58% μειώθηκε στην Κίνα, από το 2009-2011 το ποσοστό των αυτοκτονιών και αυτό, σύμφωνα με ενδιαφέρον άρθρο του περιοδικού Economist, τεύχος Ιουνίου 2014,  αποδίδεται κυρίως σε 2 παράγοντες: στην μετανάστευση, και στην αύξηση της αστικής μεσαίας τάξης. Το 2002, η έγκυρη βρετανική ιατρική επιθεώρηση Lancet, είχε διαπιστώσει ότι από το 1995-1999 υπήρχαν 23,2 αυτοκτονίες ανά 100.000 πληθυσμό. Η Κίνα είχε ένα από τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών. Οι περισσότερες δε, ήταν αυτοκτονίες νεαρών γυναικών στην ύπαιθρο, που και δεν είχαν τι να κάνουν, και ήταν απίστευτα καταπιεσμένες.

Λέμε συχνά ότι οι αριθμοί αποκαλύπτουν τα αυτονόητα, όπως σε αυτήν την περίπτωση. Ασφαλώς, η φτώχεια, ο κοινωνικός αποκλεισμός, οι προκαταλήψεις, κλπ, δεν προκαλούν μόνο αυτοκτονίες, αλλά και χίλια-δυο άλλα δεινά στον άνθρωπο. Χρειάζεται όμως, τέτοιου είδους στοιχεία, να τα προβάλει κανείς, ώστε να βλέπουμε το δάσος και όχι το δέντρο.Οι αριθμοί έχουν αξία, όσο εμείς μπορούμε να τα αξιοποιούμε για να βρούμε σε αυτά τις εξηγήσεις. Πρωτη η Κίνα σε αυτοκτονίες μέχρι πριν κάποια χρόνια. Μάλιστα. Τώρα,   μειώνονται δραστικά. Πολύ ωραία. Γιατί όμως; Τι άλλαξε; Εδώ αρχίζει το ψάξιμο, και εδώ χρειάζονται η επιστήμη και το καθαρό μυαλό. Το δημοσίευμα του Economist είναι ενδεικτικό.  Όπως και στα ναρκωτικά, ο θάνατος ενός ανθρώπου δεν είναι «ιδιωτική υπόθεση». (Στην φωτογραφία από το Economist, μία κοινωνική λειτουργός προσπαθεί να πείσει μια νεαρή Κινέζα, να μην πέσει…)

ΟΙ ΠΡΩΤΙΕΣ ΠΟΥ ΜΕ ΣΥΝΤΡΙΒΟΥΝ...

1^η στην παραγωγή περλίτη στην Ευρώπη και 2^η στον κόσμο καλύπτοντας το 32% της παγκόσμιας παραγωγής, είναι η Ελλάδα. Κι ακόμα:

1^η στην παραγωγή μπεντονίτη στην Ευρώπη και 3^η στον κόσμο καλύπτοντας το 7,5% της παγκόσμιας παραγωγής.

1^η στην παραγωγή νικελίου στην Ευρώπη και 13^η στον κόσμο καλύπτοντας το 49% της ευρωπαϊκής παραγωγής.

4^η στην παραγωγή μαγνησίτη στην Ευρώπη και 9^η στον κόσμο.

4^η στην παραγωγή μαρμάρων στην Ευρώπη και 8η στον κόσμο.

6^η στην παραγωγή αλουμινίου στην Ευρώπη και ανήκει στις 10 πρώτες χώρες του κόσμου με τα μεγαλύτερα αποθέματα βωξίτη.

Αυτά ανέφερε σε ομιλία του σε πανεπιστημιακή ημερίδα στην Θεσσαλονίκη ο Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας της Ελλάδος κ. Μανιάτης, τονίζοντας ότι «ο ορυκτός πλούτος της χώρας μας είναι αυτός που θα δώσει την ώθηση για μια μακρά και σε σωστές βάσεις ανάπτυξη της Ελλάδας». Κι ο λόγος που παρέθεσα αυτά τα ομολογουμένως εντυπωσιακά στοιχεία, είναι ότι κάθε φορά που ακούω τέτοια λόγια, όπως «ζουμε στην ωραιότερη και πλουσιότερη χώρα στον κόσμο», γίνομαι έξαλλος και απορώ «πως στο διάολο, τότε, την καταντήσαμε τόσο άσχημη και χρεοκοημένη;»

"ΣΤΑΜΑΤΩ ΤΗ ΔΗΜΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΣΑΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ"

ΤΖΕΡΕΜΙ ΠΑΞΜΑΝ, 63, Άγγλος δημοσιογράφος και παρουσιαστής επί 25 χρόνια του νυχτερινού ειδησεογραφικού προγράμματος-σημαία του BBC2, Newsnight. Την Τετάρτη 18 Ιουνίου κάθησε για τελευταία φορά στην θέση του anchor, όπως καθιερώθηκε διεθνώς να λέγονται οι παρουσιαστές ειδήσεων. Ο Πάξμαν καθιέρωσε στο νυχτερινό δελτίο τις «σκληρές» συνεντεύξεις, κυρίως με πολιτικούς που είχαν κάνει τέχνη τους την υπεκφυγή σε κάθε ερώτηση. Είχε επιθετικό τρόπο, αλλά δεν ήταν ποτέ αγενής, και οι ερωτήσεις του ήταν πάντα καίριες. Τις διατύπωνε με λίγα λόγια (όχι με κατεβατά αναλύσεων όπως μερικούς που ξέρουμε…), με σαφή τρόπο, και φρόντιζε, όποτε ο καλεσμένος του ξέφευγε με αοριστίες, να τον μαζεύει αμέσως και να του υπενθυμίζει ότι «εδώ ήρθατε για να απαντήσετε σε ερωτησεις που πιθανώς θα ήθελε να σας θέσει ο μέσος, μορφωμένος πολίτης αυτού του τόπου».

Ο ΠΑΞΜΑΝ ήταν και λίγο σνόμπ, βεβαίως. Όπως πρέπει να είναι, κατά τη γνώμη μου, κάποιος που έχει την παιδεία και την ικανότητα να υπενθυμίζει σε κάποιους ότι, πρώτον ο ελάτης δεν έχει πάντα δίκιο, και δεύτερον ότι δεν είμαστε όλοι στη ζωή ίσα κι όμοια. Ανακοινώνοντας πριν 1 μηνα την απόφασή του να αποσυρθεί από την εκπομπή, που πάντοτε τελειώνει κοντά στα μεσάνυχτα, είπε ότι ο βασικός λόγος ήταν ότι θέλει επιτέλους να πηγαίνει για ύπνο όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι. 

YEEEESSSSSS, SAMARAS! *

Αυτό είναι από τα πιο συγκινητικά βίντεο που έχω δει ποτέ μου. Ειναι από τις ιστορίες που δημιουργούν κόμπο στον λαιμό, και ανεβάζουν δάκρυα στα μάτια.

