ΑΧ, ΦΩΤΗ ΚΟΥΒΕΛΗ!...

Σε μια χώρα τόσο αψυχολόγητη όπως η Ελλάδα (στοιχείο που για μόνιμους χαβαλέδες αποτελεί και προτέρημα), είναι δύσκολο να πει κάποιος «εάν δεν γινόταν ετούτο, σήμερα θα ήμασταν  καλύτερα» - ή και χειρότερα αν προτιμάτε.

Είναι καιρός όμως που δεν με αφήνει σε ησυχία η σκέψη ότι δεν είναι τραβηγμένο να κάνω μια παρόμοια υπόθεση για την περίπτωση του Φώτη Κουβέλη, του οποίου το σύντομο πέρασμα από την κυβερνητική πολιτική καθόρισε σε πολύ μεγάλο βαθμό, και για μένα επί το χειρότερο, τα πολιτικά γεγονότα των τελευταίων περίπου δύο χρόνων.

Στις εκλογές του Ιουνίου 2012, το κόμμα του οποίου ηγείτο, η ΔΗΜΑΡ, ψηφίστηκε από το 6,26% του εκλογικού σώματος, και κέρδισε 17 έδρες στην Βουλή. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν ότι κέρδισε την υποστήριξη πολλών ψηφοφόρων οι οποίοι, στην προηγούμενη, άκαρπη εκλογική αναμέτρηση της 4^ης Μάιου του ιδίου έτους, είχαν διαισθανθεί ότι μόνο το σχετικά νεοσύστατο αυτό κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς θα μπορούσε να βγάλει τη χώρα από την διαφαινόμενη ακυβερνησία και, συμμαχώντας με Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, να αποτελέσει ένα ανάχωμα λογικής, ελέγχου και πολιτικής ευαισθησίας, και να συσπειρώσει δυνάμεις σε έναν δύσκολο αγώνα διαχείρισης της χειρότερης οικονομικής κρίσης που έπληξε τον τόπο από την Μεταπολίτευση και μετά.

Δεν ήταν εύκολο το εγχείρημα, κανείς δεν περίμενε ότι θα ήταν. Στα δύσκολα όμως δοκιμάζονται οι πραγματικά άξιοι και ικανοί άνθρωποι. Οι πολιτικοί που ξεχωρίζουν.

Και ο Φώτης Κουβέλης, πιστέψαμε πολλοί ότι είχε αυτά τα εχέγγυα – άμεσα συνυφασμένα, μάλιστα, με την αδιαμφισβήτητη πολιτική του ευγένεια, ηθική και εντιμότητα. Του έλειπε, ίσως, η τόλμη (του λείπει ακόμα, αποδείχτηκε), αλλά πίστεψαν πολλοί ότι στη φουρτούνα ο καπετάνιος αντρώνεται, γιατί όχι και αυτός;

Ούτε ένα χρόνο μετά το ξεκίνημα αυτής της δύσκολης προσπάθειας συνύπαρξης τριών κομμάτων, τα δύο (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) με αριστερό πρόσημο όπως λέμε, σε μία κυβέρνηση που βρήκε μπροστά της βουνό, ο κ. Κουβέλης έκανε το μέγα λάθος να παραιτηθεί για το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Από όλους τους σημαντικούς λόγους για του οποίους θα μπορούσε να παραιτηθεί τότε ένας ηγέτης διακυβερνώντος κόμματος, αυτός ο συγκεκριμένος, η ΕΡΤ, σίγουρα δεν ήταν ένας από αυτούς.

Ο Κουβέλης μπήκε στη δοκιμασία της διακυβέρνησης για να παλέψει, να συγκρουστεί, να διεκδικήσει, να συμφωνήσει, να απορρίψει. Σε πόλεμο ήμασταν. Όχι στο Allou Fun Park. Δεν παραιτείσαι έτσι, για την ΕΡΤ!

Δεν πετάγεσαι πρώτος στη θάλασσα – καπετάνιος, τάχα – επειδή βρέθηκε ένα μικρό ράγισμα στο σκαρί. Κάτσε εκεί, να το διορθώσεις. Μα πάνω απ’ όλα, φρόντισε να βγάλεις το καράβι από τη φουρτούνα.

Μένεις εκεί, εκφράζεις την αντίρρησή σου, κοιτάς τις προτεραιότητες, ζυγίζεις τις επιπτώσεις, αναπροσαρμόζεις την τακτική της μάχης σου, αναλαμβάνεις, ίσως, και ρόλο πραγματικής αναγέννησης της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, και προχωράς.

Η κοινωνία εκεί έξω, είχε και έχει άλλες σκοτούρες. Πολλές, και πολύ μεγαλύτερες, φοβούμαι, πολύ σημαντικότερες, είμαι σίγουρος, από το «θέμα» που έκανε τον Φώτη Κουβέλη να εγκαταλείψει το πλοίο και να το αφήσει να βολοδέρνει σε άγρια ακόμα νερά.

Ήταν, για πολλούς ανθρώπους που τον ψήφισαν, ο ένας από τους τρεις καπετάνιους του καραβιού, και πήδηξε στη θάλασσα όταν αυτό συνέχιζε να χτυπιέται.

Όμως, δεν πιστεύω ότι ο Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ έφυγε από την κυβέρνηση λόγω της ΕΡΤ μόνο. Αυτή ήταν η αφορμή που γύρευε για να φύγει, διότι δεν άντεχε, νομίζω, την εξ αριστερών κατηγορία που του εκτόξευαν οι πρώην σύντροφοί του, ότι είναι «μνημονιακός».

