ΠΗΤ ΣΗΓΚΕΡ: Ενας μπελαλίδικος άνθρωπος που τόλμησε να κοιτάξει τα πράγματα όπως τάβλεπε αυτός!

ΠΗΤ ΣΗΓΚΕΡ, 94, Αμερικανός λαϊκός τραγουδιστής, συνθέτης και πολιτικός ακτιβιστής, πέθανε χθες σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης, ύστερα από σύντομη ασθένεια. Τα τραγούδια του, που είχαν έντονο το στοιχείο της διαμαρτυρίας αλλά ποτέ δεν ήταν πομπώδη και ακραία, αντίθετα ήταν πολύ τρυφερά (ακόμα, φερ ειπείν, κι όταν μιλούσαν για τον γιο της κυρίας Μακ Γκραθ, που έχασε και τα δυο του πόδια πολεμώντας στη Μεσόγειο με τις Συμμαχικές Δυνάμεις), μεγάλωσαν και σημάδεψαν γενιές ανθρώπων που δεν μπόρεσαν ποτέ να συμβιβαστούν με τη βία, με το άδικο, με την εκμετάλλευση των αδυνάμων από τους δυνατούς. Ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, είχε πει, νομίζω, το πιο εύστοχο γι’ αυτόν τον σπουδαίο τροβαδούρο: «Είναι ένας μπελαλίδικος άνθρωπος, που τόλμησε να κοιτάξει τα πράγματα όπως τα έβλεπε αυτός». Το έργο του δεν πεθαίνει, και το πάθος του τόχουν πάρει πολλοί. Ισως ο καλύτερος «αντιπρόσωπός» του εν ζωή είναι ο Μπρους Σπρίγκστιν ο οποίος, στο εξαιρετικό άλμπουμ του The Seeger Sessions, αναπαράγει, με μία εκπληκτική μπάντα (δείτε το στο YouTube), μερικά από τα καλύτερά του τραγούδια. Το πιο εμβληματικό του, ίσως, τραγούδι, θα πρέπει να ήταν το Where Have All The Flowers Gone – Που Να Πήγαν, Άραγε, Όλα Τα Λουλούδια; Είναι μια σπαρακτική ελεγεία στην ειρήνη και εναντίον της παράνοιας του πολέμου.

 

«Που να πήγαν, λοιπόν, όλα τα λουλούδια; Τόσος καιρός πέρασε. Κορίτσια θα μάζεψαν. Πότε θα μάθουν, αλήθεια; Πότε; Και τα κορίτσια, που να πήγαν τάχα αυτά; Τόσος καιρός πέρασε. Παντρεύτηκαν άνδρες, όλες τους. Πότε θα μάθουν, αλήθεια; Πότε; Κι αυτοί οι νεαροί άνδρες, που πήγαν; Τόσος καιρός πέρασε. Γίνανε στρατιώτες, κυρίες και κύριοι. Πότε άραγε θα μάθουν; Και που πήγαν, τώρα, όλοι αυτοί οι στρατιώτες; Τόσος καιρός πέρασε πια. Πήγαν σε κοιμητήρια, κυρίες και κύριοι. Πότε θα μάθουν πιά; Πότε θα μάθουνε; Και τα νεκροταφεία, που να πήγαν αυτά; Τόσος καιρός πέρασε. Σκεπάστηκαν από λουλούδια, κυρίες και κύριοι. Πότε θα μάθουμε, επιτέλους;»

ΣΑΒΒΑΤΙΑΤΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ, ΜΕ ΜΠΑΧ, ΜΟΤΣΑΡΤ, ΧΟΙΡΙΝΟ ΜΕ ΚΟΛΟΚΑΣΙ, ΤΕΛΙΚΑ ΜΑΓΕΙΡΕΨΑ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΛΛΑ ΘΑ ΒΓΩ ΜΟΝΟΣ...

Σαββατιάτικη εκπομπή, "Μάνος Σεμπάστιαν Φλόιντ" καλημέρα σας, καλώς σας βρίσκω.

Προσπαθώ να τα κάνω όλα μαζί σήμερα, και το διασκεδάζω με τη ψυχή μου. Μαγειρεύω για πολλούς, αλλά δεν ξέρω ποιούς, σε διάφορες φάσεις του κάνω "εκπομπή" γράφοντας εδώ, πετάω και καμιά σαχλαμάρα στο Twitter, και ακούω συνεχώς μουσική.

Η μέρα μου ξεκίνησε σήμερα με τον πιανίστα Glen Gould να παίζει  3 μέρη από την 1η Γαλλική Σουίτα του Μπαχ. Ειδικά το δεύτερο από αυτά, το Μενουέτο ΙΙ, το παίζμε πολύ στο Τρίτο. Ιδού, λοιπόν.
 

Έπειτα, που λέτε, καθώς έκοβα σε κυβάκια τα κομμάτια του χοιρινού για να άνω Κολοκάσι με Χοιρινό (θα σας πω σε λίγο για αυτό το σπάνιο κυπριακό γκουρμέ φαγητό!), τορριξα στις άριες! Γελώ τώρα, διότι σκέφτομαι πως αν έλεγα τέτοιο πράγμα τον καιρό του Τρίτου, οι μουτζαχεντίν της κλασικής που μου την έπεφταν κάθε μέρα θεωρώντας ότι προσέβαλα την σοβαρότητα  του σταθμού, θα σκυλιαζαν και τώρα...

Μία από τις αγαπημένες μου άριες είναι αυτή. Un aura amorosa, Μια αύρα Αγάπης, από την όπερα Cosi fan Tutte του Mozart, με τον πολύ σπουδαίο Φινλανδό τενόρο Topi Lehtipuu. Δεν είναι μόνο ότι τραγουδά θεσπέσια, αλλά και ότι είναι από τους λίγους του λυρικού θεάτρου που ξέρω, που έχει και εκπληκτικές υποκριτικές ικανότητες.
 

Υπέροχο. Συμφωνείτε;

Λοιπόν, προτού σας πω για το Κολοκάσι, θα σας πω για τον "πολλή κόσμο" που μαγειρεύω, χωρίς ακόμα, 2.30 Σάββατο μεσημέρι, να ξέρω αν θα καλέσω κάποιους και ποιούς θα καλέσω! Κατά καιρούς κάνω τέτοιες αποκοτιές. Λέω, θα μαγειρέψω Κολοκάσι. Ωραία, πόσο Κοκολάσι έχω; 3 μεγάλα κομμάτια. Φανταστείτε τρείς μεγάλες, και πιο μακρόστενες σεληνόριζες.

Μάλιστα! Τρέχω, λοιπόν, σε σουπερμάρκετ, και αγοράζω 1,5 κιλό χοιρινό κρέας. Χωρίς κόκκαλο, από σπάλα. Πόσοι τρώνε 1,5 κιλό κρέας; Δεν ξέρω! Ποτέ δεν ασχολήθηκα με κιλά. Με το μάτι εκτιμώ εγώ.

Παίρνω, λοιπόν, και τα υπόλοιπα υλικά, και αρχίζω τις σκέψεις:
-- Να καλέσω τους τάδε;
-- Να πω στους άλλους;
-- Να μαζέψω εκείνους;

Τελικά, καταλήγω στο "να το μαγειρέψω και βλέπουμε". Αυτό για μένα έχει μεγάλη σημασία ως προς την επιλογή των καλεσμένων, και το κάνω όποτε μπορώ να βασιστώ σε φαγητό που μπορείς να το μαγειρέψεις από αρκετή ώρα πρίν. Ανάλογα με τον βαθμό επιτυχίας, κάνω τα καλέσματά μου - εφ' όσον έχω ακόμα κέφι. Διότι πολλές φορές, το χάνω κάπου στη ... μετάφραση, λέω "δε γ...", και δεν καλώ κανέναν. Ή, αν έχω ήδη καλέσει, παίρνω τηλέφωνο, αραδιάζω ένα χαζό ψέμμα, και τα γκρεμίζω όλα!

Πολλές φορές, καταλήγω και μόνος μου με ένα ωραίο δείπνο, έχοντας φάει πόρτα από όλους όσους προσκάλεσα. Τότε, απολαμβάνω ένα ωραίο, μεγάλο πιάτο alone, και φυλάω το υπόλοιπο για την επόμενη μέρα. Αλλά  επόμενη μέρα με βρίσκει πάντα με τύψεις, "πως θα φάς ρε βόδι, ολόκληρο γουρούνι με ένα τόννο πατατοσέλινο;", τέτοιο είναι περίπου το Κολοκάσι, και παίρνω τότε τους δρόμους ... της προσφοράς. Κάτι άστεγοι με την οποία έχουμε γίνει φιλαράκια, και έχουν γίνει και απαιτητικοί. Ένας από δαύτους, ο Μίμης εκεί στα σκοτεινά μιας στοάς στη Πανεπιστημίου χαμηλά, μου λέει, "εκείνα τα ντολμαδάκια αυγολέμονο με πλιγούρι βραστό έχει καιρό να φέρεις"!

Λοιπόν, μικρό διάλειμμα εδώ και, όπως θάλεγε κι ο Σαββόπουλος, στείλε τον τραγουδιστή στο πόδι σου!
 

Από το μνημειώδες, για μένα, έργο του Διονύση Σαββόπουλου, Αχαρνείς, ακούσαμε τον αείμνηστο Νίκο Παπάζογλου (άχ, μωρέ Νίκο!) στο Παράβαση. Ένα κομμάτι που, παλιά στον Ρήγα, είχαμε κάνει ύμνο εναντίον των Κνιτών - εκείνη ηταν "η αλληθορη νεολαία," που μας χειρουργούσε. "Μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική".

Έλεγα, λοιπόν, για το Κολοκάσι, το οποίο ξεχωρίζει κάποιος από το διακριτικό καφετί χρώμα του, τη χοντρή φλούδα και το κωνικό του σχήμα. Η σαρκα του, στη γευση, θυμίζει εκείνην της γλυκοπατάτας.

Όταν αποφλειώνεται, εμφανίζεται ένα χοντρό κρεμώδες λευκό περιεχόμενο, το οποίο μαλακώνει όταν τηγανίζεται ή σιγοβράζει σε κόκκινο κρασί η μαγειτεύεται με ντομάτες.

Το αποφλοιώνουμε αλλά δεν το πλέουμε ποτέ. Το σκουπίζουμε μόνο με χαρτί κουζίνας. Επίσης, δεν το κόβουμε κομμάτια "τακτοιποιημένα" με μαχαίρι. Βάζουμε το μαχαίρι λίγο στη σάρκα του, και με μία πλάγια κίνηση ξεκολλάμε το κομμάτι. Έτσι, καταλήγουμε με κομμάτια ακανόνιστα, σαν να τα έχουμε κόψει με το χέρι. Εαν πλύνουμε το κολοκάσι, ψήνοντάς το μετά θα κατεβάζει μία γλοιώδη "κρέμα" που δεν τη θέλουμε.