Πατάω το κουμπί και βλέπω ξανά και ξανά τη στιγμή εκείνη που ο 11χρονος Jay Beatty από την Σκωτία, φορώντας μπλέ φανέλλα σαν "σωστός οπαδός της Εθνικής Ελλάδος", στέκεται μπροστα στην τηλεόραση περιμένοντας με απερίγραπτη αγωνία τον Γιώργο Σαμαρά να εκτελέσει το πέναλτι που κέρδισε ο ίδιος στο 92 λεπτό του αγώνα εναντίον της Ακτής Ελεφαντοστού, και που έδωσε την χρυσή πρόκριση στην Εθνική μας στους 16 του Μουντιάλ.

Η αντίδραση του Jay, όταν ο Σαμαράς σκοράρει, δεν περιγράφεται εύκολα. Βλέπεις ένα παιδί που εκδηλώνει τη χαρά με όποιον τρόπο μπορεί, ελέυθερα, αληθινά.

Κι αποκαλύπτει, η σκηνή αυτή, την απέραντη, ανυπόκριτη αγάπη ενός μικρού παιδιού, που έχει ταλαιπωρηθει πολύ στην ως τώρα σύντομη ζωή του, για ένα πρόσωπο που θεωρεί δικό του. Για έναν ήρωα που λατρεύει. Για έναν ποδοσφαιριστή που του άνοιξε την αγκαλιά του και τον βύθισε μέσα.

Εκ γενετής ο Jay διαγνώστηκε ότι έχει Σύνδρομο Down, και μία σπάνια πάθηση στη καρδιά. Είναι οπαδός της σκοτσέζικης ομάδος Σέλτικ, στην οποία αγωνιζόταν ώς φέτος ο Ελληνας ποδοσφαιριστης Γιώργος Σαμαράς. Στον τελευταία φετινό αγώνα της, η Σέλτικ χρήστηκε και τυπικά πρωταθλήρια Σκωτίας, και η ατμόσφαιρα στο γήπεδό της ηταν πανηγυρικό. Ο Σαμαράς, κρατώντας και την ελληνική σημαία, είδε σε μια άκρη του γηπέδου τον μικρό Jay να χοροπηδάει πάνω-κάτω πανηγυρίζοντας, έτρεξε κοντά του, τον πήρε αγκαλιά, και έκανε μαζί του τον Γύρο του Θριάμβου, υπό τις ενθουσιώδεις επευφημίες των χιλιάδων οπαδών της ομάδας.

Υπάρχει μια σκηνή που ο Jay χώνεται πανευτυχής μες την αγκαλιά του Σαμαρά, και νομίζω πως εκείνη τη στιγμή θα πρέπει να ένοιωσαν και οι δύο ότι δημιουργήθηκε μεταξύ τους ένας δεσμός που δεν θα σπάσει ποτέ.

Το λέει και στην αρχή αυτού το βίντεο ο Σαμαράς: Είμαι πολύ, πάρα πολύ υπερήφανος που είσαι φίλος μου!

Όταν αναρτήθηκε το βίντεο που δειχνει τον Jay να πανηγυρίζει το γκόλ του "Σάμαρας" στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, (και αυτό είναι από τα πολλά υπέροχα πράγματα που προσφέρει το Διαδύκτιο), η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, προφανώς κατόπιν υπόδειξης κάποιου που το είδε και συγκινήθηκε όπως όλοι μας, αντέδρασε αμέσως, ήρθε σε επαφή με τους γονείς του αγοριού, και τους προσκάλεσε όλους να μεταβούν στην Βραζιλία με έξοδα της ΕΠΟ και να παρακολουθήσουν τον έναν, με την Κόστα Ρίκα, ή και περισσότερους, ελπίζουμε, αγώνες της Εθνικής μας εκεί.

Οι γονείς του Jay ευχαρίστησαν για την πρόσκληση, αλλά είπαν ότι ήδη είχαν κανονίσει για οικογενειακές διακοπές (που προφανώς ήξερε και ο μικρός) αλλού, και δεν ήθελαν να αλλάξουν σχέδια. Με άγγιξε βαθιά και αυτή η αντίδραση, που δείχνει μεγάλη ωριμότητα εκ μέρους των γονιών, θα έλεγα ακόμα και Παιδεία, καθότι έκριναν (κατόπιν συμβουλών ή όχι, δεν έχει σημασία), ότι θα ήταν καλύτερο για το παιδί και την οικογένεια η αρχική επιλογή, και όχι η δελεαστική (και σίγουρα προσφερόμενη για μεγάλη δημοσιότητα) επιλογή που τους πρόσφεραν, ανιδιοτελώς, οι άνθρωποι της Εθνικής μας, ίσως και ο ίδιος ο Σαμαράς να έβαλε κάπου το χεράκι του.

Υπάρχει και μία διάσταση όμως στην ιστορία αυτή που με στενοχωρεί αφάνταστα. Και είναι εκείνη που με οδηγεί σε αναπόφευκες συγρίσεις με τα όσα συμβαίνουν στην ποδοσφαιρική ζούγκλα του τόπου μου.

Ένας Έλληνας Jay, (και πόσοι τέτοιοι δεν υπάρχουν αλήθεια;), δεν θα μπορούσε ποτέ να γευτεί την απερίγραπτη χαρά που γεύτηκε το 11χρονο αγόρι από την Σκωτία (αν και οι γονείς του είναι Ιρλανδοί που εργάζονται εκεί - δεν πειράζει), διότι απλούστατα γονείς με παιδιά δεν μπορούν να πάνε στα εληνικά γήπεδα, ώστε να χαρούν ποδόσφαιρο από την μία, και να πανηγυρίσουν μαζί με το άρρωστο ή υγιές παιδί τους, την κατάκτηση ενός τίτλου μαζί με έναν Σαμαρά, ή όποιον άλλον παίκτη.

Στις κερκίδες των ξένων γηπέδων, βλέπεις οικογένειες.

Στων δικών μας, βλέπεις μόνο οπαδούς - άντε και μερικες εξαιρέσεις μπαμπάδων με γιο ή γιούς.

Στα ξένα γήπεδα ακούς τραγούδια.

Στα δικά μας υβρεις μελοποιημένες, ή και ρυθμικές.

Εγώ είμαι ΑΕΚτζής και, εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι δεν θάπαιρνα ποτέ ξανά το παιδί μου στο γήπεδο, όχι επειδή η ομάδα δεν παίζει καλά, αλλά επειδή μια μεγάλη μερίδα των οπαδών μας (όπως και όλων των άλλων ομάδων), είναι σκάρτοι. Είναι χυδαίοι.

Και δεν αξίζουν τίποτα καλύτερο από αυτό που κατάφεραν τελικά να έχουν. Ένα ποδόσφαιρο χαβούζα. Στο γκαζόν, και στην κερκίδα. Απορώ μάλιστα πως και γιατί θέλουμε και κτίζουμε ωραία γήπεδα για αυτούς τους λίγους, που όμως καταστρέφουν τα πάντα...