Αποδείχτηκε ότι ο Φώτης Κουβέλης δεν ήταν αρκετά δυνατός για να μη δώσει σημασία σε τέτοιες ανοησίες. Δεν έχεις αυτήν την πολυτέλεια, είπαμε, όταν είσαι μέσα στη μάχη, μέσα στο χαράκωμα. Ή κυβερνάς, ή κάνεις «υψηλή πολιτική». Και τα δύο μαζί, μέσα σε φουρτούνα, δεν γίνονται.

Όταν αποφασίζεις να συνεργαστείς κυβερνητικά με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, και για μένα καλά έκανε, ξέρεις ότι θα είναι δύσκολη διαδρομή, μαραθώνιος. Όχι «πάμε μια βόλτα στη Βουλιαγμένη».

Η συνέχεια είναι γνωστή. Άγνωστο είναι το τι θα συνέβαινε εάν δεν κατέληγε ο κ. Κουβέλης σε εκείνην την τραγική, όπως ακόμα τη θεωρώ, απόφασή του να φύγει από την συγκυβέρνηση.

Είχε πολλά να προσφέρει, αλλά δεν το κατάλαβε ίσως. Μπορεί και να μη το ήθελε πια. Σίγουρα θα μπορούσε να μαζέψει τον κ. Σαμαρά όταν εκείνος εξόκειλε μετά τις Ευρωεκλογές του 2014, και έφερε στη κυβέρνηση όλον τον λαϊκισμόν!

Τότε, πιστεύουν πολλοί, άρχισε η μεγάλη κατρακύλα της κυβέρνησης. Όταν έπιασε να πανηγυρίζει για την έξοδο από τα Μνημόνια, ενώ ήταν ακόμα βαθιά μέσα σε αυτά, αν και σε καλό δρόμο εξόδου.

Θα μπορούσε ακόμα, εφ’ όσον είχε τόση ευαισθησία με την αναγέννηση της ΕΡΤ, να παρενέβαινε στον εντελώς αψυχολόγητο και καθόλου επαγγελματικό και δίκαιο τρόπο με τον οποίο συστάθηκε στο άψε-σβήσε το νέο μαγαζί, η ΝΕΡΙΤ.

Ο Κουβέλης που ψήφισαν εκείνοι που πίστεψαν στα αλήθεια ότι η ανανεωτική αριστερά, συνέχεια εκείνης που ήταν πράγματι και ανανεωτική και Αριστερά,  έπρεπε να αγωνιζόταν συνεχώς, ακόμα κι αν έχανε μια-δυο μάχες καθ’ οδόν.

Ποιος δεν έχασε; Ποιος δεν είχε απώλειες; Τι θα γινόταν η χώρα αν όλοι «έφευγαν» με την πρώτη στραβή;

Η παραμονή του Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ στη κυβέρνηση, μπορεί να εξασφάλιζε την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας – ίσως και την εκλογή του ιδίου στο αξίωμα αυτό. Σίγουρα, τότε, θα εξασφάλιζε την επιβίωση της κυβέρνησης και την συνέχιση της προσπάθειάς της να βγάλει την Ελλάδα σε πιο ήρεμα νερά.

Όσα ακολούθησαν, και όσα ζούμε από τον Ιανουάριο και μετά, δεν μπορεί παρά να έχουν άμεση «αναφορά», στο τραγικό όπως αποδείχθηκε, πέρασμα του κ. Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ από την πολιτική ζωή του τόπου. Η εξαφάνιση του κόμματος στις εκλογές του Ιανουαρίου ήταν και αναμενόμενη, και δίκαιη. Ποιος να την ψήφιζε; Και γιατί;

Μόνο που χάθηκε μια ευκαιρία, και αυτό πονάει. Μια ευκαιρία, να γλυτώναμε από το τραγικό 6μηνο που ζήσαμε εμείς και ο τόπος μας από την αρχή της χρονιάς. Και, εάν στη συνέχεια, ολοκληρώνοντας την 4ετία το 2016, αποφάσιζε ο ελληνικός λαός να εμπιστευτεί την διακυβέρνηση στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι θα παραλάμβανε ο Τσίπρας μια πολύ πιο διαχειρίσιμη Ελλάδα!

Τώρα, η ΔΗΜΑΡ διασπάστηκε. Ένα κομμάτι της, το επίσημο ας πούμε, συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ και έστω από σπόντα θα επανέλθει στη Βουλή μάλλον. Το άλλο κομμάτι της, το δογματικό όπως κάποιοι το λένε, και μέσα στο οποίο είναι και ο πρώην Πρόεδρος, προσκολλάται κατά τα φαινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ. Κι’ ίσως, από σπόντα και εδώ, μπει και αυτός ξανά στο παιχνίδι.

Όλο αυτό, μου θυμίζει κάτι από ΚΚΕ εξωτερικού και ΚΚΕ εσωτερικού. Κι αν ακολουθήσουμε από τότε, και προς τα σήμερα, το νήμα της ιστορίας, θα δούμε ότι το αποτέλεσμα μόνο θλίψη φέρνει. Σαν να διανύθηκαν ελάχιστα μέτρα, εάν διανύθηκαν κιόλας, μέσα σε 40 τόσα χρόνια!...