποίηση, αλλά δεν αφορά όλον τον πληθυσμό).

Προσδοκώ, επομένως,  την εκρίζωση ενός τέτοιου καθεστώτος. Με επιστροφή σε μια ενεργή, πραγματιστική και δυναμική πολιτική συμμετοχής, διεκδίκησης μα και προσφοράς. Με πολύ περισσότερες πράξεις, και απείρως λιγότερα λόγια.

Κατά τη χρονιά που πέρασε, δημιουργήθηκαν υπερβολικές, όπως αποδείχθηκε, προσδοκίες για την επίλυση του εθνικού μας θέματος. Εκείνο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση σε όλη τη διαδικασία, κατά την οποία όλες οι διαπραγματεύσεις διεξάγονταν πίσω από κλειστές πόρτες και με προσυμφωνημένη μυστικότητα, ήταν ο τεράστιος όγκος των δηλώσεων, πληροφοριών και εκτιμήσεων, που είδαν το φως της δημοσιότητας. Και όλα αυτά, για να καταλήξουμε σε ένα ακόμα, τεράστιο τίποτα, που συνοδεύτηκε μάλιστα από την ίδια, πάντα, αναμενόμενη δικαιολογία ότι έφταιγαν οι άλλοι.

Τότε προς τι όλος αυτός ο σαματάς; Για να καταγραφεί μία ακόμα, αναμενόμενη στο περιεχόμενό της διαπίστωση; Ή τάχα για να κατοχυρωθούν μερικά ακόμα «σημεία συγκλίσεως» για να τα΄ χουμε πολύτιμη, δήθεν, κληρονομιά σε μια νέα επανέναρξη;

Αυτήν την θλιβερή αλληλουχία γεγονότων την έχουμε παρακολουθήσει και εμπεδώσει σχεδόν μισό αιώνα τώρα. Και να΄ μαστε πάλι, ελέω εκλογών, που πάντα φαίνεται να λειτουργούν ως τροχοπέδη σε κάθε «προσπάθεια», να διαπραγματευόμαστε με τον εαυτό μας «κάτι» που πλέον δεν ορίζουμε.

Γί αυτο και έχω περισσότερες ελπίδες στις επιλογές που δημοκρατικά μπορεί να ενεργοποιηθούν απ´ τα κάτω, παρά σ´ εκείνες που έρχονται πάλι απ´ τα πάνω και θα τις βρούμε ξανά μπροστά μας στη κάλπη...

Μ´ αυτές τις μικρές τυφλές ελπίδες που, ευτυχώς, ακόμα με πλημμυρίζουν, εύχομαι σε όλους και όλες το καινούργιο να ξεκινήσει από μέσα μας, για να ξημερώσει μια πραγματικά καλύτερη νέα χρονιά.

Εικονογράφηση: Ένα ακόμα ναυάγιο.

(*) Άρθρο μου σε ειδικό αφιέρωμα της εφημερίδας "Φιλελεύθερος" Κύπρου, της 31.12.2017, για τη χρονιά που φεύγει.

In a normal country...

Υπουργός μιας χώρας που κατ’ όνομα είναι ευρωπαϊκή, αλλά συχνά λοξοδρομεί προς τον τρίτο κόσμο, εμφανίζεται στη Διαρκή Επιτροπή Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της χώρας αυτής, και ισχυρίζεται ότι ο ηγέτης γειτονικού κράτους που την επισκέφθηκε πρόσφατα, αφέθηκε να αμφισβητήσει εδαφικά της δικαιώματα επειδή λέει του πήρε συνέντευξη δημοσιογράφος - διευθυντής έγκυρης εφημερίδας και ιδιωτικού ραδιοτηλεοπτικού σταθμού επειδή, λέει, ο σταθμός αυτός έχει συνεργασία με συμπατριώτη του επισκέπτη ηγέτη, παραγωγό δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς με τίτλο κάτι σαν «Ο Σώζων Εαυτόν Σωθήτω», ο οποίος και άσκησε, κατά τον περισπούδαστο υπουργό, μεγάλη πίεση, ενώ εκείνος επιθυμούσε η συνέντευξη να δοθεί στο κρατικό Πρακτορείο Ειδήσεων που, ως τέτοιο υποθέτω πως ήθελε να πει, θα έκανε στον γείτονα ηγέτη τις ερωτήσεις «που έπρεπε».