Ισως πάλι όμως ναναι και αυτός ένας από τους λόγους που η ιστορία αυτή του μικρού Jay με άγγιξε τόσο βαθιά.

Ναναι καλά ο Γιώργος Σαμαράς που άνοιξε την αγκαλιά του. Ναναι καλά ο ίδιος ο Jay που, με τον πανηγυρισμό του μπροστα την τηλεοπτική οθόνη, "ναί, Σάμαρας", "μπράβο Σάμαρας", κτυπώντας τα χεράκια του, έτοιμος να απογειωθεί από χαρά, μας έδειξε όλους, ιδίως εμάς τους εδώ εγκλωβισμένους, ότι εκτός από ρυθμικές κινήσεις σεξουαλικού περιεχομένου και χειρονομίες που παραπέμπουν σε επιβολή δια των γεννητικών οργάνων, υπάρχουν και άλλοι, αληθινοί, και πολύ πιο δυνατοί τρόποι για πανηγυρίσεις για την νίκη της ομάδας σου.

(*) Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται από χθες και στο www.protagon.gr

Ο ΓΚΑΝΤΙ ΚΙ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΟΥ*

OTAN ο Γκάντι μελετούσε νομικά στο Πανεπιστημίου τού Λονδίνου είχε έναν καθηγητή τού οποίου το επίθετο ήταν Mr. Peters και ο οποίος δεν τον συμπαθούσε καθόλου. Κάποια μέρα, ο Mr. Peters κατά τη διάρκεια τού μεσημεριανού γεύματός του καθόταν στο εστιατόριο τού Πανεπιστημίου όταν ο Γκάντι ήλθε, με τον δίσκο του και κάθισε δίπλα του.

Σοβαρά ενοχλημένος ο υπερόπτης καθηγητής είπε στον Γκάντι:«Κύριε Γκάντι, δεν γνωρίζετε ότι ένα γουρούνι και ένα περιστέρι δεν κάθονται μαζί κατά τη διάρκεια τού φαγητού τους;. Η απάντηση τού Γκάντι ήταν: «Μην ενοχλείσθε κ. καθηγητά, θα πετάξω παραπέρα» και λέγοντας αυτά πήγε και κάθισε σ' ένα άλλο τραπέζι.

ΠΡΑΣΙΝΟΣ από τα νεύρα του ο Mr. Peters θέλησε να πάρει την ρεβάνς στην επόμενες εξετάσεις, αλλά ο φοιτητής του απάντησε ορθότατα σε όλες τις ερωτήσεις  του. Τότε ο Mr. Peters τού έθεσε την παρακάτω ερώτηση:«Κύριε Γκάντι, τι θα κάνατε αν περπατώντας στον δρόμο βρίσκατε ένα πακέτο γεμάτο σοφία και ένα άλλο γεμάτο λεφτά;  Ποιό από τα δύο θα παίρνατε;». Χωρίς να πολυσκεφθεί ο Γκάντι τού απάντησε:

«Σίγουρα το πακέτο με τα χρήματα.» Τότε ο Mr. Peters μ' ένα χαμόγελο γεμάτο ειρωνία τού είπε:  «Αν ήμουν στην θέση σας θα έπαιρνα αυτό με την σοφία, δεν νομίζετε;». Και ο Γκάντι τού απάντησε με απάθεια: «Ο καθένας παίρνει αυτό που τού λείπει.»

Ο MR. PETER, ήδη υστερικός από την απαντήσή τού φοιτητή του, έγραψε στην κόλλα τού διαγωνίσματος "Ηλίθιος" και την έδωσε στον Γκάντι. Εκείνος,  πήρε την κόλλα τού διαγωνίσματος και κάθισε κάτω.  Μερικά λεπτά αργότερα πάει στον καθηγητή του και τού λέει: «Mr. Peters, υπογράψατε το γραπτό μου, αλλά ξεχάσατε να το βαθμολογήσετε.»

(Από το εξαιρετικό ιστολόγιο idiakrisi.blogspot.gr του Μιλτιάδη Ορφανίδη, που με την άδειά του αναδημοσιεύουμε εδώ)

ΜΟΥΝΤΙΑΛ 2014: Η ΠΙΟ ΓΛΥΚΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

«Συγχαρητήρια θερμά σε όλους σας. Μας κάνατε περήφανους». Τα λόγια του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στο τηλεγράφημα που έστειλε στους παίκτες και στον προπονητή της Εθνικής Ελλάδος, αμέσως μετά τον θρίαμβό τους επί της Ακτής Ελεφαντοστού με 2-1, και την πρόκρισή τους, για πρώτη φορά, στους 16 του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Ο Πρωθυπουργός παρακολούθησε τον αγώνα στο σπίτι του μαζί με λίγους φίλους. Λίγο μετά το τέλος του παιχνιδιού, τηλεφώνησε ο ίδιος στον αρχηγό της ομάδος, Γιώργο Καραγκούνη, και του μετέφερε δια ζώσης τα συγχαρητήριά του, λέγοντας «θέλω να ξέρεις ότι δώσατε μεγάλη χαρά σε πολύ κόσμο στην Ελλάδα απόψε, και πες το και στα άλλα παιδιά».

Πράγματι, η σημερινή μέρα ημέρωσε πιο ευχάριστα, σε μια χώρα όπου ο κόσμος αγκομαχεί από τις δυσκολίες και τις στενοχώριες της οικονομικής κρίσης.

Ακόμα και οι κατεξοχήν ενημερωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, στων οποίων το πρόγραμμα κυριαρχείται εξ ολοκλήρου από την πολιτική επικαιρότητα, προέταξαν την νίκη και πρόκριση της Εθνικής Ελλάδος, επισημαίνοντας ότι «ο τόνος αισιοδοξίας που δεν μπόρεσε να δώσει στον κόσμο η πολιτική, ήρθε από το ποδόσφαιρο», όπως επισήμανε το «Βήμα FM».

Μετά το τέλος του χθεσινοβραδινού αγώνα, αρκετοί ήταν εκείνοι, αν και πολύ λιγότεροι από όλες τις άλλες, ανάλογες, φορές, που ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας για να πανηγυρίσουν.

Η Πλατεία Ομονοίας, που δεν είναι πια πλατεία, αλλά κάτι σαν τσιμεντένιο χωράφι, όπως την περιέγραψε προ καιρού ο Αρχιτεκτονικός Σύλλογος, υποδέχτηκε μερικές εκατοντάδες πανηγυρίζοντες οπαδούς αλλά, όπως είπαν και οι ίδιοι σε τηλεοπτικά ρεπορτάζ, «άμα δεν υπάρχει σιντριβάνι για να πέσουμε μέσα, η χαρά μας δεν ολοκληρώνεται».