Ιστορικά, το συναντάμε ως κύρια τροφή των Χαβανέζων το 1778, όταν έφτασε εκεί ο Κάπτεν Κουκ και εντυπωσιαστηκε από τη γευση και τις θρεπτικές του ουσίες. Η κελλιε΄ρεγιά του είναι όπως της πατάτας, και ωριμάζει μεσα στο χώμα περίπου 14 μηνες.

Περιέχει ζάχαρη, 3%, πολύ άμυλο και ασβέστιο. Είναι εύπεπτο και εξαιρετικά νόστιμο. Καλλιεργείται πολύ στην Κύπρο, και απ' ότι μαθαίνω υπάρχει και στην Ικαρία. Πουθενά αλλού στην Ελλάδα. Το φέρνουν κάποια σουερμάρκετ, αλλά δεν είναι όσο φρέσκα πρέπει, και τα πουλάνε πανάκριβα. Βρειτε κάποιον γνωστό αό την  Κύπρο και πείτε του να σας φέρει 2-3 κομμάτια.

Συνεχίσουμε με Αλκίνοο και Όνειρο Ήτανε. Μια μαγική βραδυά στο Κούρειο, λίγο έξω από τη Λεμεσό.
 

Τι ωραία! Ιούλιος του 2012. Μια δροσιά μεσα στον αφόρητο καύσωνα της Κύπρου...

Λοιπόν, η συνταγή.

Τσιγαρίζεις σε βαθειά κατσαρόλα λίγο ψιλοκομμένο κρεμμύδι, και ροδίζεις τμηματικά το χοιρινό, που το έχεις κόψει σε κυβάκια περίπου 3Χ3 εκατοστα - δεν λέω 4Χ4 και μας τα φορολογίσει κι αυτά ο Στουρνάρας! Επειτα, βάζει όλα τα κομμάτια στη κατσαρόλα μαζί με 4 φρεσκοτριμένες ώριμες ντομάτες, 1 κ.σουπας ντοματοπελτε (Κύκνος & Ομοσπονδίας οι καλύτεροι), φρεσκοκομμένο σέλινο (όχι τα μακρουλά μπαστούνια, αλλά εκείνο που μοιάζει με μαιντανό), αλάτι, πιπέρι, λίγο λεμόνι, νερό βραστό ίσα-ίσα να καλύπτει το κρέας και ψηνω σε σιγανή φωτιά περίπου 1 ώρα. Επειτα, προσθέτω τα κομμάτια από Κολοκάσι και συνεχίζω το ψησιμο σε σιγανή φωτιά για όσο χρεειαστεί ώσπου να μαλακώσει το κρέας.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Αν στο μεταξύ, που ειναι πολύ πιθανό, ψηθεί το Κολοκάσι, μην το αφησετε να λιώσει! ΒΓάλτε το προσεκτικά, με ένα ξυλινο κουτάλι από την κατσαρόλα, όταν είναι σχεδόν al dente, φυλαξτε το σε μπολ στον φουρνο και, όταν ψηθεί το κρεας στη κατσαρόλα, προσθέστε το εκεί ξανά για να πάρει το τελικό του ψησιμο, έχοντας ταυτόχρονα προσθέσει και χυμό από 21 λεμόνι - του πάει πολύ.

Σερβίρεται με πλιγούρι, το οποίο έχετε βράσει σε σπιτικό (όχι αγοραστό!) ζωμό κότας με ψιλοκομμένο φιδέ, και συνοδεύεται με καλό αιγοπρόβειο γιαούρτι, σαλάτα με μαρούλι, κόλιανδρο, φρέσκο κρεμμύδι, ελαιόλαδο και ξύδι, ελιές πράσινες τσακιστές, ραπανάκια, και κρασί κόκκινο, εδω συστήνω ένα καλό Αγιωργείτικο.

Ειναι 3.20. Το κρέας σιγοψήνεται στη κατσαρόλα, ήδη 2 ώρες τώρα. Και ακόμα δεν έχω καλεσμένους!

Διάλειμμα, για Χρήστο Θηβαίο!

"Δεν είμαι άλλος". Μουσική Θάνος Μικρούτσικος. Στίχοι (εκπληκτικοί) Μάνος Ελευθερίου.
 

Στα ολίγιστα της επικαιρότητας, διαβάζω πως είναι οριστικό ότι ο Πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ ανακοινώνει σήμερα τον χωρισμό του Τζουλί Γκαγιέτ. Επιτέλους, μια ενδιαφέρουσα είδηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση!

Να το διασκεδάσουμε!...
 

Σαν αέρας ήρθε κι έφυγε από τη ζωή μας κι αυτός ο άνθρωπος. Πόσοι τέτοιοι! Γιατί; Δεν ξέρω. Κι εδω, με λίγο Αγιωργείτικο παραπάνω, δεν βοηθάνε καθόλου τα κείμενα των φωτισμένων πατέρων ή τα απλά λόγια του καλού μου Πνευματικού.

Ας κλείσουμε εδώ, μ' ένα αγαπημένο τραγούδοι των Smiths. Υπάρχει ένα Φως που δεν Σβήνει Ποτέ.

Τελικά, μαγείρεψα πολλού, αλλά θα βγω. Γεια σας.

 

DAVOS: ΚΑΠΟΙΟΙ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΝ ΚΑΙ ΑΡΝΙΑ!...

ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΚΡΟΛΛ, 39, Ελβετός μάγειρας «υψηλής κουζίνας», υπ. αριθμόν 1 σεφ στο ξενοδοχείο Intercontinental στο Νταβός, Ελβετία, όπου αρχίζουν από σήμερα και μέχρι τις 24 του μηνός οι ετήσιες εργασίες του Παγκόσμιου Οικονομικοί Φόρουμ. Περισσότεροι από 40 ηγέτες κρατών και εκατοντάδες επιχειρηματίες, διάσημοι και λιγότερο διάσημοι, θα συγκεντρωθούν στο ελβετικό θέρετρο  για να συζητήσουν «πως θα αντιμετωπιστεί η παγκόσμια φτώχεια». Προτού φτάσουμε όμως στις ομιλίες, η οικονομική ελίτ του Πλανήτη θα πρέπει πρώτα να φάει. Όπως αναφέρθηκε και χθες σε ένα χαριτωμένο ρεπορτάζ του CNN, «δεν μπορείς να λύσεις τα προβλήματα του κόσμου με άδειο στομάχι».

 

ΑΥΤΟ, λοιπόν, το μικρό αλλά διόλου ευκαταφρόνητο έργο έχει αναλάβει εις πέρας ο Ελβετός, πολυβραβευμένος σεφ. Η αποστολή του «να ταΐσει τους πλούσιους και χορτασμένους», όπως διάβασα στο blog ενός Ινδού δασκάλου από το Μπανγκαλόρ της Ινδίας, είναι στρατιωτικών διαστάσεων καθώς, αυτός και ο «στρατός» του θα χρειαστεί να ετοιμάσουν συνολικά 26.000 γεύματα στα οποία, μεταξύ άλλων, θα χρειαστούν 1800 στήθη κοτόπουλου και 6000 ατομικά ψωμάκια. Η δημοσιογράφος του CNN ρώτησε τον κ. Κρόλ εάν του έχει συμβεί «κάτι αξιοπερίεργο» όλες αυτές τις μέρες των πυρετωδών προετοιμασιών, και εκείνος αποκάλυψε ότι «μια αντιπροσωπεία», την οποία βεβαίως δεν κατονόμασε, «ήθελε να φέρει μαζί της στο Νταβός 20 ζωντανά κατσίκια, τα οποία μας ζήτησαν να τα σφάξουμε εδώ και να τους τα μαγειρέψουμε»! «Εσείς τι τους απαντήσατε;», ρώτησε έκπληκτη η δημοσιογράφος. «’Ο,τι αυτό δεν είναι δυνατόν», είπε ψύχραιμα εκείνος.

 

Ο ΣΕΦ δεν αποκάλυψε ακριβώς τι θα συμπεριλαμβάνεται στο … οικονομικό του μενού, αλλά είπε πως υπάρχουν μερικοί κανόνες που ρέπει να τηρηθούν, όπως να μην χρησιμοποιηθεί «ούτε δείγμα σκόρδου» σε κανένα πιάτο, και επίσης «τα κρεμμύδια να είναι ελάχιστα». Οι οικονομικοί ηγέτες όταν ανοίγουν το στόμα τους, κατά κανόνα λένε δυσάρεστα πράγματα. Δεν είναι ανάγκη και να μυρίζουν δυσάρεστα!...

 

Ο ΚΛΑΟΥΣ ΣΟΥΑΜΠ, 75, Γερμανός μηχανικός και οικονομολόγος, είναι ο ιδρυτής αυτού του ετήσιου Φόρουμ το 1971. Μιλώντας εν όψει της σημερινής έναρξης των διαδικασιών του, είπε ότι τα μέλη του Φόρουμ πρέπει να καταλάβουν ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να επιβιώσει «εάν το εισόδημα και ο πλούτος συγκεντρώνονται σε τόσο λίγα χέρια». Όντως, μία Εκθεση που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα από την μη κυβερνητική, φιλανθρωπική οργάνωση Oxfam, δείχνει ότι οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο (οι περισσότεροι εκ των οποίων θα είναι σήμερα στο Νταβός), έχουν τον ίδιο πλούτο, περίπου 1,7 τρισεκατομμύρια δολάρια, με το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού των 3,5 δις ψυχών. Αυτό είναι «πολύ ενδιαφέρον», υπογραμμίζει δηκτικά η χθεσινή Γκάρντιαν, αφού «αυτοί οι 85 μπορούν άνετα να χωρέσουν σε ένα διώροφο λονδρέζικο λεωφορείο»!...

 

ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ. Αυτή είναι η λέξη που … λανσάρεται πολύ στο φετεινό Φόρουμ. Την χρησιμοποίησε ο Σουάμπ και, ως γνωστόν την χρησιμοποιούν εδώ και μερικά χρόνια όσοι υπόσχονται μέτρα για να ξαναπάρουν μπρος οι πεθαμένες οικονομίες τους. Θα την ακούσουμε πολλές φορές εκεί ψηλά στα χιόνια από τους πολιτικούς ηγέτες, αλλά και από επιχειρηματίες-σελέμπριτιζ όπως ό Μπιλ Γκέιτς, τραγουδιστής Μπόνο, η Αριάννα Χάφινγκτον, αλλά και από θεσμικούς γίγαντες (!) όπως ο Μπαρόζο, η Λαγκάρντ, ο Ντράγκι και λοιποί συγγενείς…

Η ΖΩΗ ΕΙΝ' ΩΡΑΙΑ (Και παρά την κρίση)!...