Κάπου εδώ, κανονικά, θα έπρεπε να τελειώνουν τα παραμύθια, είτε με ευτυχισμένο τέλος, είτε με τραγικό. Στη χώρα όπου μεγαλουργεί όμως το μη κανονικό, τα παραμύθια δεν τελειώνουν ποτέ.

Όλα τριγύρω αλλάζουν...

Η διόρθωση. Έστω και υπό την πίεση των δανειστών, ο Αλέξης Τσίπρας αναγκάστηκε να πάρει μια σωστή απόφαση. Αποδέχτηκε να νομοθετηθεί ρύθμιση βάση της οποίας για να προκηρυχθεί απεργία απαιτείται να ψηφίσει υπέρ αυτής το 50% + ένας των παρισταμένων μελών σε Γενική Συνέλευση των εργαζομένων. Αυτό δεν αρέσει στα συνδικάτα, που μια ζωή συνήθισαν, κρύβονταν πίσω από ισχνές πλειοψηφικές αποφάσεις των εκπροσώπων και μελών τους (όχι αναγκαστικά όλων των εργαζομένων), ήλεγχαν σχεδόν κάθε απεργία και τρομοκρατούσαν ανοικτά εκείνους που είχαν διαφορετική άποψη, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα περάσει το δικό τους. Αυτές οι τυπικά δημοκρατικές διαδικασίες, στην ουσία όμως βαθύτατα αντιδημοκρατικές, παρέλυσαν την χώρα πολλά χρόνια τώρα. Κι ο Τσίπρας, πρώτος και καλύτερος, έκανε αλόγιστη χρήση αυτής της στρέβλωσης που τώρα έρχεται, επειδή δεν μπορεί και να κάνει αλλιώς, να διορθώσει – ευτυχώς.

Εξ αριστερών. Τώρα, του την βγαίνει πραγματικά από αριστερά, ο γγ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, ο οποίος δηλώνει ότι η κυβέρνηση κάνει την βρώμικη δουλειά» του κεφαλαίου και συμπεριφέρεται σαν τον κλέφτη, που όταν τον πιάνουν στα πράσα, αφήνει κάτω τα κλοπιμαία για να επανέλθει». Την κατηγορεί ότι αποδέχτηκε αυτήν την τροπολογία «γιατί έτσι υποσχέθηκε στα κοράκια - εταίρους της», και θεωρεί πως ουσιαστικά ανοίγει το δρόμο για την απαγόρευση του δικαιώματος στην απεργία «ένα δικαίωμα που κατακτήθηκε με αίμα και αγώνες». Τέλος, προβάλει και το «μπάζει από παντού», για μένα, επιχείρημα ότι οι κυβερνητικοί βουλευτές που εκπροσωπούν κάτω από το 22%, όπως λέει, του σώματος, πως παίρνουν σημαντικές αποφάσεις για το έθνος και ταυτόχρονα «απαιτούν τώρα από τους εργαζόμενους να έχουν το 50 συν 1 του συνόλου των μελών τους σε παρουσία στη συνέλευση και στην κάλπη, κάτω από τον εκβιασμό και μπροστά στον εργοδότη και τις απειλές του, για να αποφασίσουν μια απεργία, για να διεκδικήσουν το δίκιο τους;».

Δια ταύτα. Επειδή η Ελλάδα είναι μικρός τόπος και όλοι γνωριζόμαστε, καλές είναι οι επαναστατικές κορώνες, αλλά όταν αυτές έρχονται από τα λαρύγγια ανθρώπων που έχουν γίνει ένα με τους τοίχους και τις σημαίες των σωματείων που εκπροσωπούν, ξέρουμε πολύ καλά γιατί οι περισσότεροι από αυτούς τρέφονται ακριβώς από εργατικά προβλήματα που δεν λύνονται ποτέ.