Στην Θεσσαλονίκη, πάλι, ήταν απείρως περισσότερος ο κόσμος που συγκεντρώθηκε στον Λευκό Πύργο, και ξημερώθηκε πανηγυρίζοντας και τραγουδώντας τον αποκαλούμενο και «εθνικό ύμνο της ομάδος», που λέει, «Ελλάς ολέ, ολέ. Δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ», όπως και το παράτολμο «σήκωσέ το τιμημένο, δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω».

Οι συγκρίσεις με τον θρίαμβο του Euro της Πορτογαλίας πριν από ακριβώς 10 χρόνια (μάλιστα σαν χθες η Ελλάδα νικούσε  την Τσεχία και προκρινόταν στον μεγάλο τελικό της Λισαβόνας), είναι αναπόφευκτες. Αν και όλοι φαίνεται να συμφωνούν ότι:

n    Η διοργάνωση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου είναι πολύ δυσκολότερη και πιο απαιτητική απ’ ότι το Πανευρωπαϊκό.

n    Η πρόκριση στις 16 κορυφαίες ομάδες του κόσμου, είναι «πολύ μεγάλο επίτευγμα», όπως δήλωσε χθες και ο Τραϊανός Δέλλας, Προπονητής τώρα της ΑΕΚ Αθηνών, αλλά και ο παίκτης που μας έστειλε στον τελικό του Euro με την «θρυλική κεφαλιά» του στα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα με την Τσεχία.

n    Η Ελλάδα, στο χθεσινό παιχνίδι με την Ακτή Ελεφαντοστού «έπαιξε πολύ καλύτερα απ’ ότι σε όλα τα ματς του Euro 2004», όπως έγραψε στο Twitter ο έμπειρος αθλητικός συντάκτης Αντώνης Πανουτσος, «και κέρδισε επειδή το άξιζε, και όχι επειδή ήταν τυχερή ή οτιδήποτε άλλο».

n    Οι σημερινές κοινωνικές συνθήκες στην Ελλάδα, δύσκολες και στενάχωρες για όλους λόγω της οικονομικής κρίσης, προσδίδουν ακόμα μεγαλύτερη σημασία στο χθεσινό επίτευγμα, και στην πρόκριση στους «16» του συναρπαστικού Παγκόσμιου Πρωταθλήματος της Βραζιλίας.

Ενας άλλος πρωταγωνιστής του άθλου του 2004, ο τότε αρχηγός της Εθνικής Ελλάδος Θοδωρής Ζαγοράκης, που τώρα είναι Ευρωβουλευτής, δήλωσε σήμερα ότι είναι σίγουρος πως «η πορεία της ομάδος στο Μουντιάλ δεν έχει σταματήσει, και θα έχει συνέχεια».

Τόνισε ότι «η Εθνική βελτιώνεται από παιχνίδι σε παιχνίδι», ότι ο χθεσινός θρίαμβος κατά της Ακτής Ελεφαντοστού «της δίνει τεράστια ψυχολογική ώθηση», και ότι περιμένει τουλάχιστον να δει «καλό ποδόσφαιρο» στον επόμενο αγώνα της ομάδος εναντίον της Κόστα Ρίκα.

* Ανταπόκριση του υπογράφοντος στο Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων

O STING ΚΑΙ ΤΑ 6 ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ

ΓΚΟΡΝΤΟΝ ΜΑΘΙΟΥ ΤΟΜΑΣ ΣΑΜΝΕΡ, 62, Αγγλος μουσικός, γνωστότερος με το καλλιτεχνικό του όνομα, Sting. Ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα τραγούδια του είναι το Fields of Gold, σε ελεύθερη μετάφραση Χωράφι (ή Έκταση) από Χρυσάφι. Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Daily Mail, δήλωσε ότι τα παιδιά του «δεν θα πρέπει να αναμένουν εκτάσεις από χρυσάφι», όταν έρθει η μέρα να εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο. Έχει τρεις κόρες και τρείς γιούς. Και, όπως είπε, θέλει, όπως και αυτός, να μάθουν να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις, να εργαστούν σκληρά για να αποκτήσουν χρήματα, και να μην περιμένουν να τα βρουν έτοιμα από έναν πλούσιο πατέρα.

ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΤΑΙ ότι ο διάσημος ρόκ μουσικός έχει περιουσία που εκτιμάται γύρω στις 300 εκατ. στερλίνες. Εξήγησε όμως και στα 6 παιδιά του, είπε, ότι όταν πεθάνει δεν θα έχουν μείνει και πολλά, «διότι τα ξοδεύουμε». Και αυτό γατί εργοδοτεί περισσότερους από 100 ανθρώπους, εξήγησε, «και έχουμε κι άλλες τρέχουσες υποχρεώσεις προς τρίτους». Ο Sting εξήγησε στην εφημερίδα ότι τα παιδιά του συμμερίζονται τις απόψεις του, και ποτέ δεν του έχουν ζητήσει κάτι πέραν αυτού που θα ζητούσε ένα οποιοδήποτε παιδί που δεν έχει πλούσιο γονιό.

 «ΠΙΣΤΕΥΩ», είπε στην Mail, «ότι θα πρέπει να βοηθάς εκείνους που είναι κοντά σου να πάρουν τον δικό τους δρόμο, χωρίς να βασίζονται στη βοήθεια του μπαμπά». Βέβαια, συμπλήρωσε, «αν βρεθούν σε ανάγκη, οπωσδήποτε θα τους βοηθήσω, αλλά μέχρι στιγμής τα βγάζουν πέρα πολύ καλά». Ίσως με αυτήν την φιλοσοφία του Sting να ταιριάζει κι ένα άλλο πολύ σπουδαίο τραγούδι, το If You Love Somebody Set Them Free. Αν αγαπάς κάποιον, άφησέ τον ελεύθερο να φύγει.

ΤΑ παιδιά του είναι ο Τζόζεφ, 38, και η Φούξια, 32, από τον πρώτο του γάμο, και η Μρίτζιτ Μάϊκλ, 30, ο Τζέϊκ, 29, ή Έλιοτ Πολίν, 24, και ο Τζιάκομο Λουκ, 19, από τον δεύτερο.

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΝΑΥΑΓΙΟ

ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ, Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι τα αρχικά για το «Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς». Το «σύριζα», είναι και μία λέξη που, για πολλούς από τους παλαιότερους, παραπέμπει σε «κούρεμα». Ήταν εποχές που το μακρύ μαλλί άρχισε να γίνεται της μόδας, και οι έχοντες κώμην μακράν αποκαλούντο τέντι-μπόϊδες. (Πώς και πόθεν προέκυψε ο όρος, μη με ρωτάτε…). Οι συντηρητικοί, στα σχολεία, στα κατηχητικά, στο στράτευμα, τιμωρούσαν τότε τα παιδιά και τους νέους, στέλνοντάς τους στον κουρέα με την εντολή «μπαρμπέρη, κόψ’ του τα σύριζα».