Άνδρας 92 ετών με τη γυναίκα του 80 ετών στην Ικαρία. Λάμπουν!

ΝΤΑΝ ΜΠΙΟΥΤΝΕΡ, 54, Αμερικανός εξερευνητής, παιδαγωγός, συγγραφέας, παραγωγός πολυβραβευμένων συγγραφέων, και κάτοχος 3 παγκοσμίων ρεκόρ για τον μακρύτερο χρόνο συνεχούς ποδηλασίας. Το βιβλίο του Blue Zones (Γαλάζιες Ζώνες), έχει γίνει μπεστ σέλερ στη λίστα των New York Times. Η ομάδα του αποτελείται από επιστήμονες εξερευνητές, που ένωσαν δυνάμεις με ομάδα ερευνητών του περιοδικού National Geographic, και επί 8 χρόνια ταξίδεψαν σ’ όλο τον κόσμο και μελέτησαν τις συνήθειες και την διατροφή ανθρώπων που, σύμφωνα με παγκόσμιες στατιστικές, ζουν περισσότερο, και ζουν καλύτερα. Συγκεκριμένα, πήγαν στην ενδοχώρα της Σαρδινίας, σε μια απόμερη χερσόνησο της Κόστα Ρίκα, στο ελληνικό νησί της Ικαρίας, http://abcn.ws/Lo4ixO  στο ιαπωνικό αρχιπέλαγος, και σε μία κοινότητα ανθρώπων στη Καλιφόρνια.

ΑΠΟ αυτήν την εξερευνητική περιπέτεια, η ομάδα του Μπιούτνερ κατέληξε σε «9 σημεία» που, εάν τα ακολουθήσεις, λέει, θα ζήσεις πολύ, και θα ζήσεις καλά. Είναι «σημεία», που εμείς στην ευλογημένη τούτη γωνίτσα του κόσμου τα ξέρουμε, μας τά έχουν πεί άπειρες φορές οι κατά πολύ σοφότεροι από εμάς γονείς, παππούδες και προπάπποι μας, απλώς δεν τα εφαρμόζουμε. Προτιμούμε ένα φάρμακο, από την καλή, ισορροπημένη διατροφή μας. Προτιμούμε ένα συμπλήρωμα διατροφής (εκατόν χιλιάδες διαφορετικές βιταμίνες!), από λίγο περπάτημα, λίγη ξεκούραση, τη συντροφιά μιας καλής παρέας, την θαλπωρή και ευτυχία μιας οικογένειας, την γαλήνη και ανάταση μιας πίστης. Τα 9 αυτά σημεία είναι:

1. Να κινείσαι. Περπάτημα, κηπουρική. Μαστορέματα. Να προτιμάς τη φύση, όχι τα γυμναστήρια. Εκεί, δεν έχει καθαρό αέρα.

2. Να βρεις έναν σκοπό στη ζωή σου, και να τον κυνηγήσεις με πάθος.

3. Χαμήλωσε ταχύτητα. Δούλευε λιγότερο. Ξεκουράσου. Κάνε διακοπές.

4. Σταμάτα να τρώς, όταν είσαι 80% χορτάτος. Δεν χρειάζεται να φτάσεις στο 100%. Ούτε βέβαια στο 150% που φτάνουμε εμείς! Εμού συμπεριλαμβανομένου…

5. Η διατροφή σου να περιέχει πολλά χόρτα και λαχανικά, λιγότερο κρέας, και καθόλου τυποποιημένες τροφές.

6. Να πίνεις κόκκινο κρασί. Συστηματικά, αλλά με μέτρο.

7. Γίνει μέλος μιας ομάδας που θα προσφέρει κάτι καλό στη κοινωνία. Κάνε δεντροφύτευση, καθαρισμό χώρων. Κάνε παρέα σε ηλικιωμένους, σε ανθρώπους μόνους, κλπ.

8. Δώσε τροφή στη ψυχή σου. Φρόντισε την πνευματική σου ζωή.

9. Να αγαπάς τους ανθρώπους στους οποίους ανήκεις. Την φυλή σου. Την οικογένειά σου. Τους γείτονες. Τους συνανθρώπους σου.

Από την Orchestra Nazionale del Sistema Senato Italiano, ας απολαύσουμε ένα απάνθισμα ορχηστρικών συνθέσεων από την μουσική που έγραψε ο Νicola Piovanni για την υπέροχη ταινία La Vita e Bella, Η Ζωή Ειν' Ωραία.

 

 

ΕΚΠΟΜΠΗ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ (Οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση)

Σαν σήμερα, 15 Ιανουαρίου του 1961, Ο Ανδρέας Παπανδρέου αποδέχεται πρόταση του Κωνσταντίνου Καραμανλή να οργανώσει το Κέντρο Οικονομικών Ερευνών και επιστρέφει οικογενειακώς στην Ελλάδα. Συναντά δυσκολίες, αλλά τις ξεπερνά με παρεμβάσεις του ίδιου του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ενώ δέχεται από τη Δεξιά τις πρώτες επιθέσεις για τις υπερβολικές «αποδοχές» που του δόθηκαν από την κυβέρνηση. 

Να ποιός μας έφερε το κακό! Και τον λέμε και Εθνάρχη...
  

Απ' τα Μικροαστικά του Λουκιανού Κηλαηδόνη, σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη, Ντροπή Τέτοιο Παιδί.

Στη συνέχεια βέβαια, η Οικογένεια έβγαλε αρκετά τέτοια παιδιά, αλλά πάλι, ..., πόσα τραγούδια να γράψεις;

Καλημέρα απ' έξω! Μακριά. Αλλά να που ετούτο το θαυματουργό Μέσον μικραίνει τις αποστάσεις ή και τις εξαφανίζει κιόλας. Έτσι, με λίγη καλή θέληση, ώς και εκπομπή μπορείς να κάνεις απ' την άκρη του κόσμου.

Λοιπόν, Κλασικό μας Ξεκίνημα σήμερα από τον Πολωνό πιανίστα και συνθέτη Ιγκνάτσε Παντερέφσκι ο οποίος, σαν σήμερα το 1919 έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός της ανεξάρτητης Πολωνίας.

Βλέπετε, σε άλλες χώρες, ιδίως παλαιότερα, οι πολιτικοί προέρχονταν από την κοινωνία, και μάλιστα από το καλύτερο "κομμάτι" της. Στον τόπο μας, οι πολιτικοί ειναι ή δικηγόροι, ή ανεπάγγελτοι, ή σκέτοι πολιτικοί...

Ας ακούσουμε, λοιπόν, τώρα, μια σπάνια ηχογράφηση, με τον ίδιον τον Παντερέφσκι να παίζει μια δική του σύνθεση, το Μινουέτο σε Σολ μείζονα, έργο 14, αρ.1. Καλή ακρόαση.
 

Η είδηση που με σοκάρει σήμερα, είναι από την Γκάρντιαν, http://www.theguardian.com/uk-news/2014/jan/14/home-office-asylum-seekers-gift-vouchers?CMP=twt_gu, που αποκαλύπτει ότι υπάλληλοι του βρετανικού Υπουργείου Εσωτερικών ανταμείβονται με δωροκουπόνια (που μπορούν να χρησιμοποιούν σε πλήθος εμπορικών κέντρων της χώρας) για κάθε αίτηση χορήγησης πολιτικού ασύλου απο αλλοδαπό που βοηθούν να απορριφθεί! Δηλαδή, το ίδιο το Κράτος δίνει σε δημοσίους υπαλλήλους του ένα κίνητρο για να φροντίσουν να μην παίρνουν πολιτικό άσυλο όσοι το ζητούν. Κι' αυτό το λεν Δικαιοσύνη;

Ακουμε τον Γιώργο Νταλάρα στο τραγούδι Δάκρυ στο Γυαλί (Μουσική Ανδρέας Κατσιγιάννης, Στίχοι Παρασκευάς Καρασούλος) από το άλμπουμ Εστουδιαντίνα ΙΙ
 

Υπέροχο τραγούδι.

Είναι μέρες τώρα που γυροφέρνει στο μυαλό μου αυτό το σχόλιο που απέστειλε ο αναγνώστης του filoftero Παναγιώτης, με αφορμή το κομμάτι που έγραψα με τίτλο "Δεν με χωράει εμένα το σύστημά σας", δίνοντας φωνή σε ένα δέντρο που κάποιος Δήμαρχος (το σύστημα, δηλαδή), προσπάθησε να καθηλώσει σε χώρο μισού τετραγωνικού μέτρου σε ένα πεζοδρόμιο:


Κουράστηκα Χρήστο να γκρινιάζω για τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια στη γειτονιά μου(από τότε που έπρεπε να περάσω το καρότσι με τα μωρά) κουράστηκα να καλώ τον Δήμο για τους κάδους και τα σκουπίδια για τα μαγαζιά που στριμώξαν στα πεζοδρόμια τα τραπέζια τους, για τις νερατζιές που ποτέ δεν τις κλαδεύουν(αλήθεια γιατί δεν τις κάνουν λεμονιές να τα κόβει και ο κόσμος ποτέ δεν το κατάλαβα) για τις ακαθαρσίες των σκυλιών για παρκαρισμένα αυτοκίνητα –μηχανάκια σε σημεία απίστευτα. Μεγάλωσα πια και έχουν λιγοστέψει οι αντοχές μου, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να φύγω στο εξωτερικό και έτσι απλά ανέχομαι. Καλημέρα Παναγιώτης.

Η τελευταία πρότασή του, ειδικά, είναι αυτή που με λύγισε και που, όπως είπα, μέρες τώρα με έχει να σκέφτομαι. "Δυστυχώς, δεν μπορώ να φύγω στο εξωτερικό, και έτσι απλά ανέχομαι".

Με λύγισε γιατί ξέρω πολλούς που σκέφτονται ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Με λύγισε, γιατί αυτή είναι η αδιασάλευτη, πικρή αλήθεια στην Ελλάδα σήμερα.

Και με γονάτισε διότι δεν θέλω να την αποδεχτώ. Δεν θέλω να αποδεχτώ το "έτσι απλά ανέχομαι".

Νομίζω πως και δυο κουβέντες μόνο να πούμε όσοι πράγματι δεν χωράμε στο σύστημα, είναι αθροιστικά μια ηχηρή υπενθύμηση προς όσους αντιπροσωπεύουν αυτό το σύστημα, ότι εμείς εδώ είμαστε, δεν πάμε πουθενά, και θα το παλέψουμε.