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ των «τεντιμπόϊδων» της εποχής, ήταν η ανεμελιά τους, η αίσθηση ότι τα ήξεραν όλα, η αποφασιστικότητητά τους να τα αλλάξουν όλα, και η αλαζονεία τους ότι περίπου όλη η υφήλιος τους χρωστά χάρη. Ήταν ωραίες εποχές, όμως, διότι όλο αυτό το περίεργο και συνάμα συναρπαστικό κοκτέϊλ συναισθημάτων και συμπεριφορών, εκδηλωνόταν όχι με κάποια εμμονή να κυβερνήσεις μια χώρα, αλλά με μια υπέροχη ουτοπία ότι μπορείς εσύ, με τη φωνή σου, τις ζωγραφιές, τη μουσική, τα ποιήματά σου, να αλλάξεις τον κόσμο.

 Ο ΤΣΙΠΡΑΣ είναι μία ενδιαφέρουσα βερσιόν ενός παλιού κακέκτυπου παραπλανημένου και περιπλανώμενου Αριστερού. Άνθρωποι που τον ήξεραν πριν ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξευτεί σε ύψη κυβερνητικού υποψηφίου, μιλάνε για μετάλλαξη που ούτε ο Μονσάντο δεν πέτυχε ακόμα και στα πιο τρελά γενετικά του πειράματα με ντομάτες, αγγουράκια και άλλα τροποποιημένα ζαρζαβατικά. Λένε ότι «έχει καβαλήσει το καλάμι». Ό,τι η προβολή, ιδίως η διεθνής, όχι μόνο «του αρέσει υπερβολικά», αλλά «κυριολεκτικά του έχει πάρει τα μυαλά».

ΣΕ άλλες χώρες θα τον ονόμαζαν «πρωθυπουργό εν αναμονή». Στην Ελλάδα συμπεριφέρεται σαν να είναι κιόλας. Και τα πρώτα δείγματα γραφής αυτής της … εικονικής πραγματικότητας, είναι από ανησυχητικά έως και τρομακτικά. Θρίλερ! Από το 2009 που το καράβι «Η Ελλάς» άρχισε να βυθίζεται, όχι μόνο δεν έσπευσε έστω μία φορά να βάλει ένα χεράκι και να αδειάσει με τον κουβά λίγο νερό από το βυθιζόμενο κράτος μας, αλλά με έναν άλλον κουβά φρόντιζε να ρίχνει μέσα πέτρες για να βυθιστεί μιαν ώρα αρχύτερα.

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ κόσμος στην Ελλάδα δεν έχει τα καλύτερα διαπιστευτήρια. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που όταν λένε «εθνική υπόθεση» το εννοούν με την πραγματική του διάσταση, όχι την … φιλολογική. Όμως, υπήρχε και ετηρείτο έως τώρα μία άγραφη συμφωνία, που έλεγε «βρέ παιδιά, όταν βρισκόμαστε στο εξωτερικό, ας αφήσουμε στην άκρη τις όποιες διαφορές μας, και ας προσπαθήσουμε να πετύχουμε το καλύτερο για τη χώρα μας». Ο Τσίπρας είναι αδιαμφισβήτητα ό πρώτος Έλληνας πολιτικός, τουλάχιστον από την μεταπολιτευτική φουρνιά, που έχει παραβιάσει, όχι μια και δυό φορές, αυτό το «αξίωμα».

ΓΥΡΝΑ τας Ευρώπας, διεκδικώντας με στόμφο και αναίδεια να του κουρέψουν το ήδη σύριζα κουρεμένο ελληνικό χρέος. Και από ποιους το ζητά/απαιτεί; Όχι από κάποιον αδίστακτο χοντροτραπεζίτη, αλλά από χώρες μέλη της Ε.Ε., όπως η Κύπρος, η Σλοβενία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία,, η Πορτογαλία, που έχουν ήδη «κουρευτεί» χάριν της Ελλάδος, και τώρα ο πρίγκηψ της αλλοπρόσαλλης Αριστεράς της ζητά κι’ άλλο κούρεμα. Είμαστε στα καλά μας;

ΠΡΙΝ μερικές εβδομάδες, ο Τσίπρας συναντήθηκε με τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Ντράγκι, και απαίτησε (με μία δόση προειδοποίησης συνάμα), να μην τολμήσει να αποδεχτεί τον διορισμό Στουρνάρα σην Τράπεζα της Ελλάδος εάν ο πρωθυπουργός Σαμαράς αποφασίσει κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω εάν ό πρώην υπουργός Οικονομικών είναι η καλύτερη επιλογή. Αλλά ξέρω ότι η συγκεκριμένη παρέμβαση Τσίπρα θα κάνει τον Ντράγκι, και μαζί του όλους τους Ευρωπαίους που έχουν κάποιο αξίωμα, να σκεφτούν αυτό που σας έλεγα πριν για το … εθνικό μας ναυάγιο. Ό,τι, «κοιτάξτε τους Έλληνες, η χώρα τους πασχίζει να βγει από την άγρια τρικυμία, και αυτοί τσακώνονται για το εάν ο καπετάνιος θα έχει διπλή καμπίνα και εάν οι καμαρότοι θα φοράνε παπιγιόν ή μακό μπλουζάκια».

Ο Θ.ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΒΛΕΠΕΙ "ΘΕΣΜΙΚΟ ΚΙΝΔΥΝΟ" ΣΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΚΑΘΡΙΣΤΡΙΩΝ

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, στο άρθρο αυτό, αγγίζει ένα θέμα που λίγοι θα το επιχειρούσαν. Κρίνοντας μία δικαστική απόφαση, αυτήν που δικαιώνει τις καθαρίστριες του Δημοσίου που απολύθηκαν και που ζητά την επαναπρόσληψή της, θέτει το ερώτημα του κατά πόσο η Δικαιοσύνη μπορεί και επιτρέπεται να στηρίζει μια απόφασή της σε σκεπτικό το οποίο, κατά τον κ. Πάγκαλο, έχει σαφή πολιτική τοποθέτηση και προσανατολισμό. Το αρθρο δημοσιεύτηκε στο "Βήμα" και στο www.pangalos.gr

Στις μέρες που ακολούθησαν την 21η Απριλίου του 1967, εκατομμύρια Ελληνες διαπίστωσαν με τρόμο ότι δίπλα στα ενεργούμενα της στρατιωτικής χούντας που είχαν καταλάβει ένοπλοι δημόσια κτίρια, δρόμους και πλατείες κυριαρχούσε ένα παράξενο είδος συμπαραστάτη. Πρόεδρος της προσωρινής κυβέρνησης ήταν ένας εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ο διαβόητος Κόλλιας. Υπουργοί σε βασικά υπουργεία βαθμιαία αναλάμβαναν αρεοπαγίτες και άλλες σημαντικές θέσεις άλλοι δικαστικοί, στον βαθμό που το καθεστώς εμπέδωνε την εξουσία του: νομάρχες, διορισμένοι δήμαρχοι, πρόεδροι πανεπιστημίων και νοσοκομείων.

Η χούντα που κυβέρνησε από το 1967 ως το 1974 είχε έντονα χαρακτηριστικά συνεργασίας στρατιωτικών και δικαστικών. Μερικές δεκάδες μόνο είναι αυτοί που τίμησαν τον όρκο τους και υπέστησαν τις συνέπειες, όπως οι αδελφοί Μιχαλακέα και ο Κουβελάκης.

Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι σήμερα άλλου είδους επιρροές θα οδηγούσαν σε δικαστικές αποφάσεις που πρόδηλα εμφανίζουν ως επιχείρημα δικονομικό αυθαίρετες πολιτικοποιημένες διαπιστώσεις, που συμφέρουν μόνο τη μία πλευρά, ενώ είναι έντονη η προκατάληψη του δικαστικού με βάση τα ίδια τα κείμενά του.

Μιλάω βεβαίως για την απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών που πρόσφατα έστειλε τις μαχόμενες καθαρίστριες του Δημοσίου σε έφοδο κατάληψης του κτιρίου του υπουργείου Οικονομικών, με τη βοήθεια βέβαια και των απαραίτητων για την περίπτωση κομάντο της Νεολαίας και του συνδικαλιστικού τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Στην απόφαση αναφέρεται «…ότι η κατάργηση των οργανικών τους θέσεων και η θέση τους σε διαθεσιμότητα, με τις ανωτέρω συνέπειες, ισοδυναμεί με καταγγελία των συμβάσεων εργασίας τους και ότι η εν λόγω καταγγελία είνα  παράνομη, λόγω παραβίασης της αρχής της ορθολογικής οργάνωσης της διοίκησης και της αρχής της οικονομικότητας».

Με άλλα λόγια το δικαστήριο υιοθετώντας όλα τα επιχειρήματα των καθαριστριών αμφισβητεί το συνταγματικό δικαίωμα του Δημοσίου να απολύει υπαλλήλους ακόμα και αν καταργηθούν οι οργανικές τους θέσεις. Ετσι το ρουσφέτι γίνεται ισόβιος τίτλος απασχόλησης.

ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΗ ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ

Είχε καιρό να ακούσω αυτήν την υπέροχη άρια από το La Wally του Καταλίνι, έτσι όπως καθόμουν στο PC, βρήκα εύκολα στο YouTube αυτήν την ερμηνεία με την αξεπέραστη Μαρία Κάλλας, και την απόλαυσα.

Έπειτα, διάβασα αυτό το μικρό κείμενο/σχόλιο από εναν "απλό επισκέπτη", σαν και μένα. Ονομα Laurent Liscia. Δεν τον ξέρω, τώρα τον έμαθα, και τον αισθάνθηκα αμέσως δικό μου, διότι όποτε ακούω και εγώ Μαρία Κάλλας, τα ίδια ακριβώς αισθάνομαι.

Παραθέτω, κατ' αρχάς το αγγλικό κείμενο, και αμέσως μετα μια δική μου μετάφραση:

I have listened to many versions of this aria, including the one featured in Jean-Jacques Beineix' movie "Diva", done by American soprano Wilhelmenia Fernandez. That link can be found on the right. I also heard Renee Flemings', Katherine Jenkins', Montserrat Caballe and even the legendary version by Renata Tebaldi. And then there was this one. It was as if my chest had opened up suddenly and all the emotion in the world started gushing forth. I recognized Maria Callas' voice instantly. Some call it manneristic and imperfect; if it is imperfect, well then it is the sort of heart-wrenching imperfection that brings us closer to the Gods. Thank you Maria for making us feel so deeply alive.

"Έχω ακούσει πολλές εκδοχές αυτής της άριας, συμπεριλαμβάνομένης και εκείνης που είναι το βασικό θέμα της ταινίας Diva του Jean-Jacques Beineix, με την Αμερικανίδα σοπράνο Wilhelmenia Fernandez. Μπορείτε να βρείτε το link δεξιά, και να το ακούσετε. Έχω ακούσει επίσης την ερμηνεία της ίδιας άριας από την Renee Fleming, την Katherine Jenkins, την Montserrat Caballe and και ακόμα από την μυθική ερμηνεία από την Renata Tebaldi. Και μετά, υπάρχει και αυτή η ερμηνεία. Κι ήταν σαν να άνοιξε ξαφνικά το στήθος μου και άρχισε να ξεχύνεται ορμητικά από μέσα μου όλο το συναίσθημα του κόσμου. Αναγνώρισα αμέσως τη φωνή της Μαρίας Κάλλας. Κάποιοι την ονομάζουν "επιτηδευμένη" και "πλημμελή". Ε λοιπόν, εάν είναι πλημμελής, τότε είναι σίγουρα εκείνο το πλημμελές που σε κτυπάει απότομα στη καρδιά και μας φέρνει κοντύτερα στους Θεούς. Σε ευχαριστούμε, Μαρία, που μας κάνεις να αισθανόμαστε τόσο βαθύτατα ζωντανοί".

Απ' το στόμα ενός απλού, ξένου ανθρώπου. Λόγια που σου φέρνουν περηφάνεια, μα και συνάμα μελεγχολία. Διότι έχουμε μια τέτοια, ανεκτίμητη κληρονομιά, και αμφιβάλλω εάν το νοιώθουμε όσο κι ο Laurent...

ΙΝ MEMORIAM (Μάνια Καραταϊδη, Εκδότρια και ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου της Εστιάς, 19930-2014)

MANIA ΚΑΡΑΤΑΪΔΗ, 84, εκδότρια και ιδιοκτήτρια του ιστορικού, ηλικίας 128 ετών, βιβλιοπωλείου της «Εστίας», στην οδό Σόλωνος 20 Αθήνα, πέθανε την περασμένη Κυριακή 1/6 από

καρκίνο, και σήμερα κηδεύεται στο Α’Νεκροταφείο της Αθήνας. Οι φίλοι και συγγενείς της είπαν ότι ουσιαστικά πέθανε από τον περασμένο Μάρτιο όταν αναγκάστηκε, λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά και της νέκρωσης του κέντρου της πόλης από τις συνεχείς διαδηλώσεις και το κλείσιμο πολλών καταστημάτων, να βάλει και αυτή λουκέτο σ’ αυτήν την αληθινή εστία του καλού βιβλίου.

ΔΙΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ το βιβλιοπωλείο, στην μία άκρη του έβλεπες αυτήν την εικόνα που αναδημοσιεύω σήμερα από την «Καθημερινή» των Αθηνών. Η «κυρία Μάνια» στον χώρο της. Όπου κάθε αντικείμενο έχει την αξία και την ιστορία του. Και ο χάρτης πίσω, των Βαλκανίων, μία συνεχή υπενθύμιση «του που βρισκόμαστε», όπως έλεγε. Αλλά, η πρωταγωνίστρια της φωτογραφίας, τόσο ζωντανή, τόσο χαρακτηριστική, είναι η ίδια. Το βλέμμα της. Ο λόγος που λες κι είναι έτοιμος, τώρα, αμέσως τώρα, να βγει απ’ το στόμα και να μετατραπεί σε συζήτηση.