Οι "δυό κουβέντες" του καθένα μας, θα δώσουν δύναμη σε μας τους ίδιους κατ' αρχάς. Ακόμα, θα μας δώσουν έμπνευση και γιά άλλες δράσεις. Ατομικές και ομαδικές. Κάτι να γράψουμε. Κάπου να βρεθούμε. Ό,τι μας ενώνει, να το κάνουμε γνωστό. Άς είναι και κοινότοπο, χιλιοειπωμένο. Δεν πειράζει. Κάθε τι, σε μια συγκεκριμένη στιγμή, έχει διαφορετική αξία απ' ότι έχει εάν ειπωθεί η πραγματοποιηθεί σε στιγμή άλλη.

Τον τόπο μας δεν θα τον ανορθώσουν εκείνοι που τον έρριξαν χάμω, αλλά εμείς που δεν θα τους αφήσουμε να ρίξουν κι εμάς.

Ε, Παναγιώτη μου;  

Οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση...

Νάστε καλά. Ευχαριστω για τη παρέα. Τα ξαναλέμε όπου νάναι...

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΤΟΥ

ΛΟΥΚΑΣ ΧΕΜΠΡΙ, 6, ένα πολύ ιδιαίτερο παιδί από το Blount County της πολιτείας του Τennessee στην Αμερική, δίνει από τα 2 του χρόνια μια σκληρή μάχη να κρατηθεί στη ζωή, κτυπημένο από μια πολύ σπάνια αρρώστια που φέρει την ονομασία «Σύνδρομο Sanfilippo», και η οποία είναι κληρονομική, δεν θεραπεύεται, επηρεάζει το νευρολογικό σύστημα, και οδηγεί σε βέβαιο θάνατο. Το παιδί χάνει σιγά-σιγά κάθε δυνατότητα κίνησης, ομιλίας, ακοής και, όπως λένε οι ιατροί, κάποια στιγμή, ως τα 8-9 χρόνια, αναμένουν να «διολισθήσει» σε «κατάσταση φυτού» και, ως τα 15-16 του να σβήσει.

ΑΠΟ τα 4 του χρόνια ο Λούκας ευτύχησε να έχει στο πλευρό του, φύλακα και «νοσηλευτή» του, την Τζούνο, ένα βέλγικο λυκόσκυλο που παλαιότερα έλαβε αστυνομική εκπαίδευση, αλλά πέρασε και αυτό μια δύσκολη αρρώστια που το έβγαλε εκτός υπηρεσίας, και υπήρχε πιθανότητα να του κάνουν ευθανασία. Επειδή ένα άρτια εκπαιδευμένο σκυλί για ανθρώπους με ειδικές αρρώστιες κοστίζει πέραν των $15.000 και οι γονείς του Λούκας δεν είχαν τέτοια χρήματα να δώσουν, ένας αστυνομικός που είχε εκπαιδεύσει την Τζουνο και ήξερε την κατάστασή της τους είπε πως θα αναλάμβανε εκείνος, όταν το σκυλί συνέρθει, να δουλέψει μαζί του.

Η ΤΖΟΥΝΟ ξεπέρασε το σοβαρό πρόβλημα υγείας της, και αποδείχτηκε χρυσάφι για τον Λούκας. Έχει το σπάνιο χάρισμα να αντιλαμβάνεται πότε το παιδί έχει χαμηλή οξυγόνωση, πότε χρειάζεται να αλλάξει ορό, κ.ά., και να σπεύδει προς άμεση βοήθεια.  Αυτή η «σχέση ζωής και θανάτου» μεταξύ του Λούκας και της Τζούνο,  - πολλοί εκτιμούν μάλιστα ότι μαζί θα ζήσουν τα δυό τους όσο είναι να ζήσουν, και μάλλον θα φύγουν και μαζί – έχει αγγίξει και συγκινήσει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, βλέποντας μάλιστα στο Διαδίκτυο την τρυφερή αυτήν φωτογραφία, που από μόνη της λέει όσα κανένας λογοτέχνης, όσο σπουδαίος και αν είναι, δεν μπορεί να εκφράσει...

ΔΕΝ ΜΕ ΧΩΡΑΕΙ ΕΜΕΝΑ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΑΣ

Να μία ακόμα από τις φωτογραφίες που με κάνουν να γεννώ φανταστικές ιστορίες.

Εδώ, σαν να βλέπω τον τόπο μου. Την πόλη, το χωριό μου, τη γειτονιά μου. Κάποτε, μου άρεσε ο στίχος του Σαββόπουλου όταν, τραγουδώντας για τα «άθλια χωριουδάκια» και την «ασυνάρτητη επαρχία», κατέληγε στην παραδοχή ότι «όλα είναι τόσο τρομαγμένα μά τ’ αγαπάω ο φτωχός».

Όχι πια! Τα σιχαίνομαι τώρα. Μ’ έχει συντρίψει αυτή η ωραιοποίηση της μιζέριας και της ασχήμιας. Και πιο πολύ ακόμα, με αηδιάζει ο εαυτός μου που δεν αντιδρά.

Η παράνομη καλύβα. Το αγνώστου αντικειμένου φορτηγό που άραξε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Τα μηχανήματα στο βάθος. Εκσκαφείς είναι; Γερανοί; Τρακτέρ; Σκοτίστηκα!

Θα μπορούσαν να ήταν και Μερσεντές, και Καγιέν, και Τογιότα Κρούζερ, και ταξί, και διπλοκάμπινα, απορρηματοφόρα του Δήμου, υπηρεσιακό της ΔΕΗ, καινούργια νεκροφόρα. Όλα μέσα.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτή είναι η δική μου γειτονιά. Πείτε την Κηφισιά, πείτε την Γλυφάδα, Κολωνάκι, Μπουρνάζι, Καστέλα, Χαλάνδρι, Ανθούσα, πείτε την όπως στο διάολο θέλετε!

Την αναγνωρίζω από το πεζοδρόμιο που έχει τροποποιηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να «μαζέψει» πιο πολύ, και να δώσει περισσότερο χώρο στον δρόμο, στην οδό, στην λεωφόρο. Ο πεζός περιθωριοποιείται εδώ. Ο «γιωταχής» κι ο μηχανόβιος κερδίζουν άπλα μέρα με τη μέρα. Κι αν δεν τους την χαρίζουν, την παίρνουν μόνοι τους. Δείτε τι γίνεται στους πεζόδρομους…

Η διαρκής ανακατασκευή των πεζοδρομίων είναι σίγουρα φράγκα στις τσέπες πολλών δημοτικών αρχόντων, που μοιράζονται την μπίζνα με εκείνους στους οποίους την αναθέτουν. Δεν έχει πολύ καιρό που τοποθέτησαν αυτά τα άθλια κυματοειδή πλακάκια. Είναι αντιπροσωπευτικά του γούστου του δικού μας Δημάρχου. Έχει το ίδιο σχέδιο σε σακάκι. Τον λένε Λέανδρο.

Τα πλακάκια αυτά είναι πιο ακριβά από τα συνηθισμένα. Η καινοτομία πληρώνεται καλά. Συχνά μιλούσε γι’ αυτήν ο Γιωργάκης, έτσι δεν είναι; Προσθέτουν μία μαλακία στο απλό κι απέρριτο, τ’ ονομάζουν ντιζάϊν, και στο χρεώνουν όσα θέλουν.

Τα δέντρα στο πεζοδρόμιο, τα έχουν στριμώξει όσο δεν πάει άλλο. Η νεραντζιά μπροστά απ’ το δικό μου υποστατικό δεν έχει ούτε αυτό το μισό τετραγωνικό «αέρα». Ο κορμός του εφάπτεται στις πλάκες. Ποτίζεται απ’ τις χαραμάδες, και μεγαλώνει με την ευλογία του Θεού.

Κάποτε, ο κύριος Λέανδρος είπε στους κηπουρούς του Δήμου να περιφράξουν τον ελάχιστο χώρο των δέντρων «με μια ωραία, ξύλινη κατασκευή». Για ποιόν λόγο, δεν γνωρίζω. Πάει ο νους μου στον αισθητικό λόγο δηλαδή, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι τόσο μαλάκας. Ένας φίλος, τον οποίο παίδεψα πολύ με την ανόητη αυτήν απορία μου, μου είπε πως μάλλον θα βγήκαν φράγκα και από αυτήν την «ξύλινη μάντρα» της συμφοράς. Μια μέρα, όμως, πέτυχα έναν από τους κηπουρούς του Δήμου, και μου έλυσε οριστικά την απορία: «Για να μεγαλώσουν ίσια τα δέντρα. Να είναι ευθυτενή. Να μην ξεφεύγουν». Έτσι ακριβώς…

Αλλά, για δες μεγαλείο όμως το δικό μου δεντράκι! Δες που απόκαμε από την άθλια περίφραξη, δες που ούτε το πλαστικό κυπελλάκι που παράτησε εκεί κάποιος (Ο Δήμαρχος λες;  Ή μήπως ο νεκροθάφτης;) δεν άντεξε, και άρχισε να κάνει αυτό ακριβώς που φοβόταν ο κηπουρός: δηλαδή να ξεφεύγει!

«Δεν με χωράει εμένα το σύστημά σας», το άκουσα ένα βράδυ να λέει, καθώς τέντωνε ακόμα περισσότερο το κορμί του για να βγει από κει. Να λευτερωθεί. Κάθισα στην άκρη παραπέρα, και ρούφηξα όλον τον σπαρακτικό μονόλογό του:

«Δεν μπορώ άλλο να κοιτάζω γύρω και να βλέπω το κωλοφορτηγό σταθμευμένο εκεί που κάποτε ήταν η φίλη μου η ελιά. Δεν αντέχω να βλέπω κάτω αυτό το ελάχιστο τετραγωνάκι ζωής που περιόρισαν για μένα. Τρελαίνομαι που ζω σ’ ένα πεζοδρόμιο άθλιας αισθητικής, όπου δεν περνάει πια ψυχή ανθρώπινη (κάποιος να περπατά, ένα παιδί να τρέχει, δυο φίλες να κάνουν βόλτα, να μιλούν και να γελάνε), και όμως το πέρασαν και αυτό στο χαράτσι. Πλήρωσε και συ δέντρο, με πρόσταξαν. Και κάτσε όρθιος. Μα πώς να ισιώσω όμως όταν τόσο έχει λυγίσει η ψυχή μου απ’ όλα ετούτα τα βάρη; Θα κάνω ό,τι μπορώ να ξεφύγω. Κι αν δεν τα καταφέρω, τουλάχιστον δεν θα πεθάνω όρθιος! Θα πέσω και θα ξαπλώσω φαρδύς-πλατύς σ’ όλο το πεζοδρόμιο, νάρθουν να με μαζέψουν, να με κόψουν κομμάτια για το τζάκι τους, ό,τι περισσέψει να το βάλουν στη νεκροφόρα, να με σκορπίσουν. Που ξέρεις; Ή καπνός θα γίνω, ή ρίζα καινούργια να φυτρώσω ξανά. Εδώ, στο πεζοδρόμιο του μαλάκα, με μισό τετραγωνικό οικόπεδο αυλή με γελοία πλακάκια, και περίφραξη ρουστίκ, εγώ δεν μένω. Αν λείπω αύριο, μη μ’ αναζητήσετε. Να με θυμάστε μόνο. Αυτό θέλω από σας τους λίγους που με ξέρετε χρόνια».

ΒΛΑΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΦΟΥΜΑΡΑ!...

50.000 εργαζόμενοι στον κλάδο (στην καλλιέργεια καπνού, σε περίπτερα και ψιλικά και στη βιομηχανία), επηρεάζονται στην Ελλάδα από την αύξηση, κατά 0,05 ευρώ (δηλαδή 5 λεπτά) της τιμής πώλησης ενός πακέτου τσιγάρων, σύμφωνα με δηλώσεις στελεχών καπνοβιομηχανιών, οι οποίοι συμπληρώνουν ότι «αυτό θα έχει προφανείς, συνεπώς, επιπτώσεις και στις θέσεις εργασίας, σε μία εποχή που η ανεργία είναι το βασικότερο κοινωνικό πρόβλημα».

Μωρέ, τι ωραίοι είν’ αυτοί! Βάζουν μπροστά τους περιπτεράδες και λοιπούς ώστε να τους λυπηθούμε, και δεν κάνουν ποτέ αναφορά στους εκατοντάδες χιλιάδες στην Ελλάδα, εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο, που χάνουν τη ζωή τους κάθε μέρα από ασθένειες που συνδέονται άμεσα και αδιαμφισβήτητα με το προϊόν το οποίο εμπορεύονται. Δηλαδή, το τσιγάρο.

320 εκατ. ευρω τον χρόνο, από φόρους, απειλούν οι καπνέμποροι και παπαγαλίζουν οι καπνοπώλες ότι θα χάσει το ελληνικό κράτος από τα έσοδά τους που θα μειωθούν, λέει, εξαιτίας της νέας αυτής αύξησης που αποφασίστηκε.

Και πάλι μας δουλεύουν ψιλό-γαζί οι τύποι, διότι ποτέ δεν λένε πόσα χάνει κάθε χρόνο το κράτος από έξοδα που κάνει για την περίθαλψη όσων πάσχουν από ασθένειες συσχετισμένες άμεσα με το κάπνισμα, αλλά και από εργατοώρες που χάνονται από αρρώστιες (κυρίως του αναπνευστικού) που κτυπούν τους καπνιστές και τους κρατάνε μακριά από τις δουλειές τους. Αυτά, για να μην αναφερθούμε και στο ανυπολόγιστο ψυχολογικό κόστος που επωμίζονται οι συγγενείς και φίλοι εκείνων που πεθαίνουν από το τσιγάρο.

ΠΡΟΣΩΠΑ & ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ

ΤΟΜΑΣ ΠΕΪΝ, 1737 (κατ’ άλλους 27 Φεβρουαρίου 1736) – 1809, Αγγλο-Αμερικανός πολιτικός ακτιβιστής και συγγραφέας, αν και ο τίτλος που του έμεινε είναι εκείνος του διανοούμενου της Αμερικανικής Επανάστασης. Στις 10 Ιανουαρίου του 1776, κυκλοφόρησε, αλλά ως έργο «Ανωνύμου» αφού δεν ήθελε να μαθευτεί το δικό του όνομα, ένα φυλλάδιο υπό τον τίτλο «Κοινή Λογική», το οποίο έμελλε να λάβει τεράστια ιστορική σημασία και να αναγνωριστεί ως ένα από τα σημαντικότερα βιβλία-αναφοράς όλων των εποχών. Στο φυλλάδιο αυτό ο Πέϊν απευθύνεται στους «κατοίκους της Αμερικής», εξηγώντας με καθαρή, απλή γλώσσα, και απολύτως λογικά επιχειρήματα, τα πλεονεκτήματα του ξεσηκωμού κατά των Άγγλων και της απόκτησης της πολυπόθητης ανεξαρτησίας τους. ΤΟ «Κοινή Λογική», (φωτό), κυκλοφόρησε στην αρχή της Επανάστασης, και προκάλεσε άνευ προηγουμένου σάλο. Μοιραζόταν δωρεάν παντού, και διαβαζόταν δυνατά σε συναθροίσεις διάφορες σε σπίτια, ταβέρνες και άλλους χώρους.  Ήταν η πρώτη φορά που η πολιτική επικοινωνία ξέφευγε από την φιλοσοφική ορολογία με τις λατινικές παραπομπές, την απίθανη αοριστολογία όπως και το ξεδιάντροπο πατρονάρισμα των μαζών, και εκφράστηκε σε απλή γλώσσα ώστε να την κατανοήσουν και να την σκεφτούν όλοι. Το φυλλάδιο του Πέϊν, νομίζω πως θα ήταν ωφέλιμο να μεταφραστεί και να διανεμηθεί δωρεάν εδώ. Σε σχολεία, δασκάλους και μαθητές, σε πολικά κόμματα, προπαντός, γιατί όχι και στα σπίτια ολονών μας;

ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ,  Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, και υποψήφιος πρόεδρος της ευρωπαϊκής Αριστεράς για την Προεδρεία της Κομισιόν. Η ηθελημένη, και επικοινωνιακά προβεβλημένη απουσία του από τις επίσημες εκδηλώσεις για την ανάληψη της ευρωπαϊκής προεδρίας από την Ελλάδα, συζητήθηκε εντός και εκτός χώρας με αρνητικό, ως επί το πλείστον, τρόπο. Η αλήθεια είναι ότι ο Ελληνας βροντοφωνάζει πάντα τον πατριωτσμό του, αλλά και στα μικρα-μικρα πραγματα ακόμα, αδυνατεί να τον αποδείξει. Ο  αρθοργράφος της «Καθημερινής», Πάσχος Μανδραβέλης, έγραψε το εξής εύστοχο σχόλιο για τον κ. Τσίπρα στο Twitter: « Πρέπει να αντιγράψει κάθε λαϊκισμό του Ανδρέα; Ακόμη και το Ζάππειο του 1979, όταν υπογράφτηκε η συνθήκη ένταξης στην ΕΟΚ & το ΠΑΣΟΚ απείχε;». Πολλοί θα θυμούνται ότι τότε ο Ανδρέας βροντοφώναζε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», και προέτρεπε να φύγουμε κι από τα δύο. Όταν έγινε κυβέρνηση, πιο ένθερμο υποστηρικτή η ΕΟΚ δεν είχε από πουθενά, και οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα έφυγαν «από μόνες τους», όταν το αποφάσισαν οι Αμερικανοί. Στις μαγκιές, πάντα πρώτοι!...

PERSONA GRATA

 

 

ΝΤΟΜΠΡΙ ΝΤΟΜΠΡΕΦ, 70, Βούλγαρος συνταξιούχος, που έχασε την ακοή του κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάθε μέρα περπατά 10 χιλιόμετρα για να πάει από το χωριό του στη Σόφια. Εκεί, είναι γνωστή φιγούρα. Περνά όλη τη μέρα ζητιανεύοντας για λεφτά. Όλο και κάτι του δίνουν. Είναι πάντοτε καλοσυνάτος και σεμνός. Τα ρούχα του τα έφτιαξε μόνος του. Τα παπούτσια τα διορθώνει ο ίδιος. Πρόσφατα, αποκαλύφθηκε ότι αυτός ο συμπαθής γέροντας ζητιάνος, έχει χαρίσει κάθε δεκάρα που του έχουν δώσει τα τελευταία χρόνια οι περαστικοί – περισσότερα από 40.000 ευρώ – για την αναστήλωση εγκαταλελειμμένων και ετοιμόρροπων μοναστηριών της Βουλγαρίας, αλλά και για την πληρωμή όλων των λογαριασμών υπηρεσιών κοινής ωφέλειας (νερού, ρεύματος και τηλεφώνου) σε πολλά ορφανοτροφεία. Ο ίδιος, όπως διαβάσαμε στο www.yesiknowthat.com, τα βγάζει πέρα δίχως να παραπονείται καθόλου με την μηνιαία του σύνταξη, που είναι 80 ευρώ. Η ιστορία του έγινε γνωστή από την υπεύθυνη ενός ορφανοτροφείου. Εκείνος δεν ήθελε, και στενοχωρήθηκε πολύ που μαθεύτηκε. Δεν χρειάζεται να προσθέσω τιποτ’ άλλο.

Ο ΚΑΚΟΣ ΜΑΣ Ο ΚΑΙΡΟΣ!...

 

ΕΙΠΑ, λοιπόν, να γράψω σήμερα τη στήλη μου προτού  αρχίσω να βυθίζομαι στο Twitter για να δω "τι παίζει;". Ώς συνήθως "παίζει" γκρίνια, μιζέρια, και πολλή επιθετικότητα. Ασχολούμαστε με ευτελή πράγματα, και είναι σαν να "βλέπεις" δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης σε μικρές ατάκες. Ευτυχώς, όμως, στο Twitter έχεις την δυνατότητα να επιλέξεις εσύ ποιούς θα ακολουθήσεις (follow) και αν κάνεις λάθος στην επιλογή σου, πολύ εύκολα κάνεις unfollow και απαλλάχτηκες. Πιστεύω ακράδαντα ότι το Twitter είναι ένα σπουδαίο μέσον, αρκεί ακριβώς να προσέξεις τις επιλογές σου. Έμαθα και μαθαίνω πολλά πράγματα, κυρίως έχοντας επιλέξει αρκετά ξένα sites, και πολλούς αξιόλογους ανθρωπους από το εξωτερκό - επιστήμονες,  καλλιτέχνες, λογοτέχνες, δημοσιογράφους, επαγγελμτίες, επιχειρηματίες, κ.ά.

ΜΕΤΑ από αυτά τα λίγα, ως tweet της ημέρας επιλέγω αυτό του Απόστολου Γεωργιάδη, @apogeorgiadis, που γράφει: Όσοι είστε μονίμως μες τη γκρίνια στο twitter για όλους και για όλα, έτσι είστε και στη πραγματκή σας ζωή; Πως σας αντέχουν;

ΚΙ’ ΕΤΣΙ, που λέτε, εμείς εδώ στην Ελλάδα, περνάμε έναν ακόμα χειμώνα γκρινιάζοντας και συζητώντας αδιάκοπα για το πόσο κρύο κάνει και πως θα ζεσταθεί το κοκαλάκι μας. Δεν την υποτιμώ καθόλου αυτήν την ... διάσταση. Αλλά είναι η διάσταση της "μικρής εικόνας" που, όσο μένουμε κολλημένοι σ' αυτήν, δεν θα ξεκολλήσουμε ποτέ από την κρίση και την δυστυχία μας.