«ΠΕΣ μου εσύ τι γίνεται έξω, και θα σου πω εγώ τι γίνεται στα καλύτερα βιβλία που ξεφύλλισα τελευταία», συνήθισε να λέει, ψαρεύοντας πάντα κάτι που εκείνη σου χάριζε απλόχερα: κάτι καλό! Μια είδηση. Ένα συμβάν. Μια εικόνα. «Μη μου λες στενάχωρα», συμπλήρωνε. «Αυτά τα βλέπω στα μάτια όσων συναντώ στον δρόμο». Και στη συνέχεια, θυμόταν κάποιο βιβλίο…

Και μια ιστορία αληθινή*…

 Ένα βράδυ ο Ανδρέας Εμπειρικός περπατούσε με τη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ στην Αθήνα. Όταν περνούσαν μπροστά από το βιβλιοπωλείο της Εστίας, ο Εμπειρικός ρωτά τη Γιουρσενάρ αν έχει διαβάσει Καβάφη. Η Γιουρσενάρ του απαντά «όχι». Τότε ο Εμπειρικός σηκώνει το μπαστούνι του, σπάει τη βιτρίνα, παίρνει μια συλλογή ποιημάτων του μεγάλου Αλεξανδρινού και τη δίνει στη Γιουρσενάρ. Την επόμενη μέρα πηγαίνει στην Εστία και πληρώνει τις ζημιές…

(Του Γ.Τ. από την Athens Voice)

ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΚΟΡΥΦΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ;*

ΟΥΛΙ ΧΕΝΕΣ, 62, Γερμανός επιχειρηματίας, πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής και πρώην πρόεδρος της φημισμένης Μπάγερν του Μονάχου. Άρχισε τη Δευτέρα 2 Ιουνίου να εκτίει την ποινή κάθειρξης 3,5 χρόνων για φοροδιαφυγή. Οδηγήθηκε στη φυλακή Λάντσμπεργκ της Βαυαρίας. Είχε κριθεί ένοχος από δικαστήριο για την απόκρυψη 28,5 εκατ. ευρώ από το κράτος, έχοντας τα χρήματα αυτά σε τραπεζικό λογαριασμό στην Ελβετία. Την ίδια μέρα που βγήκε η απόφαση, ο Χένες δήλωσε ότι θα την αποδεχτεί χωρίς να καταφύγει σε έφεση, και αμέσως παραιτήθηκε από το προεδρικό του αξίωμα στην Μπάγερν.

ΕΚΕΙΝΟ που έκανε, όμως, διαβάζω στον γερμανικό Τύπο, ήταν να υποβάλει αίτηση να μην εκτίσει την ποινή του στη συγκεκριμένη φυλακή διότι τον περασμένο Μάρτιο, μετά την καταδίκη του, περίπου 150 δημοσιογράφοι πήραν άδεια να επισκεφθούν την φυλακή στο Λάντσμπεργκ, και ξεναγήθηκαν εκεί από τις σωφρονιστικές αρχές, και είδαν ως και το κελί στο οποίο θα φιλοξενηθεί. (Φωτό). Ο Χένες το είδε αυτό ως παραβίαση της ιδιωτικής του ζωής, ακόμα και εάν θα ήταν φυλακισμένος. Φοβήθηκε δε, ότι «με την ξενάγηση τόσων δημοσιογράφων» στη φυλακή, θα βρίσκονται πολλοί έγκλειστοι αλλά και υπάλληλοι της φυλακής που ευχαρίστως θα έδιναν στα ΜΜΕ πληροφορίες για το τι κάνει καθημερινά μέσα και έξω από το κελί του. Η αίτηση του Χένες να εκτίσει την ποινή του σε άλλη φυλακή απορρίφθηκε και «το δέχομαι αυτό σαν δίκαιο μέρος της τιμωρίας μου», δήλωσε.

ΤΩΡΑ, πώς να μην κάνει κάποιος συγκρίσεις; Πώς να αδικήσεις τους Γερμανούς – την Μέρκελ, τον Σόϊμπλε, και όποιον άλλον θέλετε – που γίνονται έξαλλοι καθώς διαπιστώνουν, τουλάχιστον για την Ελλάδα, ότι εξακολουθεί να γίνεται μεγάλης κλίμακας φοροδιαφυγή, και ότι δεν διαφεύγουν μόνο τα χρήματα, αλλά και οι εισπράκτορες αυτών; Ενώ αυτοί, όποιος φοροδιαφεύγει, όπως και να λέγεται, όποιος και να είναι, έχει τις συνέπειες του νόμου. Δίκαια, γρήγορα, και χωρίς «πολλά-πολλά».

(*) Εάν έκανε ό,τι κι ο Πρόεδρος της Μπάγερν;

ΟΙ ΠΑΘΗΤΙΚΟΙ ΚΑΠΝΙΣΤΕΣ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝΥΟΥΝ ΟΣΟΥΣ ΚΑΠΝΙΖΟΥΝ ΣΕ ΧΩΡΟ ΟΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ

ΠΑΘΗΤΙΚΟΙ καπνιστές. Εκείνοι που πεθαίνουν, επειδή κάποιοι άλλοι έχουν αποφασίσει, μαζί με τον εαυτό τους, να σκοτώσουν και άλλους ανθρώπους. Το λέω έτσι στεγνά και στυγνά, διότι έτσι ακριβώς είναι. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες εδώ. Ευγένειες δεν χωράνε. Κι όταν ακούω διάφορους να ωρύονται «και για τα δικαιώματα των καπνιστών», δεν έχω παρά να τους υπενθυμίσω ότι, επί δεκαετίες τώρα, που δεν υπήρχε πουθενά απαγόρευσαν, απόλαυσαν ήδη το πάρτι της ζωής τους, χωρίς κανείς να τους ενοχλήσει. Λοιπόν: τα τελευταία, επίσημα στοιχεία από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, είναι συνταρακτικά: Από τους 6 εκατομμύρια ανθρώπους που πεθαίνουν κάθε χρόνο από το κάπνισμα σε όλον τον κόσμο, οι 600.000 είναι άνθρωποι είναι παθητικοί καπνιστές. Στην Ελλάδα, υπάρχει και ένα στοιχείο ακόμα πιο θλιβερό, εύχομαι όχι και στην Κύπρο: Ένας στους δέκα μαθητές της Β’ και Γ’ Γυμνασίου καπνίζει συστηματικά, ενώ δύο στους δέκα έχουν δοκιμάσει τσιγάρο πριν κάν κλείσει τα δέκα του χρόνια. Επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι το 85% των παιδιών που καπνίζουν έρχονται από σπίτια όπου ο ένας ή και οι δύο τους γονείς είναι συνεχώς με το τσιγάρο στο χέρι.

ΕΠΕΙΔΗ, λοιπόν, σε μερικές χώρες, όπως στην Ελλάδα, αλλά και σε μικρότερο βαθμό και στην Κύπρο, εξακολουθεί να μην εφαρμόζεται η απαγόρευση του καπνίσματος εκεί όπου πρέπει, υπάρχει τώρα μία έντονη κινητικότητα σε επίπεδο ΕΕ, ώστε να εξεταστεί η δυνατότητα ο παθητικός καπνιστής σε χώρους όπου απαγορεύεται, να μπορεί και εκείνος να κινηθεί δικαστικά τόσο εναντίον του ιδιοκτήτη του χώρου, όσο και των πελατών που βρίσκονται δίπλα του και φουμάρουν. Αυτό, πράγματι, θα είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα. Κι άς φωνάζουν οι ιδιοκτήτες εστιατορίων, νυχτερινών κέντρων και μπαρ, ότι θα πέσει ο τζίρος τους. Ας πέσει.

IN MEMORIAM (Μαίρη Σόουμς, 1923-2014)

ΜΑΙΡΗ ΣΟΟΥΜΣ, το νεώτερο από τα 5 παιδιά του «Πρωθυπουργού της Νίκης», όπως έμεινε γνωστός ο Ουίνστον Τσέρτσιλ, και της γυναίκας του Κλέμενταϊν, απεβίωσε το περασμένο Σάββατο 31/5 έπειτα από σύντομη ασθένεια, σε ηλικία 91 ετών. Ήταν το τελευταίο εν ζωή παιδί του πολιτικού που ηγήθηκε της Βρετανίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Μαίρη Σόουμς, τον καιρό εκείνο εντάχθηκε εθελοντικά στον Ερυθρό Σταυρό αλλά και σε πολλές στρατιωτικές μονάδες. Συνόδευσε τον πατέρα της σε αρκετά ταξίδια του στο εξωτερικό στο τέλος του Πολέμου, και παραβρέθηκε στις κρίσιμες συναντήσεις του με τον Αμερικανό Πρόεδρο Χάρι Τρούμαν και τον Σοβιετικό ηγέτη Ιωσήφ Στάλιν. Παντρεύτηκε τον συντηρητικό πολιτικό Κρίστοφερ Σόουμς, και έλαβε τον τίτλο της λαίδης όταν εκείνος έγινε μέλος της Βουλής των Λόρδων. Μαζί, απέκτησαν και αυτοί 5 παιδιά. Ο ένας από τους οποίους μάλιστα, ο Νίκολας Σόουμς, είναι βουλευτής στο Ουέστμινστερ, και – βεβαίως – με τους Συντηρητικούς.

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΔΥΟ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΕΡΓΑ ΚΥΚΛΑΔΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Δύο μοναδικά έργα μεγάλης καλλιτεχνικής και υλικής αξίας του προ-ομηρικού κυκλαδικού πολιτισμού που βρίσκονταν στην κατοχή του Κρατικού Μουσείου Μπάντεν της Γερμανίας, επεστράφησαν σήμερα, Παρασκευή 6 Ιουνίου, στην Ελλάδα.

Πρόκειται για ένα εξαιρετικά σπάνιο ειδώλιο από μάρμαρο ύψους περίπου 89 εκατοστών, καθώς και για ένα μοναδικό όσον αφορά την ποιότητα και την τεχνοτροπία τηγανόσχημο σκεύος από σχιστόλιθο (βλ. φωτογραφίες).

Είναι και τα δύο από την εποχή του προ-ομηρικού πολιτισμού.

Τα ειδώλια του Κυκλαδικού Πολιτισμού συμβολίζουν τη στιγμή της γέννησης της Ευρώπης.

Οι κάτοικοι των Κυκλάδων ήταν οι πρώτοι Ευρωπαίοι που δημιούργησαν σε ευρωπαϊκό έδαφος έναν λαμπρό πολιτισμό με διαφορετικά επαγγέλματα, πλοία ικανά να πλεύσουν στην ανοιχτή θάλασσα και ένα, για τα δεδομένα της εποχής, διεθνές εμπόριο με μεγάλο όγκο συναλλαγών και ευρεία ανταλλαγή προϊόντων.

Τα δύο αντικείμενα είναι εξαιρετικής ποιότητας και ομορφιάς.

Κατέληξαν στη Γερμανία τη δεκαετία του ΄70 και βρίσκονταν έκτοτε στην κατοχή του Κρατικού Μουσείου Μπάντεν στην Καρλσρούη.

Τα δύο αρχαία αντικείμενα τέχνης παραδόθηκαν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στην Αθήνα παρουσία του γερμανού Πρέσβη Δρα Πέτερ Σόοφ και του Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Πάνου Παναγιωτόπουλου.

TA ΛΑΘΗ* (και γιατί δεν διδάσκεται κανείς από αυτά...)

Λεπτομέρεια από έργο του Edward Hopper

Τα λάθη είναι τα καταφύγια του φόβου

Όταν η αλήθεια διατάζει το «πυρ»

Στους ανεκπαίδευτους στρατιώτες των πράξεων.

Είναι το σαμποτάζ του αδύναμου

Που υποκλέπτοντας απόρρητες πληροφορίες

Μαθαίνει για τη νίκη του αντιπάλου

Μόνον από τη δική του ήττα.

Αυτός μάλλον είναι και ο λόγος

Που κανείς δεν διδάσκεται από τα λάθη του.

Τα λάθη είναι οι ανήλικοι δραπέτες

Από το αναμορφωτήριο της συνείδησης

Την στιγμή ακριβώς που σαν φύλακας, τους σημαδεύει!

Παραδόξως όμως δεν πυροβολεί ποτέ!

Μόνον κάτι άσκοπες ντουφεκιές στον αέρα

Σαν να έπρεπε να διαταραχθεί η «κοινή ησυχία»

Που σκέπαζε αυτή την ανομολόγητη συμφωνία.

Σαν να λέμε ότι η συνείδηση συμπεριφέρεται σωστά

Διαπράττοντας λάθος!

Αυτός μάλλον είναι και ο λόγος που τα λάθη

Ψάχνουν για σπίτι, στην γειτονιά της συγχώρησης!

Η θάλασσα της ύπαρξης είναι βαθειά και τρικυμιώδης

Και τα λάθη είναι ο ερωτικός ίλιγγος βάθους και τρικυμίας

Η φράση: «τα έκανα θάλασσα» θα έπρεπε να είναι

Το μέτρο της ειλικρίνειας κάθε εξομολόγησης!

Οι άνθρωποι βεβαίως επιλέγουν το «σωστό»

Κάνοντας σερφινγκ με στόχο να παραμείνουν

Στην επιφάνεια , όσο το δυνατόν πιο…στεγνοί!

(*) Του Περικλή Κυπραίου, εκπαιδευτικού, τραγουδοποιού και ποιητή. "Τα Λάθη" δημοσιεύονται πρώτη φορά, και είναι χαρά μου που δημοσιεύονται εδώ, στο filoftero.