Η "μεγάλη εικόνα" είναι εκείνη στην οποία φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν κάνουμε τίποτα, (ή ίσως να κάνουμε ελάχιστα), για να αλλάξουμε πραγματικά τη ζωή μας. Εκ βάθρων, που λέμε. Εξ ολοκλήρου.

ΑΥΤΟ, δεν σημαίνει να χάσουμε την "ταυτότητά" μας, όπως φοβούνται πολλοί. Ούτε σημαίνει ότι θα γίνουμε Γερμανοί, Άγγλοι ή Σκανδιναβοί. Σημαίνει απλώς ότι κάνουμε αναστροφή, U-Turn αγγλιστί, και δημιουργούμε άλλα πρότυπα ζωής. Καινούργια. Ο καθένας μόνος του, και όλοι μαζί, με το Κράτος συμπαραστάτη. Το ξέρω ότι γελάτε. Το ξέρω ότι απογοητεύεστε. Το ξέρω ότι είναι ευκολότερο να ξαναγίνουμε το λάθος που ήμασταν παρά να γίνουμε επιτέλους το σωστό που δεν υπήρξαμε ποτέ.

ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ καινούργια μυαλά. Διάθεση φρέσκια, διαφορετική. Χρειάζεται δουλειά πολλή, και αδιάκοπη. Καινοτομία. Προσπάθεια. Συνεργασία. Κυνήγι. Αγώνας.

ΔΕΝ μπορούμε να πάμε μπρος ανοίγοντας ακόμα μία καφετέρια, ακόμα ένα fast-food, με hot-dog και freddo capuccino μαζί 1,50 ευρω. Από που μας ήρθε αυτός ο συνδυασμός; Ποιος πολιτισμός είναι τούτος; Τι είναι όλα αυτά τα σκατά που καταναλώνουμε, νομίζοντας ότι με τούτα "έ, θα την ξεπεράσουμε την κρίση;". Η "μεγάλη εικόνα" έχει αλληλεγγύη ουσιαστική, που εμείς, τώρα, δεν την έχουμε. Η αλληλεγγύη είναι η βάση της συνεργασίας. Αν δεν συνεργαστούμε, θα μείνουμε μόνο με hot-dogs, καπουτσίνο, σουβλάκια, εποχικά στολίδια, και "όπου μας βγάλει".

ΠΟΥΘΕΝΑ δεν θα μας βγάλει. Εδώ θα μείνουμε. Κολλημένοι. Να κλαίμε όλοι μαζί τη μοίρα μας, να τσακωνόμαστε μεταξύ μας και να βρίζουμε εν χορδαίς και οργάνοις το άχρηστό μας Κράτος!

ΣΟΥΠΑ ΚΟΛΟΚΥΘΑΣ. ΓΛΥΚΙΑ, ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΙΕΙ!

Κρύο, καιρός για σούπα. Τα τελευταία χρόνια γίνανε της μόδας στην Ελλάδα και οι σούπες με γλυκιά κολοκύθα. Εγω μεγάλωσα μ' αυτές στην Αφρική, και τις τρώγαμε όχι μόνο σε σούπες, αλλά και στο φούρνο μαζί με τις πατάτες, τα καρότα και τα ολόκληρα σκόρδα (με τη φλούδα τους) που πάντα συνόδευνα το ψητό μας, κοτόπουλο, χοιρινό ή μοσχάρι. Η συνταγή αυτή είναι διαφορετική από όσες ξέρουμε. Κατ' αρχάς η σούπα δεν είναι βελουτέ, και δεν έχει φρέσκα κρέμα. Είναι πλούσια σούπα (μπορεί δηλαδή να φαγωθεί και σαν κύριο γεύμα ή δείπνο), νοιώθεις τα κομμάτια της κολοκύθας γιαί δεν την περνάμε καθόλου από blender, και έχει και ρύζι Basmati που την κάνει ακόμα πιο γεμάτη. Η γεύση της παραπέμπει σε Ινδία, αφού έχει ως βάση της ένα μείγμα από εκλεκτά μπαχάρια που απελευθερώνουν απίθανες μυρωδιές. Παρακαλώ πολύ: Μην αγοράζετε κανένα μπαχάρι από αυτά που έχουν σε μουκάλες τα σουποερμάρκετ. Υπαρχουν παντού ωραιά μαγαζάκια με χύμα μπαχάρια. Να παίρνετε μικρή ποσότητα και να την χρησιμοποιείτε αμέσως. Το μαχάρι που μένει στη ντουλάπα χάνει μέχρι και το 80% του αρώματος και της γεύσης του. Τέλος, όσο για την γλυκοκολοκύθα, ο μόνος τρόπος για να διαπιστώσετε εάν είναι ώριμη για ψήσιμο, άρα θα έχει την ωραία γλυκιά της γεύση, είναι να την κτυπήσετε με την παλάμη του ενός σας χεριού και, αν ο ήχος που θα ακούσετε μοιάζει να είναι ρηχός, σχεδόν κούφιος, τότε είναι εντάξει. Εαν είναι σκληρός ήχος, χωρίς "αντίλαλο", τότε η κολοκύθα δεν είναι ακόμα ώριμη.

 

Η συγκεκριμένη συνταγή, δοκιμασμένη πολλές φορές, είναι τροποιημένη από συνταγή του Jamie Oliver. Και η ποσότητα είναι για 6-8 άτομα. Καλή επιτυχία.

 

Υλικά:

 

600 γρ γλυκοκολοκύθα

2-3 καυτερές πιπεριές (chilies) με αφαιρεμένα τα σπόρια και λεπτοκομμένες

2 σκελίδες σκόρδου, ξεφλουδισμένες & λεπτοκομμένες (thinly sliced)

2 κομμάτια ginger, το κάθε ένα μεγέθους κύβου 2 cm, ξεφλουδισμένα.

3 ξυλάκια lemon grass (αν δεν βρείτε φρέσκα, πάρτε τα σε ξυλάκια – τάχει ο Θανόπουλος)

1 μεγάλο ματσάκι φρέσκο κόλιανδρο. Ξεχωρίστε τα φύλλα από τα κοτσάνια και αυτά, τα κοτσάνια, τα ψιλοκόβουμε και τα φυλάμε χώρια.

1 γεμάτη σούπας five spice (κανέλλα, αστεροειδής, σπόροι fennel, σπόροι Szechuan ή μαύρο πιπέρι, γαρύφαλλο – τα κτυπάμε όλα στο γουδί μέχρι να γίνουν σκόνη)

1 γεμάτη κ.σ. τριμμένο κύμινο

Ελαιόλαδο

1 λευκό κρεμμύδι ξεφλουδισμένο και κομμένο σε πολύ λεπτές φέτες

565 ml ζωμός κότας ή λαχανικών που, κατά προτίμηση να είναι σπιτικοί, όχι έτοιμοι

200 γρ ρύζι Basmati

2Χ400ml κονσέρβες με γάλα καρύδας (coconut milk)

Θαλασσινό χοντρό αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι

 

 

Εκτέλεση:

 

 

Κόβουμε την κολοκύθα σε κομμάτια των 5 cm.

 

Φτιάχνουμε τη βάση της σούπας: Κτυπάμε (στο χέρι στο γουδί, η στο blender), τα chilies, το σκόρδο, το ginger, το lemongrass, τα κοτσάνια του κόλιανδρου τα five-spice μπαχάρια και το κύμινο. (Εναλλακτικά, αντί τα five spice μπορείτε να βάλετε Garam Masala). Ολο αυτό να γίνει ένας ωραίος πολτός, από τον οποίο πρέπει να αφαιρεθούν τυχόν σκληρά κομμάτια από το τζίντζερ η τα κοτσάνια του κόλιανδρου.

 

Τοποθετούμε το μίγμα αυτό σε βαθιά κατσαρόλα με λίγο ελαιόλαδο και το κομμένο σε λεπτές φέτες κρεμμύδι μας, και τσιγαρίζουμε σε σιγανή φωτιά για περίπου 10 λεπτά, ώστε να απελευθερωθούν όλες οι μυρωδιές από τα μπαχάρια μας.

 

Προσθέτουμε στη κατσαρόλα τα κομμάτια της γλυκοκολοκύθας και των ζωμό κότας/λαχανικών. Ανακατεύουμε, «γδέρνοντας» απαλά όλα τα υλικά από τη βάση του τηγανιού. Αφήνουμε να βράσει, χαμηλώνουμε τη φωτιά και ψήνουμε για περίπου 15 λεπτά με τη κατσαρόλα σκεπασμένη, μέχρι να μαλακώσει η κολοκύθα – όχι όμως να λιώσει.

 

Τώρα, προσθέτουμε το ρύζι και ανακατεύουμε καλά. Κάποια κομμάτια κολοκύθας θα λιώσουν από μόνα τους, κάποια όχι. Δεν πειράζει. Δεν θέλουμε τη σούπα αυτήν βελουτέ. Θέλουμε να έχει τον όγκο της!

 

Συνεχίζουμε να ψήνουμε σε χαμηλή φωτιά με το καπάκι ώσπου να ψηθεί το ρύζι. Μετά, βγάζουμε το καπάκι, ρίχνουμε το γάλα καρύδας, ανακατεύουμε πάλι, δοκιμάζουμε, και προσθέτουμε οσο αλάτι και πιπέρι νομίζουμε ότι χρειάζεται. Για έξτρα οξύτητα, προσθέτουμε και μερικές σταγόνες από το lime.

 

Σερβίρουμε ζεστή, ρίχνοντας για γαρνιτούρα από πάνω μερικά ψιλοκομμένα ή/και ολόκληρα φύλλα κόλιανδρου.

Καλή όρεξη!

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ "ΕΚΠΟΜΠΗ"

Καλημέρα, Χρόνια Πολλά, και καλωσορίσατε σ' αυτήν την πρώτη για το Νέο Έτος κυριακάτικη "εκπομπή" μας, εδω στο ... filoftero fm!

Κάνουμε ποδαρικό με το Κοντσέρτο για 2 Μαντολίνα σε Σολ Μείζονα του Αντόνιο Βιβάλντι. Εδώ, σε διασκευή για κιθάρες, με δύο από τους σπουδαιότερους παγκοσμίως κιθαριστές, τον Ευάγγελο και Λίζα Ασημακοπούλου. Στις πληροφορίες που δημοσιεύει το YouTube κάτω από το βίντεο που θα απολαύσουμε τώρα, αξίζει να κάνετε κλικ στο "About" και να διαβάσετε τι λέει για τους 2 Έλληνες κιθαρίστες ο κατά πολλούς μεγαλύτερος κιθαριστής όλων των εποχών, Αντρές Σεγκόβια.

Καλή ακρόαση.

 

To adante εδώ, μου φέρνει πάντοτε δάκρυα στα μάτια!

Είπα, λοιπόν, να κάνω την "εκπομπή" μου εδώ, πριν αρχίσω να βυθίζομαι στο Twitter για να δω "τι παίζει;". Ώς συνήθως "παίζει" γκρίνια, μιζέρια, και πολλή επιθετικότητα. Ασχολούμαστε με ευτελή πράγματα, και είναι σαν να "βλέπεις" δελτία ειδήσεων εληνικής τηλεόρασης σε μικρές ατάκες. Ευτυχώς, όμως, στο Twitter έχεις την δυνατότητα να επιλέξεις εσύ ποιούς θα ακολουθήσεις (follow) και αν κάνεις λάθος στην επιλογή σου, πολύ εύκολα κάνεις unfollow και απαλλάχτηκες. Πιστεύω ακράδαντα ότι το Twitter είναι ένα σπουδαίο μέσον, αρκεί ακριβώς να προσέξεις τις επιλογές σου. Έμαθα και μαθαίνω πολλά πράγματα, κυρίως έχοντας επιλέξει αρκετά ξένα sites, και πολλούς αξιόλογους ανθρωπους από το εξωτερκό - επιστήμονες,  καλλιτέχνες, λογοτέχνες, δημοσιογράφους, κ.ά.

Μετά από αυτά τα λίγα, ως tweet της ημέρας επιλέγω αυτό του Απόστολου Γεωργιάδη, @apogeorgiadis, που γράφει: Όσοι είστε μονίμως μες τη γκρίνια στο twitter για όλους και για όλα, έτσι είστε και στη πραγματκή σας ζωή; Πως σας αντέχουν;

Συνεχίζουμε με τον Χειμωνανθό του Γιάννη Χαρούλη. Λόγος και μουσική, ένα πράγμα...

 

Κι έτσι, που λέτε, περνάμε έναν ακόμα χειμώνα γκρινιάζοντας και συζητώντας αδιάκοπα για το πόσο κρύο κάνει και πως θα ζεσταθεί το κοκκαλάκι μας. Δεν την υποτιμώ καθόλου αυτήν την ... διάσταση. Αλλά είναι η διάσταση της "μικρής εικόνας" που, όσο μένουμε κολλημένοι σ' ατήν, δεν θα ξεκολλήσουμε ποτέ από την κρίση και την δυστυχία μας.

Η "μεγάλη εικόνα" είναι εκείνη στην οποία φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν κάνουμε τίποτα, ή ίσως να κάνουμε ελάχιστα, για να αλλάξουμε τη ζωή μας. Εκ βάθρων. Εξ ολοκλήρου.

Αυτό, δεν σημαίνει να χάσουμε την "ταυτότητά" μας, όπως φοβούνται πολλοί. Ούτε σημαίνει ότι θα γίνουμε Γερμανοί, Αγγλοι ή Σκανδιναβοί. Σημαίνει ότι δημιουργούμε άλλα πρότυπα ζωής. Ο καθένας μόνος του, και όλοι μαζί, με το Κράτος συμπαραστάτη. Το ξέρω ότι γελάτε. Το ξέρω ότι απογοητεύεστε. Το ξέρω ότι είναι ευκολότερο να ξαναγίνουμε το λάθος που είμασταν παρά να γίνουμε επιτέλους το σωστό που δεν υπηρξαμε ποτέ.

Χρειάζονται καινούργια μυαλά. Διάθεση φρέσκια, διαφορετική. Χρειάζεται δουλειά πολλή, και αδιάκοπη. Κανοτομία. Προσπάθεια. Συνεργασία. Κυνήγι. Αγώνας.

Δεν μπορούμε να πάμε μπρος ανοίγοντας ακόμα μία καφετέρια, ακόμα ένα fast-food, με hot-dog και freddo capuccino μαζί 1,50. Από που μας ήρθε αυτός ο συνδυασμός; Τι είναι όλα αυτά τα σκατά που καταναλώνουμε, νομίζοντας ότι με τούτα "έ, θα την ξεπεράσουμε την κρίση;".

Η "μεγάλη εικόνα" έχει αλληλλεγγύη, που εμείς, τώρα, δεν την έχουμε. Η αλληλλεγγύη είναι η βάση της συνεργασίας. Αν δεν συνεργαστούμε, θα μείνουμε μόνο με hot-dogs, καπουτσίνο, σουβλάκια, εποχικά στολίδια, και "όπου μας βγάλει".

Πουθενά δεν θα μας βγάλει. Εδώ θα μείνουμε. Κολλημένοι. Να κλαίμε όλοι μαζί τη μοίρα μας, να τσακωνόμαστε μεταξύ μας και να βρίζουμε εν χορδαίς και οργάνοις το άχρηστό μας Κράτος!

Κλείνουμε, με την καλύτερη εκδοχή του "Εδω να μείνεις", που ανέφερα πριν. Είναι, εκείνη της αλληλλεγγύης, της συμπόνοιας, της αγάπης. "Κι αν έχεις τίποτα μαζί μου να συγκρίνεις, εδώ να μείνεις να το μάθουμε κι οι δυό".

 

IN MEMORIAM - EΟΥΣΕΜΠΙΟ ΝΤΑ ΣΙΛΒΑ ΦΕΡΕΪΡΑ, 1942-2014

Ο Εουσέμπιο σκοράρει κατά της Μίλαν στον τελικό του Κυπελλου Πρταθλητριων Ευρωπης το 1963 στο Wembley, οπου τελικά όμως έχασε η Μπενφίκα. (Διπλα του στη φωτό Τραπατόνι)

Στις 4 τα ξημερώματα σήμερα (ώρα Πορτογαλίας), πέθανε ένας από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών - αυτός, που όλοι μάθαμε να τον φωνάζουμε με το πρώτο του όνομα.

Γεννηθηκε στη Μοζαμβίκη από πατέρα γεννημένο στην Αγκόλα - και οι δύο χώρες, τότε, ήταν πορτογαλικές αποικίες.

Στα 15 από τα 22 χρόνια της σταδιοδρομίας του, ο Εουσέμπιο αγωνίστηκε στην Μπενφίκα της Λισαβόνας. Κέρδισε με αυτήν 11 Πρωταθλήματα, 5 Κύπελλα και ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης (1961-62), αντίστοιχο του σημερινού Champions League.

Με την Εθνική Ομάδα της Πορτογαλίας αγωνίστηκε στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλο το 1966, χάνοντας από την Αγγλία του Μπόμπι Τσάρλτον, με τον οποίο έγιναν μετά αχώριστοι φίλοι.

Στα 745 επαγγελματικά παιχνίδια στα οποία αγωνίστηκε, πέτυχε 733 τέρματα. Απίθανο! Σχεδόν 1 γκολ σε κάθε ματς.

Ήταν γνωστός με 3 ψευδώνυμα: Μαύρος Πάνθηρας, Μαύρο Διαμάντι και "Ρέϊ", που πάει να πει "Βασιλιάς".

Έχει ιδιαίτερη θέση στη καρδιά μας, αφού ήταν εκείνος ο οποίος, το αλησμόνητο καλοκαίρι του 2004, παρέδωσε το Κύπελλο της Πρωταθλήτριας Ευρώπης στον αρχηγό της Εθνικής Ελλάδος, Θοδωρή Ζαγοράκη. Η Ελλάδα κέρδισε την Πορτογαλία στο στάδιο Da Luz  της Λισαβόνας 1-0 με γκολ του Άγγελου Χαριστέα.

Έξω από το στάδιο αυτό, υπάρχει άγαλμα τoυ Εουσέμπιο.

Ο ίδιος έχρησε διάδοχό του τον συμπατριώτη του Κριστιάνο Ρονάλντο, που τώρα αγωνίζεται στην Ρεάλ Μαδρίτης. Νωρίς το πρωί σήμερα, ο Ρονάλντο έγραψε μία μονο λέξη στο twitter του μόλις έμαθε για τον θάνατο του "Rei": "Αιώνιος".

Ο Εουσέμπιο πέθανε από ανακοπή καρδιάς. Είχε σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα τα τελευταία χρόνια.

 

ΓΛΥΚΙΑΣ ΦΟΥΡΤΟΥΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΙ (Dream Baby, Dream)

Πολύ καιρό τώρα, που μέσα μου ανακατεύονται φουρτούνες και γεννούν αισθήματα πρωτόγνωρα, γυρεύω να βρω στο YouTube κάτι που να τα μαζεύει όλ’ αυτά και να το χαρίσω σ’ εκείνους που νοιώθω κοντά μου, να χτυπιούνται ίσως και αυτοί από ανάλογες φουρτούνες.

(Σημειώστε εδώ, ότι τις φουρτούνες εγώ δεν τις φοβάμαι. Όχι πως είμαι ατρόμητος, κάθε άλλο. Αλλά – πώς να το πώ; - να!..., έχουν μια ένταση που με γοητεύει, με «φτιάχνει»).

Αποθήκευσα άπειρα βιντεάκια. Αφού άπειρες είναι οι μουσικές που αγαπώ, και αμέτρητοι οι μουσικοί που λατρεύω. Όμως, δεν έβρισκα τον τέλειο συνδυασμό: ήχου, εικόνας, λόγου, συναισθήματος, αντάρας!

Μέχρι που, προχθές, άκουσα από το δωμάτιο του γιού μου αυτό το τραγούδι, το Dream Baby, Dream του Bruce Springsteen κι ο κόσμος μέσα μου άρχισε πάλι να φουρτουνιάζει υπέροχα, και μάλιστα με ένταση που είχα καιρό να νοιώσω. Του φώναξα «στείλ’το γρήγορα, Μιχάλη!», και μόλις ήρθε το link στο mail μου και το άνοιξα, είπα «αυτό!».

Αυτό είναι, ετούτη τη στιγμή, ετούτη τη περίοδο, το «δωράκι» που θέλω να μοιραστώ με όλους όσους περικλείει ο μικρός, μεγάλος μου κόσμος. Συγγενείς, φίλοι, παλιοί έρωτες, ανεκπλήρωτοι επίσης, αναγνώστες τόσων χρόνων, ακροατές/ακροάτριες στις καθημερινές ραδιοφωνικές μου περιπέτειες, άνθρωποι που έτρεχαν σε δισκάδικο ν’ αγοράσουν τις μουσικές μου, σε βιβλιοπωλεία να πάρουν στο χέρι τα βιβλία μου. Το «μου» μην το παρεξηγήσετε. Είναι συνώνυμο «κτίσης εξ αγάπης» και όχι εξ επαγγέλματος…

Ο Bruce Springsteen, ίσως ο μεγαλύτερος εν ζωή τραγουδιστής στον Πλανήτη. Ατόφιος. Μουσικός με τα όλα του. Μια κιθάρα. Μια μπάντα. Τραγούδια που τραγουδιούνται. Εκατομμύρια θαυμαστές που τάχουν μες τη ψυχή τους. Το βίντεο αυτό είναι μοντάζ από πολλές συναυλίες του Bruce. Προσέξτε τα πρόσωπα, ένα-ένα. Ηλικίες. Φυλές. Φωτεινά. Ανθρώπινα. Ευγενικά. Ούτε ρυτίδα οργής. Ούτε μία σύσπαση υπερβολής. Πρόσωπα αφημένα στα συναισθήματά τους. Γλυκιάς φουρτούνας άγγελοι!...

Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς.

 

ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ...

ΠΡΙΝ λίγο καιρό παρακολούθησα σε μαγνητοσκοπημένο «live-streaming» (!), μια εκδήλωση που έγινε στο Science Museum του Λονδίνου, με βασικό ομιλητή τον σπουδαίο μαθηματικό και φυσικό Steven Hawking. Θέμα του ήταν «Η αρχή και το τέλος του Σύμπαντος». Δεν τον είχα ακούσει ποτέ να μιλάει, και ήθελα πάρα πολύ – μεγάλη η περιέργειά μου, ασύλληπτα μεγάλη. Έστειλα tweet σε φίλους και τους ενεργοποίησα και αυτούς.

 

Η ΦΩΝΗ του Hawking νόμιζες πως ερχόταν από το υπερπέραν. Είχε ηλεκτρονικό ήχο που όμως, εμπλουτισμένος με τα απλά και τόσο σοφά λόγια του, ξαφνικά μου ακούστηκε ζεστή και τρυφερή. Κάθε του πρόταση, ένα παράθυρο γνώσης. Κρατούσα σημειώσεις για να τις διαβάσω μετά και να επεξεργαστώ μες το μυαλό μου όσα άκουγα. Γέλαγα με το χιούμορ του, κυρίως τον αυτοσαρκασμό του.

 

ΑΜΕΣΩΣ μετά, ακολούθησε συζήτηση μεταξύ άλλων δύο πολύ σπουδαίων ανθρώπων. Ο ένας ήταν ο Άγγλος συγγραφέας Ian McEwan, και ο άλλος ο Αμερικανοκαναδός θεωρητικός φυσικός Nima Arkani-Hamed από το πανεπιστήμιο του Princeton. Το θέμα, ή μάλλον το ερώτημα της συζήτησής τους ήταν «Αν υπάρχει κοινό έδαφος μεταξύ της Τέχνης και της Επιστήμης;».

 

ΗΤΑΝ μία συναρπαστική συζήτηση, που με έκανε μάλιστα να παραγγείλω αμέσως δύο βιβλία στα οποία αναφέρθηκε ο Arkani-Hamed, και που, όπως είπε, βοηθούν εκείνους που δεν έχουν καμία σχέση με την Φυσική, να καταλάβουν πολλά για τον κόσμο μας και το σύμπαν. Το ένα λέγεται The First Three Minutes, και το δεύτερο Dreams of a Final Theory. Και τα δύο είναι του Steven Weinberg. Τη συζήτηση μπορείτε να παρακολουθήσετε στο βίντεο http://youtu.be/agnumrdAzzg, που όμως αρχίζει κάπου στα 12 λεπτά και, βεβαίως, αφού έχετε υπομονή και χρόνο!

 

Αυτόν τον χρόνο, που στη δική μας … κουλτούρα, δυστυχώς σχεδόν δεν υπάρχει. Διότι μας απασχολούν άλλα! Ή εκδήλωση διοργανώθηκε από την εφημερίδα Guardian, και το streaming έγινε από το site της. Ως δημοσιογράφος που αναγιώθηκα μέσα στην έντυπη δημοσιογραφία, για μία ακόμη φορά μελαγχόλησα. Όχι μόνο επειδή οι εφημερίδες μας όλο και λιγοστεύουν, σε αριθμό και σε ποιότητα περιεχόμενο, αλλά επειδή, ενώ υπάρχουν και στον τόπο μας αξιόλογοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να διοργανώσουν μια τέτοια εκδήλωση και να συμμετάσχουν σε αυτήν, προσελκύοντας το ενδιαφέρον και εκατοντάδων χιλιάδων απλών ανθρώπων, αυτό δεν γίνεται. Οι λόγοι δεν είναι οικονομικοί. Είναι μόνο θέμα έμπνευσης, οργάνωσης και υλοποίησης. Φοβούμαι πως ΚΑΙ αυτά έχουν αρχίσει να λιγοστεύουν στον τόπο μας…

ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ 2013: Ο "ΚΟΥΡΕΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ"

ΑΥΤΟΣ είναι φέτος η επιλογή του filoftero για το Πρόσωπο της Χρονιάς που αποχαιρετίσαμε χθες, και που όλοι ευχόμαστε όμοιά της να μη ξαναζήσουμε. Εάν πρέπει να αποδώσουμε ένα πρόσωπο σε αυτόν τον κουρέα, ας είναι ο Γερούν Ντάϊσελμπλουμ, ο Ολλανδός επικεφαλής του Eurogroup, το οποίο τον Μάρτιο του 2013 πήρε την πρωτοφανή, την άνευ προηγουμένου απόφαση να επιβάλει σε όλους τους καταθέτες των κυπριακών τραπεζών στη Κύπρο το κούρεμα των χρημάτων τους. Με αυτό, οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που είναι υποτίθεται η κοινή μας οικογένεια, εισήγαγαν στο πολιτικο-οικονομικό μας λεξιλόγιο και τον όρο bail-in, που σημαίνει ότι ένα μέρος από τα 17 δις ευρώ που ζητούσε η Λευκωσία για να εξέλθει από την δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει, συγκεκριμένα τα περίπου 5,8 δις, θα τα έβαζαν υποχρεωτικά από τις τσέπες τους οι καταθέτες. Τελικά, το δάνειο περιορίστηκε στα 10 δις, από τα οποία τα 9 επωμίζεται η Ε.Ε. και το 1 το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ, πίσω από τον «Κουρέα της Κύπρου», υπάρχουν πολλά. Ο Ντάϊσελμπλουμ δεν ήταν παρά ο θλιβερός διεκπεραιωτής. Ο μπαρμπέρης. Το «κουρείο» είναι το Eurogroup, και η «Μαμά Εταιρεία», όλη η ευρωπαϊκή … οικογένεια. Μία από τις πολλές συνέπειες του κουρέματος, είναι και το ότι αυτομάτως ετέθη πλέον υπό αμφιβολία, και οπωσδήποτε υπό χλεύη, το περίφημο «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Κουρεύτηκε και αυτό, αφού με πειραματόζωο τη Κύπρο, αποκαλύφθηκε ότι η λεγόμενη «ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων» στην Ε.Ε., είναι μόνο … λεγόμενη. Τεράστιας σημασίας γεγονός, που και αυτό δικαιολογεί νομίζω την επιλογή του Προσώπου της Χρονιάς που, όπως λέγαμε και το 2012, δεν είναι ανάγκη να είναι ένα «καλό πρόσωπο». Τέτοιο δεν ξέρω αν, και πότε θα το δούμε…

 

ΕΛΛΑΔΑ. Ο «Κουρέας της Κύπρου» άφησε και εκεί τη στάμπα του, αλλά με έναν τρόπο διαφορετικό, αν και εξίσου επώδυνο. Συγκεκριμένα, εκεί δεν κουρεύτηκαν καταθέσεις, αλλά ολόκληρα παραρτήματα. Κουρεύτηκαν άγρια και, με συμφωνίες που δεν έχουμε ακόμα μάθει όλες τις λεπτομέρειές τους. Γι αυτό και πολλύς κόσμος έχει την πεποίθηση ότι η Κύπρου, η Λαϊκή και η Ελληνική στην Ελλάδα πήγαν τζάμπα. Ταυτόχρονα, το «κούρεμα της Κύπρου» επέδρασε με έναν τρόπο μάλλον θετικό στην Ελλάδα. Κατ’ αρχάς, η οργή του κόσμου, που εκδηλωνόταν μέχρι τότε με συνεχή και επεισοδιακά συλλαλητήρια, μετετράπη εν μία νυχτί (την νύχτα του άγριου Eurogroup) σε φόβο. Δεύτερον, κατέπεσε και το παραμύθι που πιπιλούσε η αντιπολίτευση, κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι λεφτά υπάρχουν, ότι μπορούμε να στραφούμε σε άλλους συμμάχους, Ρώσους, Κινέζους, κλπ, και ότι αυτοί θα μας βοηθήσουν.

 

ΤΡΙΧΕΣ κατσαρές! Που κουρεύτηκαν και αυτές… Το πρόσωπο εδώ, ήταν ο ολίγων ημερών υπουργός της Κύπρου τότε, κ. Μιχάλης Σαρρής, που περιφερόταν από γραφείο σε γραφείο στη Μόσχα και τελικά επέστρεψε άπρακτος και αξιολύπητος. Τρίτο «καλό», το ότι κατέπεσε στην Ελλάδα, με το «κούρεμα», και ο έτερος λαϊκισμός εκεί, περί «του ηρωικού ΟΧΙ των Κυπρίων», στην πρώτη συνεδρίαση της Βουλής μετα το Eurogroup. Επί μέρες διαβάζαμε στα ελλαδικά ΜΜΕ ότι «πρέπει να τους μιμηθούμε και εμείς», και τελικά εκείνο που έμεινε ήταν η αναδίπλωση μετά από μία εβδομάδα, και μάλιστα με αποτέλεσμα να πάρει ο «Κουρέας της Κύπρου» ακόμα πιο ψιλή μηχανή για το τελικό κούρεμα. Στην Ελλάδα "πόκατσαν" οι διαδηλώσεις, ο κόσμος συνειδητοποίησε ότι «εδώ δεν ειν’ αστεία πια τα πράγματα, θα πάρουν και τις δικές μας καταθέσεις», και μαζεύτηκε.

 

ΑΣ ευχηθούμε λοιπόν, τη νέα αυτή χρονιά, 2014, ο «Κουρέας της Κύπρου» να μείνει άνεργος και, αν είναι κάτι να μας κόψουν ακόμα, τουλάχιστον να αφήσουν ανέγγιχτα την υγεία μας, την πίστη μας, την ελπίδα και την ανθρωπιά μας. Καλή Χρονιά.

 

ΥΓ: Η φωτογραφία είναι από μεταφορά σε ταινία κινουμένων σχεδίων της περίφημης όπερας «Ο Κουρέας της Σεβίλλης» του Τζοακίνο Ροσσίνι. Εδώ, το ρόλο του Ντάϊσλεμπλουμ – μοιάζουν κιόλας! – παίζει ο περίφημος Γουντι ο Τρυποκάρυδος!...Επίσης, ευχαριστω όλους τους αναγνώστες και αναγνώστριες του blog που συνεισέφεραν, με τις υποδείξεις τους, στην επιλογή του "Προσώπου της Χρονιάς". Αύριο, θα αναφερθούμε και στα άλλα πρόσωπα που προτάθηκαν.